Δευτέρα 19 Μαΐου 2014

ΕΣΥ ΘΕΛΕΙΣ,ΕΓΩ ΘΕΛΩ;




''ΕΓΩ ΘΕΛΩ...'' Μπελάς αυτή η φράση !Μερικές φορές μάλιστα σε οδηγεί σε μονοπάτια που οδηγούν σε αδιέξοδα και η ευτυχία απομακρύνεται επικίνδυνα γιατί η καρδιά δεν μπορεί να εντοπίσει την στεριά  της ,το λιμάνι της.


Η ζωή έχει την δική της φιλοσοφία ,την δική της λογική και μονίμως τα πράγματα έρχονται όπως πρέπει να έρθουν και όχι όπως θέλεις  εσύ να έρθουν.
Όχι δεν είναι πεσιμισμός αυτός ! Είναι εναρμόνιση ! Όταν μπορέσεις να καταλάβεις την αυταπάτη του ''θέλω'' απελευθερώνεσαι, ανοίγεις τα φτερά σου και βολτάρεις στην ζωή σου αν μη τι άλλο ικανοποιημένος.
Έχω πάψει να ζητάω από τον Θεό χάρες . Έχω απελευθερώσει τις προσευχές μου από ικεσίες και ''θέλω'' . Μου πήρε αρκετό χρόνο να καταλάβω ότι υπάρχει τόση σοφία ,τόση πρόνοια θεική που έχω ήδη αυτά που πρέπει .Μερικές φορές δεν μπορείς δώσεις άφεση στην αγριότητα ,στο δύσκολο, στον πόνο ,δεν μπορείς να αντιληφθείς γιατί κάτι άσχημο σου συμβαίνει. Τα μάτια που φοράς είναι ανθρώπινα, απατηλά γιατί μπορούν να δουν μόνο αυτό που στέκεται απέναντι τους ακριβώς όπως η ζωγραφική των μικρών παιδιών που η προοπτική απουσιάζει .
Τα ''θέλω'' μου λοιπόν τα έχω εκπαιδεύσει να είναι ταπεινά, αυτάρκη και ευπροσάρμοστα. Κάθε φορά προσαρμόζονται με την ανάγκη την ουσιαστική και όταν δεν ικανοποιούν την αυταρέσκειά τους δεν απογοητεύονται την μετουσιώνουν σε σοφία .Τα ''θέλω'' μου ανήκουν στα θεμελιώδη, στα βασικά ,στα απλά και έτσι μπορώ να είμαι πάντα ή έστω τις περισσότερες φορές ικανοποιημένη. Κάθε φορά που η υπερβολή  χτυπάει ύπουλα την πόρτα μου, μασκαρεμένη πίσω από το ΘΕΛΩ  γυρίζω προς τα μέσα στον εαυτό μου και αρχίζω να εκλογικεύω την αναγκαιότητα που πάει να μου φορτωθεί .
Δεν με κάνει τίποτα άλλο πιο έξαλλη από τους ανθρώπους που στέκονται απέναντί μου και μου εκφράζουν τα θέλω τους όχι σε σχέση με εκείνους αλλά με εμένα και το πως χειρίζομαι κάποιες καταστάσεις ,τον τρόπο που σκέφτομαι ,το πως αντιλαμβάνομαι τον χωροχρόνο μου. Οι άνθρωποι που μπαίνουν στον χώρο μου με τα ΘΕΛΩ τους αυτόματα ενεργοποιούν έναν αυτισμό περίεργο που πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν μέσα τους.
Όταν πρόκειται για την ζωή μου και για τα παιδιά μου για εμένα κύριο λόγο έχω εγώ γιατί κανένας δεν μπορεί να μπει στα παπούτσια του άλλου, κανείς δεν μπορεί να δει τον κόσμο μου μέσα από τα δικά μου μάτια ,να ζήσει αυτό που εγώ ζω , να φορέσει τον τρόπο σκέψης μου. Αν κάτσω να αναλώνομαι με αυτά που θέλουν οι άλλοι από εμένα τότε θα εξελιχθώ σε κομπάρσο σε ταινία. Και εγώ δεν σκοπεύω την ζωή μου να την βλέπω σαν θεατής. Την ζωή μου θέλω να την ζωγραφίζω εγώ και να έχει κάτι από το άρωμά μου.


Όταν μου λένε λοιπόν ''εγώ θέλω...'' το μικρό παιδί που ζει μέσα μου δένει τα μάτια όπως στην  τυφλόμυγα , μου φοράει ωτοασπίδες και προσκαλεί την καρδιά να ζωγραφίσει μαζί μας τον τόπο της  και αφήνω τον άλλο να λέει, να λέει ,να ζητάει ,να περιγράφει τα θέλω του .Αυτός που κρατάει το μαχαίρι ,κρατάει και το καρπούζι! Τόσο απλά!

 

Κυριακή 18 Μαΐου 2014

ΜΕ ΤΟ ΝΑ ΒΟΗΘΑΣ ΑΛΛΟΥΣ ΒΟΗΘΑΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ!








 Εκλογές σήμερα! Δημοτικές εκλογές, περιφερειακές ,ευρωεκλογές την επόμενη...Πόσο αδιάφορα μου είναι όλα αυτά! Πόσο έξω από τα δικά μου ενδιαφέροντα!
Τώρα βέβαια εσύ θα μου πεις ότι δεν πρέπει να τις απαξιώνω ,πρέπει να έχω λόγο για την διακυβέρνηση κ.τ.λ κ.τ.λ .Δεν θα μου δημιουργήσεις ενοχές όμως ,ούτε και κρίση συνείδησης .
Ξέρω πολύ καλά που στέκομαι ιδεολογικά ,έχω πολύ συγκεκριμένη άποψη για το πως πρέπει να γίνεται η διακυβέρνηση ενός Δήμου και ενός Έθνους αλλά έχω και πολλές διαφωνίες με αυτό το προεκλογικό πανηγύρι. Οι περισσότεροι υποψήφιοι , Δήμαρχοι και Δημοτικοί σύμβουλοι ,μου είναι εξαιρετικά συμπαθείς όμως πιστεύω ότι δεν έχουν πιάσει τον παλμό της χώρας, των συνανθρώπων που μαστίζονται από φτώχεια ,από προβλήματα υγείας ,από μανιοκαταθλιπτικές συμπεριφορές , από αγωνία για το μέλλον και όλο αυτό γιατί οι δημοτικές δομές θεωρώ ότι δεν έχουν το αίσθημα της ενσυναίσθησης και της συλλογικότητας. Πόσα χρήματα δαπανήθηκαν για όλα αυτά ; Πόση εμπάθεια δημιουργείται ανάμεσα στους δημότες μιας πόλης που ανήκουν σε διαφορετικές παρατάξεις; Πόσο το διαίρει και βασίλευε μπορεί να θεωρηθεί πολιτική επιτυχία; Πόση κουτοπονηριά και μικροπρέπεια φυτεύτηκε στις ψυχές που έφτασαν άνθρωποι,δημότες να δρουν  ως κατάσκοποι του Δημοτικού Συνδυασμού που υποστηρίζουν; Προσωπικά αυτά τα φαινόμενα με γυρίζουν πίσω πολλές δεκαετίες και ίσως και σε εποχές που δεν είχα ζήσει η ίδια.
Τα χρόνια μας απαιτούν ομαδικότητα και αλληλεγγύη. Όσο πιο γρήγορα το κατανοήσουμε αυτό τόσο πιο ανθρώπινη θα γίνει η ζωή μας. Όταν φύγουμε από το ΕΓΩ και μπούμε στο ΕΜΕΙΣ δεν θα χρειάζονται ούτε προεκλογικές καμπάνιες ,ούτε τόνοι χαρτί  να καταναλώνεται και να ρυπαίνει τους δρόμους ,ούτε οι συνδυασμοί να γίνονται Λίστες του Σίντλερ.
Εγώ αυτό που βλέπω γύρω μου είναι άνθρωποι να μαστίζονται από φτώχεια, να μένουν άνεργοι ,να μην έχουν περίθαλψη , να αυτοκτονούν, να παραβιάζονται συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματά τους ,να είναι βαριά άρρωστοι και να τους γυρίζουν την πλάτη,ανθρώπους να κάνουν έκκληση για αναλώσιμα ιατρικά υλικά για τα παιδιά τους που έχουν σοβαρά προβλήματα υγείας , παιδιά σαν τα δικά μου που δεν μπορούν να ονειρευτούν γιατί δεν καταχωρείται στα δικαιώματά τους και από την άλλη να δαπανούνται τεράστια ποσά σε όλο αυτό το πανηγύρι και την επίφαση αλληλεγγύης που δημιουργείται.
Θα ψηφίσω και αυτές τις εκλογές αλλά έχω πολύ σοβαρότερα πράγματα να ασχοληθώ στην ζωή μου .Και το πιο σοβαρό είναι  να μεγαλώσω τα παιδιά μου κατά τέτοιο τρόπο που σε μερικά χρόνια να μην  στήνονται πανηγύρια και γκαλά τέτοιου τύπου όταν πρόκειται να ζητηθεί η ψήφος του εκλογικού σώματος.
 

Σάββατο 3 Μαΐου 2014

ΔΕΝ ΓΙΟΡΤΑΖΩ! ΔΕΝ ΓΙΟΡΤΑΖΩ !




Δεν θέλω να γιορτάζω την γιορτή της μητέρας!
Θυμάμαι ο  συγχωρεμένος  ο πατέρας μου μας έπαιρνε με τον αδερφό μου και πηγαίναμε να αγοράσουμε δώρο ή λουλούδια για την μάνα μου. Στο σχολείο φτιάχναμε κάρτες ,κατασκευές και μας νουθετούσαν να το κρατήσουμε μυστικό και κρυφό μέχρι εκείνη την ημέρα. Οι μανάδες περίμεναν αυτό το έμμεσο ευχαριστώ ,την επίσημη αναγνώριση του ρόλου τους και εγώ πάντα απορούσα γιατί να πρέπει να γιορτάζει η μάνα μία συγκεκριμένη ημέρα, γιατί να πρέπει να γιορτάζουμε τους τίτλους.
Θεατής τώρα του ανήλικου τότε εαυτού μου καταλαβαίνω ότι τελικά ήμουνα ιδιόρρυθμο παιδί σαν να αναζητούσα με πυξίδα ενήλικου νου αυτό που δεν κρύβεται πίσω από την μάσκα , από την επίφαση. Αναζητούσα μία  αυθεντικότητα που τώρα που τα ξανασκέφτομαι με βάπτιζε ''ιδιότροπη'' σε όλα ...στις σχέσεις ,στους φίλους, στους γνωστούς...σαν να μην μπορούσα να κρατήσω τα αισθήματά μου από το να βρουν  την θέση τους  στο πρόσωπό μου. Ήταν φοβερά αμήχανο και κακόγουστο για εμένα τότε όλη αυτή η προσπάθεια να φανώ αντάξια της ημέρας και να δω την ικανοποίηση στο πρόσωπο της μάνας μου, η οποία, δε ,ακόμη και μετά από τόσα χρόνια  θέλει ''τρανταχτά'' και  αδιάψευστα  σημάδια  της αναγνώρισης του ρόλου της και της αγάπης μας. Εγώ τότε σαν παιδί αλλά και τώρα μετά από τόσα χρόνια και ούσα και η ίδια μάνα δεν καταχωρώ στις ''ανάγκες ''μου να υπάρχει μία μέρα αφιερωμένη σε μένα και στην ιδιότητά μου ως ''μάνα''. Η μητρότητα για εμένα είναι μια ιδιότητα ιερή ,ένα γονίδιο που δυστυχώς δεν διαθέτουν όλες οι γυναίκες μόνο και μόνο επειδή γίνονται ''μανάδες''.
Δεν θέλω να γιορτάζω την γιορτή της μητέρας!  Ποτέ δεν υπηρέτησα τον τίτλο αυτόν καθ' αυτόν. Δεν ξέρω καν αν πρέπει να τον φέρω και να τον περιφέρω γιατί ποτέ δεν ήμουν η τυπική ''μάνα'', ποτέ δεν θεώρησα ότι η αγάπη των παιδιών μου θα ήταν αυτονόητη και απαιτητή επειδή τα έφερα στον κόσμο. Δεν θεώρησα ποτέ ότι με τα παιδιά μου θα μπορούσαμε να μπούμε σε μια σχέση ''υποχρεώσεων ''και ''καθηκόντων'' γιατί τα πράγματα είναι απλά όταν είναι φυσικά, ειλικρινή ,αυθόρμητα. Η αγάπη δεν χωράει σε ανταλλάγματα και σε δοσοληψίες τέτοιου τύπου και αυτός ήταν και ο λόγος που δεν φοβήθηκα να κάνω πολλά παιδιά. Ποτέ δεν πίστεψα ότι κάνοντας πολλά παιδιά θα στερούσα τα παιδιά μου από το μερίδιο αγάπης που τους άξιζε να έχουν . Πως μπορεί η αγάπη να μπαίνει σε μερίδια; Η αγάπη έχει την μαγεία να πολλαπλασιάζεται και να αυγατίζει όταν κατοικεί μακριά από την απληστία .
Μεγάλωσα και μεγαλώνω τα παιδιά μου και το λεξικό βρίσκεται κολλημένο περισσότερο στην σελίδα του ''όχι'' από ότι του ''ναι'', με την σκιά μου να στέκεται πλάι τους και όχι από πάνω τους για να μην τους κόβω τον ήλιο . Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ανθίσει στην σκιά του άλλου .Προσπαθώ να λειτουργώ εγώ με τον τρόπο που πιστεύω ότι οφείλω , για να είμαι υπερήφανη για τον εαυτό μου και να μιλάω μέσα από τον τρόπο ζωής μου από το να τα βομβαρδίζω με 10 λεπτα κυρήγματα και ανούσιες για αυτά νουθεσίες. Μιλάμε ,μιλάμε πολύ και προσπαθώ μέσα από τις συζητήσεις μας και τα λόγια τους να ''πιάσω'' το ''απαρατήρητο'', το ''δευτερεύον ''που προσπαθεί στις μύτες των ποδιών ,λαθραία να περάσει το κατώφλι και να φύγει.

 Δεν είμαι η μαμά που θα τους διαβάσω παραμύθια τα βράδια για να κοιμηθούν και ας προσπαθούν να δημιουργούν τύψεις οι νηπιαγωγοί. Μέχρι κάποια ηλικία ''παίζουμε'' παραμύθια και μεταμορφωνόμαστε  σε ιππότες, σούπερ ήρωες, πριγκίπισσες, βασιλιάδες , ιππότες. Τα παιδιά μου τα μικρότερα ψάχνουν τα βράδια τα φτερά μου γιατί τα έχω πείσει ότι είμαι νεράιδα . Ακόμη θυμάμαι την 2χρονη τότε κόρη μου, την Ναυσικά η οποία με απόλυτη φυσικότητα μου είπε ''Μην με λες Ναυσικά , Λάρα Κρόφτ  να με λες ''.
Αργότερα γύρω στα 4 άρχισα να τους μαθαίνω να γράφουν και να διαβάζουν για να μπορούν να αισθάνονται την ομορφιά του να μπορείς να διαβάζεις μόνος όσα μέχρι τότε σου φαινόντουσαν ''ΑΡΑΜΑΙΚΑ''. Ποτέ δεν τους κουβάλησα την τσάντα στο σχολείο τους  ως ένδειξη αγάπης και φροντίδας. Ποτέ δεν πήρα θέση στους καυγάδες τους παρά μόνο όταν μου ζητούσαν την γνώμη μου και αυτή εκφραζόταν με ειλικρίνεια και σαφήνεια σαν να ήθελαν να φορέσω τον ρόλο του Σολωμόντα  για να τακτοποιηθούν όλα στην σκέψη τους. Και εγώ προσπαθούσα να μπαίνω στα παπούτσια και των δύο πλευρών για να μπορεί η κρίση μου και ενίοτε η κριτική μου να είναι αποδοτική. Μαζί με τα παιδιά μου μάθαινα και εγώ ,ωρίμαζα .Έπιανα αγάπη και την έπλαθα σε καρδιά ,σε καρδιές ...και μέσα από αυτές κατανόησα και εγώ τον εαυτό μου καλύτερα σαν να έπιανα το νόημα της ζωής που είναι τόσο απλό .

 Μου αρέσουν οι ανεξάρτητοι άνθρωποι , αυτοί που μπορούν να επιβιώσουν και να τα καταφέρουν μόνο και μόνο έχοντας τον ήλιο να τους φωτίζει. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που δίνονται με οδηγό την αγάπη και όχι το κίνητρο ,την ανταμοιβή. Μου αρέσουν όσοι πέφτουν κάτω και μπορούν να ξανασηκώνονται γιατί η ψυχή τους έχει μεγαλύτερη δύναμη από τον πόνο τους. Μου αρέσουν όσοι τα λάθη τους τα χρησιμοποιούν για να πάνε παρακάτω και όχι για να κατηγορούν τον εαυτό τους. Μου αρέσουν οι ακούραστοι ονειροπόλοι που φτιάχνουν πρώτα αυτό που ζητούν στο μυαλό τους και μετά πέφτουν στην μάχη να το κάνουν πραγματικότητα. Μου αρέσουν όσοι δεν ακούνε  το  ''κακομαθημένο'' εγώ τους και παλεύουν για το ''εμείς''.


Αύριο ,στην γιορτή της μητέρας δεν περιμένω τα παιδιά μου να μου δείξουν την αγάπη τους με ένα μάτσο λουλούδια, γλυκά ή δώρα. Δεν με ενδιαφέρει η ματαιοδοξία της γιορτής. Τα παιδιά μου έχουν κάνει την ζωή μου να είναι κάθε μέρα γιορτή με μία αγάπη πολύτιμη και συναρπαστική. Και αν κάποιος πρέπει να πει ''ευχαριστώ'' αυτή είμαι εγώ γιατί έχω 7 ήλιους να φωτίζουν το πρόσωπό μου και την ψυχή μου  και αυτό δεν μπορεί να είναι τίποτα λιγότερο από ευλογία.