Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2015

ΤΙΤΛΟΙ ΤΕΛΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΡΥΦΕΡΟΠΙΤΤΑ ...

                                    
                                  



                                          Επειδή το αδοκίμαστο και το απ'αλλου φερμένο
                                  Δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ' ακούς
                                  Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου

                                                  Να μιλώ για σένα και για μένα.

              


Δυσκολεύομαι να γράψω τους τελευταίους μήνες γιατί δεν μπορώ να γράψω για κάτι που με εξυψώνει, για κάτι τρυφερό και ατόφιο .


Μετά την απώλεια του Οδυσσέα τα πράγματα πήρανε μια απροσδόκητη τροπή. Στο μυαλό μου η εικόνα ήταν πλοίου που βυθίζεται και ο κάθε ένας τρέχει πανικόβλητος να σωθεί .Τουλάχιστον όσον αφορά τους γονείς γιατί τα αδέρφια επεξεργάζονται διαφορετικά την απώλεια και πολλές φορές προσπαθούν να ανιχνεύσουν τα συναισθήματα των γονιών τους . Ανάλογα με την ηλικία δρουν και αντιδρούν.

Μέσα σε αυτό το κλίμα ''πανικού'' και αιφνίδιας αλλαγής των δεδομένων της ζωής προσπάθησα να συνειδητοποιήσω, να ισορροπήσω, να επιβιώσω καθώς το ένα στάδιο του πένθους διαδεχόταν το άλλο. Δεν μπορούσα να δια χειριστώ αυτό που μου συνέβαινε με ικανοποιητικό τρόπο και πολλές φορές πίεζα τον εαυτό μου να κάνει πράγματα για να αισθανθούν τα παιδιά μου και ο Σπύρος καλά .Δυστυχώς η ηθοποιία μου δε ήταν και η καλύτερη δυνατή .Πώς θα μπορούσε άλλωστε ;Ηθοποιός μπορείς να είσαι όταν μπορείς να σκεφτείς με το μυαλό σου ενώ σκεφτόμουν με την καρδιά μου .



Τα γεγονότα ήρθαν και έπεσαν στο κεφάλι μου με ταχύτητα και ένταση απίστευτη σχεδόν εξωπραγματική και εγώ δεν είχα να κρατηθώ από πουθενά ,ίσως γιατί η πληθωρικότητά μου ως άνθρωπος και η αξιοπρέπεια που προσπαθώ να διατηρήσω ως στάση ζωής δε άφησε τα περιθώρια ούτε στους ανθρώπους της οικογένειάς μου να καταλάβουν αυτό που βίωνα στον βαθμό που το βίωνα.
 Με τον Σπύρο βαδίζαμε σε δρόμους παράλληλους επί σχεδόν τρία χρόνια και καλώς κάναμε γιατί αυτή είναι η έννοια του γονιού αλλά υποστήκαμε και τις παράπλευρες απώλειες με αποτέλεσμα η νέα πραγματικότητά μας να φαντάζει τόσο φυσιολογική που δεν μπορούσαμε να αντεπεξέλθουμε σε αυτήν .Οι παράλληλοι δρόμοι τέμνονται δύσκολα ιδιαίτερα όταν αυτοί αρχίζουν να λοξοδρομούν .Εγώ με το χέρι να ψάχνει κάποιον να το τραβήξει στην επιφάνεια προσπαθούσα επίμονα να συνειδητοποιήσω άλλη μία αιφνίδια αλλαγή στην ζωή μου και να επιβιώσω. Δυστυχώς το χέρι που περίμενα δεν έφτασε ποτέ .Ίσως γιατί έδινα την αίσθηση πάντα της αυτάρκειας ,του ανθρώπου που μπορεί να επιβιώνει.

 Αισθανόμουν όπως ένας πολεμιστής που έχει επιβιώσει από μία μάχη αλλά έχει ηττηθεί και έχει χάσει το σημείο αναφοράς του ,τους συντρόφου του ,έχει αλωθεί η πόλη του αλλά αυτός προσπαθεί να γλείψει τις πληγές του, να μαζέψει τα κομμάτια του γιατί έχει ακρωτηριαστεί. Τελικά μόνο όταν μπορείς να δεις τον εαυτό σου από απόσταση μπορείς να συνειδητοποιήσεις αυτό που βίωσες  και αυτό που είχες γίνει. Και εμείς ζούσαμε μία άγρια καθημερινότητα γιατί χορεύαμε καθημερινά με τον θάνατο και την ζωή !Το ταγκό ήταν και με τους δύο και όσο και αν ευνοούσαμε την Ζωή μάθαμε να συνυπάρχουμε κι να σεβόμαστε και τον Θάνατο. Μας σεβάστηκε όμως και αυτός και μας φέρθηκε τρυφερά .
Ένα κενό που ξέρεις ότι δεν θα γεμίσει , έξι παιδιά που βιώνουν την απώλεια και δύο γονείς σε παράλληλους δρόμους, ίσως και ακατάλληλους  , που βγάζει ο ένας μένος εναντίον του άλλου ,που μετράνε την προσφορά τους στο ζύγι για να αποδείξει  ο ένας ότι ήταν καλύτερος από τον άλλο ,μία ψευδαίσθηση ''ελευθερίας '' που δημιουργήθηκε της οποίας η κακοδιαχείρηση έφερε περισσότερα προβλήματα από αυτά που έλυσε και ένα πλοίο που πάει για φούντο .Ο ένας καπετάνιος σκέφτεται ότι κάτι δεν πάει καλά αλλά στέκεται μουδιασμένος ενώ ο άλλος προσπαθεί να βρει έστω μία ξέρα στον ορίζοντα για να πηδήσει και να την σκαπουλάρει .
Και τότε ένιωσα ένα χέρι απαλό και τρυφερό και μία φτερούγα να με ξυπνάει, να μου σκουπίζει τα δάκρυα και να με σηκώνει ψηλά. Τότε, εκείνη την ώρα μηδέν καθάρισαν όλα στην σκέψη μου ,έλυσα το παζλ, συνειδητοποίησα τις παράπλευρες απώλειες των τριών ετών και έπρεπε το πλοίο να επανέλθει στην κανονική του πορεία .Δυστυχώς όταν ο άνθρωπος περνάει δύσκολα δεν καταλαβαίνει πόσο εύκολα διαχειρίσιμος είναι ούτε πόσο ευάλωτος με αποτέλεσμα να ξεφεύγουν από τα χέρια του καταστάσεις ,σχέσεις όρια...να πέφτει θύμα της ανάγκης του να αισθανθεί ''φυσιολογικός'' .Κλείνει τον διακόπτη που τροφοδοτεί βασικές του ιδέες και αρχές ώστε να μπορεί να μηδενίσει αυτό που βιώνει ,να το εξαφανίσει .Και μεταλλάσσεται ...πολλές φορές σε κάτι κατώτερο των περιστάσεων και έτσι δημιουργεί μία άλλη ζωή , παραμορφωμένη  .Να είστε σίγουροι ότι πάντα βρίσκονται οι κατάλληλοι άνθρωποι.. .την κατάλληλη στιγμή... και στην κατάλληλη θέση ...που θα τον σιγοντάρουν για δικούς τους λόγους ο κάθε ένας μέχρι να μπορέσει να καταλάβει ότι σε ένα έγκλημα είναι υπεύθυνος αυτός που το διαπράττει αλλά υπάρχει και ηθικός αυτουργός που δεν είναι πάντα εύκολο να τον εντοπίσεις .


Μάζεψα λοιπόν τα κομμάτια μου σαν τον Φοίνικα που ξαναγεννιέται από τις στάχτες του , άνοιξα τα μάτια μου και μπόρεσα να συνεχίσω όσο οδυνηρή και να είναι η απώλεια. Κατάλαβα ότι υπάρχει κάτι άλλο ,κάτι υπερφυσικό και συγχρόνως υπερβατικό που με δένει με τον Οδυσσέα ,ένας αόρατος ομφάλιος λώρος που βρίσκεται εδώ ,εκεί παντού ,τώρα ,συνεχώς ,για πάντα και εγώ δεν μπορώ να αντιληφθώ σε όλη την διάσταση γιατί η αντίληψη η ανθρώπινη είναι πεπερασμένη.
Παλεύω βέβαια ,παλεύω να ξεπεράσω τους δαίμονές μου ,τα γιατί μου ,να βάλω  τα Χ μου σε όσους δεν αντέχω να συνυπάρχω ή δεν μπορώ να χωρέσω ξανά μαζί τους, να συγχωρήσω αυτούς που θα έπρεπε να είναι πλάι μου αλλά ήταν πολύ απασχολημένοι με τον εαυτό τους  και ο στόχος μου είναι να  προχωρήσω σε αυτό το υπέροχο ταξίδι που λέγεται  Ζωή με τελικό προορισμό την Σοφία που έχει να μου προσφέρει .



Τίτλοι τέλους λοιπόν για την τρυφερόπιττα  !Ευχαριστώ όλους όσους γευτήκατε κομμάτια της, διαβάσατε τις εξομολογήσεις μου, τις αγωνίες μου γίνατε κοινωνοί σε έναν αγώνα που ήταν μάταιος αλλά εξύψωσε όλους όσους αγωνιστήκαμε !Γιατί όπως συνηθίζω να λέω στην ζωή δεν έχει σημασία τι σου συμβαίνει αλλά ποιους έχεις δίπλα σου όταν αυτό σου συμβεί.
Σας ευχαριστώ όλους όσους είδατε τον Οδυσσέα μέσα από τα μάτια μου και του χαρίσατε ένα κομμάτι από την καρδιά σας!

Κυριακή 2 Αυγούστου 2015

Η ΑΓΑΠΗ ΑΡΓΗΣΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ; Ή ΔΕΝ ΕΦΤΑΣΕ ΠΟΤΕ;


Βρίσκομαι σε μια ηλικία με το δικό της άρωμα και γεύση.Η αλήθεια είναι ότι σοκάρεσαι βλέποντας τον εαυτό σου στην θέση που έβλεπες την μαμά σου αρκετά χρόνια πριν ,τότε που νόμιζες ότι εσύ θα παραμείνεις νέος για πάντα ,ένας νέος DORIAN GREYκαι ότι έχεις όλο τον χρόνο μπροστά σου να ζήσεις .Ξαφνικά ξυπνάς και αυτό που βλέπεις είναι να έχεις ζήσει μεγάλο μέρος της ζωής σου, να έχεις βιώσει καταστάσεις όμορφες αλλά και καταστάσεις που σε έχουν στιγματίσει και να παλεύεις να ισορροπήσεις και να εξισορροπήσεις αυτά που κέρδισες σε σχέση με τις απώλειες σου.
Όλοι έχουμε απώλειες καθώς τα χρόνια περνούν .Είναι αναπόφευκτο! και είναι τραγικό να μην μπορείς να συνειδητοποιήσεις  ότι τις παράπλευρες απώλειες στην εμφάνιση σου ή σε αυτά που δεν έζησες δεν μπορείς να τα αναπληρώσεις. Δν μπορείς να τα ζήσεις ετεροχρονισμένα γιατί αν αυτό συμβεί πέφτεις σε λάθη ,σε μικρά ή μεγάλα ατοπήματα που πολλές φορές συμπαρασύρουν και τους  γύρω σου οι οποίοι με την σειρά τους και άδικα συχνά πυκνά πληρώνουν και τις πολεμικές αποζημιώσεις.


