Η ΑΠΟΣΤΟΛΗ

                                                    MANA EINAI MONO MIA
Είναι από τα γνωστά τσιτάτα που τα περιφέρουν στο στόμα όσες μανάδες ,προσπαθούν να καλύψουν την ανεπάρκεια τους όσες τον ρόλο τους τον θεωρούν δικαίωμα και όχι υποχρέωση. Αυτή είναι η πιο βαθιά παρεξήγηση και εξήγηση .Ο τίτλος δεν σου απονέμεται με την γέννηση. Σου απονέμεται άπό την στάση.

 Μάνα είναι αυτή που μεγαλώνει ένα παιδί και όχι αυτή που το γεννάει. Είναι αυτή που το παιδί της παραμένει παιδί της ακόμη και όταν αυτό ανοίγει τα φτερά του. Η μάνα είναι αυτή που σου φοράει φτερά για να πετάξεις και χαίρεται με τις πτήσεις σου ,δεν είναι αυτή που στα κόβει για να μην φύγεις από κοντά της. Αυτή ανήκει στο παιδί της όχι το παιδί της σε αυτή .Εγώ έτσι έχω μάθει και κάθε φορά που διαψεύδομαι μένω άφωνη.

Είναι κάτι λοιπόν ''μανάδες'' απίστευτες . Τις κοιτάς και δεν μπορείς να πιστέψεις την καρικατούρα που αντικρίζεις. Κάτι σαν τον Καραγκιόζη πίσω από το άσπρο πανί . Μένουν ανεπανάληπτες .Μόνο που ο Καραγκιόζης έγινε σύμβολο , επέβαλε την κουλτούρα του και δικαίωσε γενεές ολόκληρες.
Η μάνα που ποζάρει, σκιά πίσω από το άσπρο πανί δεν μπορεί να δικαιώσει ούτε τον τίτλο της αλλά ούτε και την θέση της .Είναι φύσει και θέσει ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΗ και δυστυχώς ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ .
Σήμερα το απόγευμα καθόμασταν αγκαλιά με τον Οδυσσέα . Από τις αγκαλιές εκείνες που αισθάνεσαι να ξεκολλάει η ψυχή σου και προσφέρεται με αυταπάρνηση στον άλλον ,έτσι απλά χωρίς ανταλλάγματα, χωρίς περιορισμούς. Και δεν είναι καθόλου ηρωικό αυτό γιατί ο ηρωισμός έχει να κάνει με ένα κατόρθωμα , κάτι σπουδαίο η αγάπη όμως στα παιδιά μου είναι τόσο πρωτόγονη και αυτονόητη που σχεδόν αγγίζει τα ζωώδη ένστικτα της μητρότητας.
Πάντα έτσι ήτανε απλή ,βασική και ενστικτώδης ,ανεπιτήδευτη και αξόδευτη. Όταν λοιπόν συνάντησα κακέκτυπα της λέξης ,τα έχασα . Στο μυαλό μου υπήρχαν άλλα πρότυπα που δημιουργούσαν τα δεδομένα μου .Έγιναν προσπάθειες φιλότιμες δεν λέω να πεισθώ για το αντίθετο ...ότι αυτό που είχα οπτικοποιήσει και βιώσει ήταν μύθευμα ,πλάνη .

Πώς μπορεί να  μην είναι έτσι τα πράγματα; Εγώ θυμάμαι τον πατέρα μου με το 25% της καρδιάς του να λειτουργεί να μεταφέρει έπιπλα και ηλεκτρικά είδη από τις σκάλες στο σπίτι μου . Πως μπορεί να ακούγεται ότι όταν το παιδί σου φτιάξει την ζωή του με έναν άλλο άνθρωπο το χάνεις; Τι είναι το παιδί αναπτήρας ,κτήμα που σου το καταπάτησαν; Όσο και αν προσπαθήσεις να αθωώσεις την μάνα που πιστεύει κάτι τέτοιο δεν βγαίνει αθωωτική ετυμηγορία. Πολύ περισσότερο όταν η μάνα αυτή αποφασίζει να τιμωρήσει το παιδί της με την αποχή της από την ζωή του .
Πως μπορείς να απέχεις από την ζωή του παιδιού σου ,από τα καλά ,τα κακά, τα ζόρικα, τα ύποπτα , τα ανύποπτα;
Όπλο τους αγαπημένο οι τύψεις που επιμελώς καλλιεργούν και είναι το μόνο που μοιράζουν απλόχερα γιατί θεωρούν ότι  έχασαν την αγάπη του παιδιού τους και επενδύουν στον οίκτο. Ύπουλο όπλο ο οίκτος και δεν αρμόζει στην μάνα. Η μάνα δεν επιτρέπεται να δημιουργεί προηγούμενα μικροπρέπειας για να δικαιώνει την αποστολή της .Η αγάπη της για το παιδί της πρέπει να είναι τόσο βαθιά ανιδιοτελής και γαλαντόμα που μην κολλάει στο πάρε δώσε και πάνω από όλα πρέπει να είναι τόσο μεγαλόψυχη που να χωράει όλους όσους αγαπάει το παιδί της.

Η μάνα είναι η αγκαλιά που θα κουκουλώσει τον φόβο σου , το χέρι που θα σου απλωθεί όταν πέσεις η  ομπρέλα σου στην βαρυχειμωνιά, ο φάρος σου όταν τα σκοτάδια προσπαθούν να εισβάλουν στην ψυχή  σου. Η μάνα είναι η μόνη που ρεζιλεύει τον θάνατο γιατί σπάει το οριστικό του όταν είναι να τρέξει στο παιδί της. Φλερτάρει με το αδύνατο με το ανέφικτο, καταργεί τον χώρο και τον χρόνο γιατί ορίζεται μόνο από την αγάπη .Δίνει σχήμα στο αόριστο και το αφηρημένο.

Κοιτάζω τον Οδυσσέα για άλλη μια φορά , τα υπόλοιπα παιδιά μου και η ψυχή μου χορεύει στο βλέμμα τους ,στο χαμόγελό τους . Αυτά είναι αρκετά για να με κάνουν ικανή να ξεριζώσω την ψυχή μου και να την δώσω ,να χαράξω το σκοτάδι , να αιχμαλωτίσω τον ήλιο, το φως και κάπου πάνω στην υπερβολή μου μπορώ να τους χαρίσω και την ζωή μου . Μπα !Τώρα  που το ξανασκέφτομαι η μάνα παραμένει ΑΠΕΘΑΝΤΗ περιπλανιέται η ψυχή της πάνω από τα παιδιά της και εκεί σε μια ύπουλη συμφωνία με το οριστικό ,με το θάνατο καταφέρνει να επιβάλει τους δικούς της όρους . Ανεβοκατεβαίνει , φτερουγίζει πάνω από τα παιδιά της και γλυκαίνει τις ψυχές τους ,γλύφει τα τραύματά τους. Εκεί με ένα αόρατο άγγιγμα. Πάντα εκεί.

Αυτές τις μανάδες εγώ ξέρω ότι δικαιώνουν την αποστολή τους , οι άλλες σέρνονται εκεί στην σκιά παράδειγμα προς αποφυγήν ,καρικατούρες της ομορφότερης μορφής στον κόσμο .Εκεί στην σκιά ,στην αφάνεια για να μπορεί η λέξη μάνα να έχει τον ορισμό που της αξίζει.