Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου 2013

ΟΣΑ ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ!




Προσπαθώ να γράψω μέρες μήνες ίσως και χρόνια για εσένα αλλά κάθε φορά που αρχίζω με πιάνουν τα κλάματα γιατί γίνομαι το μικρό κοριτσάκι που μεγάλωσες με τόση φροντίδα και τρυφερότητα. Τα πρώτα χρόνια πίστευα ότι ο χρόνος είναι γιατρός, κάτι σαν μορφίνη για την απώλεια.Τελικά όμως διαπίστωσα ότι είναι η μόνη πληγή που υποτροπιάζει και όσο περνάνε τα χρόνια η μορφίνη σταματάει να σε πιάνει.
Ξέρεις  ,μπαμπά ,για εμένα δεν έχεις φύγει.Έχω επινοήσει το σενάριο ότι ταξιδεύεις.Σε αυτό βοήθησε και η επιλογή μου να μην σε δω νεκρό.Εγώ σε θυμάμαι ζωντανό ,ευθυτενή όπως ακριβώς πρέπει να  είναι η ψυχή στο πέρασμά της στον χώρο και στον χρόνο.

Γράφω αυτή την ανάρτηση με την ελπίδα ότι τα λόγια μου θα στα ψιθυρίσουν τα άστρα τις νύχτες που απλώνεις τις φτερούγες σου για να κουρνιάσω .Θέλω να σου πω έστω και καθυστερημένα αυτά που δεν πρόλαβα ποτέ να σου πω .Το ξαφνικό σε αφήνει πάντα με την αίσθηση ότι κάτι λείπει. Ποτέ δεν υπάρχει αρκετός χρόνος για να πούνε οι άνθρωποι αυτά που θέλουν.Πάντα κάτι μένει να πεις!
Μετά από τόσα χρόνια μπορώ να σου πω, μπαμπά μου, πόσο σημαντικός άνθρωπος ήσουνα και ας μην είχες περγαμηνές και διπλώματα. Με την στάση σου μου δίδασκες όσα κάνουν έναν άνθρωπο να τιμά την θέση του σε αυτόν τον πλανήτη. Ποτέ δεν μου έκανες κήρυγμα άλλωστε που να προλάβεις! Δούλευες σε τρεις δουλειές για να μπορεί η μαμά να μην δουλεύει,να έχω μια αξιόλογη εκπαίδευση σε ένα πολύ καλό σχολείο και να ανταπεξέρχεσαι χωρίς καμία βοήθεια στα έξοδα. Από εσένα λοιπόν έμαθα να είμαι ακούραστη και να μην φοβάμαι την δουλειά .Δεν ξέρω τελικά αυτή η ενέργεια που έχω αν είναι θέμα ορμόνης σε υπερβολικό επίπεδο όπως πιστεύω ή DNA.
O εαυτός σου ήτανε μόνιμα διαθέσιμος σε όποιον είχε ανάγκη από βοήθεια υλική,ψυχική ή χειρωνακτική .Στους περισσότερους ήσουνα εξαιρετικά αγαπητός  .Άλλοι συνειδητοποιώντας την μικρότητά τους επέλεξαν να σε διαγράψουν όταν δεν είχαν κάτι να λαβαίνουν. Ποτέ δεν κατηγόρησες κανέναν τους και αυτό σε έκανε στα μάτια μου να φαίνεσαι γνήσιος, κάτι σαν ήρωας για να κατάφερνες να τιθασεύεις την μικροπρέπεια ως στάση ζωής. Μικροπρεπής γίνεσαι ,δεν γεννιέσαι. Έμαθα λοιπόν ότι το σημαντικό είναι η προσφορά και μάλιστα αυτή που δίνεται αυθόρμητα και από καρδιάς. Και έτσι ποτέ δεν κάνω κάτι σκεπτόμενη υστερόβουλα και αυτό είναι για εμένα και  ένα από τα  κριτήρια επιλογής των φίλων μου οι οποίοι χαρακτηρίζονται από έλλειψη υστεροβουλίας.ΟΜΟΙΟΣ ΣΤΟΝ ΟΜΟΙΟ δεν λένε;
Η λέξη ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ . Αυτή δεν υπήρχε ποτέ στο λεξιλόγιο σου. Αυτό που άλλοι αποκαλούν ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ εσύ το όριζες ως αυτονόητο. Πάντα αγαπούσα τα αυτονόητα σου τα οποία και υιοθέτησα, τα έκανα και δικές μου αξίες γιατί ήθελα να είσαι υπερήφανος για εμένα. Οι επιλογές μου όλες είναι επιλογές καρδιάς και όχι μυαλού. Και μέχρι τώρα δεν βγήκα χαμένη.Το αντίθετο μάλιστα. Ευλογήθηκα να μπορώ να βλέπω με την καρδιά μου αυτά που άλλοι δεν μπορούν ούτε με τα μάτια τους.

Ήθελα να σου πω πως μου λείπουν τα μάτια σου και όταν θέλω να σε φέρω στην μνήμη μου πηγαίνω στον καθρέφτη. Νομίζω ότι σου μοιάζω υπερβολικά πολύ και ας προσπαθεί η μαμά να πείσει για το πόσο  μοιάζω σε εκείνη,για τις ωραίες μεγάλες βλεφαρίδες της... Ωραίες είναι! δεν λέω αλλά εγώ δεν τις έχω.Ίσως να μην έχω ούτε και τα δικά σου μάτια αλλά δεν με νοιάζει γιατί μπορώ και σε καθρεφτίζω. Αυτό δεν θα το πω ποτέ στην μαμά για ευνόητους λόγους. Εσύ γνωρίζεις τι είναι να πέσεις στην δυσμένεια της Κικίτσας!  Η αλήθεια είναι ότι από την ημέρα που έφυγες και παρά τον διαφορετικό μας χαρακτήρα μου στάθηκε σαν μάνα και πατέρας μαζί και έτσι μου γλυκαίνει το αίσθημα της ορφάνιας που αισθάνεται κάποιος όταν χάνει τις ρίζες του.
Μπαμπά μου,δεν πρόλαβα να σου πω πόσο υπερήφανη ήμουνα και είμαι για εσένα γιατί σου οφείλω αυτό που έγινα και αυτό που είμαι.. Σου οφείλω τόσα πολλά και σε ευχαριστώ και για άλλα,  πολλά περισσότερα.
Ακόμη και για τις απίστευτες πατέντες σου .Θυμάσαι τους υαλοκαθαριστήρες του σαράβαλου που είχαν χαλάσει ; Ήσουν η επιτομή της πατέντας . Δέσιμο με σχοινάκια από τις δύο πλευρές και μια εσύ μια ο Στέλιος τραβούσατε τα σχοινάκια με αρμονικές κινήσεις ενώ οδηγούσες. Ο MISTER BEAN ωχριά μπροστά σου. Γέλιο,τρυφερότητα ,δόσιμο ,αγάπη που έφτανε στην έννοια της θυσίας πολλές φορές και  παιδικά χρόνια ανεξίτηλα χαραγμένα στην καρδιά μου όπως και εσύ.
Δυστυχώς οι άνθρωποι παρασυρόμαστε από την ψευδαίσθηση του αύριο. Πάντα αναβάλουμε να πούμε στον άλλο αυτά που αισθανόμαστε ,το πόσο σημαντικός είναι για εμάς ,ότι τον αγαπάμε και όταν τα γεγονότα μας προλαβαίνουν ζούμε με το βάρος των όσων δεν προλάβαμε να πούμε.
Εγώ θα κλείσω αυτή την μικρή εξομολόγηση με μία μόνο φράση που τα συνοψίζει όλα.
ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!

 

 

4 σχόλια:

  1. Ποτέ δεν προλαβαίνεις. Πάντα είναι λίγα εκείνα που πρόλαβες να πεις.. Ειδικά η Σχέση Πατέρα- κόρης είναι Θεμελιώδης. Ήταν πολύ καλός, ήταν αστείος, είχε το χιούμορ του πάππου του Στέλιου. Εσύ έχεις τα μάτια τα δικά του που είναι και της Νόνας της Γλυκερίας, κι έχω απ αυτά κι εγώ ..κομμάτι. Είναι το χρώμα και είναι το βλέμμα.. Τον αγαπούσα πολύ το θείο μου, ήταν ο μόνος που μ έλεγε: 'Τάτη".. Είχαμε "Ιερή Συμμαχία" έναντι της..Κικίτσας που ήταν η μεγάλη του αδυναμία αλλά πάθαινε ότι παθαίνουν κάποιοι απέναντι στον..ανεμοστρόβιλο! Τον έχω πάντα κι από τότε μέσα σε μια μικρή προσευχή. Να είσαι - και είσαι κι εσύ και όλοι- κάτω από τις πλατιές φτερούγες του. Όταν ο Πατέρας έχει φύγει, στέλνει πάντα έναν άγγελο..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ .ΝΑ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ ΚΟΙΝΟ ΜΑΣ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δεν είχα καταλάβει ποτέ ως τώρα πόσο μοιάζουμε Ρία.. Γράφεις αυτά που με καίνε, αυτά που με ενδιαφέρουν, αυτά που γράφω και το κάνεις με έναν τρόπο εντελώς συγγενικό που ενώ διατηρεί τα στοιχεία της μοναδικότητας έχει ακριβώς την ίδια ατμόσφαιρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή