Τρίτη 24 Σεπτεμβρίου 2013

ΝΑ ΜΠΑΙΝΕΙΣ ΣΤΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ...


Φαντάζομαι ότι την έκφραση ''ΜΠΑΙΝΩ ΣΤΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ''την γνωρίζεις.Η περιπέτεια  στα παπούτσια του άλλου δεν είναι τόσο απλή υπόθεση όσο φαίνεται και επίσης δεν είναι απρουπόθετη.Για να μπείς λοιπόν και να τα φορέσεις προυποθέτει πρώτα από όλα να μην είσαι εσύ ο ομφαλός του κόσμου σου και δεύτερον να ''πονάς''τον άλλον.Το πρώτο το διδάσκεσαι από τους γονείς σου και κυρίως από την μάνα σου γιατί ως μάνα της καταχωρείται και η αρετή της αυταπάρνησης.

Υπάρχουν βέβαια και μάνες πλαστικές , ξέρεις αυτές οι faux, που φέρουν απλά τον τίτλο και δεν έχουν την διάθεση να στο διδάξουν γιατί είναι απασχολημένες με το τι μπορούν να αποκομίσουν από τα παιδιά τους .Αυτό είναι τουλάχιτον θλιβερό αλλά συμβαίνει . Αποκαλείται ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΠΗΡΙΑ και για μένα είναι ίσως και μεγαλύτερη αναπηρία από τις άλλες. Το να ''πονάς'' τον άλλον το αισθάνεσαι όταν τον  τοποθετείς  στην ζωή σου στην θέση που του ανήκει .Μερικές φορές την θέση την σφετερίζονται άλλοι.ΟΙ ΑΝΩΔΥΝΟΙ.Οι ανώδυνοι είναι αυτοί που δεν σε προβληματίζουν ,δεν σε  απασχολούν,δεν σε εμπλέκουν στην συμμετοχή.
Επανέρχομαι λοιπόν στα παπούτσια του άλλου. Πανομοιότυπα παπούτσια δεν υπάρχουν.
Το κάθε ζευγάρι είναι μοναδικό όπως και τα πόδια που το φοράνε.

Σκέψου λοιπόν τι προσπάθεια χρειάζεται να βάλεις τα πόδια σου σε

                                                                    σανδάλια,

                                                                         πλατφόρμες,

 
                                                                               μπότες,
 
                                                                   σκαρπίνια,
 
                                                                              ψηλοτάκουνα
χαμηλοτάκουνα,μέγεθος μεγαλύτερο,μικρότερο, φθαρμένα να βγαίνει έξω το δάχτυλο ή ολοκαίνουρια να σε χτυπάνε.
 
Άντε εσύ τώρα να περπατήσεις και πολυ περισσότερο να χορέψεις.
 
Η εμπειρία όμως είναι μοναδική και σε εξυψώνει σαν άνθρωπο.Είναι η εσωτερική φωνή που σε ενθαρρύνει να συνεχίσεις την περιπλάνηση με τα παπούτσια του άλλου. Καμιά φορά είναι σωτήριο να ξεβολεύουμε τον εαυτό μας για να μπορούμε να κατανοήσουμε το πόσο εφήμεροι είμαστε μέσα στο άπειρο.Τα πόδια που ανήκουν τα παπούτσια είναι αυτά που θα μπούν στα δικά σου όταν εσύ το χρειαστείς και θα κάνουν ακριβώς τις ίδιες διαδρομές και την ίδια προσπάθεια να εναρμονίσουν τον βηματισμό τους.
 
 
Αν λοιπόν ανήκεις στην κατηγορία που δεν σου έμαθε ποτέ κανείς αυτό το παιχνίδι των παπουτσιών ,ίσως είναι καιρός γιατί κάποια στιγμή τα παπούτσια που δεν φόρεσες ποτέ θα γυρίσουν και θα τρέξουν μακρυά σου και οι ιδιοκτήτες τους μαζί. Μπορεί να σου φαίνεται μακρυνό και αδιάφορο σε πλησιάζει όμως επικίνδυνα όσο περνούν τα χρόνια και η ζωή που είναι η μεγαλύτερη δασκάλα είναι σκληρή.Πρώτα βάζει το διαγώνισμα και μετά ακολουθεί το μάθημα.Σκέψου το!

3 σχόλια:

  1. Γοητευτικότατο όσο πρέπει!!! Χτυπάει φλέβα βαθειά εγκάρσια, όσο πρέπει! Αληθινό, Ρεαλιστικό κι Επώδυνο, πάλι όσο πρέπει. Λές τις Αλήθειες επειδή τις πόνεσες και σε πόνεσαν. Διαλέγω ανάμεσα στα πετράδια σου: "η ζωή που είναι η μεγαλύτερη δασκάλα είναι σκληρή.Πρώτα βάζει το διαγώνισμα και μετά ακολουθεί το μάθημα". Και οι "πλαστικές μάνες" είναι η καλύτερη περιγραφή της χειρότερης εκδοχής.. Σε φιλώ ξαδέρφη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. έρχομαι στην τρυφερόπιτα πρώτη φορά, ως σχόλιο!Μήπως για να μαθουμε να μπαίνουμε στα παπούτσια του άλλου, χρειαζόμαστε .λιγο΅...<< τι θα πεί εξημερώνω;>> απο τη μελετημένη αποκοπή της εικόνας απο τον μικρό πριγκιπα;πολλά φιλιά ξαδέρφη της νονάς μου! φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. 'Oταν μπορέσεις να φορέσεις τα παπούτσια του άλλου και να υπάρξεις μέσα τους,να χορέξεις,να πηδήσεις ,να σταθείς τότε έχεις την ευκαιρία να εξημερώσεις πρώτα από όλα τον εαυτόν σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή