Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2013

ΒΙΩΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΒΑΣΗ



Θαυμάζω πολύ τους ανθρώπους που έχουν ιδανικά και τα υποστηρίζουν με πάθος, με μεγαλοπρέπεια. Ίσως να φταίνε τα πρότυπα που τρύπωσαν στο παιδικό μυαλό μου τότε που δημιουργούσαμε τους ήρωές μας. Ίσως κάποιοι καθηγητές ιδεολόγοι των εφηβικών μου χρόνων με έκαναν να αγαπήσω την Αντιγόνη και την ανυπακοή της,το πείσμα της να αγωνιστεί για τον δικό της ηθικό κώδικα,το πείσμα του Οδυσσέα να φτάσει στην Ιθάκη του,την επιμονή αυτών που πολέμησαν κάνοντας σημαία τους το όνειρο και την ελπίδα.

Κάνοντας λοιπόν το συνηθισμένο μου flashback στην ζωή μου έχω πλέον πειστεί ότι μόνο αυτή την ζωή θα μπορούσα να ζήσω γιατί ζυμώθηκα με το μικρόβιο του αγώνα. Δεν με απασχολεί η νίκη ,με ενοχλεί να τα παρατάω ακόμη και αν το αποτέλεσμα φαίνεται προδιαγεγραμμένο.Αγαπώ τον αγώνα ,την προσπάθεια ,την πρόκληση να ξεπερνάς τα όρια και τις αντοχές σου. Η ζωή φτερουγίζει μέσα στην ανατροπή και αυτή είναι και η γοητεία της. Θα αναρωτιέσαι τι γοητεία μπορεί να έχει η ανατροπή και μάλιστα αυτή που φλερτάρει με το σκληρό,το δύσκολο,το στενάχωρο;
Μα την έκπληξη φυσικά!Αυτή που σε καθηλώνει και σε κινητοποιεί,σε επαναπροσδιορίζει,σε αναγεννά. Ο άνθρωπος βολεύεται εύκολα και η ζωή έρχεται την κατάλληλη στιγμή να τον ξεβολέψει ,να του δώσει ευκαιρίες που ίσως ποτέ να μην είχε σκεφτεί ως εναλλακτικές.
Ποτέ δεν μου άρεσαν οι τακτοποιημένες ζωές ,αυτές που τρυπώνουν  στην συνήθεια, στο εύκολο,σε αυτό που γυαλίζει. Όλα αυτά που γυαλίζουν και φαίνονται αψεγάδιαστα με τρομάζουν γιατί μου δίνουν την εντύπωση ότι κάτι προσπαθούν να κρύψουν,να σκεπάσουν σαν τα φο κοσμήματα που λάμπουν πολύ περισσότερο από την αξία τους.
Υπάρχουν άνθρωποι που με σοκάρουν όταν μου περιγράφουν αυτό που ζω ως τραγικό. Για να μιλήσω ειλικρινά θέλω να το βάλω στα πόδια γιατί το τραγικό δεν μπορεί να έχει αντικειμενικό ορισμό.Πολλές φορές αισθάνομαι την ανάγκη να τους πω αυτό που εγώ βρίσκω τραγικό σε αυτούς αλλά δεν το κάνω .Ο κάθε ένας διαγράφει την δική του πορεία στην καρδιά και στις συνειδήσεις όσων τον γνωρίζουν
Σήμερα το πρωί ,μίλησα με μια γυναίκα που εκτιμώ πολύ και την τοποθετώ σε μία πολύ ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου .Κάποια χρόνια πριν έχασε το παιδί της και πραγματικά την θαύμασα όταν μου εξομολογήθηκε ότι προσπάθησε τους έξι μήνες που θα ζούσε το παιδί να του προσφέρει όσα δεν θα προλάβαινε τα επόμενα 50 χρόνια .

Στον δρόμο για το σπίτι μου το σκεφτόμουν συνέχεια .Πως μπορείς αυτό να το κατατάξεις πίσω από την ταμπέλα του τραγικού;Αυτή είναι η μεγαλοπρέπεια της ανθρώπινης ψυχής .Η υπέρβαση του ανθρώπου που τοποθετεί την απόστασή του από τον δημιουργό του σε μία ανάσα σαν αυτή που μεταφέρει ο Μιχαήλ Άγγελος στον θόλο της Καπέλα Σιστίνα.
 
Ξέρεις τι είναι τραγικό να έχεις μια ολόκληρη ζωή με το παιδί σου και να μην του έχεις δώσει την αγάπη αυτή που η συγκεκριμένη μάνα του πρόσφερε σε 6 μήνες.Τραγικό είναι να μπορείς να αγαπάς το παιδί σου μόνο όταν είναι υγιές ,έξυπνο ,καλό ,πετυχημένο.Τραγικό είναι να μην αντέχεις να το αγαπάς αλλιώς.Τραγικό είναι να μπορείς να βλέπεις μόνο την επιφάνεια ,αυτό που γυαλίζει και να σε παραπλανά η λάμψη των πραγμάτων και η πλασματική αίσθηση του χρόνου που ο άνθρωπος διαθέτει.
'Αλλωστε  :
Ἐστὶν οὖν τραγωδία μίμησις πράξεως σπουδαίας καὶ τελείας, μέγεθος ἐχούσης, ἡδυσμένῳ λόγῳ, χωρὶς ἑκάστῳ τῶν εἰδὼν ἐν τοῖς μορίοις, δρώντων καὶ οὐ δι’ ἀπαγγελίας, δι’ ἐλέου καὶ φόβου περαίνουσα τὴν τῶν τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν»
Σε αναμονή λοιπόν ο καθένας της δικής του ΄΄κάθαρσης΄΄
 

2 σχόλια:

  1. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ακριβώς έτσι Ρία μου! Το μότο της ζωής μου είναι ότι: 'Καμία υπόθεση δεν είναι χαμένη πριν να χαθεί εντελώς και μερικές ακόμη και τότε.." . Οπότε σ όλη μου τη ζωή έτσι κινούμαι και παλεύω μέχρι τέλους ενώ κάποτε και μετά από το..τέλος! Εσύ το βιώνεις αυτό με ακαταδάμαστη θέληση και αγωνιστικότητα, γιαυτό και δεν μπορεί! Θα λυγίσει ο ουρανός! Θα λιώσουν τα βουνά με τέτοια λάβα! Σε χαίρομαι που είσαι έτσι κι ευγνωμονώ εκείνον τον πρόγονο που μας τόδωσε αυτό το στοιχείο. Είσαι και Αντιγόνη, αλλά κυρίως είσαι Μάνα! Υποκλίνομαι όμως σε σένα επειδή εσύ κλήθηκες να βιώνεις την Υπέρβαση τόσο ακραία σ ένα συνεχές, και το σήκωσες και το σηκώνεις το βουνό..Όμως το βουνό θα λιώσει! Σε φιλώ πολύ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή