Πέμπτη 3 Οκτωβρίου 2013

AΣΠΡΟΜΑΥΡΕΣ ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΕΣ


ΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΗΣ ΤΡΥΦΕΡΟΠΙΤΑΣ ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΕ ΜΙΑ ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΗ ΠΡΙ


Share Button

Πόσες φορές, τα μικρά κορίτσια, δεν φαντάστηκαν τον εαυτό τους να χορεύει στην μέση μιας τεράστιας σάλας σε κάποιον μαγεμένο πύργο, κάπου μακριά από την πραγματικότητα, κρυμμένο τις περισσότερες φορές μέσα σε  κάποιο αγαπημένο παραμύθι; Στολισμένες με ονειρικά, μακριά φορέματα και κοσμήματα, λαμπερές τιάρες και διαμαντένια κολιέ, που άστραφταν στο φως των πολυελαίων; Με λαμπερό χαμόγελο, που έκανε πάντα τον πρίγκιπα να χορέψει μαζί τους, και να γίνουν το κέντρο του κόσμου, έστω για έναν χορό; Λοιπόν, εγώ δεν θυμάμαι καμία τέτοια φορά. Ποτέ κανένας φανταστικός πρίγκιπας δεν με πήρε από το χέρι ζητώντας με σε χορό. Ποτέ κανένας από όλους αυτούς τους «ηρωικούς» πρίγκιπες δεν με έκανε να γυρίσω το κεφάλι και να αφήσω το στομάχι μου να γεμίσει πεταλούδες, και να με κάνει να χορεύω από μέσα μου σαν τρελή, σταυρώνοντας τα δάχτυλα ευχόμενη «μακάρι, μακάρι, μακάρι.».
Ακόμη και στις πιο παράξενες ιστορίες, μου άρεσε να στέκομαι μακριά από την μεγάλη σάλα, μακριά από τον κόσμο και την φασαρία, σε κάποιο πιο σκοτεινό κομμάτι αυτού του μαγεμένου πύργου. Να ανεβαίνω τις σκάλες, σε κάποιο απομακρυσμένο, ψηλό πυργίσκο, και αφού διασχίσω το πέτρινο δωμάτιο, να κάθομαι στο παράθυρο και να κοιτώ την θέα από ψηλά. Δεν έμεινα ποτέ σε μέρος με πολύ κόσμο. Ζητούσα πάντα την ηρεμία, σε κάποιο ξεχασμένο κομμάτι του πύργου, ή σε κάποιο δωμάτιο με μαγικούς καθρέφτες, που έκαναν την τιάρα και το φόρεμά μου να μοιάζουν μαγικά, απόκοσμα.
Πόσες φορές ευχήθηκα να είναι ο κόσμος μου σαν τα παραμύθια; Πολλές. Τόσες πολλές που δε μπορώ πλέον να θυμηθώ. Η ζωή στα παραμύθια, είναι πάντα πιο εύκολη. Υπάρχουν μόνο δύο πλευρές, το «καλό» και το «κακό», και οι ήρωες καλούνται να διαλέξουν πλευρά, ενώ σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας τους δίνονται δεκάδες ευκαιρίες, για να επιλέξουν την «καλή» πλευρά της ιστορίας. Όταν όμως κλείσεις το βιβλίο, και επανέλθεις στην πραγματικότητα, η ζωή είναι περίπλοκη, με πολλές πλευρές για να διαλέξει κάποιος, περιπλέκοντας ολοένα και περισσότερο τα πράγματα.
Αναγκασμένοι να ζούμε μέσα στους ρυθμούς αυτού του κόσμου, ξεχάσαμε να ονειρευόμαστε. Οι άνθρωποι, όλο και αλλάζουν, αγνοώντας τον κόσμο που χτίστηκε πάνω σε όνειρα, και οράματα, και το θεωρούν απλά δεδομένο, γιατί απλά έτσι έμαθαν να ζουν. Όταν βρεθεί αυτός ο ένας, που είναι ονειροπόλος, έχει μάθει την σκέψη του να τον ταξιδεύει, να τον παίρνει μακριά από ότι τον στεναχωρεί, οι άνθρωποι τον θεωρούν τρελό. Και όμως. ανάμεσα στους «τρελούς», υπάρχουν πλάσματα μαγικά, φτιαγμένα και για τους δυο κόσμους, αυτόν το δικό μας, και αυτό των παραμυθιών, το δικό τους.
Στο μονοπάτι αυτής της ζωής, δεν είναι δύσκολο να βρει κάποιος τα χνάρια τους. «Ασπρόμαυρες» πριγκίπισσες μπορεί ο καθένας από εμάς να συναντήσει παντού. Αρκεί να μπορέσει να δει καλά μέσα τους. Μόνο έτσι μπορεί να της καταλάβει. Μια ιστορία που κουβαλάει στην πλάτη της, που κάθε λεπτό βαραίνει περισσότερο, επειδή δεν έμαθε να συμβιβάζεται με αυτά που προσφέρει αυτός ο κόσμος, και ζήτησε τα όνειρά της πίσω, από όλους εκείνους που τα θεώρησαν ανόητα και τα πέταξαν κάπου μακριά. Ο δρόμος όμως, είναι μακρύς και δύσκολος, και δεν υπάρχει κανένας να την βοηθήσει να κερδίσει όσα έχασε, επειδή κάποιος άλλος το αποφάσισε. Εξαντλείται γρήγορα, και βρίσκει τον θάνατο να είναι τόσο κοντά που σχεδόν μπορεί να τον νιώσει κάπου δίπλα της να την χαιρετάει. Ακόμη και αν δεν πεθαίνει, δεν είναι σε θέση να καταλάβει ότι είναι ζωντανή. Και ο πόνος, όλο και δυναμώνει, σαν μαχαίρι που την πληγώνει όλο και πιο βαθιά. Ένας πόνος σαν και αυτόν, που την κάνει να τρελαίνεται. Να θέλει να αφεθεί, και να κοιμηθεί για πάντα, όμως εκείνος να την κρατά καλά μαγκωμένη στην πραγματικότητα, που το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να κλάψει.
Ξέρει πολύ καλά μετά από αυτό, πρέπει να κρατήσει την καρδιά της ζωντανή, και κάπου καλά κρυμμένη, για να μην πληγωθεί ξανά. Ακόμη και η ανάμνηση του πόνου δεν αντέχεται. Κρύβει και πάλι την καρδιά της, και δεν αφήνει σε κανένα το παραμικρό στοιχείο για το που μπορεί να ψάξει να την  βρει. Πονάει στα αλήθεια, αλλά δεν έχει κουράγιο να θυμώσει που έχασε, ούτε βρίσκει δύναμη να χαρεί που κατάφερε να ονειρευτεί. Θα γλιστρήσει. Θα γλιστρήσει και θα σπάσει, γιατί την κρατά πολύ σφιχτά. Πέφτει στο παγωμένο πάτωμα, και γίνεται κομμάτια.
Το σκοτάδι την χαϊδεύει, και ανάμεσα στα κομμάτια, έχει γίνει ένα με το πάτωμα, χωρίς να ξέρει αν θα σηκωθεί ξανά. Η νύχτα όμως δεν θα κρατήσει για πάντα. Την νύχτα θα την σβήσει ο ήλιος, η καρδιά θα γίνει σκόνη, και το πάτωμα χώμα. «Σήκω…»  ακούγεται κάπου κάποιος. Θα σηκωθεί. Πόσες φορές το βασίλειό της γκρεμίστηκε και κλίθηκε να το φτιάξει ξανά; Πόσες φορές η ζωή της δεν έγινε κομμάτια και τα μάζευε ένα ένα; Βρίσκει δύναμη και σηκώνεται.
Άλλη μια εκθρονισμένη πριγκίπισσα που πρέπει να κερδίσει πάλι τον κόσμο της. Κοιτάζοντας μπροστά, για να βρει τα κομμάτια, κοιτώντας πίσω, για να βρει την θέση τους, σε κάποιο μαγικό καθρέφτη, που ίσως αυτή τη φορά να την οδηγήσει σωστά. Ταλαντευόμενη ανάμεσα στον κόσμο του τώρα, και στον δικό της, φανταστικό κόσμο, να ισορροπεί τις αντιθέσεις με τον τρόπο που μόνο αυτή ξέρει. Κρατώντας ότι την κάνει χαρούμενη, και ξεχνώντας ότι την κάνει να πονάει. Έτσι έκανε πάντα. Έτσι κάνουν όλες οι πριγκίπισσες. Κοιτούν μπροστά.
Σε έναν μοντέρνο κόσμο, που η γεύση του μοιάζει με ανάμνηση από παλιό κρασί, αναγκάζεται και συμβιβάζεται. Βγάζει το στέμμα, τα φορέματα, και  τα κοσμήματά της. Γίνεται ένα με τους άλλους. Έχει οικείο πρόσωπο πλέον. Καθημερινό. Μπορεί ηλικιακά να είναι μικρή, μπορεί να είναι μεγάλη. Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι κανένας, ποτέ δεν θα την καταλάβει. Ο κόσμος της και πάλι θα ξεθωριάσει, και θα γίνει κομμάτι μιας γλυκόπικρης ανάμνησης, κάπου στο
βάθος του χρόνου. Μια ασπρόμαυρη ανάμνηση, που θα εμφανίζεται κάθε φορά που θα κοιτάει τον μαγικό της καθρέφτη.



1 σχόλιο:

  1. Οι πριγκίπισσες πλέον φοράνε ότι νάναι, κι έτσι δεν τις αναγνωρίζεις από μακρυά. Είναι όμως πάντα πριγκίπισσες χωρίς το τεστ του..μπιζελιού να κρίνεται απαραίτητο, αρκεί να ξέρουν ότι δεν χρειάζονται μαγικό γοβάκι, αλλά να το λέει η καρδιά τους και ν αντέχουν στα δύσκολα! Μπράβο στη μαθήτρια- μπράβο και στη δασκάλα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή