Σάββατο 15 Φεβρουαρίου 2014

ΕΣΩ ΕΤΟΙΜΟΣ Η ΕΤΟΙΜΟΠΟΛΕΜΟΣ ;



Πιέστηκα πολύ αυτή την εβδομάδα! Όχι από κούραση! Το σώμα μου το  έχω σκληραγωγημένο . Κάποιες φορές θα έλεγα ότι του κακοσυμπεριφέρομαι για να μπορεί να αντέχει ,να μην με σκοτίζει με τα παράπονά του ,την κρεβατομουρμούρα του. Τα βράδια που ξαπλώνω για να κοιμηθώ αισθάνομαι μια βαθιά κούραση  σαν να περνάει το κόκκαλο.''Πάψε'' του λέω ''μην διαμαρτύρεσαι . Αύριο θα είσαι καλά '' και του γυρίζω την πλάτη.
Κατεβαίνω την Κηφισίας νωρίς το πρωί .Ο Οδυσσέας από το προηγούμενο απόγευμα νοσηλευόταν με πνευμονία στην  Εντατική . Είχε περάσει σχεδόν ένας χρόνος από την τελευταία φορά . Έχουμε εκπαιδευτεί τέλεια και τα περνάμε τα περισσότερα στο σπίτι. Έχουμε εφημερίες, επιμελητές , διευθυντές Α και Β και τα παιδιά μας που είναι οι εξειδικευόμενοι γιατροί. Επανέρχομαι λοιπόν στην Κηφισίας...Μουτζώνομαι συνεχώς. Γιατί δεν τον πήγα νωρίτερα,γιατί δεν ακολούθησα το ένστικτό μου;


Μερικές φορές αισθάνομαι σαν τον Τομ Κρούζ στις επικίνδυνες αποστολές. Κοιτάζω τον Οδυσσέα και τα μάτια μου αυτόματα κάνουν ακτινογραφία, αναλύσεις αίματος, κορεσμό οξυγόνου...Γιατί;Γιατί;Γιατί; 

 Φταίει και η αστερόσκονη που έχει ρίξει επάνω μου η Τίνκερμπελ και θέλω να τα βλέπω όλα καλά . Τι νόημα έχει να σκέφτεσαι από πριν αυτό που μπορεί να σου συμβεί σαν πιθανότητα αύριο;Εγώ θέλω να ζω με'' επιταγή ημέρας' αν δεν μπορώ με μετρητά'.Οι επιταγές που υπόσχεται'' το μέλλον'' έχουν το ρίσκο να μείνουν ακάλυπτες όπως και πολλά από τα όνειρά μας.

Ο Οδυσσέας στην σουίτα του. Πολύ καλύτερη και από του Χίλτον .Η σουίτα έχει απ΄ όλα και πάνω από όλα... ανθρώπους που τον νοιάζονται.''Πως είναι το ψυχοπαίδι ;''ρωτάω συχνά, πυκνά.  Αγώνας ! Εκεί να δείτε αγώνα που δίνουν αυτοί οι άνθρωποι!  Για όλα τα παιδιά ανεξαιρέτως 
.Ισχυρή λοίμωξη ...πνευμονία..δύσκολο μικρόβιο και  βλέπουμε...
Ο Διευθυντής της Μονάδας είναι ένας εξαιρετικός και γλυκός άνθρωπος που μας έχει βοηθήσει να μην  αισθανόμαστε μόνοι και ξεκάρφωτοι σε αυτόν τον αγώνα .Είναι σαφής...''Φοβάμαι για την υγεία του ,ακόμη και για την ζωή του.Βλέπετε δεν είναι ένας οργανισμός δυνατός,είναι ταλαιπωρημένος...Θα δούμε .Εδώ είμαστε ..το παλεύουμε..'' .Αισθάνθηκα να φεύγει η γη κάτω από τα πόδια μου. Έβλεπα τον εαυτό μου να κατηφορίζει την πλαγιά με την ταχύτητα που την κατέβηκε ο Σουμάχερ.


 Εμένα η Τίνκερμπελ μπορεί να μην με πασπάλισε με αστερόσκονη αυτές τις ημέρες αλλά κάθε πρωί την άκουγα στο αυτί μου λίγο πριν ξυπνήσω να μου λέει επιτακτικά ''ΚΑΝΕ ΜΙΑ ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ ΣΚΕΨΗ''
 Γνωρίζω , έχω επίγνωση ,υπάρχουν δευτερότριτες σκέψεις στο πίσω μέρος του μυαλού μου αλλά δεν μπορώ να φτάνω εκεί κατευθείαν. Κάτι το αντιμετωπίζουμε όταν μας έρχεται . Ποτέ πριν! γιατί έτσι κάθε μέρα μας θα είναι χαμένη, μισακή, ακρωτηριασμένη.


