Πέμπτη 7 Αυγούστου 2014

ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ...



Αύγουστος του 2012 ...και η περιπέτεια αρχίζει....Όχι δεν έχω σκοπό να μιζεριάσω επικίνδυνα τις ημέρες μου Εγώ γελάω κάθε φορά που βλέπω ανθρώπους να κλαίγονται και να πνίγονται σε μια κουταλιά νερό ,στα καθημερινά, στα περιττά .Η ζωή μου έχει αλλάξει και για να είμαι ακριβής η ζωή όλων μας έχει αλλάξει σε τέτοιο βαθμό που μου δίνει την πολυτέλεια να τα βλέπω όλα απλά γιατί έχω επαναπροσδιορίσει τις προτεραιότητες στην ζωή μου.
Δύο χρόνια μετά και σε πολλές έννοιες της ζωής μας δώσαμε άλλον ορισμό ,δεθήκαμε με δεσμούς οικογενειακούς με ανθρώπους που πριν δύο χρόνια μας ήταν άγνωστοι, αποκτήσαμε μια διευρυμένη οικογένεια και μοιραστήκαμε στιγμές ζωής μοναδικές. Παραμερίσαμε τα ανούσια και αποκτήσαμε την σοφία να μπορούμε να ιεραρχούμε τα ουσιαστικά.
Την ημέρα λοιπόν εκείνη του Αυγούστου, που ακόμη παίζει σαν τρέιλερ κινηματογραφικής ταινίας στο μυαλό μου  ο Οδυσσέας είχε την τύχη να μεταφερθεί στο Αγλαία Κυριακού στο οποίο η εντατική του μονάδα έχει μια ''μικρή'' ιδιαιτερότητα ...ΟΙ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ ΤΗΣ ΦΟΡΑΝΕ ΑΛΛΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΜΑΤΙΑ... Είναι αυτά που αγαπώ, που καταχωρώ στα σημαντικά μου και που θέλουν να χωράνε ένα από τα σημαντικότερα πλάσματα στην ζωή μου...τον Οδυσσέα.
Πίσω από όλη αυτή την υπερπροσπάθεια στέκεται ένας ,ένας τους ξεχωριστά και ξέρω το ότι ο Οδυσσέας ζει το χρωστάω σε αυτούς ,στην φλόγα που διακρίνει κανείς στα μάτια τους όταν ρίχνονται στον αγώνα, στην διάθεση να σταθούν πάνω από τις δύσκολες συνθήκες που αντιμετωπίζουν, στο μεγαλείο που τους διακρίνει να μπορούν να αντιμετωπίζουν τους γονείς και τα παιδιά με ευαισθησία και ανθρωπιά ανεξάρτητα από το χρώμα τους, την εθνικότητα ,την οικονομική τους κατάσταση ,το μορφωτικό τους επίπεδο.


H εντατική αυτή έχει έναν εξαιρετικό διευθυντή  .Εκπληκτικός άνθρωπος !Είναι από αυτούς τους ανθρώπους που δεν τους φοράει ο τίτλος τους !Μια παροιμία λέει ότι το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι ...Πόση σοφία μπορεί να κρύβει αυτή η φράση !Στην εντατική αυτή λοιπόν υπάρχει μόνο άρωμα που αναδύεται με το που μπαίνεις μέσα και τους γνωρίζεις. Σε αυτή την εντατική ''το κεφάλι'' δεν είναι σάπιο ,βρώμικο ,δήθεν ...και έτσι κερδίζει τον σεβασμό ολόκληρης της μονάδας αλλά και των γονιών γιατί μπορεί και στέκεται άνθρωπος απέναντί τους.Πόσο δύσκολο να είσαι άνθρωπος!
Άλλο κομμάτι της μικρής αυτής κοινωνίας είναι οι γιατροί της

 που για μένα είναι υπεράνθρωποι αφού πρώτα  έχουν καταφέρει να έχουν γίνει  άνθρωποι. Συμπεριφέρονται με τόση ευαισθησία και προθυμία να βοηθήσουν που φτάνουν στα όρια της υπέρβασης. Εδώ και πάρα πολύ καιρό έχω ορίσει διαφορετικά την έννοια του υπερανθρώπου. 



'Εχω τοποθετήσει αυτούς τους ανθρώπους σε αυτό το επίπεδο και όλοι μας στην οικογένεια τους έχουμε χαρίσει ένα κομμάτι από την καρδιά μας.



 Μαζί τους έχουμε κλάψει, έχουμε γελάσει, έχουμε απογοητευτεί ,έχουμε ελπίσει...Τόσα πολλά συναισθήματα ! Η καρδιά μας αναγνωρίζοντας την σπανιότητά τους, τους έχει αφιερώσει το  κομμάτι αυτό  που  επιμελώς  κρύβουμε τους ''θησαυρούς μας ''τα πολύτιμά μας και αυτά για τα οποία προσευχόμαστε κάθε βράδυ .Εκεί ανάβει το φωτάκι της ελπίδας ,της ευγνωμοσύνης και της αγάπης γιατί αυτοί οι άνθρωποι είναι για εμάς μία παράλληλη οικογένεια .

Το ίδιο ισχύει και για τους νοσηλευτές και τους φυσιοθεραπευτές. Νομίζω ότι ό,τι και να πω θα τους αδικήσω ,ότι θα είναι πολύ λίγο  για όλους αυτούς τους ανθρώπους που φροντίζουν τον Οδυσσέα ,που κάνουν την ζωή μας λίγο πιο εύκολη και που μας έχουν εκπαιδεύσει να φροντίζουμε αποτελεσματικά και να στηρίζουμε νοσηλευτικά το παιδί μας.  Είναι εκεί για εμάς πάντα και αισθάνομαι ότι τους χρωστάμε πολλά  και πάνω από όλα ότι ο Οδυσσέας εξακολουθεί να υπάρχει μαζί μας.


Και έτσι μετράμε δύο ολόκληρα χρόνια που γίνεται ένας μεγάλος αγώνας για τον Οδυσσέα ,δύο χρόνια που όλοι μαζί πολεμάμε έναν εχθρό άγνωστο χωρίς όνομα , χωρίς πρόσωπο αλλά κανείς από εμάς δεν το βάζει κάτω και πρώτος από όλους ο Οδυσσέας που καθημερινά δίνει μαθήματα υπομονής και επιμονής.
Δύο χρόνια που έχουν το ειδικό βάρος αιώνα .Δύο χρόνια που κλείνουν την σοφία μιας ολόκληρης ζωής. Δύο χρόνια που ο ορισμός του σημαντικού έρχεται να συναντήσει τον ορισμό του ουσιαστικού. Δύο χρόνια που επαναπροσδιορίσαμε φιλίες και συγγένειες ,δεθήκαμε με ανθρώπους άγνωστους που μας δένει κοινός αγώνας και σκεφτόμαστε στην ίδια γλώσσα.
Τελικά στην ζωή υπάρχουν άνθρωποι  ανεκτίμητοι που πολλές φορές έρχονται στην ζωή μας στα δύσκολα και μένουν στην καρδιά μας για πάντα και με κάνουν συχνά να σκέφτομαι ότι το ουσιαστικό στην ζωή δεν είναι αυτό που σου συμβαίνει αλλά ποιοι είναι δίπλα σου όταν σου συμβεί...



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου