Πέμπτη 24 Απριλίου 2014

ΔΕΝ ΤΟ ΜΕΤΑΝΙΩΣΑ ΠΟΤΕ!



Έλα να βολτάρουμε ,μυαλό μου. Εμπρός!  Όσο οδυνηρές και να είναι οι αναμνήσεις ,πάντα έχουν κάτι να σου πουν  ,να σου θυμίσουν ,να σου υπογραμμίσουν. Σε επαναφέρουν στην τάξη όταν πας να ξεχάσεις τα ουσιαστικά, τα πολύτιμα όσα αξίζουν να είναι ορόσημα και πυξίδες στις διαδρομές σου.
Έλα, έλα λοιπόν να πάμε πίσω εκεί στα άβολα μπλε καθίσματα εκείνο το πρωινό ,μόλις δύο μέρες μετά την λοίμωξη ,τις ανακοπές ,την Νέκυια του Οδυσσέα. Έξω από την εντατική εμείς και μια γυναίκα, στην ηλικία μου περίπου ,που περίμενε την κόρη της να βγει από ένα χειρουργείο ρουτίνας. Μόνη ,χωρίς κανέναν να την συντροφεύει, ζωγράφιζε την αγωνία της και την ανάγκη της να μιλήσει  ,να εξομολογηθεί έστω και σε έναν άγνωστο, στο πρόσωπό της ,στο ύφος της στις κινήσεις της. Μετά από την κατάθεση ψυχής της ,τον ώμο να στηρίξει την έγνοια της για το παιδί της , την μοναχική αναμονή και την μοναξιά της θυμάσαι τι μου είπε;
''Πιστεύω πολύ στον Άγιο Εφραίμ και ενώ ψάχνω εβδομάδες  να βρω ένα προσευχητάριο του που έχω πάντα μαζί μου στα δύσκολα, σήμερα το πρωί καθώς φεύγαμε το ανακάλυψα μέσα στην τσάντα μου. Πιστεύω ότι όλα θα πάνε καλά με την μικρή μου.''

Πες μου μυαλό ,εσύ που όλα τα λογοκρίνεις και τα επεξεργάζεσαι ,πολλές φορές τα χλευάζεις κιόλας γιατί δεν είσαι προικισμένο να αισθάνεσαι και να συναισθάνεσαι παρά μόνο να αναλύει ς, να  εκλογικεύεις .Τι μπορείς να πεις σε αυτή την μάνα που αγωνιά, ,που αισθάνεται ένα αόρατο χέρι να απλώνεται για να την σηκώσει από κάτω ; Πες μου ,πως μπορείς να πεις σε μια καρδιά να μην πιστεύει, να μην βλέπει με τα μάτια της όσα υπάρχουν πίσω από το προφανές;
Πέρασε η ώρα ,άρχισε το επισκεπτήριο το δικό μας ,βγήκε η μικρή και ανακουφισμένη η μάνα μας ευχήθηκε τα καλύτερα για τον Οδυσσέα και συνόδεψε το παιδί της στον θάλαμο . Την επόμενη ημέρα  μπαίνοντας στο νοσοκομείο συναντηθήκαμε τυχαία .
΄Καλημέρα, πως είσαστε ;''την ρώτησα. Καλά, μια χαρά .Ξέρεις ''μου λέει'' εχθές φύγαμε βιαστικά και δεν πρόλαβα να σου δώσω αυτό..'' και βγάζει το βιβλιαράκι από την τσάντα της'' Νομίζω ότι εσύ θα πρέπει να το έχεις και όχι εγώ γιατί εσύ το έχεις μεγαλύτερη ανάγκη''
''Να σου πω κάτι μυαλό ,συγκινήθηκα πολύ γιατί άκουσα την καρδιά μου να μου ψιθυρίζει ότι αυτή η γυναίκα έκανε την υπέρβαση να αποχωριστεί κάτι δικό της ,κάτι πολύτιμο, για μια άγνωστη, για ένα  άγνωστο παιδί που χαροπάλευε και αυτό την προίκιζε με ένα μεγαλείο ξεχωριστό. Αποχωρίστηκε κάτι πολύτιμο της για ένα ''τίποτα ΄΄δικό της ''και ένα ''όλα ''δικό μου. Έτσι αξιολογούνται και ανάγονται οι πράξεις σε θυσίες  από τον ορισμό του ''τίποτα ''και αυτό το τίποτα είναι που κάνει όλη την διαφορά.''

Το βιβλιαράκι το έβγαζα και το διάβαζα κάθε φορά πριν από τα επισκεπτήρια . Για μένα ήταν ένας θησαυρός δύναμης και ελπίδας γιατί δόθηκε μέσα από την ψυχή και τα δώρα ψυχής έχουν κάτι από την μαγεία του θαύματος μέσα τους.

 Πέρασαν δύο  ίσως και τρεις μέρες και ένα απόγευμα φθάνοντας στην εντατική γνώρισα τους γονείς του μικρού από τον Πόρο.' 'Το θυμάσαι ,μυαλό ,το πεντάχρονο αγόρι που μεταφέρθηκε με εμετούς και η διάγνωση ήταν όγκος στο κεφάλι; Δεν μπορεί να μην το θυμάσαι! Άλλο ένα από τα τα παιδιά που δεν τα ''χόρτασαν' 'οι γονείς τους.
Οι γονείς ήταν  απελπισμένοι , η μάνα του ικέτευε να της τον αφήσει ο Θεός ,σε όποια κατάσταση και να είναι και εκείνη θα ήταν δίπλα του. Εκεί !Της αρκούσε να βλέπει τα μάτια του και να τον αγαπάει χωρίς όρια ,χωρίς παράπονα . Απλά να τον αγαπάει...

 Θα ήταν τα μάτια του, τα πόδια του...θα ζούσε για εκείνον. Τα προγνωστικά ήταν δυσοίωνα για τον μικρό και εγώ θεώρησα ότι το βιβλιαράκι που μου είχε χαριστεί έπρεπε με την σειρά μου να το χαρίσω σε εκείνη την μάνα που το είχε μεγαλύτερη ανάγκη να στηριχτεί κάπου  .Έπρεπε να δοθεί για ένα ''τίποτα'' δικό μου και ένα ''όλα  ''δικό της'' έπρεπε να δοθεί για ένα πεντάχρονο παιδί που θα ''έφευγε'' και δεν θα αντίκριζαν ξανά οι γονείς του. Έπρεπε να δοθεί μυαλό και ας με πρόσταζες να το κρατήσω για τον Οδυσσέα, για το ''όλα'' το δικό μου , για το μερίδιο στην ελπίδα και στο θαύμα που αναζητούσα . Έπρεπε να δοθεί  και δεν το μετάνιωσα ποτέ  γιατί η καρδιά  μπορεί να δίνει χωρίς όρους και κίνητρα και εμένα μου αρέσει να ακούω το ψιθύρισμα της ή την σιωπή της όταν εσύ φλυαρείς και με σπρώχνεις να ακολουθήσω το λογικό ,το αυταπόδεικτο.
Δεν το μετάνιωσα ΠΟΤΕ!
 photo tumblr_mp5ugoBmbM1qjabolo1_400_zps0990fa67.gif

3 σχόλια:

  1. Χριστός Ανέστη!
    Σωστά έπραξες.Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Υποκλίνομαι!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! και Σιωπώ για να σεβαστώ τα γραφόμενα και κυρίως αυτά που είναι ανάμεσα στις γραμμές......Κλίνω το γόνυ με Δέος..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ....ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΨΥΧΗΣ...!!!!!!!!!!!.ΦΙΛΙΑ ΣΟΦ

    ΑπάντησηΔιαγραφή