  Κοιτώντας αυτό που πιθανόν να ξεφορτώσει πάνω στο κεφάλι μας χάνουμε την θέα ,μπροστά μας. Όταν συμβεί  αυτό που είναι να έρθει,  θα βγάλω αγέρωχα  από τα μάτια μου τα κόκκινα γυαλιά του Κραουνάκη και θα τα δω όπως πρέπει τα πράγματα. Τότε θα επιτρέψω στον εαυτό μου να λυγίσει, να παραδοθεί..να βάλει την μαύρη του διάθεση και να πορευθεί.
Έτσι πρέπει να γίνεται. Καθήκον των γιατρών είναι να σου εκθέσουν όλα τα ενδεχόμενα ,να αποφορτιστούν από το βάρος της ανατροπής.'' 'Έσω έτοιμος ''δεν έλεγαν οι Αρχαίοι; Έλα όμως που δεν θέλω να είμαι έτοιμη .Θέλω να είμαι ετοιμοπόλεμη , ακούραστη, παθιασμένη μέσα στον αγώνα μου. Σε αυτό τον αγώνα δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι γιατί πολλές φορές οι ρόλοι αποδεικνύονται αντίστροφοι. Δεν παλεύω για την νίκη. Παλεύω για ένα πείσμα , για ένα γινάτι που δεν με αφήνει να καταθέσω τα όπλα ,να κάνω ανακωχή. Παλεύω ,σε μια Ελλάδα που δεν παλεύεται ,να εξημερώσω τον φόβο και τα τέρατα. Όσα δεν εξημερώθηκαν ποτέ στο'' Μονόγραμμα ''του Ελύτη.

Όλη την υπόλοιπη ημέρα τα μάτια μου έτρεχαν. Δεν ήταν κλάμα αυτό. Ήταν ένας μηχανισμός του εαυτού μου για να εκκενωθεί το μυαλό μου από περίεργες σκέψεις. Ήταν σαν να συνωμοτούσαν στομάχι, καρδιά , πνεύμονες , συκώτι να καθησυχάσουν το μυαλό μου για να με αφήσει ήσυχη να λειτουργήσω. Δεν είπα τίποτα στον Σπύρο και στα παιδιά μου αν και πιστεύω ότι η προσπάθειά μου να αποκρύψω τα γεγονότα έβγαζε μια περίεργη δυσφορία στην συμπεριφορά μου. Προσπάθησα να καλύψω την σκέψη μου με μια αραχνοΰφαντη κουρτίνα . Δύσκολο πράγμα να μην είσαι διαφανής. Η διαφάνεια δεν κατατάσσεται στις αρετές για όποιον θέλει να επιβιώσει ή να καλοπερνάει. Αυτός είναι και ο λόγος που αγαπώ τα φαντάσματα  γιατί δεν έχουν σκιά.
Την επόμενη ημέρα συναντηθήκαμε ,σε ένα από τα πάμπολλα ανεβοκατεβάσματά μου στις σκάλες μέχρι τον πέμπτο όροφο,με τον διευθυντή. Πάντα ευγενικός και ανθρώπινος και ανακουφισμένος αυτή την φορά  μου είπε την λέξη ΣΤΑΘΕΡΑ. Λατρεύω την λέξη ΣΤΑΘΕΡΑ. Κρύβει μέσα της ένα κομμάτι που μπορείς να πιαστείς ,να αγκυροβολήσεις...
''Βλέπετε ''του λέω ''στις μεγάλες μάχες σημασία δεν έχει τόσο το δυνατό σώμα αλλά η δυνατή ψυχή''και τα βλέμματά μας διασταυρώθηκαν σε μια γλυκιά συναίνεση...


1 σχόλιο:

  1. Ευτυχώς ΣΤΑΘΕΡΑ! Ας είναι ΣΤΑΘΕΡΑ τα βήματά του κι εκείνα που θα τον κάνουν να βγει από εκεί και να είναι μόνο μέσα στις αγκαλιές! Όταν διαβάζω, είναι σαν να περπατάω μαζί σου στους διαδρόμους αυτού του νοσοκομείου, με την ψυχή μου εκεί. Με συγκλόνισε κι αυτό το κείμενό σου και ντρέπομαι που έχω αιστανθεί αγωνία ή απογοήτευση για πολύ εφήμερους λόγους. Δίνεις μια καθημερινή μάχη ζωής, και διδάσκομαι από σένα. Αισθάνομαι Δέος και Σεβασμό. Πιστεύω ότι θα υπάρχει Νίκη στο τέλος αυτού του δρόμου, διότι δεν είναι διπλής κατεύθυνσης. Είναι Μονόδρομος!

    ΑπάντησηΔιαγραφή