Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2014

Η ΕΛΠΙΔΑ ΒΛΕΠΕΙ ΤΟ ΑΟΡΑΤΟ,ΑΓΓΙΖΕΙ ΤΟ ΑΠΙΑΣΤΟ ΚΑΙ ΠΕΤΥΧΑΙΝΕΙ ΤΟ ΑΚΑΤΟΡΘΩΤΟ



 Παραμονή Χριστουγέννων . Κάθε χρόνο αυτή την νύχτα γεννιέται το δικαίωμα στην Ελπίδα !Κάθε χρόνο αυτή την νύχτα ο φόβος διαλύεται και εξημερώνονται ''τα τέρατα''. Κάθε χρόνο αυτή την νύχτα φοράω τα μεγάλα γυαλιά της Πίστης ,ανοίγω διάπλατα την ψυχή μου να μπορεί να αγκαλιάσει όλους όσους αγαπώ και όσους πιθανά αγαπήσω στην πορεία και προσπαθώ να εντοπίσω το δικό μου Αστέρι των Χριστουγέννων στη πορεία του στον δικό μου ουρανό.

Τι δεν το ξέρατε ;Υπάρχουν τόσοι ουρανοί και Χριστουγεννιάτικα αστέρια όσα και άνθρωποι! Για τον κάθε ένα είναι διαφορετική η πορεία που ακολουθείται αλλά πάντα υπάρχει ένα άστρο αρκεί να κοιτάς ψηλά και να μπορείς να απογειώνεις την ψυχή σου στις πτήσεις σου χωρίς να βάζεις την λογική σου σε περιπέτειες γιατί η λογική μόνο μπακάλικους λογαριασμούς μπορεί να κάνει ,υπολογισμούς, ισολογισμούς , λογιστικά φύλλα και να εκδίδει πολεμικές αποζημιώσεις.
Θαυμάζω τους ορθολογιστές ,αυτούς που πιάνουν το τεφτέρι και το μολύβι και τα ανάγουν όλα σε μαθηματικές πράξεις. Τους θαυμάζω αλλά δεν μπορώ να συμμεριστώ το πάθος τους στους υπολογισμούς ,στα υπέρ και τα κατά ,τα σωστά και τα λάθος .

Θαυμάζω αυτούς που ΄΄τρέχουν ΄΄στους ψυχολόγους για να αυτοπροσδιοριστούν ή να λύσουν προβλήματά τους .Δυστυχώς ποτέ δεν μπόρεσα να τα βρω με την ψυχολογία σαν επιστήμη .Η ψυχή μας δεν μπορεί να μπαίνει σε καλούπια ,σε ορισμούς και τσιτάτα. Για να πω την αλήθεια το θεωρώ λιγάκι  επικίνδυνο να  ασκείται  η ψυχολογία   ως θεραπευτική μέθοδο από ανθρώπους οι οποίοι δεν είναι χαρισματικοί ή δεν έχουν κλινική εμπειρία και κοινά προσωπικά βιώματα. Είναι λάθος !Αυτός που πολλές φορές λειτουργεί ως ψυχολόγος είναι ο άνθρωπος που έχει διαβεί ή διαβαίνει τα μονοπάτια σου, ο φίλος σου που σε ξέρει σαν την παλάμη του χεριού του ,ο εαυτός σου που μπορεί και διαβάζει τα κίνητρά σου και την ψυχή σου.

Πιθανόν να είμαι εγώ κλινική περίπτωση και να μην το έχω αντιληφθεί .Πιθανόν τα μάτια που φοράω και η γλώσσα που μιλάω να μην είναι ευρέως διαδεδομένα .Πιθανόν το πάθος μου για το θαύμα και την μαγεία να με καθιστούν επιεικώς επικίνδυνη για όσους ικανοποιούνται με το να οικτίρουν όλους τους άλλους εκτός από τον εαυτό τους .Πιθανόν η εμμονή  μου για αγώνες που είναι ''καταδικασμένοι'' να  μην στεφθούν με νίκη να με κάνει γραφική και αιθαιροβάμονα ,να μου προσάπτουν αφέλεια και ψυχοπαθολογία όμως εγώ μπορώ να βλέπω ουρανούς και άστρα ακόμη και όταν έχει συννεφιά, μπορώ να στέκομαι στα πόδια μου χωρίς περιττές συμβουλές ψυχολόγων,να κοιτάζω ανθρώπους στα μάτια και να διαβάζω αυτά που θέλουν να καταλάβω , μπορώ να τρέχω μαραθωνίους για το κέφι μου, να είμαι ακούραστη και να μπορώ να βλέπω την μαγεία μέσα στην αλήθεια και σε κάθε κόκκο ζωής. Μπορώ να αγαπάω απρουπόθετα και να δίνω πολέμους σνομπάροντας την νίκη.

Παραμονή λοιπόν Χριστουγέννων και εγώ και πάλι θα σταθώ στο παράθυρο  ,θα κοιτάξω τον ουρανό και με βαθιά κατάνυξη στην γέννηση της Ελπίδας θα φιλήσω τρυφερά τα παιδιά μου και θα φυσήξω μέσα τους  όση περισσότερη  μαγεία των Χριστουγέννων έχω φυλάξει στην ψυχή μου για αυτούς που αγαπώ με υπερβολή .


 

Σάββατο 30 Αυγούστου 2014

ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΤΟ '' ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ'' ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΒΟΛΗ


Και ο Θεός έπλασε τους πρωταγωνιστές... όσους γεννήθηκαν να πρωτοστατήσουν στον ''αγώνα'' τους.
 Αυτούς που  θα μπορούσε η ζωή να τους μετατρέψει σε έμπνευση για αρχαίο επικό ποιητή.
Οι πρωταγωνιστές  γεννιούνται σε μία μυστική συνομωσία της τύχης και του τυχαίου .Έρχονται ξαφνικά και τρυπώνουν στην αφάνεια, στο δύσκολο ,στο ακατόρθωτο . .Και ξαφνικά αφήνουν την έκπληξη να συνομωτήσει και να γίνουν πρωτοστάτες στον αγώνα τους, πρωταγωνιστές στις καρδιές όσων τους γνωρίζουν χωρίς φαμφάρες και χωρίς ίχνος υπερβολής σε τίποτα. Ορίζουν το σημαντικό ,το ουσιώδες και συμπαρασύρουν σε αυτό όσους έχουν την τύχη να φιλοξενούν στο σώμα τους ψυχές ίσως όχι αθώες αλλά εύπλαστες .
Οι πρωταγωνιστές είναι εργατικοί και υπερβολικοί μόνο στην προσπάθειά τους να μην τα παρατήσουν ,να μην παραιτηθούν . Σπανίως επιτρέπουν στον εαυτόν τους την θλιβερή συνήθεια να παραπονεθούν ,να κλαφτούν. Δεν έχουν λόγο άλλωστε. Ο πόνος δεν μαλακώνει με την μιζέρια αλλά με την σοφία της επιμονής και της υπομονής . Στέκονται  βουβοί και περιμένουν ,αφουγκράζονται ,διδάσκονται πράγματα,  εμπνέουν ιδέες που παλεύουν να ανασυρθούν από την άγνοια στην γνώση και μετά στην ενσυναίσθηση. Έχουν πείσμα, θέληση ,υπομονή και μία πρωτόγνωρη δίψα για ζωή .Η ζωή είναι μία μεγάλη ανάσα !
Σιωπηλοί μερικές φορές μαρμαρωμένοι, με μία μεγαλοπρέπεια που δεν έχει να κάνει με την καταγωγή ,την μόρφωση ,το χρήμα...αλλά με αυτή την ακατέργαστη δύναμη που πρωτοστατεί στον αγώνα τους,

με ένα πείσμα να ισορροπούν στην άκρη του γκρεμού και να μην πέφτουν σαν να τους κρατάει ένα αόρατο νήμα ασάλευτους  να ακροβατούν πάνω από το κενό  και αγνοώντας το επιδεικτικά να αγναντεύουν τον ορίζοντα.
 
Ζούνε μία δική τους ζωή εσωτερική , μυστική ,μία ζωή που ο χρόνος καταργείται και το'' χρόνια πολλά ''ακούγεται αστείο . Τώρα  μάλιστα που το ξανασκέφτομαι  ίσως να αγγίζει και τα όρια της ειρωνίας .

Οι πρωταγωνιστές δεν ζούνε για το'' χρόνια πολλά'' αλλά για την στιγμή.


Σε μία στιγμή τους μπορεί να είναι συμπυκνωμένη η δόση μίας  ζωής ακόμη και εκατονταετίας, ο αγώνας χιλιετίας, η ανακούφιση ετών φωτός μέσα στο συμπαντικό άπειρο και η αγάπη του πάντα. Όλα σε μία στιγμή που καταργεί τον χρόνο και την ηλικία στην ζωή τους και κάνει τις καθημερινές συνήθεις ευχές γενεθλίων να ακούγονται παραπλανητικές και ματαιόδοξες. Πως μπορεί κάποιος να ορίσει το πολύ και το λίγο στα χρόνια ;

Η έννοια του χρόνου και της τύχης δεν επιδέχονται αντικειμενικότητας . Είναι τα μάτια και το μέρος που στέκεσαι όταν τα βάζεις στην διαδικασία της αρίθμησης . Πως μπορεί κάποιος να δώσει τις συντεταγμένες μέσα στις οποίες κινείται η ζωή και να ορίσει αυτόν που πρέπει να φύγει αν κατατάσσεται στον συγκεκριμένο χωροχρόνο. Το σύμπαν ,ο Θεός ,η λογική έχει αποδειχτεί ότι έχουν τους δικούς τους ορισμούς και συχνά μας ξαφνιάζουν με τον τρόπο που εξελίσσονται τα πράγματα, με τα σενάρια που εκτυλίσσονται κατά την διάρκεια της ζωής και με την αυθαιρεσία του ανθρώπου να επιβάλλει το δικό του '' θέλω '' στην ζωή ή στον θάνατο.
Εκεί λοιπόν που το ''χρόνια πολλά ''ίσως ακούγεται ειρωνικό και άτοπο και περιττό, εκεί που ο πρωταγωνιστής αγωνίζεται καθημερινά σε μια πραγματικότητα που για κάποιους μπορεί να είναι δύσκολη και αφόρητη ,εκεί η ζωή θριαμβεύει στην στιγμή της ,ταπεινώνει τον θάνατο και κερδίζει στα σημεία.




 

Πέμπτη 7 Αυγούστου 2014

ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ...



Αύγουστος του 2012 ...και η περιπέτεια αρχίζει....Όχι δεν έχω σκοπό να μιζεριάσω επικίνδυνα τις ημέρες μου Εγώ γελάω κάθε φορά που βλέπω ανθρώπους να κλαίγονται και να πνίγονται σε μια κουταλιά νερό ,στα καθημερινά, στα περιττά .Η ζωή μου έχει αλλάξει και για να είμαι ακριβής η ζωή όλων μας έχει αλλάξει σε τέτοιο βαθμό που μου δίνει την πολυτέλεια να τα βλέπω όλα απλά γιατί έχω επαναπροσδιορίσει τις προτεραιότητες στην ζωή μου.
Δύο χρόνια μετά και σε πολλές έννοιες της ζωής μας δώσαμε άλλον ορισμό ,δεθήκαμε με δεσμούς οικογενειακούς με ανθρώπους που πριν δύο χρόνια μας ήταν άγνωστοι, αποκτήσαμε μια διευρυμένη οικογένεια και μοιραστήκαμε στιγμές ζωής μοναδικές. Παραμερίσαμε τα ανούσια και αποκτήσαμε την σοφία να μπορούμε να ιεραρχούμε τα ουσιαστικά.
Την ημέρα λοιπόν εκείνη του Αυγούστου, που ακόμη παίζει σαν τρέιλερ κινηματογραφικής ταινίας στο μυαλό μου  ο Οδυσσέας είχε την τύχη να μεταφερθεί στο Αγλαία Κυριακού στο οποίο η εντατική του μονάδα έχει μια ''μικρή'' ιδιαιτερότητα ...ΟΙ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ ΤΗΣ ΦΟΡΑΝΕ ΑΛΛΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΜΑΤΙΑ... Είναι αυτά που αγαπώ, που καταχωρώ στα σημαντικά μου και που θέλουν να χωράνε ένα από τα σημαντικότερα πλάσματα στην ζωή μου...τον Οδυσσέα.
Πίσω από όλη αυτή την υπερπροσπάθεια στέκεται ένας ,ένας τους ξεχωριστά και ξέρω το ότι ο Οδυσσέας ζει το χρωστάω σε αυτούς ,στην φλόγα που διακρίνει κανείς στα μάτια τους όταν ρίχνονται στον αγώνα, στην διάθεση να σταθούν πάνω από τις δύσκολες συνθήκες που αντιμετωπίζουν, στο μεγαλείο που τους διακρίνει να μπορούν να αντιμετωπίζουν τους γονείς και τα παιδιά με ευαισθησία και ανθρωπιά ανεξάρτητα από το χρώμα τους, την εθνικότητα ,την οικονομική τους κατάσταση ,το μορφωτικό τους επίπεδο.


H εντατική αυτή έχει έναν εξαιρετικό διευθυντή  .Εκπληκτικός άνθρωπος !Είναι από αυτούς τους ανθρώπους που δεν τους φοράει ο τίτλος τους !Μια παροιμία λέει ότι το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι ...Πόση σοφία μπορεί να κρύβει αυτή η φράση !Στην εντατική αυτή λοιπόν υπάρχει μόνο άρωμα που αναδύεται με το που μπαίνεις μέσα και τους γνωρίζεις. Σε αυτή την εντατική ''το κεφάλι'' δεν είναι σάπιο ,βρώμικο ,δήθεν ...και έτσι κερδίζει τον σεβασμό ολόκληρης της μονάδας αλλά και των γονιών γιατί μπορεί και στέκεται άνθρωπος απέναντί τους.Πόσο δύσκολο να είσαι άνθρωπος!
Άλλο κομμάτι της μικρής αυτής κοινωνίας είναι οι γιατροί της

 που για μένα είναι υπεράνθρωποι αφού πρώτα  έχουν καταφέρει να έχουν γίνει  άνθρωποι. Συμπεριφέρονται με τόση ευαισθησία και προθυμία να βοηθήσουν που φτάνουν στα όρια της υπέρβασης. Εδώ και πάρα πολύ καιρό έχω ορίσει διαφορετικά την έννοια του υπερανθρώπου. 



'Εχω τοποθετήσει αυτούς τους ανθρώπους σε αυτό το επίπεδο και όλοι μας στην οικογένεια τους έχουμε χαρίσει ένα κομμάτι από την καρδιά μας.



 Μαζί τους έχουμε κλάψει, έχουμε γελάσει, έχουμε απογοητευτεί ,έχουμε ελπίσει...Τόσα πολλά συναισθήματα ! Η καρδιά μας αναγνωρίζοντας την σπανιότητά τους, τους έχει αφιερώσει το  κομμάτι αυτό  που  επιμελώς  κρύβουμε τους ''θησαυρούς μας ''τα πολύτιμά μας και αυτά για τα οποία προσευχόμαστε κάθε βράδυ .Εκεί ανάβει το φωτάκι της ελπίδας ,της ευγνωμοσύνης και της αγάπης γιατί αυτοί οι άνθρωποι είναι για εμάς μία παράλληλη οικογένεια .

