ΔΕΝ ΓΙΟΡΤΑΖΩ! ΔΕΝ ΓΙΟΡΤΑΖΩ !

Δεν θέλω να γιορτάζω την γιορτή της μητέρας!
Θυμάμαι ο  συγχωρεμένος  ο πατέρας μου μας έπαιρνε με τον αδερφό μου και πηγαίναμε να αγοράσουμε δώρο ή λουλούδια για την μάνα μου. Στο σχολείο φτιάχναμε κάρτες ,κατασκευές και μας νουθετούσαν να το κρατήσουμε μυστικό και κρυφό μέχρι εκείνη την ημέρα. Οι μανάδες περίμεναν αυτό το έμμεσο ευχαριστώ ,την επίσημη αναγνώριση του ρόλου τους και εγώ πάντα απορούσα γιατί να πρέπει να γιορτάζει η μάνα μία συγκεκριμένη ημέρα, γιατί να πρέπει να γιορτάζουμε τους τίτλους.
Θεατής τώρα του ανήλικου τότε εαυτού μου καταλαβαίνω ότι τελικά ήμουνα ιδιόρρυθμο παιδί σαν να αναζητούσα με πυξίδα ενήλικου νου αυτό που δεν κρύβεται πίσω από την μάσκα , από την επίφαση. Αναζητούσα μία  αυθεντικότητα που τώρα που τα ξανασκέφτομαι με βάπτιζε ''ιδιότροπη'' σε όλα ...στις σχέσεις ,στους φίλους, στους γνωστούς...σαν να μην μπορούσα να κρατήσω τα αισθήματά μου από το να βρουν  την θέση τους  στο πρόσωπό μου. Ήταν φοβερά αμήχανο και κακόγουστο για εμένα τότε όλη αυτή η προσπάθεια να φανώ αντάξια της ημέρας και να δω την ικανοποίηση στο πρόσωπο της μάνας μου, η οποία, δε ,ακόμη και μετά από τόσα χρόνια  θέλει ''τρανταχτά'' και  αδιάψευστα  σημάδια  της αναγνώρισης του ρόλου της και της αγάπης μας. Εγώ τότε σαν παιδί αλλά και τώρα μετά από τόσα χρόνια και ούσα και η ίδια μάνα δεν καταχωρώ στις ''ανάγκες ''μου να υπάρχει μία μέρα αφιερωμένη σε μένα και στην ιδιότητά μου ως ''μάνα''. Η μητρότητα για εμένα είναι μια ιδιότητα ιερή ,ένα γονίδιο που δυστυχώς δεν διαθέτουν όλες οι γυναίκες μόνο και μόνο επειδή γίνονται ''μανάδες''.
Δεν θέλω να γιορτάζω την γιορτή της μητέρας!  Ποτέ δεν υπηρέτησα τον τίτλο αυτόν καθ' αυτόν. Δεν ξέρω καν αν πρέπει να τον φέρω και να τον περιφέρω γιατί ποτέ δεν ήμουν η τυπική ''μάνα'', ποτέ δεν θεώρησα ότι η αγάπη των παιδιών μου θα ήταν αυτονόητη και απαιτητή επειδή τα έφερα στον κόσμο. Δεν θεώρησα ποτέ ότι με τα παιδιά μου θα μπορούσαμε να μπούμε σε μια σχέση ''υποχρεώσεων ''και ''καθηκόντων'' γιατί τα πράγματα είναι απλά όταν είναι φυσικά, ειλικρινή ,αυθόρμητα. Η αγάπη δεν χωράει σε ανταλλάγματα και σε δοσοληψίες τέτοιου τύπου και αυτός ήταν και ο λόγος που δεν φοβήθηκα να κάνω πολλά παιδιά. Ποτέ δεν πίστεψα ότι κάνοντας πολλά παιδιά θα στερούσα τα παιδιά μου από το μερίδιο αγάπης που τους άξιζε να έχουν . Πως μπορεί η αγάπη να μπαίνει σε μερίδια; Η αγάπη έχει την μαγεία να πολλαπλασιάζεται και να αυγατίζει όταν κατοικεί μακριά από την απληστία .
Μεγάλωσα και μεγαλώνω τα παιδιά μου και το λεξικό βρίσκεται κολλημένο περισσότερο στην σελίδα του ''όχι'' από ότι του ''ναι'', με την σκιά μου να στέκεται πλάι τους και όχι από πάνω τους για να μην τους κόβω τον ήλιο . Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ανθίσει στην σκιά του άλλου .Προσπαθώ να λειτουργώ εγώ με τον τρόπο που πιστεύω ότι οφείλω , για να είμαι υπερήφανη για τον εαυτό μου και να μιλάω μέσα από τον τρόπο ζωής μου από το να τα βομβαρδίζω με 10 λεπτα κυρήγματα και ανούσιες για αυτά νουθεσίες. Μιλάμε ,μιλάμε πολύ και προσπαθώ μέσα από τις συζητήσεις μας και τα λόγια τους να ''πιάσω'' το ''απαρατήρητο'', το ''δευτερεύον ''που προσπαθεί στις μύτες των ποδιών ,λαθραία να περάσει το κατώφλι και να φύγει.

 Δεν είμαι η μαμά που θα τους διαβάσω παραμύθια τα βράδια για να κοιμηθούν και ας προσπαθούν να δημιουργούν τύψεις οι νηπιαγωγοί. Μέχρι κάποια ηλικία ''παίζουμε'' παραμύθια και μεταμορφωνόμαστε  σε ιππότες, σούπερ ήρωες, πριγκίπισσες, βασιλιάδες , ιππότες. Τα παιδιά μου τα μικρότερα ψάχνουν τα βράδια τα φτερά μου γιατί τα έχω πείσει ότι είμαι νεράιδα . Ακόμη θυμάμαι την 2χρονη τότε κόρη μου, την Ναυσικά η οποία με απόλυτη φυσικότητα μου είπε ''Μην με λες Ναυσικά , Λάρα Κρόφτ  να με λες ''.
Αργότερα γύρω στα 4 άρχισα να τους μαθαίνω να γράφουν και να διαβάζουν για να μπορούν να αισθάνονται την ομορφιά του να μπορείς να διαβάζεις μόνος όσα μέχρι τότε σου φαινόντουσαν ''ΑΡΑΜΑΙΚΑ''. Ποτέ δεν τους κουβάλησα την τσάντα στο σχολείο τους  ως ένδειξη αγάπης και φροντίδας. Ποτέ δεν πήρα θέση στους καυγάδες τους παρά μόνο όταν μου ζητούσαν την γνώμη μου και αυτή εκφραζόταν με ειλικρίνεια και σαφήνεια σαν να ήθελαν να φορέσω τον ρόλο του Σολωμόντα  για να τακτοποιηθούν όλα στην σκέψη τους. Και εγώ προσπαθούσα να μπαίνω στα παπούτσια και των δύο πλευρών για να μπορεί η κρίση μου και ενίοτε η κριτική μου να είναι αποδοτική. Μαζί με τα παιδιά μου μάθαινα και εγώ ,ωρίμαζα .Έπιανα αγάπη και την έπλαθα σε καρδιά ,σε καρδιές ...και μέσα από αυτές κατανόησα και εγώ τον εαυτό μου καλύτερα σαν να έπιανα το νόημα της ζωής που είναι τόσο απλό .

 Μου αρέσουν οι ανεξάρτητοι άνθρωποι , αυτοί που μπορούν να επιβιώσουν και να τα καταφέρουν μόνο και μόνο έχοντας τον ήλιο να τους φωτίζει. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που δίνονται με οδηγό την αγάπη και όχι το κίνητρο ,την ανταμοιβή. Μου αρέσουν όσοι πέφτουν κάτω και μπορούν να ξανασηκώνονται γιατί η ψυχή τους έχει μεγαλύτερη δύναμη από τον πόνο τους. Μου αρέσουν όσοι τα λάθη τους τα χρησιμοποιούν για να πάνε παρακάτω και όχι για να κατηγορούν τον εαυτό τους. Μου αρέσουν οι ακούραστοι ονειροπόλοι που φτιάχνουν πρώτα αυτό που ζητούν στο μυαλό τους και μετά πέφτουν στην μάχη να το κάνουν πραγματικότητα. Μου αρέσουν όσοι δεν ακούνε  το  ''κακομαθημένο'' εγώ τους και παλεύουν για το ''εμείς''.

Αύριο ,στην γιορτή της μητέρας δεν περιμένω τα παιδιά μου να μου δείξουν την αγάπη τους με ένα μάτσο λουλούδια, γλυκά ή δώρα. Δεν με ενδιαφέρει η ματαιοδοξία της γιορτής. Τα παιδιά μου έχουν κάνει την ζωή μου να είναι κάθε μέρα γιορτή με μία αγάπη πολύτιμη και συναρπαστική. Και αν κάποιος πρέπει να πει ''ευχαριστώ'' αυτή είμαι εγώ γιατί έχω 7 ήλιους να φωτίζουν το πρόσωπό μου και την ψυχή μου  και αυτό δεν μπορεί να είναι τίποτα λιγότερο από ευλογία.