Πέμπτη 16 Ιανουαρίου 2014

ΨΥΧΗ... ΒΑΘΙΑ...


Και η ψυχή αισθάνθηκε αδικημένη γιατί δεν είχε υπόσταση ,παρουσία ,τρόπο για να μπορεί ο άλλος να την βλέπει ,να πείθεται για την ύπαρξή της. Σε μία από τις ελεύθερες πτήσεις της ,στο μέρος που συχνάζει όταν δραπετεύει μέσα από τα όνειρα ,συνάντησε τον Θεό και του ψιθύρισε ταπεινά το παράπονό της:
 ''Κύριε ,όταν έπλασες τον άνθρωπο έδωσες σε κάθε όργανό του την θέση που έπρεπε.Το έκανες ορατό και ανιχνεύσιμο και συντόνισες το ένα με το άλλο έτσι ώστε να απαιτείται η συνεργασία μεταξύ τους και να μην υπάρχει κάποιο από αυτά που να είναι εγωιστικό και υπεροπτικό.Εμένα ,κύριε ,με έκρυψες βαθιά ,με έκανες αόρατη και για αυτό τον λόγο αμφισβητήσιμη. Ακόμη και να ανοίξεις το σώμα κάποιου δεν θα μπορέσεις να με δεις γιατί είμαι άυλη. Με έπλασες έτσι που να μην έχω καν συγκεκριμένο σημείο αναφοράς ,θέσης. Δεν έχω συγκεκριμένο σχήμα μα ούτε και κατασκευή και δεν μπορεί κάποιος να δει την ομορφιά μου ή την ασχήμια μου.''





Ο Θεός παρακολούθησε με τρυφερότητα το παράπονο της Ψυχής και κατάλαβε ότι κάτι του είχε ξεφύγει. Είχε δώσει τόσο ξεχωριστή θέση στην ψυχή και συνάμα τόσο προνομιούχα που της είχε χαρίσει ανθρώπινο σώμα να κατοικεί και  το δικαίωμα να μπορεί να ταξιδεύει και έξω από τον Παράδεισο.Την είχε κάνει άφθαρτη και αιώνια αλλά αόρατη για να μην μπορεί κανείς να την παγιδεύει και της χάρισε την ελευθερία να επιλέγει και  να δημιουργεί η ίδια την μορφή της αλλά και να μπορεί να  την αλλάζει κατά το δοκούν.Και αποφάσισε να επανορθώσει την μικρή αυτή ''αδικία''


''Το παράπονό σου είναι δίκαιο ''είπε ο Κύριος ''και για αυτό θα σου δώσω την δυνατότητα να φαίνεται η ύπαρξή σου μέσα από κάποιο άλλο όργανο του σώματος. Εσύ θα κατοικείς στα μάτια,για να μπορείς να βλέπεις,να κοιτάς,να αποτυπώνεις την ζωή.

 Θα είσαι ορατή αλλά σε αυτό θα παραφυλάει ο κίνδυνος να φαίνονται τόσο οι μύχιες σκέψεις σου όσο η ομορφιά αλλά και η ασχήμια σου,η καλοσύνη αλλά και η κακία σου. Θα μπορούν να σε βλέπουν και να σε διαβάζουν μόνο οι υποψιασμένοι, αυτοί που πιστεύουν ούτως ή άλλως στην ύπαρξή σου .Οι υπόλοιποι θα παρερμηνεύουν την όψη σου  αλλά και τα συστατικά σου. Στα μάτια θα καθρεφτίζεται κάθε συναίσθημά σου όπως η απελπισία σου,ο φθόνος σου,ο δόλος

 αλλά και η καθαρότητα σου,η αγάπη και το δόσιμό σου .Αρκεί κάποιος να κοιτάξει τα μάτια και θα μπορεί να σε διαβάσει σαν βιβλίο που χάνεσαι στις γραμμές του και δεν μπορείς να σταματήσεις το διάβασμα.

''Τα μάτια,τα μάτια σου ταιριάζουν.Το στόμα πολλές φορές είναι ψεύτης ,φαφλατάς και απατεωνίσκος και μπορεί να συνωμοτεί με την δυσμορφία. Τον πείθεις εύκολα να κουκουλώσει τα κακώς κείμενα και να διαστρεβλώσει όσα φαίνονται. Η μύτη πάλι είναι εγωίστρια και μονότονη. Το μόνο που ασχολείται είναι το καθήκον της να αναπνέει και να ικανοποιείται με τις μυρωδιές.Τα αυτιά είναι αθώα .Ακούνε αλλά δεν μπορούν να διακρίνουν την αλήθεια και για αυτό εξαπατώνται εύκολα.
Τα μάτια,τα μάτια λοιπόν, Ψυχή, είναι αυτά που σου ταιριάζουν,που σου πρέπουν .Με αυτά θα βλέπεις τον κόσμο και ας είσαι εγκλωβισμένη στο σώμα . Θα μπορείς να ταξιδεύεις και να διαβάζεις και τις ψυχές όσων βλέπεις .Τα μάτια θα γίνουν το στόμα σου,η μιλιά σου. Eσύ θα λειτουργείς ανεξάρτητη από τα άλλα όργανα και έτσι θα μπορείς να παραμένεις υγιής όταν αυτά νοσούν και φθείρονται αλλά μπορεί και να νοσείς ακόμη και αν αυτά είναι υγιή.''
Η ψυχή αναλογίστηκε αυτά που της είπε ο Κύριος και αισθάνθηκε δικαιωμένη και προνομιούχα.
''Τα μάτια ...θα μπορώ να βλέπω και να με βλέπουν , θα είμαι ανεξάρτητη, επιλογή και όχι από πριν καθορισμένη'' Και φτερούγισε αγέρωχη ψηλά εκεί που συχνάζει...


Δευτέρα 13 Ιανουαρίου 2014

ΜΕ ΜΕΛΙ






Γλυκιά φωνίτσα γρήγορη
παιδί αντρειωμένο

με ρόδα και τριαντάφυλλα
μοσχοαναθρεμμένο.












Με μέλι το αλείψανε
οι μοίρες και με στάχτη


να 'χει νερά, να 'χει δροσιά
και θάρρος καταρράχτη.http://img0.liveinternet.ru/images/attach/c/8/105/142/105142228_large_5be025f2e10ab81cdd3b38fa2e112857_94148.gif




Κυλάει τρέχει το νερό
στη θάλασσα στη στέρνα
5abcb1bdf0404b2ca14db9c7668f5d48_94148 (500x269, 1013Kb)

φίδι το κύμα το χτυπά
και το κεντά στη φτέρνα.

ΚΑΙ ΘΑΡΡΟΣ ΚΑΤΑΡΡΑΧΤΗ...

Πέμπτη 9 Ιανουαρίου 2014

ΟΡΙΖΟΝΤΑΣ







Σαν κάτι να αχνοφαίνεται ότι ανατέλει εκεί κάτω βαθειά στον ορίζοντα που κοιτάζω.
Ορίζοντας μιά λέξη που χρωματίζεται από την απεραντοσύνη της.

Όταν έχεις ορίζοντα,έχεις προοπτική,έχεις ελπίδα.Τρέφεσαι από το όραμα να φτάσεις κάπου, εκεί στο σταθερό  σημείο που σου υπόσχεται να ξαποστάσεις,να ξαναγεννηθείς με  την ανατολή του και να γαληνέψεις με την δύση του.Τι χρώμα γυαλιά πρέπει να φορέσεις για να δεις το ορίζοντα στην ζωή σου ; Εκεί που κάτι φεύγει ξεπροβάλει στον ορίζοντα κάτι νέο που ακολουθεί τον κύκλο.
 Δεν θα άντεχα να ζω μια ζωή χωρίς ορίζοντα ,χωρίς προοπτική, χωρίς να περιμένω το ΘΑΥΜΑ να εμφανιστεί παρέα με το  χάραμα του ήλιου, με το ξημέρωμα. Μερικές φορές μοιάζει να έρχεται κατάκοπο και να ψάχνει να κουρνιάσει στην γωνιά σου όπως αναζητά ο ξενύχτης το στρώμα του για να ξαποστάσει.
Η ξαδέρφη μου η Τατιάνα μου έγραψε κάτι πραγματικά σωστό'' το Θαύμα είναι πάντα εδώ, μα δεν φοράμε τα γυαλιά μας πάντα...''Πόσο δίκιο έχει! Γυαλιά ,αυτή είναι η λέξη κλειδί .Οι άνθρωποι πάσχουμε από πρεσβυωπία . Αγναντεύουμε από μακρυά τον ορίζοντα και όταν τελικά βρισκόμαστε εκεί δεν μπορούμε να καταλάβουμε ότι φτάσαμε παρά μόνο όταν βάλουμε τα γυαλιά μας.
Τι είναι θαύμα ;  Μα η ρωγμή στην πραγματικότητα , η ανατροπή, τα γυαλιά που ψάχνουμε γύρω γύρω ενώ τα φοράμε.Τα θαύμα δεν σταθμίζεται και δεν ανήκει στα  μετρήσιμα μεγέθη. Διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο , από το ζευγάρι μάτια που το φοράνε στις κόρες τους.Το θαύμα λοιπόν έρχεται όταν η ψυχή είναι έτοιμη να το καλοδεχθεί ακόμη και αν δεν είναι αυτό που περιμένει. Πολλές φορές το θαύμα απογοητεύει στην πρώτη εμφανισή του ,μπορεί και να διακρίνεις μια δυσμορφία  στην όψη του .Άλλες φορές  φαντάζει αποκρουστικό μέχρι να αποκαλυφθεί το μεγαλείο του.Το θαύμα κουρνιάζει στα σκοτάδια σου ,στους λασπωμένους δρόμους σου  και σε περιμένει να το αναζητήσεις εσύ  γιατί ο προορισμός του είναι να φέρει στην ζωή σου αυτό που πραγματικά χρειάζεσαι και όχι αυτό που ζητάς. Η Θεία Πρόνοια και το Θαύμα χορεύουν με το ανέφικτο  .Στροβιλίζονται ανάμεσα στους ανθρώπους και χαρίζονται σε αυτόν που μπορεί να τα δει.

Φοράω λοιπόν αυτά τα γυαλιά τα ραγισμένα ,τα φθαρμένα από την πολύ συχνή τους χρήση και βλέπω μπροστά μου τον ορίζοντα και το θαύμα που ξεπροβάλει δειλά σαν να γνωρίζει ότι αν φανεί απότομα μπροστά μου θα τρομάξω ,θα το αμφισβητήσω.Φοράω τα γυαλιά μου και το αναγνωρίζω μέσα στην ζωή μου κάθε φορά με διαφορετική αμφίεση ,διαφορετική όψη.
Κοιτάζω πίσω από τα γυαλιά μου τον Οδυσσέα και βλέπω το θαύμα ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του που παρά την ταλαιπωρία του παραμένει αγγελικό, όμορφο ίσως μάλιστα και με μία υποψία από πρόσωπο θριαμβευτή.Τον κοιτάζω και διαπιστώνω το θαύμα της ανθρώπινης θέλησης να πάει κόντρα στον παλιόκαιρο που του επιφυλάσσει το ταξίδι του.Ο Οδυσσέας έχει μάτια ταξιδευτή ,περιπλανητή .Ανοίγει πανιά και σαλπάρει ,βλέπει όσα δεν φαίνονται με γυμνό μάτι αλλά με γεμάτη ψυχή.

Η ζωή μου όλη είναι μια προσπάθεια να εντοπίσω τα αναρίθμητα θαύματα  που καιροφυλακτούν να αποκαλυφθούν στον κατάλληλο χώρο και χρόνο .Έρχονται χωρίς φανφάρες και τυμπανοκρουσίες.Τα θαύματα είναι αθόρυβα και ταπεινά και λειτουργούν με την δική τους λογική και νομοτέλεια.
Εκεί,εκεί στο ξέφωτο βλέπω τον ορίζοντα να ξεδιπλώνει αργά το επόμενο θαύμα που θα έρθει. 

Κυριακή 5 Ιανουαρίου 2014

ΧΑΠΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΤΟΥ ...ΑΛΛΟΥ




Υπάρχουν ημέρες που το μυαλό βολτάρει και η καρδιά παραπονιέται σαν μικρό παιδί . Θυμάται,πονάει,ζητάει μια αγκαλιά να κλάψει,μια πυρκαγιά να κάψει τα ''γιατί ''της.
Πως φροντίζουν τα τραύματα μιας καρδιάς ,πως περιποιούνται τις πληγές που δημιουργήθηκαν με τα χρόνια ; ''Το μυαλό είναι πάντα μυαλό της''της εξηγώ ,έχει φτερά και πετάει .ΕΣΥ γιατί το ακολουθείς  αφού ξέρεις ότι οι πτήσεις σου φέρνουν ίλιγγο και δάκρυα;Σήκω επάνω! Οι πληγές παραμένουν πληγές και ακόμη και όταν δεν αιμορραγούν τα σημάδια είναι πάντα εκεί να στις θυμίζουν για να μην σε αφήσουν να ξεχάσεις αλλά να τις  ξεπερνάς.
Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ πάντα να καταλάβω αυτά τα δύο μου παιδιά. Τόσο διαφορετικά και όμως τόσο δεμένα μεταξύ τους που σε εντυπωσιάζουν. Το βασικό μου πρόβλημα είναι ότι είναι απείθαρχα και με μπλέκουν και εμένα σε περιπέτειες γιατί με συμπαρασύρουν σε περιπλανήσεις στον χρόνο που θα προτιμούσα να ξεχάσω. Αλλά όχι ! Ο άνθρωπος δεν πρέπει να ξεχνάει γιατί έτσι χάνει κομμάτι από τον εαυτό του ,τον προσανατολισμό του.
Ταξίδι συχνό και επίπονο ,ταξίδι που η καρδιά ξεκινάει και το μυαλό μου την συνοδεύει σιωπηλά και αθόρυβα είναι  η περιπέτεια με τον Οδυσσέα. Καθόλου ευχάριστη γιατί συνοδεύεται από πικρία για την αδιαφορία ανθρώπων που υποτίθεται ότι είναι αυτό που λέμε ''αίμα ''τους. Κουραφέξαλα.Το πρόβλημα σε κάποιες σχέσεις είναι ότι ένα παιδί είναι αίμα και του άλλου και όταν τον άλλον δεν τον αγαπάς, δεν τον πονάς τότε'' το αίμα'' δεν σώζει την κατάσταση είναι κάτι σαν τα επιδόρπια γιαουρτιού που κάθε άλλο παρά γιαούρτι είναι .Απλά σου δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι τρώς γιαούρτι. Ίσως μάλιστα να την κάνει ακόμη  χειρότερη μια κατάσταση  γιατί εμπεριέχει και ένα κομμάτι ικανοποίησης ,κρυφής ηδονής γιατί βλέπεις το αντίπαλον δέος να πονάει και έτσι παίρνεις ρεβανς.Το αντίθετο ακριβώς  από την διαφήμιση με τον Χαβιέ Μπαρδέμ και το περίφημο ''Χάπι για τον πόνο του άλλου''. Εγώ θα έλεγα ''ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ'' .Ο πόνος τους για τον Οδυσσέα δεν ήταν ποτέ  αγνός ,αληθινός ,ατόφιος. Τολμάω να πω ότι ίσως και το ότι κατάφερε να ζήσει απογοήτευσε όσους σπεύδαν να δηλώσουν την λύπη τους γιατί δεν είχαν την ευκαιρία να με οικτήρουν, γιατί δεν είχαν την ευκαιρία να πουν ενδόμυχα ΄΄Καλά να πάθει,της άξιζε,ας πρόσεχε που ήθελε πολλά παιδιά''
Σου φαίνεται παράλογο, επιστημονική φαντασία; δεν μπορείς να το πιστέψεις ;Σου παρουσιάζω τον τρόπο που κάποια μυαλά δουλεύουν και εξακολουθούν  να με  εντυπωσιάζουν γιατί κάτι τέτοιο είναι όχι μόνο ποταπό αλλά και πρόστυχο συνάμα. Και όμως αυτοί οι άνθρωποι που ζουν σχεδόν παρασιτικά γιατί δεν μπορούν να είναι τίποτα άλλο εκτός  από τον εαυτό τους,  που δεν ξεβολεύονται για κανέναν και δεν έχουν μάθει να προσφέρουν σε κανέναν φιλοξενούν τέτοιες σκέψεις στηνζωή τους.
Υπήρξαν λοιπόν και τέτοια κρούσματα . Κακομοιριάς. Άνθρωποι που διατείνονταν και  διατείνονται ακόμη για την αγάπη τους και ενώ ο δρόμος τους έβγαλε στην Αθήνα σε δύσκολες για εμάς και για τον Οδυσσέα ώρες , δεν πήραν ποτέ τον δρόμο του νοσοκομείου, δεν χάρισαν ποτέ τον ώμο τους  να ξαποστάσουμε από τον πόνο . Είναι οι ίδιοι που θα τους ακούσεις να ρωτάνε με αγωνία ''Τι κάνει ο Οδυσσέας;' 'αλλά δεν θα προσφέρουν ποτέ το χέρι τους για ένα χάδι στο κεφάλι του. Εδώ δεν το προσφεραν  τότε που πάλευε για την ζωή του !Τι ζητάω και εγώ ; Όταν ο άνθρωπος  δεν έχει την τσίπα να σου σταθεί, όταν το παιδί σου ψυχορραγεί αλλά πηγαίνει σε συναυλία με τις ευχές της μάνας για ''καλή διασκέδαση'' τι να περιμένεις; Ματαιοπονείς. Καταλαβαίνεις ότι αυτός ο άνθρωπος έτσι ανατράφηκε ,στείρος ,χωρίς να είναι ικανός να δίνει κομμάτια του,να αγαπιέται.