Το ίδιο ισχύει και για τους νοσηλευτές και τους φυσιοθεραπευτές. Νομίζω ότι ό,τι και να πω θα τους αδικήσω ,ότι θα είναι πολύ λίγο  για όλους αυτούς τους ανθρώπους που φροντίζουν τον Οδυσσέα ,που κάνουν την ζωή μας λίγο πιο εύκολη και που μας έχουν εκπαιδεύσει να φροντίζουμε αποτελεσματικά και να στηρίζουμε νοσηλευτικά το παιδί μας.  Είναι εκεί για εμάς πάντα και αισθάνομαι ότι τους χρωστάμε πολλά  και πάνω από όλα ότι ο Οδυσσέας εξακολουθεί να υπάρχει μαζί μας.


Και έτσι μετράμε δύο ολόκληρα χρόνια που γίνεται ένας μεγάλος αγώνας για τον Οδυσσέα ,δύο χρόνια που όλοι μαζί πολεμάμε έναν εχθρό άγνωστο χωρίς όνομα , χωρίς πρόσωπο αλλά κανείς από εμάς δεν το βάζει κάτω και πρώτος από όλους ο Οδυσσέας που καθημερινά δίνει μαθήματα υπομονής και επιμονής.
Δύο χρόνια που έχουν το ειδικό βάρος αιώνα .Δύο χρόνια που κλείνουν την σοφία μιας ολόκληρης ζωής. Δύο χρόνια που ο ορισμός του σημαντικού έρχεται να συναντήσει τον ορισμό του ουσιαστικού. Δύο χρόνια που επαναπροσδιορίσαμε φιλίες και συγγένειες ,δεθήκαμε με ανθρώπους άγνωστους που μας δένει κοινός αγώνας και σκεφτόμαστε στην ίδια γλώσσα.
Τελικά στην ζωή υπάρχουν άνθρωποι  ανεκτίμητοι που πολλές φορές έρχονται στην ζωή μας στα δύσκολα και μένουν στην καρδιά μας για πάντα και με κάνουν συχνά να σκέφτομαι ότι το ουσιαστικό στην ζωή δεν είναι αυτό που σου συμβαίνει αλλά ποιοι είναι δίπλα σου όταν σου συμβεί...



Κυριακή 20 Ιουλίου 2014

VIVA LA REVOLUTION ;









ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ







 Έχεις σκεφτεί ποτέ τι σημαίνει επανάσταση για εσένα; Πόσες επαναστάσεις σε έχει αξιώσει η ψυχή σου να κάνεις σε αυτό σου το ταξίδι;  Γιατί οι μεγάλες επαναστάσεις στήνονται από την ψυχή ,από μία πρώτη  σπίθα που φωλιάζει δειλά μέσα της μέχρι να εκτοξευθεί στην καρδιά και να την κάνει πρωτοστάτη. Το σημείο εκκίνησης στις'' μικρές ''ή τις ''μεγάλες ''επαναστάσεις , η αφετηρία δεν μπορεί να είναι ποτέ το μυαλό γιατί το μυαλό και η λογική σε προτρέπουν στο προσωπικό συμφέρον ή όφελος .Το μυαλό  μπορεί μόνο να χαράζει στρατηγικές .Προσηλώνεται στην νίκη  και έχει στόχο μόνο αυτήν ,την ικανοποίηση ότι επιτεύχθηκε ο στόχος.
Επανάσταση σημαίνει ξεβόλεμα  , ανατροπή των δεδομένων και ικανότητα να μπορείς να ξανασταθείς όρθιος .Επανάσταση σημαίνει να μπορείς να πηγαίνεις κόντρα στα δεδομένα και στα προγνωστικά ,να μην σου καίγεται καρφί για την νίκη ή την ήττα ,να φοράς το άρωμα το αγώνα κατάσαρκα και να συγχρωτίζεσαι με την ελπίδα.
Σε πόσες από αυτές τις δήθεν επαναστάσεις τα μέσα αγιάζουν τον σκοπό και όχι το αντίθετο; Πόσοι από τους επαναστάτες με αιτία μπορούν να ξεβολέψουν τον εαυτό τους στην καθημερινότητά τους; να επωμιστούν το βάρος ή τις συνέπειες των πράξεων και των αποφάσεών τους και να συνεχίζουν να ζούνε  χωρίς κατάθλιψη και να στήσουν νέο σκηνικό στην ζωή τους.
Ξέρεις τι είναι για εμένα επανάσταση;

Να αποφασίσω να φροντίζω με μεγάλη επιδεξιότητα ένα παιδί  που δεν μπορεί να μου δώσει την αυτοικανοποίηση ή επιβεβαίωση ότι είμαι άξια. Δεν θα υπερηφανευτώ ποτέ για τους βαθμούς του ,για την εισαγωγή του στο πανεπιστήμιο, για την δουλειά του, για την οικογένειά του, δεν θα το συγκρίνω ποτέ με άλλες μαμάδες .Μου είναι τόσο ανούσια όλα αυτά! Και ευτυχώς έχω απαλλάξει και τα υπόλοιπα παιδιά μου από την δυστυχία να καρπώνομαι εγώ τα εύσημα. Όταν ο γονιός χρειάζεται το παιδί του για να αυτοπροσδιοριστεί και να καταξιωθεί , όταν το κυκλοφορεί όπως την αρκούδα ο αρκουδιάρης με στόχο την επίδειξη , όταν η προσφορά προς το παιδί του στρέφεται γύρω από τα υλικά που μπορεί να του παρέχει τότε το καθεστώς της δυστυχίας έχει εγκατασταθεί μόνιμα.

 


Έχουμε μάθει να φωνάζουμε ,να διαμαρτυρόμαστε ,να ''αγωνιζόμαστε'' από τον καναπέ μας Έχουμε μάθει να ''βοηθάμε ''από τον καναπέ μας και να έχουμε την ψευδαίσθηση ότι προσφέρουμε και ότι θα αλλάξουμε τον κόσμο. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αυταπάτη από αυτό γιατί για να αλλάξεις τον κόσμο πρέπει πρώτα να αλλάξεις ΕΣΥ ο ίδιος ενώ ΕΣΥ πιστεύεις ότι είσαι ο...εντάξει ,φιλάνθρωπος ,αλτρουιστής ,βοηθός των αναξιοπαθούντων...και όλα αυτά που πιστεύεις για τον εαυτό σου! Πιστεύεις ότι βοηθάς με το να χρηματοδοτείς ....Αλήθεια πόσο μπορείς να αισθάνεσαι ήσυχος με την μηνιαία σου συνδρομή σε διεθνής οργανισμούς και την στήριξη παιδιών του τρίτου κόσμου για παράδειγμα όταν τα παιδιά στην δική σου χώρα υποφέρουν! Πόσο επαναστάτη σε κάνει το χρήμα ,γενικότερα ,να αισθάνεσαι όταν ξέρεις ότι υπάρχουν εγκαταλελειμένα παιδιά στα νοσοκομεία, σε ιδρύματα που δεν χρειάζονται την οικονομική σου συνδρομή αλλά λίγο από τον ελεύθερο σου χρόνο ίσως ,μια αγκαλιά ,ένα χάδι ,ένα παραμύθι ...Πόσο εύκολο σου είναι να μην κρυφτείς πίσω από μια επιταγή και να στηρίξεις ηθικά και πρακτικά τους ανθρώπους που χρειάζονται την βοήθειά σου .Όποιος θέλει να είναι επαναστάτης σε οποιοδήποτε τομέα την επανάσταση την φέρνει πρώτα στην καρδιά του ,στο σπίτι του και μετά απαιτεί από την κοινωνία να αλλάξει .Ο επαναστάτης αποτελεί εκείνος πρώτος το παράδειγμα ,αφιερώνει εκείνος πρώτος χρόνο στην επανάστασή του όχι με λόγια μεγάλα και βαρύγδουπα αλλά με πράξεις ψυχής .
Επειδή λοιπόν τον τελευταίο καιρό έχω καταλάβει ότι οι μεγάλες επαναστάσεις γίνονται σταθερά ,αθόρυβα και κρύβονται επιμελώς στην αφάνεια τους  ,επειδή έχω βαρεθεί να ακούω μόνο κριτικές και φωνές χωρίς να έχουν κάτι ουσιαστικό στο ενεργητικό τους, επειδή βλέπω ανθρώπους που τους αρκεί να κατατάσσουν τον εαυτό τους στους επαναστάτες και στους ανθρωπιστές μόνο και μόνο μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης...θα σου πω αυτό
Όταν καταφέρεις να εκπαιδεύσεις τον εαυτό σου να μην αποστρέφει το βλέμμα του όταν βλέπει άνθρωπο με πρόβλημα υγείας , όταν μπορέσεις να θυσιάσεις λίγο από τον προσωπικό ελεύθερο χρόνο σου μακρυά από τον εαυτό σου ,τον καφέ σου και την βόλτα στα μαγαζιά ,όταν μπορέσεις να κουβαλήσεις την θάλασσα σε κάποιον που δεν μπορεί να την φτάσει ,όταν κατεβάσεις ένα αστέρι από τον ουρανό και το χαρίσεις σε αυτόν που έχει σκοτάδια στην ζωή του , όταν σταματήσεις να αισθάνεσαι σημαντικός μόνο και μόνο επειδή φωνάζεις για τα δικαιώματα άλλων ή για τα συμβόλαια ανθρωπιάς που υπογράφεις με οργανισμούς ...ίσως τότε να καταλάβεις ότι η επανάσταση και η θυσία είναι συνώνυμα ουσιαστικά και θα συμπληρώσω αυτό που πάντα λέω ''ΟΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΕΣ ΘΥΣΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΕΣ ΠΟΥ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΕΝΑ ...ΤΙΠΟΤΑ ...'' ΤΟ ΙΔΙΟ ΚΑΙ ΟΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΕΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ!''

 



 

Πέμπτη 10 Ιουλίου 2014

ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΝ ΣΟΦΙΑ ΕΠΟΙΗΣΕΝ



Και ο Κύριος καθώς ολοκλήρωνε τις ημέρες της δημιουργίας του ξανακοίταξε τα καλούπια ένα προς ένα. Αν και Θεός ήταν αποκαμωμένος με την δημιουργία του ανθρώπου, αποστολή  ιδιαιτέρως  απαιτητική και κουραστική γιατί έπρεπε να φτιάξει και αντίστοιχα μυαλά και ψυχές για να τους φορέσει.


Του φάνηκε πολύ άδικο να αποφασίζει Αυτός για το κάθε ένα καλούπι και έτσι φύσηξε μέσα στο καθένα πνοή για να μπορούν να γίνουν κατ 'εικόνα και καθ'ομοίωσή  Του. Σε όλους δόθηκε η ευκαιρία της αλλαγής και το προνόμιο της επιλογής αλλά και το βαρύ φορτίο των συνεπειών της ελεύθερης βούλησης τους .Επίπονη  που είναι η Ελευθερία όταν την κοιτάς
κατάματα και πρέπει να αγκαλιάσεις τα λάθη που έκανες στο όνομά της και να μπορέσεις να καταλάβεις ότι ήταν λάθη . Η  Ελευθερία έχει ασαφή ορισμό όπως και το αυτονόητο και δύσκολα μπορεί ο άνθρωπος να έχει μία καθαρή και διαυγή ματιά.
Οι άνθρωποι δεν σταματάνε ποτέ να με εκπλήσσουν. Μερικές φορές  τα καλούπια των ανθρώπων που συναντάω με κάνουν να αναρωτιέμαι για το νόημα της δημιουργίας τους και εκεί που κάθομαι και μονολογώ δίνω ελαφρυντικά στον εαυτό μου λέγοντας ότι αφού Αυτός που είναι Θεός αποφάσισε να μην σπάσει το καλούπι και να το διαιωνίσει τότε σκέψου εγώ που είμαι άνθρωπος .
Πολύ χύμα η κοινωνία μας και δεν μου ταιριάζει καθόλου .Ακούω μόνιμα την σαχλές δικαιολογίες ότι τύπου ''εγώ έτσι είμαι, εμείς τέτοιοι τύποι είμαστε ''δεν είναι στα αυτονόητά μου'' ''δεν είμαι υποχρεωμένος'' ''ο κάθε ένας πρέπει να κάνει αυτό που τον ευχαριστεί '' ...και πλήθος άλλες μπούρδες γιατί μέσα από αυτά προσπαθούν να ντύσουν την ανεπάρκειά τους με στολή ελευθερίας.
Μου έρχεται να τους πω πόσο δεν με νοιάζει η ελευθερία τους, τα αυτονόητά τους , η ευχαρίστησή τους ,η αγάπη τους που μένει και ξεχειμωνιάζει στα λόγια τους και στους τίτλους τους . Μου έρχεται να τους πω να μην με πολυσκοτίζουν  με τις φιλελεύθερες τους απόψεις που προσπαθούν να κάνουν τον άλλον να φανεί ένοχος ή μη φυσιολογικός γιατί για εμένα ο κόσμος έχει συγκεκριμένες αξίες στις οποίες χτίστηκε επάνω και βασίστηκε η έννοια της υπέρβασης ,της θυσίας και της αξιοπρέπειας όπως αυτές της ΜΗΤΡΟΤΗΤΑΣ,ΑΔΕΛΦΟΣΥΝΗΣ,ΑΥΤΟΘΥΣΙΑΣ,ΑΥΤΑΠΑΡΝΗΣΗΣ,ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΥ που κάνουν την Ελευθερία τους να υπολείπεται του ορισμού της.
Έχουμε καταντήσει να θεωρούμε ''κακό'' μόνο αυτό που επιφέρει την ποινή φυλάκισης, που τρέχει δακτυλοδεικτούμενο να κρυφτεί  ,που βγαίνει στο φως ως ποινικά κολάσιμο. Τι γίνεται με όσα είναι ηθικά και ανθρωπιστικά κολάσιμα και παραμένουν μασκαρεμένα πίσω από τα Σ'ΑΓΑΠΩ και τα σε ΝΟΙΑΖΟΜΑΙ.
Δεν με ενδιαφέρει πόσα δισεκατομμύρια έχουν περάσει από αυτόν τον κόσμο, δεν με νοιάζει πόσα είδη ανθρώπων υπάρχουν και αν είναι φυσιολογικά ή όχι και δεν μπορούν να μου ανατρέψουν τις αξίες που εγώ αγκάλιασα και αποφάσισα να βαδίσω στην ζωή μου. Δεν με ενδιαφέρουν όσοι από μόνοι τους χρίστηκαν οι '' καταφρονεμένοι'' και ''αδικημένοι ''της ζωής και προσπαθούν να μου προκαλέσουν τον οίκτο και όχι την αγάπη.

Ο Οδυσσέας για εμένα είναι ένα από τα ομορφότερα καλούπια που έφτιαξε ο Κύριος γιατί εμπνέει στους γύρω του αξίες και ιδανικά που σε τιμάνε σαν άνθρωπο, γιατί προκαλεί την αγάπη χωρίς την μιζέρια της κλάψας ,γιατί μπορεί και υπομένει σταυρούς μεγαλύτερους από το μέγεθός του αγόγγυστα ,γιατί δίνει μαθήματα δύναμης και επιμονής σε όσους είναι γύρω του. Σαν τον Οδυσσέα υπάρχουν πολλοί ''Οδυσσέες'' που μέσα από το ταξίδι προς την Ιθάκη τους βρίσκουν τον προορισμό τους όσοι έχουν την ευλογία να τους γνωρίζουν.
Και ο Θεός ξανακοίταξε τα καλούπια ένα προς ένα και αποφάσισε να τα θωρακίσει με την μνήμη και να τους δώσει το προνόμιο να μην σπάνε όσο παραμένουν ζωντανά με αγάπη  στην μνήμη των γύρω τους.
Τελικά ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΝ ΣΟΦΙΑ ΕΠΟΙΗΣΕΝ
 
 
 
 
 
 

Σάββατο 5 Ιουλίου 2014

ΜΥΘΙΚΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ



Ζω σε παράλληλα σύμπαντα. Σαν παραφωνία σε έναν κόσμο που δεν καταλαβαίνω.  Δεν ξέρω πια που ανήκω ,αν είμαι μέρος αυτής της διάστασης

 ή αν τυχαία βρέθηκα εδώ λαθρεπιβάτης  μέσα στην κοιλιά της μάνας μου από έναν κόσμο στον οποίο σιγά ,σιγά φαίνεται να επιστρέφω.
Είναι αστείο να μην ανήκεις κάπου συγκεκριμένα. Έχει την πλάκα του γιατί εντυπωσιάζεσαι από αυτό που βλέπεις σαν εξωτερικός παρατηρητής του εαυτού σου. Είναι όμορφο να μην ανήκεις κάπου γιατί δεν αιχμαλωτίζεσαι στα στεγανά του και καταλαβαίνεις ότι η μονοτονία  και ο ορισμός ή ο προσδιορισμός είναι οι βασικές αιτία που ο άνθρωπος πέφτει σε κατάθλιψη.
Στα παιδιά μου πάντα έπλαθα παραμύθια και τους έλεγα. Προσπαθούσα να τρυπώσω στον μαγικό κόσμο της παιδικότητάς τους και να γευτώ μια  αθωότητα που σταδιακά η ζωή σε κάνει να εγκαταλείπεις ,να ξεχνάς. Ίσως να μην απογαλακτίστηκα ποτέ από τα όμορφα και γεμάτα παιδικά μου χρόνια. Κάθε φορά λοιπόν μεταμορφωνόμουνα σε μάγισσα ,εξωγήινη, νεράιδα, πριγκίπισσα...και έριχνα γέλιο. Ακόμη και τώρα στα μεν μικρότερα παιδιά μου πλάθω σενάρια και τα μεταμορφώνω σε ιππότες , βασιλιάδες, σούπερ ήρωες και τα μεγαλύτερα χασκογελάνε με την σοβαρότητα που τους εκθέτω τα επιχειρήματα ότι είμαι παιδί indigo ,αν και  όχι γεννημένη το '83 όπως θα το ήθελα πολύ να είμαι.
Μέσα σε δύο χρόνια έχω εξελιχθεί απίστευτα. Έχω αναπτύξει δυνάμεις ,ταλέντα ,ικανότητες που δεν φανταζόμουν ποτέ ότι τις είχα. Μερικές φορές τρομοκρατούμε με τον εαυτό μου γιατί βλέπω ότι λειτουργεί με ζωώδη ένστικτα .Το ένστικτο της επιβίωσης  και της προστασίας με έχει κάνει να γίνομαι λέαινα, τίγρης γρήγορη στις αντιδράσεις ,στην εκτέλεση αποστολών και έτοιμη να εξολοθρεύσω όποιον αισθάνομαι ότι δεν σέβεται εμένα και αυτούς που αγαπώ.

Πέφτω να κοιμηθώ και τα μάτια μου και τα αυτιά μου είναι σε εγρήγορση αν και κοιμισμένη.

Ίσως και να βγαίνω από το σώμα μου και να μην το έχω καταλάβει. Μπορώ και βλέπω πίσω από την εικόνα ,ακούω αυτά που γράφει το συννεφάκι πάνω από το κεφάλι τους όταν μου μιλάνε, διαβάζω μύχιες σκέψεις ,εντοπίζω αρνητική ενέργεια και αυθάδεις σκέψεις που βρίσκονται καλά κρυμμένες πίσω από γλυκανάλατα φιλιά και τυπικά σχόλια.
Μερικές φορές σοκάρομαι γιατί βλέπω ανθρώπους που αλλοιώνονται με την πάροδο του χρόνου σαν να βγαίνει όλη η μαυρίλα που έτρεφαν στην ψυχή τους όλα αυτά τα χρόνια και καταβροχθίζει τους ίδιους. Όλοι οι άνθρωποι μεταμορφωνόμαστε σε  κάποιο μυθικό πλάσμα όσο περνούν τα χρόνια. Είναι το πλάσμα που φροντίσαμε να τραφεί μέσα μας. Ρίξε μια ματιά γύρω σου! Θα δεις



 μονόκερους


αγγέλους,
νεράιδες ,

γοργόνες , 
 
Κενταύρους,
 
μάγισσες καλές και κακές , αερικά ,δαίμονες, μέδουσες ,λυκανθρώπους ..
.Είναι συγκλονιστική εμπειρία!
 
Δεν ξέρω που μπορεί να ανήκω εγώ και για να πω την αλήθεια δεν με πολυενδιαφέρει. Ίσως και να είμαι κατηγορία από μόνη μου.  Το μόνο σίγουρο είναι ότι σε όλη την ζωή μου μέχρι τώρα παλεύω με θεριά ,με δαίμονες φανερούς και από αυτούς που μένουν αφανέρωτοι και φωλιάζουν στις ψυχές κάποιων ανθρώπων. Ίσως και να είμαι και εγώ ένας εγωιστικός δαίμονας. Πλέον δεν με τρομάζει τίποτα. Ούτε και ο θάνατος! Δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό αλλά μου έχει δώσει μία ποιότητα ζωής που νομίζω ότι με αποζημιώνει.

Αυτός ο κόσμος ρυθμίζεται από την λογική και το προφανές. Ο  δικός μου μυθικός  κόσμος δεν έχει συντεταγμένες .Ορίζεται από την  καρδιά, το αόρατο ,τις  φωνές που τριβελίζουν τα αυτιά μου σαν μια σύγχρονη ΖΑΝ ΝΤ' ΑΡΚ .Οι φωνές που ψιθυρίζουν αδιάκοπα στο αυτί μου ''ΖΗΣΕ,ΠΕΣΕ ΜΕ ΤΑ ΜΟΥΤΡΑ ΣΤΟ ΑΓΩΝΑ''
Στο δικό μου μυθικό  βασίλειο κυκλοφορεί  ελεύθερη η αγάπη .Μία αγάπη απλή ,ανεπιτήδευτη ,πρωτόγονη που όμως γεμίζει τις ψυχές μας και είναι  αυτή  που γίνεται ασπίδα ενάντια σε όσους παραπαίουν στα σκοτάδια τους.
Τελικά είναι ευλογία να μπορείς να μην ανήκεις!
 

Σάββατο 21 Ιουνίου 2014

ΧΟΡΕΥΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ...ΘΑΝΑΤΟ!



Μία στιγμή που έχει την δύναμη αιώνα. Προσγειώνεται άτσαλα στο κεφάλι σου , διεκδικεί τον χώρο της στην ζωή σου και σε αλλάζει για πάντα. Πως μπορεί μία στιγμή  εξελίσσεται σε σχολείο της ψυχής σου;
Ευτυχώς, ό,τι έχεις προγραμματίσει σε μία απερίσκεπτη σκέψη  έχει την ευκαιρία της ανατροπής. Εκεί που μιλάς για φυσιολογικό ο αιφνιδιασμός του φυσικού ανατρέπει τον κανόνα. Όπως και κάθε εξαίρεση. Για σκέψου !Ποια είναι η επιβεβαίωση του κανόνα; Μα φυσικά η ΕΞΑΙΡΕΣΗ.
Όταν στην οικογένειά σου καλείσαι να αντιμετωπίσεις θέματα υγείας που έχουν να κάνουν με εσένα η με άλλο μέλος της τότε θα πρέπει να έχεις στο μυαλό σου την έννοια της αλλαγής . Ο άνθρωπος που δεν έχει ευελιξία στην αλλαγή αλλά κοιτάζει μόνιμα πίσω από τον ώμο του σε αυτό που αφήνει και όχι σε αυτό που ανοίγεται μπροστά του ως προοπτική καταλήγει να ζει παρέα με το φάντασμα του εαυτού του.
Τα θέματα υγείας έχουν να κάνουν με την έννοια του τυχαίου ή του βιολογικά καθορισμένου που και πάλι έχει μέσα του το στίγμα της ''τύχης'' ή της ''ατυχίας'' επομένως η συναισθηματική διαχείριση τέτοιων καταστάσεων απαιτεί καθορισμό στάσης απέναντι στο περιστατικό. Οι επιλογές είναι δύο .Είτε βουτάς στα βαθιά και πολεμάς ανεξάρτητα με τα προγνωστικά της νίκης ή της ήττας είτε γίνεσαι παρατηρητής όπως κάτι  τύποι που παρατηρούν τρένα, πουλιά...Όταν είσαι παρατηρητής ,είσαι απλά χομπίστας  ,ουδέτερος.

Όταν λοιπόν έχεις αποφασίσει να πιάσεις τον ταύρο από τα κέρατα σου φτάνει ο δικός σου ταύρος!
Μπαίνεις στην αρένα και πρώτα από όλα εξουδετερώνεις τον βασικό εχθρό σου. Ποιόν ; Εσένα και τον φόβο του εαυτούλη που κουβαλάς .Μετά πέφτεις με τα μούτρα ,κάνεις τις ορθοπεταλιές σου, τα μακροβούτια σου, τις ελεύθερες πτώσεις σου  και δεν χαμπαριάζεις Χριστό. Αυτός που βιώνει την αγριότητα του να φλερτάρει μεταξύ ζωής και θανάτου, να υπερασπίζεται κομμάτια της ψυχής του στην μάχη τους με δυνάμεις άνισα ισχυρές δεν έχει χρόνο να ασχολείται με τους φόβους που σκαρώνει το μυαλό του. Και έτσι οι φόβοι από μόνοι τους αρχίζουν να πηγαίνουν  προς τα πίσω με βήματα αργά αλλά σταθερά μέχρι που αυτοεξορίζονται  γιατί η φύση του φόβου είναι η τρομοκρατία του μυαλού και της πιθανότητας.

Όσοι έχουμε την ευκαιρία να ζούμε χωρίς την τρομοκρατία του φόβου βάζοντας και τον εαυτό μου μέσα, μπορούμε να έχουμε μια ποιότητα ζωής ξεχωριστή και μακάρια .Οι άνθρωποι που φλερτάρουμε καθημερινά με την πιθανότητα του θανάτου κάνοντας χορευτικές φιγούρες επιδέξιες καταφέρνουμε μέσα από την περιφρόνησή μας  να τον κάνουμε να μας σέβεται . Και έτσι από εχθρός γίνεται φίλος ,σύμμαχος  και από θάνατος  μεταμορφώνεται σε ζωή . Ζωή απλή ,ανεπιτήδευτη όπως αξίζει να είναι η ζωή στην ουσία της.

Όσοι μάθαμε να περιφρονούμε τον θάνατο ανοίγουμε διάπλατα τα παράθυρά μας κάθε πρωί αφήνοντας τον ήλιο φωτίσει κάθε σκοτεινή πλευρά του σπιτιού μας και της ψυχής μας και έτσι διαλύονται οι φόβοι και οι σκιές ,καθαγιάζεται η σκέψη και η θλίψη και μπορούμε να απολαμβάνουμε τις μικρές στιγμές που σε άλλους περνάνε απαρατήρητες!



Δευτέρα 19 Μαΐου 2014

ΕΣΥ ΘΕΛΕΙΣ,ΕΓΩ ΘΕΛΩ;




''ΕΓΩ ΘΕΛΩ...'' Μπελάς αυτή η φράση !Μερικές φορές μάλιστα σε οδηγεί σε μονοπάτια που οδηγούν σε αδιέξοδα και η ευτυχία απομακρύνεται επικίνδυνα γιατί η καρδιά δεν μπορεί να εντοπίσει την στεριά  της ,το λιμάνι της.


Η ζωή έχει την δική της φιλοσοφία ,την δική της λογική και μονίμως τα πράγματα έρχονται όπως πρέπει να έρθουν και όχι όπως θέλεις  εσύ να έρθουν.
Όχι δεν είναι πεσιμισμός αυτός ! Είναι εναρμόνιση ! Όταν μπορέσεις να καταλάβεις την αυταπάτη του ''θέλω'' απελευθερώνεσαι, ανοίγεις τα φτερά σου και βολτάρεις στην ζωή σου αν μη τι άλλο ικανοποιημένος.
Έχω πάψει να ζητάω από τον Θεό χάρες . Έχω απελευθερώσει τις προσευχές μου από ικεσίες και ''θέλω'' . Μου πήρε αρκετό χρόνο να καταλάβω ότι υπάρχει τόση σοφία ,τόση πρόνοια θεική που έχω ήδη αυτά που πρέπει .Μερικές φορές δεν μπορείς δώσεις άφεση στην αγριότητα ,στο δύσκολο, στον πόνο ,δεν μπορείς να αντιληφθείς γιατί κάτι άσχημο σου συμβαίνει. Τα μάτια που φοράς είναι ανθρώπινα, απατηλά γιατί μπορούν να δουν μόνο αυτό που στέκεται απέναντι τους ακριβώς όπως η ζωγραφική των μικρών παιδιών που η προοπτική απουσιάζει .
Τα ''θέλω'' μου λοιπόν τα έχω εκπαιδεύσει να είναι ταπεινά, αυτάρκη και ευπροσάρμοστα. Κάθε φορά προσαρμόζονται με την ανάγκη την ουσιαστική και όταν δεν ικανοποιούν την αυταρέσκειά τους δεν απογοητεύονται την μετουσιώνουν σε σοφία .Τα ''θέλω'' μου ανήκουν στα θεμελιώδη, στα βασικά ,στα απλά και έτσι μπορώ να είμαι πάντα ή έστω τις περισσότερες φορές ικανοποιημένη. Κάθε φορά που η υπερβολή  χτυπάει ύπουλα την πόρτα μου, μασκαρεμένη πίσω από το ΘΕΛΩ  γυρίζω προς τα μέσα στον εαυτό μου και αρχίζω να εκλογικεύω την αναγκαιότητα που πάει να μου φορτωθεί .
Δεν με κάνει τίποτα άλλο πιο έξαλλη από τους ανθρώπους που στέκονται απέναντί μου και μου εκφράζουν τα θέλω τους όχι σε σχέση με εκείνους αλλά με εμένα και το πως χειρίζομαι κάποιες καταστάσεις ,τον τρόπο που σκέφτομαι ,το πως αντιλαμβάνομαι τον χωροχρόνο μου. Οι άνθρωποι που μπαίνουν στον χώρο μου με τα ΘΕΛΩ τους αυτόματα ενεργοποιούν έναν αυτισμό περίεργο που πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν μέσα τους.
Όταν πρόκειται για την ζωή μου και για τα παιδιά μου για εμένα κύριο λόγο έχω εγώ γιατί κανένας δεν μπορεί να μπει στα παπούτσια του άλλου, κανείς δεν μπορεί να δει τον κόσμο μου μέσα από τα δικά μου μάτια ,να ζήσει αυτό που εγώ ζω , να φορέσει τον τρόπο σκέψης μου. Αν κάτσω να αναλώνομαι με αυτά που θέλουν οι άλλοι από εμένα τότε θα εξελιχθώ σε κομπάρσο σε ταινία. Και εγώ δεν σκοπεύω την ζωή μου να την βλέπω σαν θεατής. Την ζωή μου θέλω να την ζωγραφίζω εγώ και να έχει κάτι από το άρωμά μου.


Όταν μου λένε λοιπόν ''εγώ θέλω...'' το μικρό παιδί που ζει μέσα μου δένει τα μάτια όπως στην  τυφλόμυγα , μου φοράει ωτοασπίδες και προσκαλεί την καρδιά να ζωγραφίσει μαζί μας τον τόπο της  και αφήνω τον άλλο να λέει, να λέει ,να ζητάει ,να περιγράφει τα θέλω του .Αυτός που κρατάει το μαχαίρι ,κρατάει και το καρπούζι! Τόσο απλά!

 

Κυριακή 18 Μαΐου 2014

ΜΕ ΤΟ ΝΑ ΒΟΗΘΑΣ ΑΛΛΟΥΣ ΒΟΗΘΑΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ!








 Εκλογές σήμερα! Δημοτικές εκλογές, περιφερειακές ,ευρωεκλογές την επόμενη...Πόσο αδιάφορα μου είναι όλα αυτά! Πόσο έξω από τα δικά μου ενδιαφέροντα!
Τώρα βέβαια εσύ θα μου πεις ότι δεν πρέπει να τις απαξιώνω ,πρέπει να έχω λόγο για την διακυβέρνηση κ.τ.λ κ.τ.λ .Δεν θα μου δημιουργήσεις ενοχές όμως ,ούτε και κρίση συνείδησης .
Ξέρω πολύ καλά που στέκομαι ιδεολογικά ,έχω πολύ συγκεκριμένη άποψη για το πως πρέπει να γίνεται η διακυβέρνηση ενός Δήμου και ενός Έθνους αλλά έχω και πολλές διαφωνίες με αυτό το προεκλογικό πανηγύρι. Οι περισσότεροι υποψήφιοι , Δήμαρχοι και Δημοτικοί σύμβουλοι ,μου είναι εξαιρετικά συμπαθείς όμως πιστεύω ότι δεν έχουν πιάσει τον παλμό της χώρας, των συνανθρώπων που μαστίζονται από φτώχεια ,από προβλήματα υγείας ,από μανιοκαταθλιπτικές συμπεριφορές , από αγωνία για το μέλλον και όλο αυτό γιατί οι δημοτικές δομές θεωρώ ότι δεν έχουν το αίσθημα της ενσυναίσθησης και της συλλογικότητας. Πόσα χρήματα δαπανήθηκαν για όλα αυτά ; Πόση εμπάθεια δημιουργείται ανάμεσα στους δημότες μιας πόλης που ανήκουν σε διαφορετικές παρατάξεις; Πόσο το διαίρει και βασίλευε μπορεί να θεωρηθεί πολιτική επιτυχία; Πόση κουτοπονηριά και μικροπρέπεια φυτεύτηκε στις ψυχές που έφτασαν άνθρωποι,δημότες να δρουν  ως κατάσκοποι του Δημοτικού Συνδυασμού που υποστηρίζουν; Προσωπικά αυτά τα φαινόμενα με γυρίζουν πίσω πολλές δεκαετίες και ίσως και σε εποχές που δεν είχα ζήσει η ίδια.
Τα χρόνια μας απαιτούν ομαδικότητα και αλληλεγγύη. Όσο πιο γρήγορα το κατανοήσουμε αυτό τόσο πιο ανθρώπινη θα γίνει η ζωή μας. Όταν φύγουμε από το ΕΓΩ και μπούμε στο ΕΜΕΙΣ δεν θα χρειάζονται ούτε προεκλογικές καμπάνιες ,ούτε τόνοι χαρτί  να καταναλώνεται και να ρυπαίνει τους δρόμους ,ούτε οι συνδυασμοί να γίνονται Λίστες του Σίντλερ.
Εγώ αυτό που βλέπω γύρω μου είναι άνθρωποι να μαστίζονται από φτώχεια, να μένουν άνεργοι ,να μην έχουν περίθαλψη , να αυτοκτονούν, να παραβιάζονται συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματά τους ,να είναι βαριά άρρωστοι και να τους γυρίζουν την πλάτη,ανθρώπους να κάνουν έκκληση για αναλώσιμα ιατρικά υλικά για τα παιδιά τους που έχουν σοβαρά προβλήματα υγείας , παιδιά σαν τα δικά μου που δεν μπορούν να ονειρευτούν γιατί δεν καταχωρείται στα δικαιώματά τους και από την άλλη να δαπανούνται τεράστια ποσά σε όλο αυτό το πανηγύρι και την επίφαση αλληλεγγύης που δημιουργείται.
Θα ψηφίσω και αυτές τις εκλογές αλλά έχω πολύ σοβαρότερα πράγματα να ασχοληθώ στην ζωή μου .Και το πιο σοβαρό είναι  να μεγαλώσω τα παιδιά μου κατά τέτοιο τρόπο που σε μερικά χρόνια να μην  στήνονται πανηγύρια και γκαλά τέτοιου τύπου όταν πρόκειται να ζητηθεί η ψήφος του εκλογικού σώματος.
 

Σάββατο 3 Μαΐου 2014

ΔΕΝ ΓΙΟΡΤΑΖΩ! ΔΕΝ ΓΙΟΡΤΑΖΩ !




Δεν θέλω να γιορτάζω την γιορτή της μητέρας!
Θυμάμαι ο  συγχωρεμένος  ο πατέρας μου μας έπαιρνε με τον αδερφό μου και πηγαίναμε να αγοράσουμε δώρο ή λουλούδια για την μάνα μου. Στο σχολείο φτιάχναμε κάρτες ,κατασκευές και μας νουθετούσαν να το κρατήσουμε μυστικό και κρυφό μέχρι εκείνη την ημέρα. Οι μανάδες περίμεναν αυτό το έμμεσο ευχαριστώ ,την επίσημη αναγνώριση του ρόλου τους και εγώ πάντα απορούσα γιατί να πρέπει να γιορτάζει η μάνα μία συγκεκριμένη ημέρα, γιατί να πρέπει να γιορτάζουμε τους τίτλους.
Θεατής τώρα του ανήλικου τότε εαυτού μου καταλαβαίνω ότι τελικά ήμουνα ιδιόρρυθμο παιδί σαν να αναζητούσα με πυξίδα ενήλικου νου αυτό που δεν κρύβεται πίσω από την μάσκα , από την επίφαση. Αναζητούσα μία  αυθεντικότητα που τώρα που τα ξανασκέφτομαι με βάπτιζε ''ιδιότροπη'' σε όλα ...στις σχέσεις ,στους φίλους, στους γνωστούς...σαν να μην μπορούσα να κρατήσω τα αισθήματά μου από το να βρουν  την θέση τους  στο πρόσωπό μου. Ήταν φοβερά αμήχανο και κακόγουστο για εμένα τότε όλη αυτή η προσπάθεια να φανώ αντάξια της ημέρας και να δω την ικανοποίηση στο πρόσωπο της μάνας μου, η οποία, δε ,ακόμη και μετά από τόσα χρόνια  θέλει ''τρανταχτά'' και  αδιάψευστα  σημάδια  της αναγνώρισης του ρόλου της και της αγάπης μας. Εγώ τότε σαν παιδί αλλά και τώρα μετά από τόσα χρόνια και ούσα και η ίδια μάνα δεν καταχωρώ στις ''ανάγκες ''μου να υπάρχει μία μέρα αφιερωμένη σε μένα και στην ιδιότητά μου ως ''μάνα''. Η μητρότητα για εμένα είναι μια ιδιότητα ιερή ,ένα γονίδιο που δυστυχώς δεν διαθέτουν όλες οι γυναίκες μόνο και μόνο επειδή γίνονται ''μανάδες''.
Δεν θέλω να γιορτάζω την γιορτή της μητέρας!  Ποτέ δεν υπηρέτησα τον τίτλο αυτόν καθ' αυτόν. Δεν ξέρω καν αν πρέπει να τον φέρω και να τον περιφέρω γιατί ποτέ δεν ήμουν η τυπική ''μάνα'', ποτέ δεν θεώρησα ότι η αγάπη των παιδιών μου θα ήταν αυτονόητη και απαιτητή επειδή τα έφερα στον κόσμο. Δεν θεώρησα ποτέ ότι με τα παιδιά μου θα μπορούσαμε να μπούμε σε μια σχέση ''υποχρεώσεων ''και ''καθηκόντων'' γιατί τα πράγματα είναι απλά όταν είναι φυσικά, ειλικρινή ,αυθόρμητα. Η αγάπη δεν χωράει σε ανταλλάγματα και σε δοσοληψίες τέτοιου τύπου και αυτός ήταν και ο λόγος που δεν φοβήθηκα να κάνω πολλά παιδιά. Ποτέ δεν πίστεψα ότι κάνοντας πολλά παιδιά θα στερούσα τα παιδιά μου από το μερίδιο αγάπης που τους άξιζε να έχουν . Πως μπορεί η αγάπη να μπαίνει σε μερίδια; Η αγάπη έχει την μαγεία να πολλαπλασιάζεται και να αυγατίζει όταν κατοικεί μακριά από την απληστία .
Μεγάλωσα και μεγαλώνω τα παιδιά μου και το λεξικό βρίσκεται κολλημένο περισσότερο στην σελίδα του ''όχι'' από ότι του ''ναι'', με την σκιά μου να στέκεται πλάι τους και όχι από πάνω τους για να μην τους κόβω τον ήλιο . Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ανθίσει στην σκιά του άλλου .Προσπαθώ να λειτουργώ εγώ με τον τρόπο που πιστεύω ότι οφείλω , για να είμαι υπερήφανη για τον εαυτό μου και να μιλάω μέσα από τον τρόπο ζωής μου από το να τα βομβαρδίζω με 10 λεπτα κυρήγματα και ανούσιες για αυτά νουθεσίες. Μιλάμε ,μιλάμε πολύ και προσπαθώ μέσα από τις συζητήσεις μας και τα λόγια τους να ''πιάσω'' το ''απαρατήρητο'', το ''δευτερεύον ''που προσπαθεί στις μύτες των ποδιών ,λαθραία να περάσει το κατώφλι και να φύγει.

 Δεν είμαι η μαμά που θα τους διαβάσω παραμύθια τα βράδια για να κοιμηθούν και ας προσπαθούν να δημιουργούν τύψεις οι νηπιαγωγοί. Μέχρι κάποια ηλικία ''παίζουμε'' παραμύθια και μεταμορφωνόμαστε  σε ιππότες, σούπερ ήρωες, πριγκίπισσες, βασιλιάδες , ιππότες. Τα παιδιά μου τα μικρότερα ψάχνουν τα βράδια τα φτερά μου γιατί τα έχω πείσει ότι είμαι νεράιδα . Ακόμη θυμάμαι την 2χρονη τότε κόρη μου, την Ναυσικά η οποία με απόλυτη φυσικότητα μου είπε ''Μην με λες Ναυσικά , Λάρα Κρόφτ  να με λες ''.
Αργότερα γύρω στα 4 άρχισα να τους μαθαίνω να γράφουν και να διαβάζουν για να μπορούν να αισθάνονται την ομορφιά του να μπορείς να διαβάζεις μόνος όσα μέχρι τότε σου φαινόντουσαν ''ΑΡΑΜΑΙΚΑ''. Ποτέ δεν τους κουβάλησα την τσάντα στο σχολείο τους  ως ένδειξη αγάπης και φροντίδας. Ποτέ δεν πήρα θέση στους καυγάδες τους παρά μόνο όταν μου ζητούσαν την γνώμη μου και αυτή εκφραζόταν με ειλικρίνεια και σαφήνεια σαν να ήθελαν να φορέσω τον ρόλο του Σολωμόντα  για να τακτοποιηθούν όλα στην σκέψη τους. Και εγώ προσπαθούσα να μπαίνω στα παπούτσια και των δύο πλευρών για να μπορεί η κρίση μου και ενίοτε η κριτική μου να είναι αποδοτική. Μαζί με τα παιδιά μου μάθαινα και εγώ ,ωρίμαζα .Έπιανα αγάπη και την έπλαθα σε καρδιά ,σε καρδιές ...και μέσα από αυτές κατανόησα και εγώ τον εαυτό μου καλύτερα σαν να έπιανα το νόημα της ζωής που είναι τόσο απλό .

 Μου αρέσουν οι ανεξάρτητοι άνθρωποι , αυτοί που μπορούν να επιβιώσουν και να τα καταφέρουν μόνο και μόνο έχοντας τον ήλιο να τους φωτίζει. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που δίνονται με οδηγό την αγάπη και όχι το κίνητρο ,την ανταμοιβή. Μου αρέσουν όσοι πέφτουν κάτω και μπορούν να ξανασηκώνονται γιατί η ψυχή τους έχει μεγαλύτερη δύναμη από τον πόνο τους. Μου αρέσουν όσοι τα λάθη τους τα χρησιμοποιούν για να πάνε παρακάτω και όχι για να κατηγορούν τον εαυτό τους. Μου αρέσουν οι ακούραστοι ονειροπόλοι που φτιάχνουν πρώτα αυτό που ζητούν στο μυαλό τους και μετά πέφτουν στην μάχη να το κάνουν πραγματικότητα. Μου αρέσουν όσοι δεν ακούνε  το  ''κακομαθημένο'' εγώ τους και παλεύουν για το ''εμείς''.


Αύριο ,στην γιορτή της μητέρας δεν περιμένω τα παιδιά μου να μου δείξουν την αγάπη τους με ένα μάτσο λουλούδια, γλυκά ή δώρα. Δεν με ενδιαφέρει η ματαιοδοξία της γιορτής. Τα παιδιά μου έχουν κάνει την ζωή μου να είναι κάθε μέρα γιορτή με μία αγάπη πολύτιμη και συναρπαστική. Και αν κάποιος πρέπει να πει ''ευχαριστώ'' αυτή είμαι εγώ γιατί έχω 7 ήλιους να φωτίζουν το πρόσωπό μου και την ψυχή μου  και αυτό δεν μπορεί να είναι τίποτα λιγότερο από ευλογία.