ΓΙΝΕΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΓΙΑ Ο,ΤΙ ΕΧΕΙΣ ΕΞΗΜΕΡΩΣΕΙ

Το σπίτι του καθενός είναι η αγκαλιά που σε περιμένει ακούραστα να ξαποστάσεις ,να φωλιάσεις και να ονειρευτείς.Τα σπίτια πρέπει να έχουν ψυχή για να εκπληρώνουν την αποστολή τους και να δικαιώνουν την ύπαρξή τους .Πόσα σπίτια υπάρχουν και είναι ουσιαστικά ανύπαρκτα.Χάνονται μέσα στην προσπαθειά τους να ''κουκουλώσουν''αυτά που πρέπει να κρυφτούν σκέψεις ,συναισθήματα,όνειρα που δεν βγήκαν ποτέ στο φως να εξαγνιστούν από το απωθημένο τους.
Σε κάθε σπίτι πρέπει να υπάρχει ένα δωμάτιο που εκεί μέσα χτυπάει η καρδιά του ,είναι το κέντρο του,η ψυχή του.Σπίτι χωρίς καρδιά δεν γίνεται!Είναι μισό .Απλά υπάρχει για να δημιουργεί την ψευδαίσθησή του.Η δική μας καρδιά χτυπάει στο δωμάτιο του Οδυσσέα.Και αν σου φαίνεται ότι αυτό αδικεί τα υπόλοιπα παιδιά ...Επιτέλους μεγάλωσε,άσε στην άκρη την αδερφική ζήλεια,τα απωθημένα των παιδικών χρόνων,τις βαπτίσεις ή τα γενέθλια που πηγαίνεις δώρα και στον αδερφό ή την αδερφή για να μην ζηλέψει...Τα παιδιά έχουν ένστικτο,δοτικότητα ,ανθεκτικότητα και δεν συμμερίζονται αυτά που εμείς οι ενήλικες σκαρφιζόμαστε για να δώσουμε άλλοθι σε συναισθήματα δικά μας.Εξ ιδίων κρίνει κάποιος τα αλλότρια ή μήπως δεν είναι έτσι;
Αν δεν θέλεις το παιδί σου να ζηλέψει τότε δεν του φυτεύεις την ζήλεια με λόγια και πράξεις.Τα παιδιά αισθάνονται αν εισπράττουν αυτό που τους αναλογεί και μαθαίνουν να διοχετεύουν πίσω αυτή την αγάπη και να την πολλαπλασιάζουν.Η αγάπη αγαπάει τον πολλαπλασιασμό.Και πολλαπλασιάζεται όταν δίνεται απλόχερα,χωρίς δεύτερες και τρίτες σκέψεις.
Σου συνεχίζω λοιπόν για το δωμάτιο.Το δωμάτιο που ακούει από μυστικά και προβληματισμούς μέχρι την ανάγνωση του μαθήματος του Μιχάλη ,τα τραγούδια των παιδιών ,την εκλεκτική μουσική του μπαμπά αλλά και την καθημερινή ψυχοθεραπεία μας με τις φιλενάδες μου είναι αυτό του Οδυσσέα.Είναι το δωμάτιο που όσο και να απαγορεύεις την είσοδο για τις απαραίτητες προφυλάξεις από μικρόβια πάντα κάποιος έχει τρυπώσει μέσα.

Ίσως σου φαίνεται ανεύθυνο αλλά κάποια στιγμή συνειδητοποιησα ότι εγώ θέλω ο Οδυσσέας να ζεί μέσα σε μια φυσιολογικότητα και να απολαμβάνει την οικογένειά του,τα αδέρφια του.Αυτό που μπορεί να έχει απλόχερα και να απολαμβάνει είναι αυτό,οι φωνές ,τα γέλια ,τα χάδια μας ,τα φιλιά μας.Ο κάθε ένας από εμάς συμβάλει μοναδικά στην καθημερινότητά του και έτσι ο Οδυσσέας δεν είναι στον πλανήτη του μόνος,έχει εξημερώσει τόσους πολλούς ανθρώπους και έχει ποτίσει τόσες πολλές ψυχές που έχει δικαιωματικά χριστεί ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ.

IL PRINCIPE DORME QUI γράφει η επιγραφή στην πόρτα του και ο μικρός πρίγκιπας ποζάρει πάνω από το κρεββάτι του για να μου θυμίζει τα κρυφά νοήματα του ΜΙΚΡΟΥ ΠΡΙΓΚΙΠΑ το βιβλίο που αγάπησα όταν ήμουν παιδί.

Ο μικρός Πρίγκηπας και η αλεπού (Η αγάπη είναι ευθύνη)

Η Αλεπού κοίταξε το Μικρό Πρίγκηπα, για πολύ ώρα.

-Σε παρακαλώ εξημέρωσέ με! είπε.

-Το θέλω, απάντησε ο μικρός πρίγκιπας, αλλά δεν έχω πολύ χρόνο. Έχω να ανακαλύψω φίλους και πολλά πράγματα να γνωρίσω.

-Γνωρίζουμε μονάχα τα πράγματα που εξημερώνουμε, είπε η αλεπού. Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να γνωρίζουν τίποτα. Τ’ αγοράζουν όλα έτοιμα απ’ τους εμπόρους. Επειδή όμως δεν υπάρχουν έμποροι που να πουλάν φίλους, οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους. Αν θέλεις ένα φίλο, εξημέρωσέ με.

-Τι πρέπει να κάνω; Είπε ο μικρός πρίγκιπας.

-Χρειάζεται μεγάλη υπομονή, απάντησε η αλεπού. Στην αρχή θα καθίσεις κάπως μακριά μου, έτσι, στο χορτάρι. Θα σε κοιτάζω με την άκρη του ματιού κι εσύ δε θα λες τίποτα. Ο λόγος είναι πηγή παρεξηγήσεων. Κάθε μέρα, όμως, θα μπορείς να κάθεσαι όλο και πιο κοντά…

Την επόμενη μέρα ο μικρός πρίγκιπας ξαναήρθε.

-Θα ήταν καλύτερα αν ερχόσουν την ίδια πάντα ώρα, είπε η αλεπού. Αν έρχεσαι, για παράδειγμα, στις τέσσερις τ’ απόγευμα από τις τρεις θ’ αρχίζω να είμαι ευτυχισμένη. Όσο περνάει η ώρα τόσο πιο ευτυχισμένη θα νιώθω. Στις τέσσερις πια θα κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα και θ’ ανησυχώ. Θ’ ανακαλύψω την αξία της ευτυχίας. Αν έρχεσαι όμως όποτε λάχει, δε θα ξέρω ποτέ τι ώρα να φορέσω στην καρδιά μου τα γιορτινά της…Χρειάζεται κάποια τελετή.

-Τι πάει να πει τελετή; Είπε ο μικρός πρίγκιπας.

-Είναι κι αυτό κάτι που έχει ξεχαστεί από καιρό, είπε η αλεπού. Είναι αυτό που κάνει μια μέρα να μη μοιάζει με τις άλλες, μια ώρα με τις άλλες ώρες. Υπάρχει, για παράδειγμα, μια τελετή στους κυνηγούς. Χορεύουν την Πέμπτη με τα κορίτσια του χωριού. Η Πέμπτη λοιπόν είναι υπέροχη μέρα. Πάω και κάνω βόλτα ίσαμε τ’ αμπέλι. Αν οι κυνηγοί χόρευαν οποτεδήποτε, οι μέρες θα έμοιαζαν σαν όλες, κι εγώ δε θα είχα ποτέ διακοπές.

Έτσι ο μικρός πρίγκιπας εξημέρωσε την αλεπού. Κι όταν πλησίασε η ώρα του αποχωρισμού:

-Αχ, είπε η αλεπού… Θα κλάψω.

-Εσύ φταις, είπε ο μικρός πρίγκιπας, εγώ δεν ήθελα το κακό σου, εσύ θέλησες να σε εξημερώσω…

-Σωστά, είπε η αλεπού.

-Όμως θα κλάψεις, είπε ο μικρός πρίγκιπας.

-Σωστά, είπε η αλεπού.

-Τι κέρδισες λοιπόν;

-Κέρδισα, είπε η αλεπού, το χρώμα του σταριού.

Έπειτα πρόσθεσε.

-Πήγαινε να ξαναδείς τα τριαντάφυλλα. Θα καταλάβεις πως το δικό σου είναι μοναδικό στον κόσμο. Θα ξανάρθεις να με αποχαιρετήσεις και θα σου χαρίσω ένα μυστικό.

Ο μικρός πρίγκιπας πήγε να ξαναδεί τα τριαντάφυλλα.

-Δε μοιάζετε καθόλου με το δικό μου τριαντάφυλλο, δεν είσαστε τίποτα ακόμα, τους είπε. Κανείς δε σας έχει εξημερώσει και δεν έχετε εξημερώσει κανέναν. Είσαστε όπως ήταν η αλεπού μου. Μια αλεπού ίδια μ’ άλλες εκατό χιλιάδες. Γίναμε όμως φίλοι και τώρα είναι μοναδική στον κόσμο.

Και τα τριαντάφυλλα στέκονταν θιγμένα.

-Είσαστε όμορφα, όμως είσαστε άδεια, τους είπε ακόμα. Δεν πεθαίνει κανείς για σας. Βέβαια, το δικό μου τριαντάφυλλο ένας απλός περαστικός θα έλεγε πως σας μοιάζει. Όμως εκείνο μόνο του έχει περισσότερη σημασία απ’ όλα εσάς, αφού εκείνο είναι που πότισα. Αφού εκείνο έβαλα κάτω απ’ τη γυάλα. Αφού εκείνο προστάτεψα με το παραβάν. Αφού σ’ εκείνο σκότωσα τις κάμπιες (εκτός από δύο τρεις για να γίνουν πεταλούδες). Αφού εκείνο άκουσα να παραπονιέται ή να κομπάζει ή κάποιες φορές ακόμα να σωπαίνει. Αφού είναι το τριαντάφυλλό μου.

Και ξαναγύρισε στην αλεπού:

-Αντίο, είπε…

-Αντίο, είπε η αλεπού. Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν.

-Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν, επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας για να το θυμάται.

-Είναι ο χρόνος που ξόδεψες για το τριαντάφυλλό σου που το κάνει τόσο σημαντικό.

-Είναι ο χρόνος που ξόδεψα για το τριαντάφυλλό μου…είπε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.

-Οι άνθρωποι ξέχασαν αυτή την αλήθεια, είπε η αλεπού.

-Μα εσύ δεν πρέπει να την ξεχάσεις. Γίνεσαι για πάντα υπεύθυνος για ό,τι έχεις εξημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου…

-Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου… 

Ξανάπε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται…

και να μπορώ εγώ τώρα χρόνια μετά να γράψω μια απάντηση στον ΑΝΤΟΥΑΝ ΣΕΝΤ ΕΞΥΠΕΡΥ 

Αγαπητέ Αντουάν,

μετά από τόσα χρόνια που έχω διαβάσει το βιβλίο σου είμαι στην ευχάριστη θέση να απαντήσω εγώ στο φινάλε σου για τη εξαφάνιση του μικρού σου πρίγκιπα και στην παράκληση να σε ειδοποιήσουμε αν τον δούμε.

Λοιπόν ο Μικρός Πρίγκιπας έχει έρθει στον δικό μου πλανήτη  για να τον κάνει πλουσιότερο και ομορφότερο.Ήρθε λαβωμένος και ταλαιπωρημένος .Προσπάθησα να τον προστατεύσω αλλά σε μια έξοδό του ένα αγερικό σαν από άλλον πλανήτη του επιτέθηκε για να τον εξαφανίσει.Μην τρομάζεις δεν τα κατάφερε ,μονάχα λίγο τον άλλαξε αλλά τι σημασία έχει;Εμείς είμαστε εδώ κοντά του ,να τον αγαπάμε και να τον φροντίζουμε ,να του σφίγγουμε το χέρι και να τον κάνουμε να ταξιδεύει με τα ομορφότερα παραμύθια του κόσμου.Άλλωστε η αλεπού είχε δίκιο !
                               Η ΟΥΣΙΑ ΔΕΝ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ  
Αλλά ποιός νοιάζεται;Εμείς ποτέ δεν βλέπαμε με τα μάτια.Πάντα φορούσαμε μάτια στην ψυχή μας και αυτιά στην καρδιά μας.
Με εκτίμηση ,
η μαμά του