 Όταν άλλο ''αίμα'' δεν δικαιώνει ούτε την συγγένειά του αλλά ούτε και το λειτούργημά του..Τι μου τσαμπουνάς ότι μας αγαπάνε και ότι νοιάζονται! Μην μου πεις τίποτα και δικαίωσε το παράπονο μου.
Θέλεις να σου πω ποιος μας νοιάστηκε;
Οι άνθρωποι που είχαμε όλα αυτά τα χρόνια γύρω μας, με παρουσίες σταθερές , με παρουσίες αγάπης . Με ένα ΠΑΡΟΝ ηχηρό που σε ξεκουφαίνει. Υπηρξαν άνθρωποι που ήταν μακρυά αλλά κάθε μέρα ήταν ΕΚΕΙ με ποικίλους τρόπους .
 Δεν μπορώ να ξεχάσω το πακέτο που έφτασε στην εντατική για τον Οδυσσέα με μία εικόνα του αγίου ΝΙΚΑΝΩΡΑ από την Λένα που ήταν στην Κοζάνη. Δεν μπορώ να ξεχάσω την Φωτεινή που χωρίς να μου έχει πει οτιδήποτε εμφανίστηκε το μεσημέρι που περιμέναμε τον Οδυσσέα να πεθάνει στο Παίδων, παρέα ,συντροφιά μας. Πως να ξεχάσω τις φίλες μου την Τζένη ,την Σοφία και την Αθηνά που πρόσεχαν την μητέρα μου και τα παιδιά μου στο εξοχικό μας ,που ήταν ένας ώμος στην μάνα μου να κλάψει,που προσπαθούσαν να της ''γλύφουν'' τις πληγές ;Πως να ξεχάσω τον Δημήτρη που σε κάθε περιπέτειά μας είναι παρόν;Πως να ξεχάσω το βράδυ που πέρασα με τον αδερφό μου και με συντρόφευε στην αγωνία μου.''Έλα''του είπα ''το παιδί δεν είναι καλά και μάλλον δεν θα τα καταφέρει''''Θέλω να έρθεις γιατί δεν ξέρω τι μπορεί να συμβεί και δεν θέλω να είμαστε μόνοι''
Πως να ξεχάσω τους ανθρώπους που τα μονοπάτια μας διασταυρώθηκαν στο Παίδων και χωρέσαμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου,κλάψαμε παρέα από χαρά και από πόνο;Πως να ξεχάσω την μαμά του Στράτου ,της Κατερίνας, την άγνωστη γυναίκα που μου χάρισε κάτι πολύ σημαντικό για αυτή για να το έχω παρηγοριά και τόσους άλλους που θυμάμαι με αγάπη .
Πως να ξεχάσω  τις ξαδέρφες μου την Τατιάνα και την Ευτυχία για τον τρόπο που στέκονται αν και μακρυά; Την στήριξή τους ,την αγάπη τους ,τα λόγια τους,την ελπίδα τους για το ανέφικτο !Η απόσταση δεν είναι δικαιολογία και εξαγνισμός συνειδήσεων .Αυτός που θέλει να είναι κοντά καταργεί την απόσταση τον χωροχρόνο και είναι μαζί σου.
Πως να ξεχάσω τον Θείο Μιχάλη ,την θεία Μαρία που είναι εκεί ,πάντα να ακούσει την πίκρα μου,το παράπονο μου.''Μην τα παρατάς .Η ζωή είναι αγώνας!''μου υπενθυμίζει κάθε φορά.Πως να ξεχάσω την ξαδέρφη μας την Ιωάννα που συντρόφευσε τον Σπύρο έξω από την εντατική,που δεν δείλιασε να ξεβολέψει τον εαυτό της και μπήκε μέσα στην εντατική απλώνοντας το χέρι της στον Οδυσσέα.
Τελικά σημασία δεν έχει το ''αίμα'' αλλά η ψυχή .Το χάπι για τον πόνο του άλλου δεν μπορούν να είναι τυπικές και ανούσιες ερωτήσεις , μιξοκλάματα και μοιρολόγια. Το χάπι για τον πόνο του άλλου είναι η ψυχή που συντροφεύει την δική σου ,το χέρι που απλώνεται για να σε στηρίξει,τα λόγια που βγαίνουν από την καρδιά και χαρίζονται απλόχερα την στιγμή του αγώνα σου.Το χάπι για τον πόνο του άλλου είναι το ηχηρό παρόν στο ταξίδι του.
Τελικά μέσα από αυτή την εξομολόγηση ,το παράπονο  μπόρεσα να δω ότι υπάρχουν πολλοί περισσότεροι άνθρωποι  γύρω μας που μας αγαπάνε .Αυτοί οι λιγοστοί άνθρωποι που δεν μπόρεσαν ποτέ  να  υπάρξουν στην ζωή μας ουσιαστικά ,υπάρχουν απλά σαν ονόματα που γράφονται στο τέλος του έργου ,εκεί που αναφέρονται οι κομπάρσοι λίγο πριν η  ταινία γράψει ''ΤΕΛΟΣ''


Παρασκευή 3 Ιανουαρίου 2014

Η ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΗΜΑ




Nέος χρόνος,νέες ελπίδες άλλη μια νέα αρχή στον πλανήτη του μικρού πρίγκιπα .Η αρχή αφήνει πάντα μια γεύση  ελπίδας και  προσδοκίας στο στόμα . Λατρεύω κάθε νέα αρχή γιατί μαζί της αναδύεται το άρωμα που έχουν  τα'' κότσια '' να σε  απαλλάσουν από ό,τι σε βαραίνει, από ό,τι θα προτιμούσες να είναι αλλιώς.
Οι ημέρες των γιορτών πέρασαν πολύ όμορφα μαζί με ανθρώπους που αγαπάμε και μας αγαπούν.Είναι πολύ σημαντικό να σε αγαπούν και εξίσου βασικό να σε σέβονται. Στο δικό μου μυαλό η αγάπη πρέπει να είναι αμφίδρομη ώστε να μπορεί να υπάρχει και να έχει  το νόημα της. Όταν είναι αμφίδρομη μιλάει από μόνη της μέσα από τις πράξεις,τα βλέμματα,τις κινήσεις. Η αγάπη δεν είναι ποτέ φλύαρη γιατί υφαίνεται από την καρδιά  και ξεδιπλώνεται μέσα από την προσφορά.

Αγαπάω πολύ τους ανθρώπους που μπορούν να στέκονται δίπλα σου και μπορείτε να βηματίζετε παρεούλα.Τους ανθρώπους που σε κοιτάζουν στα μάτια και διαβάζουν την σκέψη σου .Αυτούς που δεν χρειάζεται να απολογείσαι για αυτό που είσαι, όσους είσαι ελεύθερος να πεις αυτό που σκέφτεσαι και σε βαραίνει και είναι εκεί χωρίς ίχνος κριτικής.Αγαπώ αυτούς που δεν αντικαθιστούν τις ανθρώπινες σχέσεις με χρήμα αλλά με παρουσία .Αυτούς που δηλώνουν παρόντες  χωρίς να υπολογίζουν αν τα χέρια τους είναι άδεια γιατί η ψυχή τους είναι πάντα γεμάτη από αυτά που χρειάζεσαι.
Πάντα είχα ένα θέμα με τα χρήματα.Δεν μου άρεσε ποτέ να κάνουν δώρο στα παιδιά μου χρήματα.

Το δώρο περιέχει κάτι από τον άλλον ,από την σκέψη του από τον χρόνο που αφιέρωσε για να σε σκεφτεί και να το αγοράσει. Αυτός είναι και ο λόγος που αποφεύγω να αλλάζω δώρα.
Το δώρο λοιπόν πρέπει να είναι δώρο και δεν υπάρχει καλύτερο δώρο από την παρουσία του άλλου.Τους ανθρώπους που  με νοιάζονται και νοιάζομαι τους κατατάσσω στους σημαντικούς από τις παρουσίες τους, από την συμμετοχή τους  στην παράστασή μου και όχι από τα δώρα τους .
Η παράσταση του κάθε ανθρώπου δεν έχει ανάγκη από χορηγούς για να υπάρξει .Έχει ανάγκη από συντελεστές που ο κάθε ένας με το κομμάτι ρόλου που του αντιστοιχεί υπάρχει ενεργά στο έργο.
Πολύ φιλοσοφία ,θα μου πεις,και θα έχεις δίκιο αλλά εγώ έτσι βλέπω την ζωή,παράσταση,ταινία και θέλω να παίξω όσο καλύτερα μπορώ και αν μπορώ να έχω λόγο στο έργο μου το κάνω και απομακρύνω τους πιθανούς κομπάρσους και χορηγούς .Δεν τους χρειάζομαι!
Δεν χρειάζομαι αυτούς που δεν μπορούν να στέκονται με αξιοπρέπεια ,αυτούς που λειτουργούν με υποχρέωση ,αυτούς που προσπαθούν να καλύψουν την απουσία τους και να εξιλεωθούν ή να ανακουφίσουν τις συνειδήσεις τους με χρήματα .Δεν χρειάζομαι όσους δεν τους κάνω.Δεν χρειάζομαι όσους δεν έχουν τα κότσια και την ευθύτητα να μου πουν το παράπονό τους .Δεν χρειάζομαι αυτούς που δεν μπορούν να χτίσουν μία σχέση με τα παιδιά μου και απλά υπάρχουν σαν όνομα σε κάποιο χαρτί τους,σαν παραστατικό δημόσιας υπηρεσίας.
Ξέρεις τι πραγματικά χρειάζομαι;Χρειάζομαι αυτόν που ξέρει από πριν τι έχω ανάγκη.Αυτόν που έχει αυτιά μεγάλα και ακούει τις σκέψεις μου  πριν τις εκφράσω,αυτόν που με συντροφεύει στις διαδρομές μου και μου μπατάρει τις πληγές κάθε φορά που αυτές αιμορραγούν,αυτόν που  δεν μου καταλογίζει κίνητρα που δεν έχω και σκέψεις που δεν κάνω.
Ξέρεις τι πραγματικά χρειάζομαι;Αυτόν που τρυπώνει μέσα στο δωμάτιο του Οδυσσέα, και δεν είναι αδερφός του ,για να του χαρίσει το άγγιγμα του, την φωνή του, το φιλί του και ας είναι νέο παιδί μέσα στην εφηβεία του και την τρέλα του. Αυτό το παιδί λοιπόν που ήταν κοντά στον Οδυσσέα από τότε που γεννήθηκε ,που τον ζούσε,τον έπαιζε,τον πόνεσε, αυτό το παιδί που η γονείς του του δίδαξαν με την δική τους στάση ζωής ότι οι άνθρωποι που αγαπάνε δεν μπορούν να έχουν ''ευγενική συμμετοχή ''σε όσους νοιάζονται πραγματικά, στέκεται απέναντι στον Οδυσσέα όπως κάποιοι ενήλικοι δεν έχουν σταθεί ποτέ .Είναι παρούσα στην ζωή του όχι με οίκτο αλλά με αγάπη και αυτό δεν μπορεί να εξαγοραστεί με όλα τα χρήματα του κόσμου.
ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΜΑΡΙΛΛΗ