Κυριακή 2 Μαρτίου 2014

ΠΡΟΣΟΧΗ !Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΤΥΦΛΗ ...ΑΛΛΑ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ




Άλλη μία νοσηλεία του Οδυσσέα τελείωσε με ηρωική έξοδο από την μονάδα σε 10 ημέρες. Το νοσοκομείο έχει πάψει πλέον να με τρομάζει ως χώρος  ίσως γιατί με όλα αυτά έχω προσδιορίσει πολύ καλά ποια είναι η θέση του και η σημασία του μέσα στην ζωή. Όταν καταλάβεις ότι η ζωή δεν είναι ενεχυροδανειστήριο... ισιώνεις , φοράς άλλα μάτια και άλλη στόφα ψυχής.
Όταν βρίσκομαι εκεί κρατάω τα μάτια μου και τα αυτιά μου ορθάνοιχτα σαν να προσπαθώ να μην πέσει τίποτα κάτω . Βιάζομαι να αποτυπώσω πρόσωπα,συναισθήματα ,αντιδράσεις και να καταγράψω με κάθε λεπτομέρεια μικρές καθημερινές ιστορίες , εμπειρίες ζωής για να εκπαιδευτώ να έχω συμπόνια ,να συμπάσχω και να έχω μερτικό στην προσφορά. Δεν χρειάζεται να δίνεις πολλά...μια κουβέντα , ένα βλέμμα , μία αισιόδοξη σκέψη, ένα χαμόγελο  . Εκπαιδεύω τον εαυτό μου  να μπορεί να  αλλάζει σώματα ,παπούτσια που λένε και να μπορώ να ξεφεύγω από τον μέσο όρο και την μετριότητα που προσφέρει η αίσθηση της ασφάλειας στην ζωή σου .
Εκεί έξω, λοιπόν, στο δωματιάκι της εντατικής με τα άβολα μπλε καθίσματα να ''υπενθυμίζουν '' την θέση σου στην στιγμή, έχω γνωρίσει ανθρώπους που ακόμη και η ζωή υποκλίνεται μπροστά στον αγώνα τους να την συγκρατήσουν , να την ταξινομήσουν στα πολύτιμα και στο τέλος να την αφήσουν να φύγει με την αξιοπρέπεια που ήρθε στον χρόνο μηδέν, όταν η πνοή της έδωσε ανάσα και υπόσταση.

Ο άνθρωπος έχει μια φοβερή αδυναμία . Δεν μπορεί  να συλλάβει και να επεξεργαστεί στο μυαλό του ότι η ζωή ,η αγάπη και η δικαιοσύνη είναι οντότητες με ειδικές ανάγκες και φτιαγμένες να κινούνται στην σφαίρα των ημίθεων .Είναι τυφλές ώστε να μην έχουν εμπάθειες .Όταν καταλάβεις ότι όλα μπορούν να συμβούν σε όλους σε ανύποπτο χρόνο και  εκεί που εσύ αμέριμνος απολαμβάνεις την ψευδαίσθηση της ασφάλειάς σου έρχεται η έκπληξη ...καλή ή κακή δεν έχει τόση σημασία όσο τα γουρλωμένα από την έκπληξη μάτια σου .
Αυτή την φορά μου έκανε εντύπωση ένα κοριτσάκι με βαρύ ογκολογικό πρόβλημα .Το ταξίδι της άρχισε μερικά χρόνια πριν όταν τα συνομήλικα παιδιά απολαμβάνουν την παιδικότητα τους,την ανεμελιά και την αγωνία τους τώρα πλέον για ένα καινούριο κινητό... τάμπλετ...

.Όσες φορές και να δω την εικόνα δεν μπορώ να την χωνέψω. Δεν με σοκάρει αλλά με αρρωσταίνει πραγματικά η αλλοίωση της εμφάνισης του ανθρώπου και όταν είναι μικρό παιδί ...με ισοπεδώνει στην κυριολεξία .Τα πράγματα για το παιδί δεν ήτανε ευοίωνα .Ίσως να ήταν και η τελική αναμέτρησή της παρόλα αυτά έβλεπες τα μάτια της να προσπαθούν να αγκιστρωθούν σε κάτι ,σε μια μικρή ελπίδα ίσως...
Έξω από την εντατική ήταν όλοι μαζεμένοι .Δεν μπορούσα να καταλάβω ποια ήταν η μάμά της γιατί η θεία της ήταν αυτή που έκλαιγε περισσότερο. Η κυρία που έβλεπα εγώ να την επισκέπτεται τις προηγούμενες μέρες διατηρούσε μια νηφαλιότητα ,μια βουβή αξιοπρέπεια .Μάλωσα τον εαυτό μου για  την επιφανειακή εκτίμηση του .Της μάνας ο πόνος είναι σαν το κάρβουνο ...της καίει την ψυχή αλλά αυτή συνεχίζει να κρατιέται όρθια ,αγέρωχη .Τα δάκρυά της τα συγκρατεί γιατί είναι μόνο για εκείνη ,για αυτή που δοκιμάζει τον αποχωρισμό,που θυμάται την πρώτη στιγμή που το έφερε στον κόσμο και κάθε λεπτομέρεια από τα χρόνια που ακολούθησαν.Τι μπορεί να της πει ο άλλος ,ποια κουβέντα μπορεί να ανακουφίσει την ψυχή της ,ποιος μπορεί να πάρει τον λόγο να την παρηγορήσει;
Όταν ήρθε η ημέρα να φύγουμε ένιωσα τόσο ανακουφισμένη που ο Οδυσσέας τα κατάφερε και επιστρέφαμε σπίτι .Ευτυχώς ,ευτυχώς σκέφτηκα και προσπάθησα να απομακρύνω το βλέμμα μου από το δωματιάκι σαν υποσυνείδητα να έλεγα ...''Ευτυχώς ,ευτυχώς που δεν είμαι εγώ εκεί,σε αυτή την θέση'' .Ντράπηκα για αυτή μου την κρυφή ανακούφιση ,την θλιβερή, γιατί μόνο έτσι μπορώ να την χαρακτηρίσω, σκέψη και την υπόλοιπη ημέρα δεν κοιτάχτηκα στον καθρέφτη μου γιατί δεν ήθελα να δώσω στον εαυτό μου την ευκαιρία να απολογηθεί .Δεν υπήρχε για εμένα δικαιολογία...Ειδικά για εμένα. Την επόμενη μέρα, σε μια κουβεντούλα που είχα μαζί του, του υπενθύμισα ότι η ζωή ανήκει στο τάγμα των ελεύθερων σκοπευτών και τυφλή καθώς είναι κανένας δεν θα πρέπει ποτέ να είναι σίγουρος...ΓΙΑ ΤΙΠΟΤΑ και από κανένα στόμα δεν θα πρέπει να ψελλίζεται το ΄΄ΟΥΦ΄΄ της ανακούφισης.



1 σχόλιο:

  1. Ρία μου, είμαι βαθιά συγκλονισμένη....τόσο, ώστε δεν έχω λόγια. Έχω μια μικρή προσευχή κάθε βράδυ. Αυτό μόνο και μια μεγάλη αγκαλιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή