Πέμπτη 24 Απριλίου 2014

ΔΕΝ ΤΟ ΜΕΤΑΝΙΩΣΑ ΠΟΤΕ!



Έλα να βολτάρουμε ,μυαλό μου. Εμπρός!  Όσο οδυνηρές και να είναι οι αναμνήσεις ,πάντα έχουν κάτι να σου πουν  ,να σου θυμίσουν ,να σου υπογραμμίσουν. Σε επαναφέρουν στην τάξη όταν πας να ξεχάσεις τα ουσιαστικά, τα πολύτιμα όσα αξίζουν να είναι ορόσημα και πυξίδες στις διαδρομές σου.
Έλα, έλα λοιπόν να πάμε πίσω εκεί στα άβολα μπλε καθίσματα εκείνο το πρωινό ,μόλις δύο μέρες μετά την λοίμωξη ,τις ανακοπές ,την Νέκυια του Οδυσσέα. Έξω από την εντατική εμείς και μια γυναίκα, στην ηλικία μου περίπου ,που περίμενε την κόρη της να βγει από ένα χειρουργείο ρουτίνας. Μόνη ,χωρίς κανέναν να την συντροφεύει, ζωγράφιζε την αγωνία της και την ανάγκη της να μιλήσει  ,να εξομολογηθεί έστω και σε έναν άγνωστο, στο πρόσωπό της ,στο ύφος της στις κινήσεις της. Μετά από την κατάθεση ψυχής της ,τον ώμο να στηρίξει την έγνοια της για το παιδί της , την μοναχική αναμονή και την μοναξιά της θυμάσαι τι μου είπε;
''Πιστεύω πολύ στον Άγιο Εφραίμ και ενώ ψάχνω εβδομάδες  να βρω ένα προσευχητάριο του που έχω πάντα μαζί μου στα δύσκολα, σήμερα το πρωί καθώς φεύγαμε το ανακάλυψα μέσα στην τσάντα μου. Πιστεύω ότι όλα θα πάνε καλά με την μικρή μου.''

Πες μου μυαλό ,εσύ που όλα τα λογοκρίνεις και τα επεξεργάζεσαι ,πολλές φορές τα χλευάζεις κιόλας γιατί δεν είσαι προικισμένο να αισθάνεσαι και να συναισθάνεσαι παρά μόνο να αναλύει ς, να  εκλογικεύεις .Τι μπορείς να πεις σε αυτή την μάνα που αγωνιά, ,που αισθάνεται ένα αόρατο χέρι να απλώνεται για να την σηκώσει από κάτω ; Πες μου ,πως μπορείς να πεις σε μια καρδιά να μην πιστεύει, να μην βλέπει με τα μάτια της όσα υπάρχουν πίσω από το προφανές;
Πέρασε η ώρα ,άρχισε το επισκεπτήριο το δικό μας ,βγήκε η μικρή και ανακουφισμένη η μάνα μας ευχήθηκε τα καλύτερα για τον Οδυσσέα και συνόδεψε το παιδί της στον θάλαμο . Την επόμενη ημέρα  μπαίνοντας στο νοσοκομείο συναντηθήκαμε τυχαία .
΄Καλημέρα, πως είσαστε ;''την ρώτησα. Καλά, μια χαρά .Ξέρεις ''μου λέει'' εχθές φύγαμε βιαστικά και δεν πρόλαβα να σου δώσω αυτό..'' και βγάζει το βιβλιαράκι από την τσάντα της'' Νομίζω ότι εσύ θα πρέπει να το έχεις και όχι εγώ γιατί εσύ το έχεις μεγαλύτερη ανάγκη''
''Να σου πω κάτι μυαλό ,συγκινήθηκα πολύ γιατί άκουσα την καρδιά μου να μου ψιθυρίζει ότι αυτή η γυναίκα έκανε την υπέρβαση να αποχωριστεί κάτι δικό της ,κάτι πολύτιμο, για μια άγνωστη, για ένα  άγνωστο παιδί που χαροπάλευε και αυτό την προίκιζε με ένα μεγαλείο ξεχωριστό. Αποχωρίστηκε κάτι πολύτιμο της για ένα ''τίποτα ΄΄δικό της ''και ένα ''όλα ''δικό μου. Έτσι αξιολογούνται και ανάγονται οι πράξεις σε θυσίες  από τον ορισμό του ''τίποτα ''και αυτό το τίποτα είναι που κάνει όλη την διαφορά.''

Το βιβλιαράκι το έβγαζα και το διάβαζα κάθε φορά πριν από τα επισκεπτήρια . Για μένα ήταν ένας θησαυρός δύναμης και ελπίδας γιατί δόθηκε μέσα από την ψυχή και τα δώρα ψυχής έχουν κάτι από την μαγεία του θαύματος μέσα τους.

 Πέρασαν δύο  ίσως και τρεις μέρες και ένα απόγευμα φθάνοντας στην εντατική γνώρισα τους γονείς του μικρού από τον Πόρο.' 'Το θυμάσαι ,μυαλό ,το πεντάχρονο αγόρι που μεταφέρθηκε με εμετούς και η διάγνωση ήταν όγκος στο κεφάλι; Δεν μπορεί να μην το θυμάσαι! Άλλο ένα από τα τα παιδιά που δεν τα ''χόρτασαν' 'οι γονείς τους.
Οι γονείς ήταν  απελπισμένοι , η μάνα του ικέτευε να της τον αφήσει ο Θεός ,σε όποια κατάσταση και να είναι και εκείνη θα ήταν δίπλα του. Εκεί !Της αρκούσε να βλέπει τα μάτια του και να τον αγαπάει χωρίς όρια ,χωρίς παράπονα . Απλά να τον αγαπάει...

 Θα ήταν τα μάτια του, τα πόδια του...θα ζούσε για εκείνον. Τα προγνωστικά ήταν δυσοίωνα για τον μικρό και εγώ θεώρησα ότι το βιβλιαράκι που μου είχε χαριστεί έπρεπε με την σειρά μου να το χαρίσω σε εκείνη την μάνα που το είχε μεγαλύτερη ανάγκη να στηριχτεί κάπου  .Έπρεπε να δοθεί για ένα ''τίποτα'' δικό μου και ένα ''όλα  ''δικό της'' έπρεπε να δοθεί για ένα πεντάχρονο παιδί που θα ''έφευγε'' και δεν θα αντίκριζαν ξανά οι γονείς του. Έπρεπε να δοθεί μυαλό και ας με πρόσταζες να το κρατήσω για τον Οδυσσέα, για το ''όλα'' το δικό μου , για το μερίδιο στην ελπίδα και στο θαύμα που αναζητούσα . Έπρεπε να δοθεί  και δεν το μετάνιωσα ποτέ  γιατί η καρδιά  μπορεί να δίνει χωρίς όρους και κίνητρα και εμένα μου αρέσει να ακούω το ψιθύρισμα της ή την σιωπή της όταν εσύ φλυαρείς και με σπρώχνεις να ακολουθήσω το λογικό ,το αυταπόδεικτο.
Δεν το μετάνιωσα ΠΟΤΕ!
 photo tumblr_mp5ugoBmbM1qjabolo1_400_zps0990fa67.gif

Παρασκευή 18 Απριλίου 2014

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΞΑΝΑΣΤΑΥΡΩΝΕΤΑΙ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ



Άλλη μία μεγάλη εβδομάδα , άλλη μια Ανάσταση ,άλλο ένα Πάσχα.
 Απέχω ,απέχω από την εκκλησία . Όχι δεν είμαι άθεη  όμως αισθάνομαι ότι δεν χωράω στην εκκλησία γιατί για εμένα η θρησκεία  και ο θεός βρίσκονται αλλού. Κάπου εκεί έξω ...

Μπορείς να τον δεις να ρίχνει φως στα σκοτάδια , να ζεσταίνει τις ψυχές στην παγωνιά της αναζήτησης τους, να συντροφεύει  την μοναξιά των παραγκωνισμένων .

Εκεί έξω μπορείς να τον συναντήσεις να απλώνει το χέρι σε αυτούς που έπεσαν , να περιποιείται όσους αρρώστησαν,να παρηγορεί και να δίνει δύναμη σε όσους έχασαν κάποιον που αγαπούσαν.
Στην εκκλησία πηγαίνω όταν είναι άδεια .Ίσως γιατί κατά βάθος είμαι ένα κακομαθημένο παιδί που θέλει να μονοπωλεί την προσοχή Του. ''Πέρασα να σου πω ένα γεια Του λέω''. Ο γονιός σου σε αφήνει ελεύθερο στο πέταγμά σου ,στις επιλογές σου αλλά είναι πάντα το σημείο αναφοράς σου και για αυτό τον κουβαλάς πάντα μέσα σου ,στην σκέψη σου, στην καρδιά σου.

Ανάβω ένα κερί όχι για να ζητήσω κάτι. Ό,τι χρειάζομαι μου το έχει δώσει πριν το ζητήσω ακόμη και αν αυτό είναι ένα δώρο που δεν μου αρέσει αλλά ανακαλύπτω αργότερα την αξία του. Ανάβω ένα κερί ,έναν φάρο για όσους αγαπώ αλλά έχασα στην πάροδο του χρόνου και δεν είναι κοντά μου πια...


 για να ενωθούν οι σκέψεις μας εκείνο τον χρόνο μηδέν .
Πιστεύω ότι ο άνθρωπος όταν μπαίνει στην εκκλησία θα πρέπει να αφήνει απέξω πολλά πράγματα ,να ξεφορτώνεται ό,τι δεν τον εξυψώνει όπως μικρότητες ,πάθη  ,κακίες , χαιρεκακίες ,κουτσομπολιά, ίντριγκες ,  ψέματα , μικροπρέπειες ...και να φροντίζει να μην τα ξαναφοράει κατά την έξοδό του ή έστω να παλεύει να τα περιορίζει. Η θρησκεία κάποιου δεν είναι ρούχο να φοριέται σε ειδικές περιπτώσεις και μέρη και μετά να φοράς τα καθημερινά σου Η  εκκλησία δεν μπορεί να είναι μόνο το σταθερό σημείο πίστης σου, το χειροπιαστό. Είναι όμορφο να είναι η ζωή σου μια ''εκκλησία'' που εκεί μέσα να χωράνε η βοήθεια ,η αλήθεια, η μεγαλοψυχία ,η αγάπη , η ευγνωμοσύνη.
Λίγες ημέρες πριν έμαθα ότι μια φίλη μου είναι πολύ σοβαρά άρρωστη .Οι δικοί της επιλέγουν να  μην μαθευτεί γιατί δεν αντέχουν τον ''οίκτο'' στα μάτια του κόσμου. Υπάρχουν άνθρωποι  που όταν μαθαίνουν κάτι τέτοιο ή κάτι δυσάρεστο που συμβαίνει στην ζωή του άλλου σε κοιτάνε με ''οίκτο'' και το πιο τρομακτικό είναι ότι διαβάζεις στα μάτια τους μία ανακούφιση που δεν μπορεί να κρυφτεί αλλά την ακούς να φωνάζει και να πανηγυρίζει ''ευτυχώς δεν συνέβη σε εμένα ''.
Άρχισαν λοιπόν τα παρατράγουδα ,προσπαθούν να  μάθουν τι συμβαίνει ,να ψυχανεμιστούν την δυστυχία ,να συζητούν ο ένας με τον άλλο σαν να βλέπω Ρωμαϊκή αρένα και το πλήθος να διψάει για πόνο. Αυτό είναι διαστροφή !Σε όσες εκκλησίες και να μπαινοβγαίνουν την ημέρα ή και κάθε μέρα, όσους σταυρούς και να κάνουν , όσο και να χαμηλώνουν  το κεφάλι σε μια επίδειξη επιφανειακής ταπεινότητας ,όσα στεφάνια και να προσφέρουν στον  Εσταυρωμένο ή  επιτάφιους να προσκηνή
σουν και όσα'' Χριστός Ανέστη'' και να πουν είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν Τον έχουν συναντήσει.

Εκεί έξω ...να περιπλανιέται  φτωχός , άρρωστος

 κουρασμένος ,πληγωμένος

 κουβαλάει τον σταυρό Του μόνος στον Γολγοθά του,

 σταυρώνεται καθημερινά και δεν βγάζει  ούτε μια μικρή κραυγή παρά μόνο δάκρυα ζεσταίνουν τα μάγουλά Του

 και τα μάτια κολλημένα στον ουρανό. ''ΑΝΩ ΘΡΩΣΚΩ' '''ΚΟΙΤΑΖΩ ΨΗΛΑ''.
Δεν μπορώ να πάω λοιπόν εκκλησία όχι γιατί θεωρώ τον εαυτό μου υπεράνω ,καλό Χριστιανό ή αναμάρτητο αλλά γιατί δεν αισθάνομαι ότι χωράω εκεί αυτές τις Άγιες Ημέρες .Προτιμώ την περισυλλογή και μια προσευχή για αυτούς που ανεβαίνουν τον Γολγοθά τους και προσμένουν την Ανάστασή τους .Όποια και να είναι αυτή!
 
 

Σάββατο 5 Απριλίου 2014

Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΩΝ ΧΑΜΕΝΩΝ ...ΝΟΝΩΝ


Την λένε Ελευθερία και είναι η νονά μου.
 
 
 Τον λένε Παναγιώτη και είναι ο άντρας της . Ο νονός μου! 
Δεν έβαλε αυτός το λάδι αλλά ποιος νοιάζεται; Τι σημασία έχει; Εγώ πάντα έλεγα'' η νονά μου και ο νονός μου''. Και τους αγαπούσα πολύ .
Βασικά ακόμη εξακολουθώ να τους αγαπώ, ίσως ακόμη περισσότερο, και να τους θαυμάζω γιατί ήταν άνθρωποι μικρομεσαίοι με παιδεία που δέθηκε πάνω τους μετά από ψυχική καλλιέργεια και διάβασμα και μεγάλο απόθεμα αγάπης.
 Η νονά μου πλησιάζει τα 80 και ο νονός μου τα 90. Παρελθόν κομουνιστικό ακόμη και εκείνα τα πέτρινα χρόνια .Ο νονός μου έχει και μια εξορία που σμιλεύει ηρωικά το παρελθόν του .Και δεν αναφέρομαι στο φρόνημά του ή την πολιτική του τοποθέτηση όσο στο πως ένας άνθρωπος στάθηκε πιστός στα πιστεύω του και στις αξίες του , στον αγώνα του για αυτό που ο ίδιος αισθανόταν ως ελευθερία, δημοκρατία.
Η νονά μου και ο νονός μου ήταν πάντα κοντά μου ακόμη και τώρα που είμαι σε αυτή την ηλικία.
Παιδικά  χρόνια ,εφηβεία ,γάμος , γέννες  ,βαπτίσεις ...χαρές , στεναχώριες ...πάντα παρόντες. Ένα τηλέφωνο ,ένας καλός λόγος αυτή η φωνή της νονάς μου που αντιλαλεί στα αυτιά μου ''Συνέχισε .Οι αγωνιστές δεν το βάζουν κάτω. Είμαι υπερήφανη για σένα''
Τα περισσότερα δώρα τους ήταν βιβλία. Και όλα με αφιέρωση. Στα 8 μου χρόνια το δώρο τους στα γενέθλιά μου ήταν ''ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ'' της Διδώς Σωτηρίου. Βασικά δεν θυμάμαι πολλά από τα δώρα τους γιατί ποτέ δεν με ενδιέφερε αν μου φέρνανε δώρο .Ήμουν τόσο γεμάτη από το νοιάξιμο , την αγάπη που περίσσευε .
 Ποτέ μου δεν αξιολόγησα τους ανθρώπους από τα δώρα τους. Στην πορεία της η ζωή με δίδαξε ότι ''ΦΟΒΟΥ ΤΟΥΣ ΔΑΝΑΟΥΣ ΚΑΙ ΔΩΡΑ ΦΕΡΟΝΤΑΣ''. Αυτό που έχει σημασία είναι τα δώρα ΨΥΧΗΣ που δυστυχώς  δεν αγοράζονται αλλά χαρίζονται. Εάν φυσικά έχεις απόθεμα από αυτά. Πολλές φορές τα δώρα προσφέρονται για να καθ αγιάσουμε την ψυχή μας και να απαλύνουμε τις τύψεις μας και είναι κρίμα γιατί στην περίπτωση των νονών όταν αυτό συμβαίνει καταργείται ουσιαστικά το μυστήριο της βάπτισης και γίνεται απλά ένα νταβατούρι κάτι που γίνεται απλά για να γίνει. Πόσα πράγματα γίνονται για να γίνουν απλώς !
 Πόσοι νονοί και νονές χάθηκαν  μαζί με τα ''δώρα'' τους  μετά το τέλος της βάπτισης ,μερικά χρόνια αργότερα και πόσοι νονοί αγοράζουν και στέλνουν τα δώρα στα βαπτηστήρια τους για να μην τους καταλογιστεί η απουσία! Σαν θλιβερά και ''κακά ''αντίγραφα πίνακα διάσημου ζωγράφου ...Κανείς δεν μπορεί να αγαπήσει τέτοια αντίγραφα και ειδικά οι άνθρωποι σαν και εμένα που έχουμε όλα αυτά τα χρόνια στο μυαλό μας και στην καρδιά μας την εικόνα νονών που τίμησαν το μυστήριο και το παιδί που βάπτισαν.
Έτσι απλά λίγες σκέψεις τώρα που το Πάσχα πλησιάζει ....Κάτι σαν διαφήμιση του Johnnie Walker ''OTAN TO JOHNNIE WALKER ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΝΥΧΤΑ ΦΕΥΓΕΙ ''...ΟΤΑΝ ΤΟ ΠΑΣΧΑ ΕΡΧΕΤΑΙ Ο ΝΟΝΟΣ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΕΞΑΦΑΝΙΣΜΕΝΟΣ''