Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2014

ΚΑΘΡΕΦΤΗ ΚΑΘΡΕΦΤΑΚΙ ΜΟΥ...



Ισορροπία . Αρετή το να μπορείς να είσαι ισορροπημένος.

Το σχοινί που περπατάς ορίζεται από τα βήματα που σκοπεύεις να κάνεις και από την αυτοπειθαρχία σου να φτάσεις στην άκρη του. Το σχοινί σε οδηγεί και εσύ εκπαιδεύεις τον εαυτό σου να εναρμονίζεται με τις ταλαντώσεις του. Διαφορετικά πέφτεις .Το πρόβλημα είναι ότι η πτώση σου προκαλεί διάσειση και δεν καταλαβαίνεις ότι ζεις μια ψευδαίσθηση ισορροπίας γιατί ακόμη και στο έδαφος παραπατάς ,τρεκλίζεις...ψάχνεις να βρεις τον εαυτό σου εκεί έξω ,ψάχνεις να σε βρεις στο φαγητό, στο ΕΧΩ, σε συνεδρίες με ειδικούς για να καθορίσουν το περίγραμμά σου. Τι δεν καταλαβαίνεις λοιπόν; Το φανάρι σου πρέπει να το κρατάς κοντά στην ψυχή σου για να την δεις αλλιώς φωτίζεις ξένο δρόμο, ξένο μονοπάτι.
Στην ζωή λοιπόν επικρατεί ο εξής παράδοξος νόμος .Πρέπει να σου τύχει η ανάποδη για να μπορείς να σταθείς στην ευθεία . Όρθιος στο σχοινί σου και να υπερνικήσεις τον φόβο του κενού, της πτώσης .

Για να ισορροπήσεις πρέπει να γνωρίζεις το κέντρο βάρους σου που είναι και να ορίσεις με σαφήνεια την θέση σου στον χώρο . Μεγάλη δύναμη να μπορέσεις να αυτοοριστείς γιατί πρέπει να στηριχτείς στην βάση των χρωμάτων ΤΟ ΑΣΠΡΟ ΚΑΙ ΜΑΥΡΟ. Μόνο όταν οι ορισμοί σου είναι τόσο καλά διατυπωμένοι στην συνείδηση  σου και τόσο σαφείς μόνο τότε μπορείς να ισορροπήσεις. Ισορροπώ σημαίνει ότι ζω ανάμεσα στα άσπρα μου και τα μαύρα  και όσον αφορά τα πιστεύω μου και τις αξίες μου καταργώ το γκρι. Όταν σε συνοδεύει το γκρι στην ζωή σου και στις σχέσεις σου αποκτάς μια ουδετερότητα, αμφισημία και όπως έγραψε πρόσωπο που αγαπώ τόσο οι ''εχθροί'' σου όσο και οι'' φίλοι'' σου είναι μακρινοί .Μα τι νόημα έχει να έχεις μακρινούς εχθρούς και φίλους; Και στις δύο περιπτώσεις περιπτώσεις χάνεις!Ο μακρινός εχθρός δεν σε εκπαιδεύει να τον εντοπίζεις και να τον αντιμετωπίζεις και ο μακρινός φίλος δεν σου γλύφει τις πληγές ,δεν σε κανακεύει,δεν μοιράζεται με εσένα.
Τρέχεις και ψάχνεις να βρεις τον εαυτό σου ,την ισορροπία σου ,να σε βοηθήσουν να οριοθετήσεις τον γάμο σου , τα παιδιά σου, τις σχέσεις σου. Ιδρώνεις να απολαύσεις το σήμερα . Έχεις σκεφτεί ποτέ που κοιτάς ; Κοιτάς το κενό κάτω από το σχοινί και δεν ακούς τον εαυτό σου, δεν  βλέπεις μπροστά σου , εκεί που πρέπει να φτάσεις . Αναλώνεσαι να δίνεις ελαφρυντικά στους άλλους , άφεση αμαρτιών για να μπορέσεις να προχωρήσεις αλλά δεν μπορείς να δώσεις ουσιαστική άφεση αμαρτιών στον εαυτό σου γιατί κρύβεσαι ,γιατί δεν μπορείς να ορίσεις το κέντρο βάρους σου,γιατί η εσωτερική φωνή σου που έχεις φιμώσει για να μην σε ενοχλεί έχει δημιουργήσει λαβύρινθο στα αυτιά σου και έχει χαθεί το κέντρο της ισορροπίας σου.

Την ισορροπία λοιπόν δεν την κατακτάς με το να κλείνεις τα μάτια σου ,τα αυτιά σου ούτε και με το να φιμώνεις τον εαυτό σου  .Η ισορροπία είναι αρετή που σου δωρίζεται καθώς περνάνε τα χρόνια σαν έπαθλο στην μάχη σου με εσένα .
Και εσύ τρέχεις από εδώ και από εκεί με το φαναράκι σου να ψάχνει να βρει τα λάθη στον δρόμο του άλλου .Επινοείς δικαιολογίες για να απαλλάσσεσαι από τις τύψεις σου ,την ανοργανωσιά σου .Αυτό που πιστεύεις σαν ιδέα και διακυρήσεις  είναι αυτό που στην πράξη καταπατάς ,αθετείς.Και περιμένεις μετά απο αυτό να έχεις ισορροπία ;Περιμένεις μετά από αυτό να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου;

Καλά δεν βλέπεις που κάθε φορά που κοιτάς το πρόσωπό σου στον καθρέφτη το είδωλό σου σου ρίχνει φάσκελα ,σε φτύνει;Δεν είναι για να μην σε ματιάσει είναι γιατί δεν σε αναγνωρίζει αλλά ούτε και εσύ αυτό γιατί δεν αντέχεις να ισορροπήσεις και να το αντικρίσεις.
Μήπως να δοκίμαζες να βγάλεις τον εαυτό σου από το κέντρο του κόσμου και να προσηλωθείς στο κέντρο βάρους σου;Μήπως τελικά αν το κέντρο βάρους σου δεν είσαι ΕΣΥ απαλλαχθείς  και από την υποχρέωση να τον κανακεύεις τις δικές σου ανάγκες και να τον βοηθάς να μην χαλάει την ζαχαρένια του;
Πολλές φορές για να έχεις ισορροπία και να αντέχεις στο τεντωμένο σχοινί το μυστικό είναι να του χαλάς την ζαχαρένια του.Σκέψου το...


Σάββατο 15 Φεβρουαρίου 2014

ΕΣΩ ΕΤΟΙΜΟΣ Η ΕΤΟΙΜΟΠΟΛΕΜΟΣ ;



Πιέστηκα πολύ αυτή την εβδομάδα! Όχι από κούραση! Το σώμα μου το  έχω σκληραγωγημένο . Κάποιες φορές θα έλεγα ότι του κακοσυμπεριφέρομαι για να μπορεί να αντέχει ,να μην με σκοτίζει με τα παράπονά του ,την κρεβατομουρμούρα του. Τα βράδια που ξαπλώνω για να κοιμηθώ αισθάνομαι μια βαθιά κούραση  σαν να περνάει το κόκκαλο.''Πάψε'' του λέω ''μην διαμαρτύρεσαι . Αύριο θα είσαι καλά '' και του γυρίζω την πλάτη.
Κατεβαίνω την Κηφισίας νωρίς το πρωί .Ο Οδυσσέας από το προηγούμενο απόγευμα νοσηλευόταν με πνευμονία στην  Εντατική . Είχε περάσει σχεδόν ένας χρόνος από την τελευταία φορά . Έχουμε εκπαιδευτεί τέλεια και τα περνάμε τα περισσότερα στο σπίτι. Έχουμε εφημερίες, επιμελητές , διευθυντές Α και Β και τα παιδιά μας που είναι οι εξειδικευόμενοι γιατροί. Επανέρχομαι λοιπόν στην Κηφισίας...Μουτζώνομαι συνεχώς. Γιατί δεν τον πήγα νωρίτερα,γιατί δεν ακολούθησα το ένστικτό μου;


Μερικές φορές αισθάνομαι σαν τον Τομ Κρούζ στις επικίνδυνες αποστολές. Κοιτάζω τον Οδυσσέα και τα μάτια μου αυτόματα κάνουν ακτινογραφία, αναλύσεις αίματος, κορεσμό οξυγόνου...Γιατί;Γιατί;Γιατί; 

 Φταίει και η αστερόσκονη που έχει ρίξει επάνω μου η Τίνκερμπελ και θέλω να τα βλέπω όλα καλά . Τι νόημα έχει να σκέφτεσαι από πριν αυτό που μπορεί να σου συμβεί σαν πιθανότητα αύριο;Εγώ θέλω να ζω με'' επιταγή ημέρας' αν δεν μπορώ με μετρητά'.Οι επιταγές που υπόσχεται'' το μέλλον'' έχουν το ρίσκο να μείνουν ακάλυπτες όπως και πολλά από τα όνειρά μας.

Ο Οδυσσέας στην σουίτα του. Πολύ καλύτερη και από του Χίλτον .Η σουίτα έχει απ΄ όλα και πάνω από όλα... ανθρώπους που τον νοιάζονται.''Πως είναι το ψυχοπαίδι ;''ρωτάω συχνά, πυκνά.  Αγώνας ! Εκεί να δείτε αγώνα που δίνουν αυτοί οι άνθρωποι!  Για όλα τα παιδιά ανεξαιρέτως 
.Ισχυρή λοίμωξη ...πνευμονία..δύσκολο μικρόβιο και  βλέπουμε...
Ο Διευθυντής της Μονάδας είναι ένας εξαιρετικός και γλυκός άνθρωπος που μας έχει βοηθήσει να μην  αισθανόμαστε μόνοι και ξεκάρφωτοι σε αυτόν τον αγώνα .Είναι σαφής...''Φοβάμαι για την υγεία του ,ακόμη και για την ζωή του.Βλέπετε δεν είναι ένας οργανισμός δυνατός,είναι ταλαιπωρημένος...Θα δούμε .Εδώ είμαστε ..το παλεύουμε..'' .Αισθάνθηκα να φεύγει η γη κάτω από τα πόδια μου. Έβλεπα τον εαυτό μου να κατηφορίζει την πλαγιά με την ταχύτητα που την κατέβηκε ο Σουμάχερ.


 Εμένα η Τίνκερμπελ μπορεί να μην με πασπάλισε με αστερόσκονη αυτές τις ημέρες αλλά κάθε πρωί την άκουγα στο αυτί μου λίγο πριν ξυπνήσω να μου λέει επιτακτικά ''ΚΑΝΕ ΜΙΑ ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ ΣΚΕΨΗ''
 Γνωρίζω , έχω επίγνωση ,υπάρχουν δευτερότριτες σκέψεις στο πίσω μέρος του μυαλού μου αλλά δεν μπορώ να φτάνω εκεί κατευθείαν. Κάτι το αντιμετωπίζουμε όταν μας έρχεται . Ποτέ πριν! γιατί έτσι κάθε μέρα μας θα είναι χαμένη, μισακή, ακρωτηριασμένη.


  Κοιτώντας αυτό που πιθανόν να ξεφορτώσει πάνω στο κεφάλι μας χάνουμε την θέα ,μπροστά μας. Όταν συμβεί  αυτό που είναι να έρθει,  θα βγάλω αγέρωχα  από τα μάτια μου τα κόκκινα γυαλιά του Κραουνάκη και θα τα δω όπως πρέπει τα πράγματα. Τότε θα επιτρέψω στον εαυτό μου να λυγίσει, να παραδοθεί..να βάλει την μαύρη του διάθεση και να πορευθεί.
Έτσι πρέπει να γίνεται. Καθήκον των γιατρών είναι να σου εκθέσουν όλα τα ενδεχόμενα ,να αποφορτιστούν από το βάρος της ανατροπής.'' 'Έσω έτοιμος ''δεν έλεγαν οι Αρχαίοι; Έλα όμως που δεν θέλω να είμαι έτοιμη .Θέλω να είμαι ετοιμοπόλεμη , ακούραστη, παθιασμένη μέσα στον αγώνα μου. Σε αυτό τον αγώνα δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι γιατί πολλές φορές οι ρόλοι αποδεικνύονται αντίστροφοι. Δεν παλεύω για την νίκη. Παλεύω για ένα πείσμα , για ένα γινάτι που δεν με αφήνει να καταθέσω τα όπλα ,να κάνω ανακωχή. Παλεύω ,σε μια Ελλάδα που δεν παλεύεται ,να εξημερώσω τον φόβο και τα τέρατα. Όσα δεν εξημερώθηκαν ποτέ στο'' Μονόγραμμα ''του Ελύτη.

Όλη την υπόλοιπη ημέρα τα μάτια μου έτρεχαν. Δεν ήταν κλάμα αυτό. Ήταν ένας μηχανισμός του εαυτού μου για να εκκενωθεί το μυαλό μου από περίεργες σκέψεις. Ήταν σαν να συνωμοτούσαν στομάχι, καρδιά , πνεύμονες , συκώτι να καθησυχάσουν το μυαλό μου για να με αφήσει ήσυχη να λειτουργήσω. Δεν είπα τίποτα στον Σπύρο και στα παιδιά μου αν και πιστεύω ότι η προσπάθειά μου να αποκρύψω τα γεγονότα έβγαζε μια περίεργη δυσφορία στην συμπεριφορά μου. Προσπάθησα να καλύψω την σκέψη μου με μια αραχνοΰφαντη κουρτίνα . Δύσκολο πράγμα να μην είσαι διαφανής. Η διαφάνεια δεν κατατάσσεται στις αρετές για όποιον θέλει να επιβιώσει ή να καλοπερνάει. Αυτός είναι και ο λόγος που αγαπώ τα φαντάσματα  γιατί δεν έχουν σκιά.
Την επόμενη ημέρα συναντηθήκαμε ,σε ένα από τα πάμπολλα ανεβοκατεβάσματά μου στις σκάλες μέχρι τον πέμπτο όροφο,με τον διευθυντή. Πάντα ευγενικός και ανθρώπινος και ανακουφισμένος αυτή την φορά  μου είπε την λέξη ΣΤΑΘΕΡΑ. Λατρεύω την λέξη ΣΤΑΘΕΡΑ. Κρύβει μέσα της ένα κομμάτι που μπορείς να πιαστείς ,να αγκυροβολήσεις...
''Βλέπετε ''του λέω ''στις μεγάλες μάχες σημασία δεν έχει τόσο το δυνατό σώμα αλλά η δυνατή ψυχή''και τα βλέμματά μας διασταυρώθηκαν σε μια γλυκιά συναίνεση...


Σάββατο 8 Φεβρουαρίου 2014

ΑΥΛΑΙΑ ΚΑΙ ΦΥΓΑΜΕ...





Στο δωμάτιο του Οδυσσέα όλα βρίσκουν την κατάλληλη θέση ,όλα φυσάνε ελεύθερα και όταν ο ήλιος επιτείνει το φως της ημέρας τότε η ελπίδα που έχει τρυπώσει μέσα και κάθεται σιωπηλή στην θέση της ,τότε αρχίζει να κελαιδάει.
Τα παντζούρια δεν κατεβαίνουν ποτέ .Δεν μου αρέσουν τα σφαλιστά παράθυρα γιατί μου δημιουργούν την αίσθηση της ανασφάλειας και του φόβου και εγώ δεν θέλω να φοβάμαι. Θέλω ανοιχτά παράθυρα ,να βλέπω την νύχτα που πέφτει και την ημέρα που ανατέλλει. Θέλω το αύριο να χτυπάει με θράσος το παράθυρό μου για να του ανοίξω και να έχω την πολυτέλεια να αισθάνομαι ευλογημένη που μπορώ να το ζήσω.
Κάθομαι και τον παρατηρώ  .Είναι μερικοί άνθρωποι στην ζωή που δεν τους πιάνει το μάτι σου. Άνθρωποι αθόρυβοι , φαινομενικά λιγότερο ικανοί, προικισμένοι ή ταλαντούχοι αλλά ουσιαστικά είναι γεννημένοι πρωταγωνιστές. Είναι τόσο έντονοι που μπορείς να καταλάβεις την προσωπικότητά τους από την ένταση που δίνουν την παράστασή τους, από την δύναμη και την λάμψη στα μάτια τους ,από το πείσμα τους να κλείσουν εκείνοι την αυλαία.

Το θέατρο, όπως και η ζωή πλάθει ανθρώπους ,δημιουργεί ήθος  και όταν μπορέσει κάποιος να αντιληφθεί αυτό το γεγονός τότε γίνεται μέρος της παράστασης  .Χάνεσαι τόσο στην μαγεία αυτή που οτιδήποτε λιγότερο περνάει στα ανούσιά σου,σε αυτά που απλά υπάρχουν .
Οι λέξεις μηδενίζουν την έννοιά τους , τα βαρύγδουπα νοήματα  κρύβονται μέσα στην πολυπλοκότητά τους . Η λέξη ''ζωή' 'είναι αυτή που ενθρονίζεται με μεγαλοπρέπεια στην καρδιά μας και δημιουργεί δικό της πολίτευμα στο σπίτι μας . Η ''ζωή'' φυσάει στο δωμάτιο του Οδυσσέα , όσο και να σου φανεί παράξενο. Είναι εκεί που  μπορεί να βρίσκει το πραγματικό της όνομα και μεγαλείο.
 Η ζωή αγαπάει την απλοχεριά,την απλότητα και περιφρονεί την ιδιοκτησία . Όλα τα βάζουμε ρεφενέ...αγάπη,χαρά ,συντροφιά,γέλιο,κλάμα...όλα ρεφενέ σου λέω. Μόνο έτσι έχει η ζωή το νόημα που της αξίζει. Η ζωή αγαπάει την αυθεντικότητα και και μπορεί και βλέπει μέσα από τα προσωπεία .Καταργεί ,αναιρεί ,αποκαθηλώνει, ξηλώνει ,απογυμνώνει αλλά και αγαπάει, φροντίζει ,παλεύει ,απολαμβάνει ,ευλογεί.
Ο,τι δύσκολο ,οδυνηρό και δυσβάσταχτο μου έχει επιφυλάξει η ζωή μέχρι σήμερα ήταν αυτό που με καθόρισε ουσιαστικά και που αν κάτσω και το καλοσκεφτώ μου χάρισε μυστικά πολύτιμα ώστε να μπορώ να την σέβομαι και να την απολαμβάνω. Τελικά ίσως  αυτό κρίνει και την επιτυχία της παράστασης του κάθε ένα από εμάς.Πόσο την έζησες στο πετσί σου και σε πόσους έμεινε αλησμόνητη!
Τόσο η παράσταση όσο και εσύ...




Πέμπτη 6 Φεβρουαρίου 2014

ΒΛΕΠΕΙΣ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ...ΜΕ ΠΟΝΕΜΕΝΑ ΜΑΤΙΑ ...







Είμαι μαμά και το παιδί μου έχει καρκίνο. Είμαι μαμά της Νεφέλης (3,5 χρονών ) και του Πάρι (14 μηνών). Η Νεφέλη τον Ιούλιο διαγνώστηκε με οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία. Από τότε ζούμε τον χειρότερο μας εφιάλτη. Μου είναι δύσκολο να γράψω γι αυτό. Ζούμε με τον καρκίνο πια, τον σκέφτομαι και τον πολεμώ κάθε μέρα, αλλά τελικά μου είναι τόσο δύσκολο να γράψω τι νιώθω σε ένα χαρτί.
Είναι δύσκολο. Πολύ δύσκολο. Όλες κατά καιρούς έχουμε αντιμετωπίσει παιδικές αρρώστιες, παιδικά ατυχήματα, φόβους για την υγεία των μωρών μας, αλλά όταν σου συμβαίνει είναι αλλιώς. Δεν υπάρχουν λέξεις να περιγράψουν αυτό που νιώθεις. Ή καλύτερα, δεν υπάρχουν λέξεις να περιγράψουν αυτό που δε νιώθεις!!! Το κενό, το σταμάτημα του χρόνου, η απελπισία, ο πόνος, η αδυναμία. Όταν πήραν τη Nεφέλη από την αγκαλιά μου για τις πρώτες εξετάσεις, μου ξερίζωσαν ένα κομμάτι μου. Δεν είχα καταλάβει τι μας έλεγαν οι γιατροί, δεν είχα καταλάβει τι σημαίνει λευχαιμία, καρκίνος του αίματος, χημειοθεραπείες, νοσηλείες… Tο μόνο που θυμάμαι είναι τα λόγια του γιατρού
«Δεν μιλάμε για ποσοστά επιβίωσης, αλλά για 100% ίαση»
Με αυτή τη διάγνωση πορεύομαι από τότε… κι όταν χάνω το κουράγιο μου, που το χάνω συχνά, αυτό σκέφτομαι: «ότι τα 5 χρόνια θα περάσουν και το 100% θα είναι δικό μας«. Θα είναι το δικό μου παιδί που νίκησε τον καρκίνο, η δική μου πριγκίπισσα που δάγκωσε το δηλητηριασμένο μήλο, αλλά θα  ξυπνήσει κι όλα θα ανθίσουν.
Είναι δύσκολος ο καρκίνος. Ειδικά ο παιδικός καρκίνος. Αλλά και στην πλειοψηφία των περιστατικών, ιάσιμος πια. Η καθημερινότητα είναι άσχημη. Νοσηλείες, εξετάσεις, θεραπείες, φάρμακα, παρενέργειες.  Όλη η ζωή μας πια είναι μοιρασμένη στο νοσοκομείο και το σπίτι. Όσο κι αν προσπαθούμε να μη ζούμε με την αρρώστια, να μη το σκεφτόμαστε, να κοιτάμε μόνο μπροστά, να μην το αφήσουμε να επηρεάσει την καθημερινότητα μας, το είναι μας,  αυτό δεν γίνεται.  Αλλά έχουν τόση δύναμη τα παιδιά. Είναι εκπληκτικό, πως τα αντιμετωπίζουν όλα. δε χάνουν το χαμόγελο τους, το παιχνίδι τους, το κουράγιο τους. Ακόμη κι όταν πονάνε, το ξεχνάνε τόσο γρήγορα μετά.
Εμείς οι μαμάδες είμαστε όλες εκεί δίπλα τους. Δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά για να τα βοηθήσουμε. Αλλά είμαστε εκεί δίπλα τους συνέχεια, ασταμάτητα. Γινόμαστε γιατροί, νοσοκόμες, ψυχολόγοι, μαγείρισσες, το παιχνίδι τους, οι φίλοι που δεν μπορούν να δουν πια. Κι όταν καταφέρνουμε να μη διαταράξουμε την καθημερινότητα τους, να  βρούμε τα όρια ώστε το παιδί να μην νιώσει την απειλή της αρρώστιας, είναι όλα λίγο καλύτερα. Πώς να πείσεις ένα παιδί ότι δεν μπορεί να πηγαίνει παδική χαρά, κολυμβητήριο, να βλέπει τους φίλους του, να είναι κλεισμένο για εβδομάδες ολόκληρες, σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου; Δε ξέρω πως, αλλά το κάνω κάθε μέρα. Της έχουμε πει τα πάντα για την αρρώστια της, της έχουμε πει ότι θα γίνει καλά, της έχουμε πει τι είναι καρκίνος, όταν μας ρώτησε, και τι έχει ο φίλος της ο Παναγιωτάκης και γιατί εκείνος έχει όγκο ενώ η Νεφέλη όχι! Έχω γελάσει πολύ, όταν μάλωνε με ένα άλλο παιδάκι για το ποιος θα κρατήσει πιο πολύ καιρό το Hickman!! Έχω κλάψει πολύ όταν με παρακαλάει να μην την τρυπήσουν ξανά, να μην τους αφήσω να τρυπήσουν την πλάτη της. Κλαίω συνέχεια αλλά τα κάνουμε όλα γιατί πρέπει να γίνει καλά!!
Μεταφέραμε το δωμάτιο της στο νοσοκομείο όταν νοσηλευόμασταν. Κάνουμε σχέδια για το μέλλον. Συνεχίζουν η μαμά και ο μπαμπάς τις δουλειές τους,  τις βόλτες τους. Το πρόγραμμα και οι κανόνες του σπιτιού δεν έχουν αλλάξει. Κάνουμε πάρτι, φοράμε τα καλά μας, καθόμαστε στο μεγάλο τραπέζι να φάμε γιορτινά, τραγουδάμε και χορεύουμε. Δεν έχει σημασία που είμαστε οι 4 μας. Πολύ λίγες φορές της έχουν λείψει οι φίλοι της και οι γιαγιάδες της. Ξέρω ότι καταλαβαίνει τα πάντα. Ξέρω ότι νιώθει τη στενοχώρια μας αλλά και την προσπάθεια που κάνω για να μην το καταλαβαίνει όλο αυτό. Ξέρω πια ότι μετράει τις μέρες για το τέλος των θεραπειών. Έχουν λιγοστέψει πια οι εφιάλτες της το βράδυ. Γελάει πιο συχνά. Παίζει πιο πολύ. Έχει κάνει πολλούς νέους φίλους.  Αγαπάει πιο πολύ τον αδερφό της. Αγαπάει πιο πολύ και τη μαμά της πια, παρόλο που η μαμά είναι πιο κουρασμένη, νευριάζει πιο εύκολα, κλαίει πιο συχνά!!!!
Ντρέπομαι γιατί δεν ήξερα για το ογκολογικό νοσοκομείο ΕΛΠΙΔΑ.
Ντρέπομαι γιατί άκουγα για τα παιδάκια με καρκίνο και δεν είχα αναρωτηθεί αν γίνονται καλά, πώς γίνονται καλά, πού γίνονται καλά.
Ντρέπομαι για πολλά που δεν έκανα και για ακόμη περισσότερα που δεν ήξερα γιατί απλά δεν είχα αναρωτηθεί.
Ντρέπομαι γιατί θεωρούσα τον εαυτό μου μορφωμένο, δραστήριο με κοινωνικές ευαισθησίες, με διαφορετική αντίληψη. 
Όλα αυτά που ακούμε και σκεφτόμαστε ότι συμβαίνουν σε μια άλλη σφαίρα… σε άλλες οικογένειες, σε άλλα παιδιά, σε άλλες γειτονιές.
 Δε ξέρω αν μετά από αυτή την περιπέτεια θα γίνω καλύτερος ή χειρότερος άνθρωπος. Και το λέω αυτό γιατί όσο περνάει ο καιρός και συνειδητοποιώ τι μας συμβαίνει, κατανοώ τους γονείς που όταν αφήνουν το νοσοκομείο πίσω τους, δε θέλουν καμία σχέση με τον καρκίνο, δε θέλουν τίποτα να τους θυμίζει τι πέρασαν.  Ξέρω όμως ότι θα είμαι πιο αληθινή και πιο ολοκληρωμένη… και σαν άτομο, σαν φίλη, σαν σύντροφος, αλλά κυρίως  σαν μάνα. Και ξέρω ότι όσο πιο δυνατή η μάνα, τόσο πιο δυνατό το παιδί.
Και ξέρω ότι το παιδί μου δεν θα χάσει καμία μάχη στη ζωή της, γιατί έχει κερδίσει τη μάχη για την ίδια της τη ζωή.
ΠΗΓΗ:eimaimama blog

Τρίτη 4 Φεβρουαρίου 2014

ΑΦΟΥ ΕΧΕΙΣ ΦΤΕΡΑ...

Πλησιάζουν 18 χρόνια από τότε που για πρώτη φορά η λέξη ''μαμά'' ήταν το όνομά μου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ ...την πρώτη φορά...Όχι γιατί οι υπόλοιπες δεν με μάγεψαν , με συγκίνησαν, με έκαναν να κλάψω αλλά γιατί η πρώτη φορά σου αφήνει μια γεύση απροσδιόριστη στο στόμα και ένα πετάρισμα στην καρδιά σου.
 Η πρώτη φορά πάντα σε αλλάζει ,σε εξελίσσει σε κάτι παραπάνω.

O Γιάννης περνάει τα ζόρια του. Τελευταία τάξη του Λυκείου , αγωνία για τις εξετάσεις ,για επαγγελματική αποκατάσταση , για το μέλλον. Ένα βήμα πριν την τυπική του ανεξαρτησία γιατί ουσιαστικά τον έχω εκπαιδεύσει να στέκεται ανεξάρτητος από πολύ μικρή ηλικία. Ήταν πολύ σημαντικός στόχος αυτός για εμένα και πολύ σημαντική κατάκτηση για εκείνον.

Όταν μπορείς να είσαι ανεξάρτητος , πατάς γερά στα πόδια σου, στις δυνάμεις σου, μαθαίνεις ίσως και να ελίσσεσαι  στην ζωή και σε αυτά που σε προλαβαίνουν αναπάντεχα στο πέταγμά σου. Η ζωή θέλει φτερά για να είναι συγκλονιστική και κανένας δεν πέταξε ποτέ με φτερά άλλου , με δανεικά . Θέλει τα δικά της για να είναι πολύτιμη και σημασία δεν έχει το μέγεθος ή το είδος των φτερών αλλά το να είναι δικά σου.

 Η θέα είναι τόσο όμορφη από ψηλά που σου ξεδιπλώνει το μυστικό του να είσαι περαστικός ,να απολαμβανεις το ΤΩΡΑ, ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ,ΤΗΝ ΠΤΗΣΗ σου.





Πόσα πράγματα προσπαθώ να του πώ ! Ξέρεις, από αυτές τις συμβουλές που η πείρα σου ψιθυρίζει στο αυτί . Σιωπώ! γιατί ξέρω ότι τα μάτια τα νεανικά έχουν και πρέπει να έχουν διαφορετική θέα.
''Να έχεις σταθερές αξίες για πυξίδα στο ταξίδι σου και την σοφία να ιχνηλατείς νέους δρόμους για να φτάσεις στον προορισμό σου. Η ζωή δεν είναι μονόδρομος . Για την ακρίβεια ζωή είναι όλοι αυτοί οι μικροί δρόμοι που επιλέγεις να βαδίζεις ή που αναγκάζεσαι να βαδίζεις . Και εκεί είναι το μυστικό που οι άνθρωποι ανακαλύπτουν  όταν θέλουν  να καταφέρουν να φτάσουν στον προορισμό τους.

  Κοίτα , κοίτα τα αξιαγάπητα αιλουροειδή ! Έχουν σώμα ευλύγιστο και ευκίνητο , μάτια μεγάλα και ζωηρά ,ικανά να βλέπουν καλύτερα από τα άλλα ζώα. Έτσι και Εσύ . Η ευλυγισία  αλλά και η ευελιξία είναι αρετές πολύτιμες , συντρόφισσες  πιστές στα ταξίδια σου . Η ζωή αγαπάει την προσαρμογή .
Πρέπει να έχεις την σοφία να καταλάβεις πότε πρέπει να προσαρμοστείς και το ταλέντο να φτιάξεις με τα νέα υλικά και σύνεργα μία γεμάτη για εσένα πραγματικότητα.''
Προσπαθώ να κρατάω μία ουδέτερη στάση και να τον ενθαρρύνω να σκέφτεται πάντα ότι οι καταστάσεις όπως και τα αντικείμενα έχουν διαστάσεις που για να τις δεις πρέπει να εναλλάσεις την οπτική σου. Ακούω πολλούς γνωστούς μου που περιφέρονται με την κλασσική ατάκα ''Και που θα σπουδάσει, θα βρει δουλειά;'' Δεν μπορώ να δεχτώ αυτή την νοοτροπία του μηδενισμού.
 Όποιος ασπάζεται το μηδέν το μόνο που καταφέρνει είναι να χορεύει στον κύκλο του μέσα. Τα ομορφότερα πράγματα στην ζωή δεν έχουν αντίκρυσμα .Απλά τα ζεις ,τα απολαμβάνεις.Το μυστικό βρίσκεται στο να ξετρυπώνεις εναλλακτικές όταν κάτι δεν σου πηγαίνει όπως θα ήθελες και πολλές φορές στην πορεία ανακαλύπτεις ότι τα βήματά σου σε οδηγούν προς την σωστή κατεύθυνση όπως τα βήματα ενός χορού που ξέρεις καλά και δεν χρειάζεται να σκέφτεσαι απλά αφήνεσαι να σε παρασύρει και να τον απολαύσεις.

Ο λαός μας πολύ σωστά λέει ότι όταν κλείνει μια πόρτα ανοίγει ένα παράθυρο . Πόση σοφία κρύβει  αυτό μέσα στην απλότητά του και πόσο διάπλατα ανοιχτά  πρέπει να κρατάς το μυαλό σου και τα μάτια σου  ,την ψυχή σου έτοιμη, τα φτερά κολλημένα στους ώμους σου για να χωρέσεις  αυτό το παράθυρο στην ζωή σου και να σε χωρέσει η θέα του.