Τρίτη 24 Σεπτεμβρίου 2013

ΝΑ ΜΠΑΙΝΕΙΣ ΣΤΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ...


Φαντάζομαι ότι την έκφραση ''ΜΠΑΙΝΩ ΣΤΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ''την γνωρίζεις.Η περιπέτεια  στα παπούτσια του άλλου δεν είναι τόσο απλή υπόθεση όσο φαίνεται και επίσης δεν είναι απρουπόθετη.Για να μπείς λοιπόν και να τα φορέσεις προυποθέτει πρώτα από όλα να μην είσαι εσύ ο ομφαλός του κόσμου σου και δεύτερον να ''πονάς''τον άλλον.Το πρώτο το διδάσκεσαι από τους γονείς σου και κυρίως από την μάνα σου γιατί ως μάνα της καταχωρείται και η αρετή της αυταπάρνησης.

Υπάρχουν βέβαια και μάνες πλαστικές , ξέρεις αυτές οι faux, που φέρουν απλά τον τίτλο και δεν έχουν την διάθεση να στο διδάξουν γιατί είναι απασχολημένες με το τι μπορούν να αποκομίσουν από τα παιδιά τους .Αυτό είναι τουλάχιτον θλιβερό αλλά συμβαίνει . Αποκαλείται ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΠΗΡΙΑ και για μένα είναι ίσως και μεγαλύτερη αναπηρία από τις άλλες. Το να ''πονάς'' τον άλλον το αισθάνεσαι όταν τον  τοποθετείς  στην ζωή σου στην θέση που του ανήκει .Μερικές φορές την θέση την σφετερίζονται άλλοι.ΟΙ ΑΝΩΔΥΝΟΙ.Οι ανώδυνοι είναι αυτοί που δεν σε προβληματίζουν ,δεν σε  απασχολούν,δεν σε εμπλέκουν στην συμμετοχή.
Επανέρχομαι λοιπόν στα παπούτσια του άλλου. Πανομοιότυπα παπούτσια δεν υπάρχουν.
Το κάθε ζευγάρι είναι μοναδικό όπως και τα πόδια που το φοράνε.

Σκέψου λοιπόν τι προσπάθεια χρειάζεται να βάλεις τα πόδια σου σε

                                                                    σανδάλια,

                                                                         πλατφόρμες,

 
                                                                               μπότες,
 
                                                                   σκαρπίνια,
 
                                                                              ψηλοτάκουνα
χαμηλοτάκουνα,μέγεθος μεγαλύτερο,μικρότερο, φθαρμένα να βγαίνει έξω το δάχτυλο ή ολοκαίνουρια να σε χτυπάνε.
 
Άντε εσύ τώρα να περπατήσεις και πολυ περισσότερο να χορέψεις.
 
Η εμπειρία όμως είναι μοναδική και σε εξυψώνει σαν άνθρωπο.Είναι η εσωτερική φωνή που σε ενθαρρύνει να συνεχίσεις την περιπλάνηση με τα παπούτσια του άλλου. Καμιά φορά είναι σωτήριο να ξεβολεύουμε τον εαυτό μας για να μπορούμε να κατανοήσουμε το πόσο εφήμεροι είμαστε μέσα στο άπειρο.Τα πόδια που ανήκουν τα παπούτσια είναι αυτά που θα μπούν στα δικά σου όταν εσύ το χρειαστείς και θα κάνουν ακριβώς τις ίδιες διαδρομές και την ίδια προσπάθεια να εναρμονίσουν τον βηματισμό τους.
 
 
Αν λοιπόν ανήκεις στην κατηγορία που δεν σου έμαθε ποτέ κανείς αυτό το παιχνίδι των παπουτσιών ,ίσως είναι καιρός γιατί κάποια στιγμή τα παπούτσια που δεν φόρεσες ποτέ θα γυρίσουν και θα τρέξουν μακρυά σου και οι ιδιοκτήτες τους μαζί. Μπορεί να σου φαίνεται μακρυνό και αδιάφορο σε πλησιάζει όμως επικίνδυνα όσο περνούν τα χρόνια και η ζωή που είναι η μεγαλύτερη δασκάλα είναι σκληρή.Πρώτα βάζει το διαγώνισμα και μετά ακολουθεί το μάθημα.Σκέψου το!

Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου 2013

ΤΕΛΙΚΑ ΓΟΝΙΟΣ ΓΕΝΝΙΕΣΑΙ ΔΕΝ ΓΙΝΕΣΑΙ



Διάβασέ το.Ίσως να μπορεί να απαντήσει στην ερώτηση τι σημαίνει να είσαι γονιός.Το να είσαι γονιός είναι γραμμένο μέσα σου από την στιγμή που γεννιέσαι.Δυστυχώς το γεγονός ότι φέρνεις ένα παιδί στον κόσμο δεν σου απονέμει αυτόματα αυτόν τον τιμητικό τίτλο.http://www.yiothesia.gr/?p=167
 

Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου 2013

ΟΣΑ ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ!




Προσπαθώ να γράψω μέρες μήνες ίσως και χρόνια για εσένα αλλά κάθε φορά που αρχίζω με πιάνουν τα κλάματα γιατί γίνομαι το μικρό κοριτσάκι που μεγάλωσες με τόση φροντίδα και τρυφερότητα. Τα πρώτα χρόνια πίστευα ότι ο χρόνος είναι γιατρός, κάτι σαν μορφίνη για την απώλεια.Τελικά όμως διαπίστωσα ότι είναι η μόνη πληγή που υποτροπιάζει και όσο περνάνε τα χρόνια η μορφίνη σταματάει να σε πιάνει.
Ξέρεις  ,μπαμπά ,για εμένα δεν έχεις φύγει.Έχω επινοήσει το σενάριο ότι ταξιδεύεις.Σε αυτό βοήθησε και η επιλογή μου να μην σε δω νεκρό.Εγώ σε θυμάμαι ζωντανό ,ευθυτενή όπως ακριβώς πρέπει να  είναι η ψυχή στο πέρασμά της στον χώρο και στον χρόνο.

Γράφω αυτή την ανάρτηση με την ελπίδα ότι τα λόγια μου θα στα ψιθυρίσουν τα άστρα τις νύχτες που απλώνεις τις φτερούγες σου για να κουρνιάσω .Θέλω να σου πω έστω και καθυστερημένα αυτά που δεν πρόλαβα ποτέ να σου πω .Το ξαφνικό σε αφήνει πάντα με την αίσθηση ότι κάτι λείπει. Ποτέ δεν υπάρχει αρκετός χρόνος για να πούνε οι άνθρωποι αυτά που θέλουν.Πάντα κάτι μένει να πεις!
Μετά από τόσα χρόνια μπορώ να σου πω, μπαμπά μου, πόσο σημαντικός άνθρωπος ήσουνα και ας μην είχες περγαμηνές και διπλώματα. Με την στάση σου μου δίδασκες όσα κάνουν έναν άνθρωπο να τιμά την θέση του σε αυτόν τον πλανήτη. Ποτέ δεν μου έκανες κήρυγμα άλλωστε που να προλάβεις! Δούλευες σε τρεις δουλειές για να μπορεί η μαμά να μην δουλεύει,να έχω μια αξιόλογη εκπαίδευση σε ένα πολύ καλό σχολείο και να ανταπεξέρχεσαι χωρίς καμία βοήθεια στα έξοδα. Από εσένα λοιπόν έμαθα να είμαι ακούραστη και να μην φοβάμαι την δουλειά .Δεν ξέρω τελικά αυτή η ενέργεια που έχω αν είναι θέμα ορμόνης σε υπερβολικό επίπεδο όπως πιστεύω ή DNA.
O εαυτός σου ήτανε μόνιμα διαθέσιμος σε όποιον είχε ανάγκη από βοήθεια υλική,ψυχική ή χειρωνακτική .Στους περισσότερους ήσουνα εξαιρετικά αγαπητός  .Άλλοι συνειδητοποιώντας την μικρότητά τους επέλεξαν να σε διαγράψουν όταν δεν είχαν κάτι να λαβαίνουν. Ποτέ δεν κατηγόρησες κανέναν τους και αυτό σε έκανε στα μάτια μου να φαίνεσαι γνήσιος, κάτι σαν ήρωας για να κατάφερνες να τιθασεύεις την μικροπρέπεια ως στάση ζωής. Μικροπρεπής γίνεσαι ,δεν γεννιέσαι. Έμαθα λοιπόν ότι το σημαντικό είναι η προσφορά και μάλιστα αυτή που δίνεται αυθόρμητα και από καρδιάς. Και έτσι ποτέ δεν κάνω κάτι σκεπτόμενη υστερόβουλα και αυτό είναι για εμένα και  ένα από τα  κριτήρια επιλογής των φίλων μου οι οποίοι χαρακτηρίζονται από έλλειψη υστεροβουλίας.ΟΜΟΙΟΣ ΣΤΟΝ ΟΜΟΙΟ δεν λένε;
Η λέξη ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ . Αυτή δεν υπήρχε ποτέ στο λεξιλόγιο σου. Αυτό που άλλοι αποκαλούν ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ εσύ το όριζες ως αυτονόητο. Πάντα αγαπούσα τα αυτονόητα σου τα οποία και υιοθέτησα, τα έκανα και δικές μου αξίες γιατί ήθελα να είσαι υπερήφανος για εμένα. Οι επιλογές μου όλες είναι επιλογές καρδιάς και όχι μυαλού. Και μέχρι τώρα δεν βγήκα χαμένη.Το αντίθετο μάλιστα. Ευλογήθηκα να μπορώ να βλέπω με την καρδιά μου αυτά που άλλοι δεν μπορούν ούτε με τα μάτια τους.

Ήθελα να σου πω πως μου λείπουν τα μάτια σου και όταν θέλω να σε φέρω στην μνήμη μου πηγαίνω στον καθρέφτη. Νομίζω ότι σου μοιάζω υπερβολικά πολύ και ας προσπαθεί η μαμά να πείσει για το πόσο  μοιάζω σε εκείνη,για τις ωραίες μεγάλες βλεφαρίδες της... Ωραίες είναι! δεν λέω αλλά εγώ δεν τις έχω.Ίσως να μην έχω ούτε και τα δικά σου μάτια αλλά δεν με νοιάζει γιατί μπορώ και σε καθρεφτίζω. Αυτό δεν θα το πω ποτέ στην μαμά για ευνόητους λόγους. Εσύ γνωρίζεις τι είναι να πέσεις στην δυσμένεια της Κικίτσας!  Η αλήθεια είναι ότι από την ημέρα που έφυγες και παρά τον διαφορετικό μας χαρακτήρα μου στάθηκε σαν μάνα και πατέρας μαζί και έτσι μου γλυκαίνει το αίσθημα της ορφάνιας που αισθάνεται κάποιος όταν χάνει τις ρίζες του.
Μπαμπά μου,δεν πρόλαβα να σου πω πόσο υπερήφανη ήμουνα και είμαι για εσένα γιατί σου οφείλω αυτό που έγινα και αυτό που είμαι.. Σου οφείλω τόσα πολλά και σε ευχαριστώ και για άλλα,  πολλά περισσότερα.
Ακόμη και για τις απίστευτες πατέντες σου .Θυμάσαι τους υαλοκαθαριστήρες του σαράβαλου που είχαν χαλάσει ; Ήσουν η επιτομή της πατέντας . Δέσιμο με σχοινάκια από τις δύο πλευρές και μια εσύ μια ο Στέλιος τραβούσατε τα σχοινάκια με αρμονικές κινήσεις ενώ οδηγούσες. Ο MISTER BEAN ωχριά μπροστά σου. Γέλιο,τρυφερότητα ,δόσιμο ,αγάπη που έφτανε στην έννοια της θυσίας πολλές φορές και  παιδικά χρόνια ανεξίτηλα χαραγμένα στην καρδιά μου όπως και εσύ.
Δυστυχώς οι άνθρωποι παρασυρόμαστε από την ψευδαίσθηση του αύριο. Πάντα αναβάλουμε να πούμε στον άλλο αυτά που αισθανόμαστε ,το πόσο σημαντικός είναι για εμάς ,ότι τον αγαπάμε και όταν τα γεγονότα μας προλαβαίνουν ζούμε με το βάρος των όσων δεν προλάβαμε να πούμε.
Εγώ θα κλείσω αυτή την μικρή εξομολόγηση με μία μόνο φράση που τα συνοψίζει όλα.
ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!

 

 

Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου 2013

ΣΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ ΚΑΙ ΜΕ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΗ



''ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΞΕΝΟ.ΟΙ ΓΛΑΡΟΙ ΠΟΥ ΠΕΡΙΦΡΟΝΟΥΝ ΤΗΝ ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΤΑΞΙΔΙΟΥ ΠΗΓΑΙΝΟΥΝ ΣΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ... ΜΕ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΗ.ΟΣΟΙ ΒΑΖΟΥΝ ΣΕ ΔΕΎΤΕΡΗ ΜΟΙΡΑ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΓΙΑ ΧΑΡΗ ΤΗΣ ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑΣ ΠΗΓΑΙΝΟΥΝ ΠΑΝΤΟΥ ΣΕ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ.ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΘΥΜΑΣΑΙ,ΙΩΝΑΘΑΝ,ΟΤΙ Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΕ ΤΟΠΟΣ,ΟΥΤΕ ΧΡΟΝΟΣ,ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΑ ΤΑ ΔΥΟ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΝΕΝΑ ΝΟΗΜΑ.Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΕΙΝΑΙ...''
ΓΛΑΡΟΣ ΙΩΝΑΘΑΝ ΛΙΒΙΝΓΚΣΤΟΝ
Θα σε αφήσω να ζωγραφίσεις τον δικό σου παράδεισο και να επιλέξεις αν για εσένα μετράει η τελειότητα ή το ταξίδι.Το πουθενά ή το παντού
.
Εγώ μεγάλωσα αγαπώντας το πουθενά γιατί φοβάμαι το απόλυτο του ΠΑΝΤΟΥ και του ΠΑΝΤΑ.Ο χρόνος μου ήταν αργός σαν να τον τραβούσα ανέκαθεν από τα μαλλιά και έτσι εκμηδένισα την ηλικία.Μπορώ να πώ ότι την παραπλάνησα .Τίποτα στην ζωή μου μέχρι σήμερα δεν έχει να κομπάσει για την γρήγορη εξέλιξή του.Το παράδοξο είναι ότι ενώ είμαι άνθρωπος γρήγορος, δραστήριος και ανυπόμονος έμαθα οτι το ταξίδι μου για να έχει νόημα πρέπει να είναι αργό για να μπορώ να απολαμβάνω την κάθε στιγμή του,την κάθε εμπειρία που έχει να μου προσφέρει.Κατά κάποιον τρόπο το ΠΑΝΤΟΥ δεν είναι προορισμός γιατί κρύβει μέσα του το ρίσκο του τέλους.'Οταν φτάνεις στο ΠΟΥΘΕΝΑ γνωρίζεις ότι έχεις και άλλη απόσταση να διανύσεις .Δεν υπάρχει τέλος μα πάντα μια καινούρια αρχή.

 
Ο Παράδεισος είναι στα μάτια μας γιατί αυτά συνοψίζουν τον τρόπο που''πετάμε''.Δειλά,γενναία,υπερήφανα,άτσαλα,χαμηλά,ψηλά...Όλα είναι πτήση,όλα είναι μέρος του ταξιδιού και προορισμός ο Παράδεισος ,ο τρόπος  που η ψυχή μας θα επιλέξει να ανασαίνει μέσα στο άπειρο.


Πολύ φιλοσοφικό μάλλον σου ακούγεται. Μα ο Παράδεισος είναι φιλοσοφία.Είναι ο τρόπος που ταξιδεύεις.Δεν είναι προορισμός .Είναι κατάσταση!΄Πόσα μεγαλουργήματα πέρασαν σα ανεκτίμητα και διαχρονικά χάριν στις ατέλειες τους!Ζήσε με την ιδέα της ατέλειας για να μπορέσεις να αποδέχεσαι τους άλλους και πάνω από όλα ΕΣΕΝΑ.Και να θυμάσαι το μυστικό ΄΄ολο είναι στο ταξίδι!

 

ΚΑΤΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΜΙΑ ΜΑΜΑ

 
 
Το σημερινό κομμάτι τρυφερόπιττας είναι μεγαλειώδες.Είναι στάση ζωής .Είναι το αυτονόητο κάποιων ανθρώπων.Μαζί και το δικό μου.Υποκλίνομαι ταπεινά μπροστά σε αυτη την γυναίκα.
Ειδήσεις Υγείας
17-04-2013 / 06:00
Δημοσιεύθηκε από:
Δέσποινα Κωστοπούλου Ψυχολόγος

Οι σκέψεις μιας μητέρας που έχει 2 γιους με εγκεφαλική παράλυση


Το κείμενο που θα διαβάσετε είναι οι σκέψεις μιας μητέρα που έχει δυο γιους με εγκεφαλική παράλυση. Κάποιοι διαβάζοντας το κείμενο θα μπορούσαν να πουν ότι πρόκειται για μια κραυγή απόγνωσης. Εμείς θα σας πούμε ότι είναι ένα αισιόδοξο κείμενο που περικλείει ακριβώς την έννοια της λέξεως “μητέρα”. Περικλείει την αγάπη, την δύναμη, την ένταση, το κουράγιο που μπορεί να έχει μια μητέρα. Η συγκεκριμένη γυναίκα, δεν ταυτίζεται μόνο με την λέξη μητέρα, είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια ΜΑΜΑ...

Της ψυχολόγου Δέσποινας Κωστοπούλου
 
Βοηθούσα στο σχολείο των παιδιών και κάποιος με ρώτησε αν εργάζομαι στο σχολείο. Του είπα "Ω, όχι, είμαι απλά μια μαμά". Ωστόσο, καθώς αυτές οι λέξεις είχαν ήδη ξεφύγει απ' τα χείλη μου κατάλαβα πώς δεν ήταν καθόλου αληθινές. Απ' τη στιγμή που τα αγόρια μου έχουν εγκεφαλική παράλυση, δεν θα έχω ΠΟΤΕ τη δυνατότητα να είμαι απλά μια μαμά. Θα είμαι πάντα κάτι ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ από μία ΜΑΜΑ.
 
Η αναπηρία των γιων μου σημαίνει ότι ποτέ δεν θα είμαι απλά μια μαμά.

Τι σημαίνει η εγκεφαλική παράλυση για μένα; Νομίζω ότι μπορώ να το συνοψίσω σε μία μόνο πρόταση.

Δεν είμαι απλά μια μαμά.

- Θα είμαι και φυσιοθεραπεύτρια. Θα τεντώνω και θα σπρώχνω τα κορμάκια τους στο μάξιμουμ, ελπίζοντας ότι οι προσπάθειές μου θ' αποδώσουν.

- Θα είμαι και εξερευνήτρια, ερευνώντας τον τεράστιο ορίζοντα των δυνατοτήτων, ψάχνοντας απαντήσεις σε ερωτήσεις που ακόμη δεν τις έχω φανταστεί.

- Θα είμαι και γιατρός που θ'ανταγωνίζεται τους καλύτερους του είδους στην ιατρική ορολογία και στο πώς αυτή εφαρμόζεται.

- Θα είμαι και υπεύθυνος προγράμματος μιας και κάθε λεπτό της ημέρας πρέπει να χρησιμοποιείται γι’αυτά που πρέπει να γίνουν.

- Θα είμαι και συνήγορος που θα προσπαθεί να εξασφαλίσει ποιοτική ιατρική περίθαλψη και ευκαιρίες εκπαίδευσης.

- Θα είμαι και πολεμιστής ενάντια στη λέξη "δεν μπορώ".

- Θα είμαι και αθλήτρια, σπρώχνοντας την καρέκλα και σηκώνοντας βάρη.

- Θα είμαι και βοηθός φροντίδας, ταΐζοντας και φροντίζοντας την προσωπική τους υγιεινή.

- Θα είμαι και νοσοκόμα, δίνοντας τους τα φάρμακα και αξιολογώντας τα αποτελέσματα.

- Θα είμαι και σταυροφόρος για περισσότερη συμπόνια κι αποδοχή.

- Θα είμαι και αγρότισσα, φυτεύοντας σπόρους ελπίδας για να βοηθήσω άλλους γονείς με παιδιά σαν τα δικά μου.

- Θα είμαι και οικοδόμος , φτιάχνοντας ένα σπίτι που θα εξυπηρετεί τις ανάγκες τους.

- Θα είμαι και οραματίστρια του τι μπορεί να γίνει, όχι του τι γίνεται τώρα.

- Θα είμαι και δασκάλα στους άλλους, εξηγώντας τι είναι η εγκεφαλική παράλυση και ποιες οι επιδράσεις της.

- Θα είμαι και ορειβάτης, δίνοντας κίνητρα στα παιδιά μου να ξεπεράσουν τους περιορισμούς τους και να φτάσουν νέα ύψη.

- Θα είμαι και ιεροκήρυκας, θα κηρύττω ότι η πίστη… ο Θεός είναι δυνατός και ικανός να σε βοηθήσει να τα βγάλεις πέρα στις πιο δύσκολες πλευρές της ζωής σου.

- Θα είμαι και παρηγορήτρια, βοηθώντας τα παιδιά μου όταν πέφτουν, όταν χρειάζονται υποστήριξη ή όταν πληγώνονται απ’ τη σκληρή πραγματικότητα του πώς θα λειτουργήσουν σ’αυτό το μεγάλο κόσμο.

- Θα είμαι και οικονομικός διευθυντής, ψάχνοντας τρόπους να κάνω τα λεφτά να φτάσουν για τις αυξημένες τους ανάγκες.

- Θα είμαι και κωμικός, θα γελάω εκεί που οι άλλοι θα έκλαιγαν.

- Θα είμαι και αναζητητής συγκινήσεων, ψάχνοντας τρόπους να βάλω λίγη περιπέτεια στη ζωή μας, να ζήσουμε τη ζωή μας παρά τους περιορισμούς.

- Θα είμαι και επενδυτής για τις υποσχέσεις του αύριο, ενώ θα δρέπω τις μικρές ανταμοιβές του σήμερα.

- Θα είμαι και μαέστρος, διευθύνοντας την απαιτητική λειτουργία της οικογένειάς μου.

- Θα είμαι και συγγραφέας, γράφοντας για όλα αυτά.

- Θα είμαι αυτά και άλλα πολλά.

Βλέπετε λοιπόν ότι το αποτέλεσμα της εγκεφαλικής παράλυσης, όπως νομίζω, είναι πως πάντα θα είμαι κάτι περισσότερο από απλά μία μαμά. Ούτε καλύτερη ούτε χειρότερη από μια τυπική μαμά. Θα έχω τις ίδιες αρετές και τις ίδιες αδυναμίες. Ναι, θα είμαι ίδια με τόσους πολλούς τρόπους – θα έχω τις ίδιες ελπίδες και τα ίδια όνειρα για τα παιδιά μου - αλλά αναμφισβήτητα θα είμαι διαφορετική.

Μάλλον θα είμαι κι εγώ ιδιαίτερη, ακριβώς σαν τα παιδιά μου.

Υπάρχουν μέρες που εύχομαι να μπορούσα να είμαι κι εγώ "απλά μια μαμά".

Πάντως, τις περισσότερες μέρες, μ’αρέσει που είμαι περισσότερα από μία μαμά γιατί οι ανταμοιβές είναι μεγάλες. Έχω κερδίσει μεγαλύτερη επίγνωση του τι είναι και τι δεν είναι σημαντικό στη ζωή. Εκτιμώ τα απλά πράγματα. Βλέπω αξία σε κάθε ορόσημο που κερδίζεται. Βλέπω την ομορφιά του απλά να υπάρχεις – όχι του τι έχεις ή τι είσαι ικανός να πετύχεις.

Βλέπω τη δύναμη των ανθρώπων. Πώς ένα τόσο μικρό παιδάκι μ’εγκεφαλική παράλυση μπορεί να επηρεάσει τον κόσμο μου και τον κόσμο πολλών άλλων με θετικό τρόπο. Αισθάνομαι ότι δεν είμαι μόνη γιατί υπάρχουν παρα πολλές "όχι απλά μαμάδες" σαν και μένα. Τα παιδιά τους δεν προσδιορίζονται από τους περιορισμούς τους. Είναι μαμάδες και παιδιά που επιλέγουν να ξεπεράσουν τις περιστάσεις.

Όχι, δεν δουλεύω... δεν πληρώνομαι. Αλλά κάνω πολλά επαγγέλματα. Νομίζω αυτός είναι ο μόνος τρόπος να εκφράσω τι σημαίνει εγκεφαλική παράλυση για μένα.

Με κάνει κάτι περισσότερο από μία Μαμά.
 
Δέσποινα Κωστοπούλου
Ψυχολόγος   

Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου 2013

ΑΓΝΟΕΙΤΑΙ!




 

Είναι και αυτοί που είναι κατηγορία από μόνοι τους.
Οι απόντες!Αυτοί που το επιλέγουν.Οι απόντες είναι όσοι κυκλοφορούν ανάμεσά μας σαν να βρίσκονται σε κάποια άλλη διάσταση.Φαντάσματα που πιστεύουν ότι είναι ζωντανοί αλλά παραπαίουν στην ψευδαίσθηση τους.
 
Πόσο τρυφερά να μιλήσει κάποιος για αυτή την κατηγορία ανθρώπων!Κοινό χαρακτηριστικό η  έλλειψη συναισθηματικής νοημοσύνης .Αυτή η νοημοσύνη δεν σταθμίζεται με τεστ IQ αλλά με την ικανότητα να αφουγκράζεσαι πότε ο άλλος σε χρειάζεται και σε έχει ανάγκη . Μεταφράζεται με την αυθόρμητη παρουσία του όταν έχεις τα ζόρια σου,με την αγκαλιά,με τον ώμο  του που σου προσφέρει για μαξιλάρι στα δάκρυά σου.

Κάθε φορά που τους σκέφτομαι με πληγώνουν όχι γιατί τους υπολογίζω αλλά γιατί με πιάνουν οι τύψεις ότι εγώ δεν έχω κάνει κάτι σωστά για να αξίζω την παρουσία τους.Πόσο όμως αληθεύει αυτό;Από πότε η προσφορά έχει να κάνει με το τι έχεις λάβει;Αναπάντητα ερωτήματα ,φιλοσοφικές αναζητήσεις για τις βραδιές που κάνεις τους απολογισμούς σου και μετράς τους συμμάχους και τις απώλειές σου.
Οι απόντες είναι ράτσα με ιδιαίτερα γνωρίσματα και χαρακτηριστικά που δεν έχουν να κάνουν ούτε με το μορφωτικό επίπεδο ,ούτε με το νοητικό αλλά και ούτε από ποιό χώρο της ζωή σου  προέρχονται.Μπορεί να είναι οικογένεια,συγγενής,φίλος  ,κουμπάρος είτε απλά γνωστός .Και να σου πω κάτι; Όταν είναι απλά γνωστός μπορείς και να του δώσεις τα ελαφρυντικά του.Με τους υπόλοιπους τι γίνεται; Τους άφαντους ,αυτούς που κρύβονται πίσω από την ταμπέλα που τους προσδιορίζει,που σε ''αγαπάνε ''αλλά...,που θέλουν να σου συμπαρασταθούν αλλά ...,που θέλουν να σε βοηθήσουν αλλά...,που θέλουν να έρθουν στο παιδί σου που χαροπαλεύει αλλά...,που έχουν να δούνε τα παιδιά σου και να τους μιλήσουν χρόοονια αλλά...
Αυτά τα ''αλλά''αμέτρητα,αδικαιολόγητα πολλές φορές φτηνά σε κάνουν να καταργείς πρόσωπα και σχέσεις και να επενδύεις σε αυτές που πραγματικά αξίζουν.

Κάθε φορά που τους σκέφτομαι μου έρχεται στο νού μια σειρά της ΜιρέλλαςΠαπαοικονόμου ,πολλά χρόνια πίσω. Η τελευταία σκηνή μου έχει αποτυπωθεί .Αφού ο ''άφαντος ''σύζυγος,φίλος ,πατέρας και ότι άλλο επιστρέφει αρχίζει να ζητάει εξηγήσεις από τους άλλους για αυτά που έχουν αλλάξει στην ζωή αντί ο ίδιος να κάνει τον απολογισμό του.Τελευταία λοιπόν σκηνή ο Χατζησάββας  βρίσκεται στο αυτοκίνητο με τον καλύτερο φίλο του και του ζητάει και τα ρέστα γιατί τα έμπλεξε  με την γυναίκα του ΄΄ΗΣΟΥΝ ΑΠΩΝ,ΣΙΦΗ''Αυτή είναι η ατάκα που μου εντυπώθηκε.Γιατί οι απόντες έχουν και θράσσος ...
Ευτυχώς όμως στην ζωή υπάρχουν και οι παρόντες ,αυτοί που γίνονται   μάνα,πατέρας ,αδερφή ,νονός,φίλος ,σου σκουπίζουν τα δάκρυα,σου δίνουν δύναμη και σου δείχνουν τα άστρα.Είναι αυτή που δικαιώνουν την λέξη ''άνθρωπος''και σε κάνουν περήφανο που υπάρχουν στην ζωή σου γιατί για να αξίζεις να υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι πλάι σου είσαι και εσύ ένας από αυτούς.

 

Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου 2013

ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΕΣ ΨΥΧΕΣ



Η σημερινή ανάρτηση της τρυφερόπιτας είναι αφιερωμένη στην Κική .Δεν είναι ευχάριστη. Είναι όμως αληθινή και μέσα από την ζωή. Αν δεν αντέχεις να δεις κατάματα μια άλλη πραγματικότητα που υπάρχει και δεν ταυτίζεται με την δική σου γιατί είναι άγρια και σου δημιουργεί φόβο και κατάθλιψη,μην το διαβάσεις . Απλά να ξέρεις ότι υπάρχει και αυτή η πλευρά της ζωής .Και το κράτος εκεί ,ανάλγητο,κρυμμένο πίσω από νόμους και διατάξεις. Ένα κράτος που λειτουργεί ως σύγχρονος Καιάδας δεν μπορεί να υπερηφανεύεται ότι είναι κράτος αλλά μάλλον ΖΟΥΓΚΛΑ.
Ουσιαστικά τιμωρούν τον άνθρωπο που νοσεί και την οικογένειά του όταν η απόφαση είναι μια αξιοπρεπής νοσηλεία στο σπίτι , όπου η αγάπη και φροντίδα ξεπερνούν τα ανθρώπινα όρια,  και όχι σε κάποια εντατική νοσοκομείου .Σου το λέω γιατί το ζω στο πετσί μου.Ένα χρόνο εκτός του νοσοκομείου ο Οδυσσέας δεν έχουμε λάβει από τον κρατικό φορέα ούτε ένα ευρώ για τις θεραπείες και τα μηνιαία υλικά .Δεν βαρυγκωμώ απλά αγανακτώ για αυτό το κράτος που μόνο παίρνει.


Σήμερα που διάβασα αυτά που γράφει η Κική συγκλονίστηκα γιατί είναι μάθημα ζωής να καταλάβεις ότι το ότι κάποιος δεν μιλάει ή δεν κινείται δεν του αφαιρεί κάτι ούτε από την αξιοπρέπειά του ,ούτε από την δυνατότητα να σκέφτεται.Ψυχές εγκλωβισμένες σε σώματα .Ποιός μπορεί λοιπόν να πει ότι ακόμη και η κίνηση των ματιών δεν είναι επικοινωνία

.http://www.athensvoice.gr/article/city-news-voices/πολιτικη/19-μέρες-σε-γυάλινο-φέρετρο
Σε ευχαριστώ Κική.Σε ευχαριστώ από καρδιάς.
 

Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου 2013

ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΝΑ ΑΡΧΙΝΙΣΕΙ!




Μεγάλωσα με παραμύθια!Με  πραγματικά παραμύθια περιπετειώδη ,τρυφερά ,αισιόδοξα αφού πάντα την πάθαινε ο ΚΑΚΟΣ της ιστορίας ή καλύτερα ο ΑΝΤΙΗΡΩΑΣ.Τα διάβαζα και τα ξαναδιάβαζα και δεν βαριόμουνα να δικαιώνομαι κάθε φορά που την πάθαινε η κακιά μητριά της Χιονάτης,η μητριά της σταχτοπούτας,ο κακός ο λύκος της κοκκινοσκουφίτσας και όλοι αυτοί που παίδευαν τους πρωταγωνιστές του παραμυθιού και εκείνοι καρτερικά περίμεναν την δικαίωση.
Το παιδικό μυαλό ξεγελιέται από την αθωότητά του και πλάθει τις δικές του μικρές ιστορίες ,τα παραμύθια του ,αυτά που του δικαιολογούν μια πραγματικότητα που δεν μπορεί να εξηγήσει.

Τα έφερε έτσι δικό μας παραμύθι που μεγάλωσα τα παιδιά μου μέσα στην μεγάλη αλήθεια της διαφορετικότητας  .Εκπαιδεύτηκα και εκπαίδευσα και άλλους να την αποδέχονται με αγάπη και τρυφερότητα και όχι οίκτο. Πάντα κάτι χάνεις κάτι κερδίζεις .Νόμος της ζωής . Αδιαπραγμάτευτος και πολλές φορές ακατανόητος.
Ευτυχώς η καλή νεράιδα του παραμυθιού φρόντισε να περιστοιχίζομαι από  ανθρώπους εκπαιδεύσιμους γύρω μου ή με προίκισε με το ταλέντο να εκπαιδεύω αποτελεσματικά . Όσοι τουλάχιστον επέλεξαν να δεχτούν την πρόκληση παρέμειναν στο παραμύθι .Οι υπόλοιποι ,οι απέξω, κάποιοι ''ευνοημένοι ''της ζωής,οι δήθεν ανθρωπιστές και φιλέυσπλαχνοι συνομώτησαν μυστικά με τους΄΄κακούς'' να μας ταλαιπωρούν. Αλλά όταν είσαι πριγκίπισσα ακόμη και να σε βάλουν να κοιμηθείς δίπλα στις στάχτες ,ή στο σπιτάκι των νάνων παραμένεις πριγκίπισσα και φτιάχνεις τόσο όμορφη την καθημερινότητά σου που η κακιά μητριά καταλήγει με ψυχοφάρμακα. Αυτά βέβαια δεν τα γράφουν τα παραμύθια για ευνόητους λόγους.

Και όταν είσαι πρίγκιπας, αν και περιφέρεσαι σαν μεγεμένος βάτραχος ,εξακολουθείς να φοράς το στέμα σου.

 

Ο Οδυσσέας ήταν πάντοτε αποδεχτός από όλους ,τουλάχιστον αυτούς που ήθελα να υπάρχουν στην ζωή μου.Τα παιδιά μου αλλά και τα παιδιά των φίλων μας ήταν πολύ προστατευτικά απέναντί του ακόμη και όταν ο Οδυσσέας έκανε τα μικρά του ατοπήματα. Ξέρετε!δαγκωματίες ,τράβηγμα μαλλιών ,τσιμπήματα...αλλά όλοι είχαν καταλάβει ότι αυτά ήταν επικοινωνία και ποτέ κανένας δεν σκέφτηκε να τον χτυπήσει ,να τον σπρώξει σαν να είχανε κάνει μια κρυφή συμφωνία να υπερβαίνουν την παιδικότητα τους.


Ο Οδυσσέας ήταν γρήγορος στις αντιδράσεις του όταν ήταν να ''βουτήξει'' παιχνίδι ή παιδί που περνούσε από δίπλα του.Η καριέρα που θα μπορούσε να κάνει με επιτυχία πέρα από αυτήν του Πάπα (που θα σας διηγηθώ άλλη φορά τα παρασκήνια)ήταν αυτή του πορτοφολά .Εκ' διαμέτρου αντίθετες καριέρες αλλά το θέμα είναι κανείς να κάνει σωστή χρήση των ταλέντων του .Ενώ τρέχανε λοιπόν τα παιδιά από δίπλα του ο Οδυσσέας βούταγε τα μαλλιά τους όπως είχαν πιαστεί του Αβεσσαλώμ από το δέντρο.Η αντίδρασή τους στον τυφώνα που τους είχε χτυπήσει ήταν ένα'' Ωχ .Όχι Οδυσσέα''.Κάθε παιδί που γεννιόταν μετά τον Οδυσσέα ήταν σαν να είχε γραφτεί στο DNA τους η κατανόηση και ο σεβασμός που έπρεπε να δείχνουν στον αδερφό τους.Η ΑΓΑΠΗ αυτονόητη, η ΖΗΛΕΙΑ εξορισμένη και ο Οδυσσέας μας ο μαγεμένος πρίγκιπας του παραμυθιού που μπορεί να μην μιλούσε αλλά εκφραζόταν με τόσους άλλους τρόπους που μας εντυπωσίαζαν όλους.

Κάποιο βράδυ , βλέποντας τους δύο μικρότερους γιους μου να παίζουν (τότε ηλικίας 6 και 4) κρυφάκουσα το σενάριο του Μιχάλη και το δικό του παραμύθι.Με λίγα λόγια εξηγούσε στον Φίλιππο ότι ο Οδυσσέας ζούσε σε έναν άλλο πλανήτη και σε ένα διαστημικό ταξίδι με το διαστημόπλοιο των γονιών του προσγειώθηκαν στην Γη αλλά την ημέρα που ήταν να φύγουν δεν παρατήρησαν ότι ο Οδυσσέας δεν είχε επιβιβαστεί και έφυγαν μακρυά.Έτσι η οικογένειά μας έκανε παιδί της τον Οδυσσέα και τον αγάπησε υπερβολικά πολύ .
Η ταινία HOME ALONE είναι πλέον ξεπερασμένη!Η νέα ταινία είναι EARTH ALONE.Πρωταγωνιστής της καρδιάς μας ο Οδυσσέας Καρύδης και συμπρωταγωνιστές τα αδέρφια του .Ίσως η εκδοχή του Μιχάλη να δίνει και μία εξήγηση στο ότι ο Οδυσσέας πάσχει από κάτι που δεν έχει βρεθεί. Δεν υπάρχει διάγνωση!

Νομίζω τελικά οτι τα παραμύθια όχι μόνο μας βοηθάνε να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητά μας ,δίνουν εξηγήσεις στα αμέτρητα γιατί μας αλλά και προσθέτουν μαγεία και αισιοδοξία για ένα ΤΕΛΟΣ ΚΑΛΟ ΟΛΑ ΚΑΛΑ.Να γιατί αγαπώ τα παραμύθια και περιμένω τα μάγια να λυθούν και το  φως να πάρει την θέση που του αξίζει!
ΚΑΙ ΖΗΣΑΜΕ ΕΜΕΙΣ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ...ΑΚΟΜΗ ΨΑΧΝΟΥΝ  ΤΟ ΓΙΑΤΙ!

ΠΡΟΣΦΕΡΩ ΑΡΑ ΥΠΑΡΧΩ!


http://www.videoman.gr/49372
ΑΥΤΗ Η ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ ΕΙΝΑΙ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΜΑΣ ΤΡΥΦΕΡΟΠΙΤΑ.ΙΣΩΣ ΝΑ ΤΗΝ ΕΧΕΤΕ ΞΑΝΑΔΕΙ ΑΛΛΑ ΕΝΑ ΔΕΥΤΕΡΟ,ΤΡΙΤΟ ,ΤΕΤΑΡΤΟ ...ΚΕΡΑΣΜΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΟ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ!!
ΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΒΛΕΠΩ ΚΛΑΙΩ ΚΑΙ ΤΟ ΚΛΑΜΑ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΕΥΕΡΓΕΤΙΚΟ ΤΟΣΟ ΓΙΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΟΣΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΓΙΑΤΙ ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ΤΟΥΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΒΛΕΠΟΥΝ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ.
ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΟΡΕΞΗ

Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου 2013

ΤΡΥΦΕΡΑ,ΤΡΥΦΕΡΑ ΚΑΙ ΤΑΠΕΙΝΑ



Είναι μεγάλη πρόκληση να αντέχεις να είσαι διάφανος γιατί ουσιαστικά απογυμνώνεις τον εαυτό σου και εμφανίζεται το πραγματικό σου πρόσωπο που πολλές φορές είναι τόσο διαφορετικό που τρομάζεις να το βλέπεις και εσύ ο ίδιος.
Αυτό είναι ένα από τις διαπιστώσεις μου που πρόλαβα να βάλω σε χαρτί .Οι φίλες μου γελάνε με τον καταιγισμό των σκέψεων που προλαβαίνουν να περνάνε από το μικροσκοπικό μου και περιορισμένο μυαλό και με ενθαρρύνουν να στραφώ στην έκδοση των απομνημονευμάτων μου.Η αλήθεια είναι ότι για τόσο μικρό διάστημα που με ανέχεται αυτός ο πλανήτης έχω πλούσιο υλικό εμπειριών που νομίζω ότι δεν θα άντεχα μια δεύτερη ζωή σε αυτό το σώμα.Είναι TOO MUCΗ όπως θα έλεγαν και οι Άγγλοι.
Μονολογώ.Βασικά παραληρώ σήμερα γιατί η πτώση από τα σύννεφα δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ειδικά όταν δεν είσαι πουλί αλλά άνθρωπος.Τελικά κάθε μέρα έχει κάτι να σου δώσει .FOOD FOR THOUGHT!Το κατατάσσω σε πιο περίοπτη θέση από το κλασσικό φαγητό γιατί θρέφει το πνεύμα και ανατρέφει την ψυχή.Μονολογώ και θυμάμαι το 10 λεπτά κηρύγμα που κάνω στα παιδιά μου για τις ξεκάθαρες σχέσεις που πρέπει να έχουν ,όχι μόνο για να είναι εντάξει με τους άλλους αλλά κυρίως με τον εαυτό τους



.Είναι όμορφο να μπορείς να βλέπεις μέσα στον άλλο τόσο καθαρά όσο και τον πάτο της θάλασσας μια ηλιόλουστη και ''αλέκιαστη ''ημέρα.


Σου δίνει την αίσθηση της διαύγειας,των ταξινομημένων σκέψεων και της αυθεντικότητας των συναισθημάτων.Δεν μου αρέσει να διαψεύδεται η εικόνα που έχω σχηματίσει για τον άλλο.Κατά κάποιον τρόπο με ισοπεδώνει συναισθηματικά αν και δεν θα έπρεπε γιατί είναι κανόνας που επιβεβαιώνεται από τις μετρημένες εξαιρέσεις του.
Βασικό συστατικό της τρυφερόπιτας είναι η ντομπροσύνη,αυτή που τα τακτοποιεί όλα με τον καλύτερο τρόπο και αφήνει χώρο να ανθίσει ο σεβασμός και να απελευθερωθούν οι καταπιεσμένες σκέψεις.Τελικά αρχίζω να πιστεύω ότι για να μπορείς να είσαι κάπως έτσι θα πρέπει να το έχεις ''διδαχτεί'' ,κατά κάποιο τρόπο να έχεις εκπαιδευτεί στην διαφάνεια και σε αυτά που μπορεί να σου προβάλει ως είδωλο.
ΤΡΥΦΕΡΑ,ΤΡΥΦΕΡΑ ΚΑΙ ΤΑΠΕΙΝΑ!
 

Κυριακή 8 Σεπτεμβρίου 2013

ΤΟ ΑΝΤΩΝΥΜΟ ΤΗΣ ΛΕΞΗΣ ''ΜΑΝΑ 'ΕΙΝΑΙ Η ΛΕΞΗ ''ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ''


 

 

 

 

H λέξη ''υποχρέωση'' είναι από τις λέξεις που αντιπαθώ ίσως γιατί και τα δύο συνθετικά της βαραίνουν το νόημά της.Βάρος ,χρέος λέξεις που δεν συμπεριλαμβάνω στο λεξικό της ζωής μου.Δεν μπορώ ποτέ να κάνω κάτι από υποχρέωση .Είναι σαν να μου μολύνεις το οξυγόνο που αναπνέω ,να το νοθεύεις με στοιχεία παρεμφερή αλλά δεν είναι Ο2.Όλα έχουν το νόημά τους και την θέση τους αλλά κατά ένα περίεργο τρόπο όταν αυτά καλύπτονται από το πέπλο της ΥΠΟΧΡΕΩΣΗΣ αποκτούν δεύτερες ,τρίτες έννοιες και περίεργες θέσεις.
Υπάρχουν άνθρωποι που λειτουργούν μόνο με αυτόν τον τρόπο ''από υποχρέωση'' ή απλά αυτό είναι το άλλοθι τους για να μειώνεται η αυθόρμητη προσφορά τους και μην χαλάνε την βολή τους .Είναι δύσκολο να ξεβολευεις τον εαυτό σου και να τον βγάζεις από το κέντρο του κόσμου.Όσο πιο μικρός  και ασήμαντος είσαι τόσο περισσότερο κολλάς στο κέντρο και αρνείσαι να το αφήσεις.


Την λέξη υποχρέωση την έχω χαρίσει σε αυτούς που την χρειάζονται.Εμένα μου είναι αδιάφορη και πολλές φορές απορώ όταν αυτή βρίσκεται συνυφασμένη με τις έννοιες της ΜΑΝΑΣ, και αν και δεν είμαι το πλέον θρησκευόμενο πρόσωπο στον κόσμο,και της ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ.Πως μπορώ να είμαι μάνα ή Χριστιανή και να μην λειτουργώ με την καρδιά μου αλλά από υποχρέωση;.Πως μπορώ να βοηθάω το παιδί μου ή τον διπλανό μου μόνο και μόνο με γνώμονα τον βαθμό υποχρέωσης που του έχω;
Η έννοια της ΜΑΝΑΣ και η έννοια της ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ είναι ταυτόσημες και άρρηκτα συνδεδεμένες μεταξύ τους.Ό,τι κάνει η ΜΑΝΑ το κάνει από αγάπη και όχι από υποχρέωση.


Η μάνα δεν μπορεί να μετράει την βοήθεια που προσφέρει στο παιδί της βάζοντας στην ζυγαριά το τι έχει κάνει το παιδί της για αυτήν.Και να θέλει δεν μπορεί να το κάνει γιατί η μάνα είναι αόμματη όπως και η δικαιοσύνη. Βλέπει με τα μάτια της ψυχής της και σέβεται την αρχή της δημιουργίας για να δικαιώνει την θέση της σε αυτόν τον κόσμο.

Αν λοιπόν ''έτυχε'' να γίνεις ΜΑΝΑ μην ευτελίζεις και εξευτελίζεις αυτό το προνόμιο και τίτλο τιμής και μιλάς στο παιδί σου για ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ.Είναι κρίμα για αυτό και θλιβερό για εσένα.Σου τα λέω αυτά μήπως και καταφέρεις ποτέ να βγάλεις το ΕΓΩ σου από το κέντρο του κόσμου και μοιραστείς τις τροχιές της ζωής και με το παιδί σου.ΚΑΗΜΕΝΗ!

 

Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου 2013

Η ΜΟΙΡΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΙΡΑΣΜΕΝΗ ΣΕ ΚΑΙΡΟΥΣ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ



Παιδικά χρόνια ,άδολα,αγνά ,ξέγνοιαστα .Κοιτάς τον ουρανό και πιστεύεις ότι μεγαλώνοντας θα μπορέσεις να τον αγγίξεις.Βλέπεις τους φίλους σου και νομίζεις ότι έτσι θα μείνουν για πάντα .Απλά θα αλλάξουν εμφάνιση. Οι φίλοι σου σε σώμα ενήλικου.Σκέψεις,συναισθήματα τα ίδια.Η φιλία πάνω στην ίδια βάση .Αυτήν της αθωότητας.

Πόσα αλλάζουν Θεέ μου με τα χρόνια;Πόσα μπορεί να  αλλοιώνει ο χρόνος ;Και δεν λέω να'' αλλάξει'' αλλά να ΑΛΛΟΙΩΣΕΙ΄.Όταν ξαναβλέπω παλιούς μου φίλους είναι σαν να ζω στην ζώνη του λυκόφωτος.Πως γίνεται να βλέπω τον ψηλό ,με το τεράστιο προκοίλι και την ημιφαλάκρα κύριο  και εγώ να βλέπω τον Νίκο ,το αμούστακο ψηλόλιγνο αγόρι που κατέβαινε στην παραλία με μια πετσέτα πάντα ριγμένη στους ώμους;
Η απογοήτευση βέβαια έρχεται όταν βλέπεις την συναισθηματική και ιδεολογική εξέλιξη του καθενός .Και δεν το τοποθετώ σε κόμμα ή πολιτικές πεποιθήσεις.Αυτές μου είναι αδιάφορες!Η αλλαγή του χαρακτήρα είναι αυτή που με τρομάζει γιατί απουσιάζει η αθωώτητα


Η φίλη σου ,το κορίτσι που μοιραστήκατε τόσες σκέψεις ,που παίζατε ασταμάτητα  τα μεσημέρια του καλοκαιριού ακόμη και όταν ωρυόταν η μάνα σου ότι είναι ώρα για ύπνο,αυτή που της εμπιστεύτικες τα πρώτα σου σκιρτήματα και στήσατε εν έδρες στο αγόρι που ''αγαπούσες ''απλά για ένα ΄΄γειά΄΄ έχει γίνει κάποια άλλη.Εξέλιξη ή παρακμή;Γιατί όταν δεν μπορείς να κρατήσεις ζωντανό το μικρό παιδί μέσα σου...παρακμάζεις!
Όλα αυτά τα χρόνια υπήρχαν περιστασιακές επαφές σε μορφή πληροφοριών για την ζωή της κάθε μιας αλλά  αυτό που αισθανόμουν ήταν μια βαθιά τρυφερότητα,μια συγκίνηση κάθε φορά που την σκεφτόμουν ή την έβλεπα γιατί έβλεπα στα μάτια της το κομμάτι της ζωής μου που δεν ήθελα να ξεχάσω.Την παιδική μου ηλικία.
Αποκαθηλώθηκαν πολλά στην συνείδησή μου αυτό το καλοκαίρι.Τι περίμενα από αυτή;Να με στηρίξει,να μου δώσει κουράγιο ,να με αγκαλιάσει όπως τότε.Δεν ήξερα πως να αντιδράσω ,να την βρίσω ;Να σηκωθώ να φύγω και να μην ξαναμιλήσω;΄΄Πώς μπορεί να με πληγώνει έτσι;''σκέφτηκα.
και τελικά αποφάσισα να την σοκάρω και να αποχωρήσω υπερήφανα μαζεύοντας τα κομμάτια μου αθόρυβα.
-Όταν κάποιος σε γνωρίζει και ξέρει τι έχεις περάσει σκέφτεται
''ΕΥΤΥΧΩΣ ΘΕΕ ΜΟΥ ΠΟΥ ΤΑ ΕΔΩΣΕ ΣΕ ΑΥΤΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΕ ΜΕΝΑ΄΄
Όχι αυτά τα λόγια δεν αξίζουν να τα λέει φίλη μου και μάλιστα παιδική.Αυτά τα λόγια κρύβουν χαιρεκακία,συναισθήματα ποταπά που το μόνο θετικό είναι η τόλμη του να τα ξεστομίσεις.Μήπως είναι απλά οικειότητα;

 Απάντησα στωικά  ''Η μοίρα είναι μοιρασμένη ανάμεσα στους ανθρώπους και τους καιρούς.''
Πως τόλμησε να ξεστομίσει κάτι τέτοιο;Πόσο θα ήθελα να της πω για πόσα πράγματα εγώ ευχαριστώ τον θεό που ούτε της έχουν περάσει από το μικρό μυαλό της .Πως μπορεί να ανακουφίζεται στη σκέψη ότι ο Θεός επέλεξε εσένα για τα δυσάρεστα;
Ξέρεις πόσες φορές ήθελα να της μιλήσω για την μιζέρια που ζει,για τα λάθη που κάνει μεγαλώνοντας τα παιδιά της,για την σχέση της με τον σύζυγό της,για την επιλογή στην ζωή της να προχωρήσει σε δεύτερο γάμο με κάποιον που ούτε καν της αρέσει από τον φόβο να μην μείνει μόνη; Ξέρεις πόσες φορές όταν μου μιλάει για τον Θεό , την εκκλησία και την πίστη της θέλω να της πω ότι  οι μεγάλοι σταυροί δεν σε αθωώνουν όταν η ζωή σου και η σκέψη σου σε προδίδουν,όταν ικανοποίησε επειδή ο πόνος του άλλου δεν είναι δικός σου.

Δεν της είπα ποτέ τίποτα γιατί πάντα έβλεπα μπροστά μου το κορίτσι με τα αθλητικά και το σορτς που παίζαμε ποδόσφαιρο με τα αγόρια της παρέας ,που κολυμπούσαμε αμέριμνες,που περνούσαμε τόσες ώρες μαζί .Δεν της είπα ποτέ τίποτα γιατί για εμένα είναι πάντα η παιδική μου φίλη.Προτίμησα να αποχωρήσω σιωπηλά ,κρύβοντας την πίκρα μου και την απογοήτευσή μου.

 

Πέρασαν οι μέρες και καταλάγιασε ο θυμός μέσα μου,

συγχώρεσα την αφέλειά της και την τοποθέτησα ξανά στην φωτογραφία των παιδικών μου χρόνων.Για μένα θα είναι πάντα η παιδική μου φίλη και θέλω να την σέβομαι γιατί πιστεύω ότι ο άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του σέβεται και το παρελθόν του και τους πρωταγωνιστές του και το φροντίζει τόσο τρυφερά που να μπορεί να αντέχει στον χρόνο.