Ρίχνω μια ματιά γύρω μου και παρατηρώ ανθρώπους κάπου λίγο πριν ή μετά την ηλικία μου να διαλύουν τις οικογένειες τους και να τραβάνε διαφορετικούς δρόμους. Κάπου εκεί στο κομβικό σημείο που τα παιδιά έχουν ''μεγαλώσει'', που κυρίως ο άντρας αναζητά νεώτερη γυναίκα για να επιβεβαιωθεί εκεί που η γυναίκα έχει φτάσει σε αυτό που νομίζει  ότι είναι τα όριά της και προσπαθεί να ζήσει όσα νομίζει ότι είχε δικαίωμα ή ότι δεν τις πρόσφερε ο σύζυγος κ.τ.λ κ.τ.λ . Αδιέξοδο !Τραβάς ένα μεγάλο Χ στο παρελθόν και τον κοινό σου βίο ,μαζεύεις τα συμπράγκαλά σου και την κάνεις για την ξένη αγκαλιά .Το τρίτο πρόσωπο ; Πάντα υπάρχει χώρος και για αυτό  όταν επιτρέψεις στον εαυατό σου να το ψάξει ή όταν θεωρείς τον εαυτό σου αδικημένο . Είναι συνήθως νεώτερο ,άκαφτο άφθαρτο μα  πολύ συχνά υποδεέστερο από αυτό που έχεις. Απλά δεν το συνειδητοποιείς. Δυστυχώς όταν το συνειδητοποιήσεις είναι αργά.Βάζεις την ουρά στα σκέλια και επιστρέφεις γιατί η θεωρία από την πράξη απέχουν παρα σάγγας .Τότε αξιολογείς διαφορετικά τον άνθρωπό σου και όταν έρθει η στιγμή που σε σουτάρει ο καινούριος με συνοπτικές διδικασίες ,βλέπεις ότι στην ζωή ο άνθρωπος όσο μεγαλώνει τόσο πιο πολύ έχει ανάγκη την συντροφικότητα και την οικειότητα και ότι η νέα αρχή συμβαίνει μόνο στα παραμύθια ή στις κινηματογραφικές ταινίες.
Περιπτώσεις διαλυμένων γάμων φτάνουν στα αυτιά μου καθημερινά. Ίσως εγώ να είμαι υπερβολικά αυστηρή και απόλυτη σαν άνθρωπος ,ίσως να σοκάρομαι γιατί κάτι τέτοιο δεν υπήρξε ποτέ στο πίσω μέρος του μυαλού μου στον γάμο μου και να με φοβίζει η προοπτική αλλά θεωρώ ότι ο άνθρωπος πρέπει να σέβεται και να υποστηρίζει τις επιλογές που έχει κάνει στην ζωή του και να μάθει να εκτιμά αυτά που του έχει  δοθεί  ή που έχει κατακτήσει.
Είναι αναξιοπρέπεια και ρεντικολιά να φτάνεις εκεί κάπου στα 45+ και να θυμηθείς ότι ο άνθρωπός σου δεν ήταν αυτός που επιθυμούσες ή ότι έχουν αλλάξει τα γούστα σου ή ότι θέλεις να δοκιμάσεις και με κάποιον άλλο .Οι σχέσεις δεν είναι σπίτι που νοικιάζεις και όποτε θέλεις το ξενοικιάζεις και μένεις αλλού. Δεν έχεις δικαίωμα να ''υποθηκεύσεις''την ζωή του συντρόφου σου για όλα αυτά τα χρόνια και μετά να του την διαλύεις .

Τα γεγονότα στην ζωή μας παίρνουν την διάσταση που τους δίνουμε αναλόγως με την περίοδο που μας συμβαίνουν .Πολλές φορές ο άνθρωπος γίνεται τυφλός για να μοιάσει στον έρωτα .Γιατί όλοι οι άνθρωποι αναζητούν τον έρωτα ,το ιδανικό ,αυτό που δεν έχει φθαρεί από την καθημερινότητα και δεν έχει ρίζες στην πραγματικότητα .Τυφλώνεται ηθελημένα γιατί θέλει να γαντζωθεί από κάπου ,να καλύψει κάτι βαθύτερο, έναν πόνο ,μία απώλεια, ένα σκληρό παρελθόν ,μία κρίση προσωπικότητας ...και τότε τα εξιδανικεύει όλα μέχρι να συνειδητοποιήσει ότι ο έρωτας είναι εφήμερος και πολλές φορές μάλιστα δεν είναι έρωτας ...τον έχεις βαφτίσει έρωτα για να δώσεις μια ονομασία στο αδιέξοδό σου .Ερμηνεύεις και παρερμηνεύεις λάθος πρόσωπα,κινήσεις ,λόγια γιατί είσαι απορροφημένος στο παραμύθι που θέλεις να ζήσεις .Μόνο που στα παραμύθια επιβάλλεται ένα happy end γιατί είναι παραμύθια και οι πρωταγωνιστές και ο έρωτας δεν έχουν  να αντιμετωπίσουν την καθημερινή φθορά,τα χρόνια που κυλάνε ,τις υποχρεώσεις που τρέχουν σαν παλαβές.Ο Έρωτας δυστυχώς δεν έχει ποτέ το happy end που περιμένεις ...δηλαδή να είσαι αιώνια ερωτευμένος...Ξεφουσκώνει σαν μπαλόνι και εσύ αδειάζεις ,αλλάζεις ,μιζεριάζεις γιατί ο έρωτας δεν είναι αγάπη για να μπορεί να αντέχει ,να πολεμάει ,να υπομένει ,να συντροφεύει και η αγάπη δεν μπορεί να προέλθει από έρωτα χωρίς να υπάρχουν κοινές εμπειρίες ,αγωνίες, παρελθόν βαρύ ή ελαφρύ για να μπορεί να βγει το ισοζύγιο στην μνήμη σου.


Και εκεί είναι που μπαίνει η Αγάπη με το Α κεφαλαίο να στέκεται σε δύο πόδια και μια μικρή συνδετική γραμμή για να διασφαλίζει την σταθερότητα . Αυτή η μικρή γραμμή ονομάζεται ΑΦΟΣΙΩΣΗ και είναι εξίσου σημαντική με την αγάπη .Ή αγάπη στηρίζεται στην αφοσίωση όσο μικρή και ασήμαντη να φαίνεται και πολλές φορές ζωγραφίζει τα πορτραίτα όσων την τιμούν και όσων την υποτιμούν. Η αφοσίωση έχει να κάνει με την πειθαρχία προς τον εαυτό σου και στις αξίες σου όταν κάτι πηγαίνει στραβά.  Στα ίσια όλοι είμαστε αφοσιωμένοι όμως η αφοσίωση έχει να κάνει με τις δύσκολες στιγμές ,τα ζόρια του άλλου, την ανάγκη του Έχει να κάνει με το χέρι που απλώνεται να σηκώσεις τον άλλο ακόμη και όταν το δικό σου χέρι είναι λαβωμένο, είναι η αγκαλιά που προσφέρεις στον άλλο ακόμη και όταν εσύ την αναζητάς απελπισμένα ,είναι ο σεβασμός σε αυτά που έχεις ζήσει με αυτόν τον άνθρωπο ακόμη και αν ήταν δύσκολα ή δυσάρεστα ,είναι το όχι στον εαυτό σου να αναζητήσει δικές του διεξόδους για να σωθεί .Η ΑΦΟΣΙΩΣΗ πάει χέρι χέρι με την ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ και με όλα εκείνα που σε κάνουν να ξεχωρίζεις από την ''μάκα'' από το φτηνό από το ποταπό. Έχει να κάνει με μια εσωτερική ευγένεια την ψυχής σου που δεν έχει να κάνει με την τυπικότητα του ''ευχαριστώ'' , ''παρακαλώ ''και μια συμπεριφορά προς τους άλλους για το τυπικό της υπόθεσης.


Τα τελευταία χρόνια έχω γίνει παρατηρητής ανθρώπων ,συμπεριφορών ,καταστάσεων και αυτό που έχω συνειδητοποιήσει είναι ότι πάντα υπάρχουν γύρω μας άνθρωποι διαθέσιμοι,ίσως μάλιστα και υπερβολικά διαθέσιμοι που μπορούμε να μπλεχτούμε συναισθηματικά για να αυτοπροσδιοριστούμε,να αυτοεπιβεβαιωθούμε,να αισθανθούμε κάτι φρέσκο που θα μας ανανεώσει και θα μας κάνει να αισθανθούμε καλύτερα.Πάντα υπάρχουν άνθρωποι που θα μπορούσαμε να επενδύσουμε συναισθηματικά με ό,τι έκβαση μπορεί να έχει μια τέτοια ιστορία το θέμα είναι να μην μπεις στην διαδικασία να ψάξεις ειδικά όταν έχεις οικογένεια,παιδιά και όχι σοβαρά και σημαντικά προβλήματα στην σχέση σου με τον άνθρωπό σου.
Η ποιότητα του ανθρώπου αποκαλύπτεται στις επιλογές που κάνει και τον χρόνο που τις κάνει. Και εκεί είναι που μπαίνει η ΑΓΑΠΗ να ρίξει φως στα σκοτάδια του μυαλού. Πολλές φορές με ξεπερνάει η αδυναμία του ανθρώπου να επιβληθεί στον εαυτό του και στα ένστικτά του και νομίζω ότι αυτό που χρειάζεται είναι να κοιτάξεις το πρόσωπό σου στον καθρέφτη με ειλικρίνεια και να δεις αν αυτό που βλέπεις σου αρέσει και σε ικανοποιεί. Αν οχι άλλαξέ το όσο προλαβαίνεις . Αν σου αρέσει  πάλι τότε φρόντισε να είσαι εσύ ο πρώτος που θα σε φτύσει στην μούρη γιατί θα ακολουθήσουν και άλλοι .


Γιατί οι άνθρωποι υπάρχουν απ’ τη στιγμή που βρίσκουνε
μια θέση
στη ζωή των άλλων.
Ή
ένα θάνατο
για τη ζωή των άλλων…ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ






Παρασκευή 31 Ιουλίου 2015

Είναι κάποια πλάσματα...



Είναι κάποια πλάσματα ''φτιαγμένα'' από αστερόσκονη και χώμα φεγγαριού. Είναι κάποια πλάσματα που κατά την δημιουργία τους ζυμώθηκαν με ό,τι ομορφότερο και αγνό υπήρχε στο σύμπαν .Ήρθαν αθόρυβα και έφυγαν το ίδιο αθόρυβα και βιαστικά σαν να έκοψε το νήμα ένα μαγικό χέρι για να μην προλάβουν να ''φθαρούν ''στην σκέψη και στην καρδιά όσων αγάπησαν .


Είναι κάποια πλάσματα μαγικά  και σπάνια σαν τους μονόκερους που μπορούν να ζούν μόνο στα παραμύθια .Ακόμη και ο χρόνος που αποφασίζουν να φύγουν είναι ευλογημένος...και ο χρόνος και ο τρόπος...ακόμη και η παρέα που τα συνοδεύει στο να ανοίξουν τα φτερά τους.
Είναι κάποια πλάσματα που ήρθαν για να κάνουν τις ζωές αυτών που αγάπησαν ...ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ και τις ζωές και τον χαρακτήρα μένοντας ανεξίτηλα χαραγμένα στην μνήμη και στην ψυχή.

Η απώλεια πηγαίνει πάντα χέρι χέρι με την μοναξιά. Μια μοναξιά περίεργη ,αφοπλιστικά ωμή γιατί αισθάνεσαι μόνος ακόμη και αν βρίσκεσαι στο πλήθος. Η μοναξιά είναι στην σκέψη και είναι από χώμα (όπως έγραψε και η Βαμβουνάκη).Και είναι αυτό το κομβικό σημείο που το μυαλό παίζει παιχνίδια και σε αποπροσανατολίζει,ψάχνει να βρει διεξόδους,λανθασμένες τις περισσότερες φορές,γιατί προσπαθείς να διώξεις τον πόνο.Τον πόνο όμως πρέπει να μάθεις να τον σέβεσαι και να μην τον φοβάσαι ,να μην τον εξοστρακίζεις γιατί είναι αναπόφευκτο να τον αισθανθείς ,να τον βιώσεις αν θέλεις να προχωρήσεις ,να εξελιχθείς και να δικαιώσεις αυτόν που σε επέλεξε να τον συνοδεύσεις στην πορεία της ζωής του όσο σύντομη και αν ήταν.
Η απώλεια πολλές φορές συνοδεύεται από παράπλευρες απώλειες συναισθηματικές ,οικογενειακές ,προσωπικές και εκεί είναι που πρέπει να λειτουργήσει το ένστικτο της επιβίωσης και ο προσωπικός κώδικας αξιών που έχεις .Εκεί είναι που πρέπει να μείνεις ακόμη και αν θέλεις να το βάλεις στα πόδια γιατί όσο μακρυά και να τρέξεις η απώλεια θα σε ...καταδιώξει και τότε θα έχεις χάσει και άλλα σημαντικά στην ζωή σου και πρώτα από όλα τον εαυτό σου.

Και εκεί είναι που πρέπει να σταθείς βράχος όσο και αν πονάς και να στηρίξεις τον εαυτό σου,την οικογένειά σου,τις επιλογές σου,να αγκαλιάσεις όσα έζησες γιατί ήταν ουσιαστικά και πολύτιμα και βάλανε ένα μικρό ή μεγάλο λιθαράκι σε αυτό που έγινες.Εκεί πρέπει να σταθείς στους ανθρώπους σου και να προσφέρεις την αγκαλιά σου απλόχερα και με αυταπάρνηση και όχι να αναζητήσεις ξένες αγκαλιές να χωθείς και να λουφάξεις ,να αφιερώσεις χρόνο στους άλλους και όχι στην εικονική πραγματικότητά σου ακόμη και αν σημαίνει ότι θα επαναπροσδιορίσεις το κέντρο του κόσμου σου.


Εκεί θα πρέπει να δώσεις το χέρι σου να πιαστεί ο άλλος και να μην τον παρατήσεις να ταλαντεύεται στον γκρεμό του.

.Και ξέρεις γιατί; γιατί βιώνοντας τον θρήνο και την απώλεια θα μπορέσεις να προχωρήσεις ,θα μπορέσεις να αναγεννηθείς από τις στάχτες σου και θα γίνεις πρότυπο προς μίμηση και όχι προς αποφυγή και πάνω από όλα ...αυτά τα μάτια που σε κοιτάζουν από ψηλά ,από τον δικό τους πλανήτη και κόσμο θα αισθανθούν υπερήφανα γιατί έχουν και κάτι δικό σου μέσα τους ,κάτι που στάθηκε η αιτία για την ύπαρξή τους στον κόσμο μας.

Τρίτη 7 Ιουλίου 2015

Το ΟΧΙ που αγάπησα

Αυτό που κάνει κάθε άνθρωπο μοναδικό είναι  η ύπαρξη  που διαμορφώνεται μέσα από την σειρά των γεγονότων που έρχονται για να μείνουν και να χαράξουν την προσωπικότητά μας. Η επεξεργασία των γεγονότων αυτών και ο τρόπος που επιλέγουμε να δράσουμε ή να αντιδράσουμε σε αυτά είναι αυτό που καθορίζει και την διαφορετικότητά μας. Σύμπτωση  ή συγχρονισμός; Συνειδητή επιλογή ή τυχαία γεγονότα;
Όλα αυτά τα χρόνια στην ζωή μου υπάρχει ένας άξονας ,ένα σύστημα αξιών και ιδεών που άρχισε να με καθορίζει και να μου δίνει υπόσταση καθώς διάφορα γεγονότα... απλά συνέβησαν. Έκανα την επιλογή να φέρω στον κόσμο πολλά παιδιά και να γυρίσω την πλάτη σε μικρές καθημερινές απολαύσεις ,σε αυτονόητα γιατί πάντα πίστευα ότι κάθε άνθρωπος έχει να προσφέρει κάτι μοναδικό σε αυτό που αποκαλούμε ΖΩΗ .

Τα παιδιά μου τα μεγάλωσα και τα μεγαλώνω περισσότερο με την λέξη ΟΧΙ παρά με το ΝΑΙ. Πάντα πίστευα ότι ο άνθρωπος μαθαίνει και καλλιεργείται μέσα από τις δυσκολίες και από την στέρηση γιατί αυτά του ανοίγουν τον δρόμο στην σκέψη του ,στις εναλλακτικές του και γίνεται πιο αυτόνομος και ανεξάρτητος. Όταν ο άνθρωπος καταφέρει να βγει από την παγίδα που του στήνει το ΕΓΩ του και καταργήσει στην ζωή του την λέξη σύγκριση και ζήλεια τότε βρίσκεται ένα βήμα μπροστά στην ευτυχία του . Όταν ιεραρχείς τα σημαντικά σου και καταλάβεις ότι ο κόσμος σου ,τα πιστεύω σου ,οι αξίες σου και τα ιδανικά σου δεν μπορεί να στα στερήσει κανείς γιατί είναι βαθιά ριζωμένα στην ύπαρξή  σου τότε μπορείς να λες τα ΟΧΙ σου καθαρά και αποφασιστικά.
Συχνά μου λένε ότι είμαι απόλυτη. Για μένα όμως κάποια πράγματα είναι ξεκάθαρα και βασίζονται σε απόλυτες αξίες πάνω στις οποίες έχω βασίσει την ύπαρξή μου. Δεν αντέχω αυτούς που ,μπορεί να λένε ΟΧΙ αλλά η συμπεριφορά τους δείχνει ότι μπορεί να υπάρξει και το ΝΑΙ κάπου κρυμμένο, που λένε ΟΧΙ αλλά που επειδή είναι φιλάρεσκοι , κολακευμένοι ίσως και φοβισμένοι δίνουν μικρά ανεπαίσθητα φωτάκια του ΝΑΙ και μετά φοράνε το φωτοστέφανο της αθωότητας και ανακυρήσσονται οσιομάρτυρες. Εγώ το ΟΧΙ μου το φωνάζω το διατυμπανίζω και είμαι απόλυτη όταν αυτό έχει να κάνει με το σύστημα αξιών μου .Πάντα με μπέρδευε το πορτοκαλί στα φανάρια και μέχρι και σήμερα όταν βλέπω πορτοκαλί σταματάω ακριβώς γιατί δεν είναι πράσινο επομένως δεν έχω λόγο να περάσω το φανάρι ή...  να ξεπεράσω τα όριά μου.

Το ΟΧΙ πάντα προκύπτει από την επίγνωση που έχεις για το πως στέκεσαι στην ζωή σου, στην εργασία σου, στην σχέση σου, στον γάμο σου βασικά από τον ρόλο που κάθε φορά καλείσαι να υποστηρίξεις γιατί η ζωή είναι ένα θέατρο που οι πρωταγωνιστές θα πρέπει να γνωρίζουν τους ρόλους και τα όριά τους. Η ζωή είναι μια παράσταση και αυτός που τελικά μένει στην μνήμη είναι αυτός που σέβεται τον εαυτό του τόσο πολύ και τόσο βαθιά που τον προστατεύει από την προχειρότητα του να προδώσει τους συμπρωταγωνιστές του.

Τα ΟΧΙ μου λοιπόν αγαπώ να τα βροντοφωνάζω  αδιαφορώντας για τον φόρο ''αντιπάθειας ''που μπορεί να πληρώνω ,για αυτά που χάνω από το να μην συμμορφώνομαι με αυτά που θα ήθελαν οι περισσότεροι να ανήκουν στα ΝΑΙ μου για να μην προβληματίζονται. Τα ΟΧΙ μου είναι καλοραμμένα μέσα στην συνείδησή μου,ατόφια ,καθαρά που δεν αφήνουν περιθώρια ισορροπίας όταν αυτά παραβιάζονται .Τα ΟΧΙ μου με κάνουν να φαίνομαι αγενής και κάποιες φορές προσβλητική σε αυτόν που τα παραβιάζει ,που τα λεηλατεί αλλά δεν με έχουν διαψεύσει ποτέ γιατί μπορώ να αυτοκαθορίζομαι και να μπορώ να βλέπω αυτό που βρίσκεται κρυμμένο πίσω από την εικόνα ,από το ''φαίνεσθαι'' από τα αθώα πρόσωπα και τα φωτοστέφανα που τα πλαισιώνουν, από τα μεσοβέζικα ΟΧΙ  και από κολακευμένες πριγκίπισσες

 και βατράχους που ψάχνουν με αγωνία να μεταμορφωθούν σε πρίγκιπες.

Ίσως τελικά η αγάπη να ανθίζει περισσότερο μέσα από τα ΟΧΙ που λες στην πορεία της ζωής όταν πρέπει να επιλέξεις ανάμεσα στο δύσκολο ΟΧΙ και το εύκολο ΝΑΙ .Ίσως αυτό το δύσκολο ΟΧΙ να είναι που κάνει και  την διαφορά.


Κυριακή 5 Ιουλίου 2015

TA ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ



Τα χρόνια της αθωότητας ,εκείνα τα νοσταλγικά ,τα πλασμένα από ροζ καραμελί  συννεφάκια ...Τα χρόνια της Αθωότητας που με το πέρασμα των χρόνων αρχίζουν και χάνουν το χρώμα τους ξεθωριάζουν μέχρι να φτάσουν στην απόχρωση της συνειδητοποίησης ,της ενοχής  και των προδομένων αξιών.

 Τα χρόνια της αθωότητας μετράνε χιλιάδες θύματα  κυρίως τα συναισθήματα που είχαν εμπνεύσει στις καρδιές κάποιων αιώνια ρομαντικών τύπων που αποφάσισαν να στέκονται χωρίς τις καβάτζες τους . Και φτάνεις στο σημείο εκείνο ,στον χρόνο που απομυθοποιείς τα χρόνια που έζησες, που βλέπεις τις σκέψεις των άλλων να μην είναι διαυγείς αλλά να κρύβονται πίσω από ένα πέπλο σκοτεινό που σε τρομάζει. Σκέψεις που δεν πέρασαν ποτέ από το μυαλό σου ούτε όταν τραβούσες τα ζόρια σου και τα συννεφάκια σου προσγειωνόντουσαν ένα ένα άτσαλα στο κεφάλι σου. Εσύ παρέμενες πάντα στο ροζ της αθωότητάς σου για όσους αγάπησες ,δέθηκες ,μοιράστηκες ...Εσύ πίστεψες ότι δεν θα περάσεις μόνη τα ζόρια σου και πάλι, ότι θα μοιραστούν ,ότι θα βρεθεί ο ώμος  ,το χέρι που θα σε σηκώσει ...και βέβαια ισοπεδώθηκες γιατί δεν κατάλαβες ποτέ πόσο εύκολο θα τους ήταν  να σε ξεπουλήσουν στην αγορά του'' εγώ'' τους  για κάτι φτηνό και πρόχειρο .



Και εσύ εκεί πεισματικά ,σχεδόν εμμονικά  να στέκεσαι με τις ροζ ρομαντικές σου αξίες και να επιμένεις να τις στηρίζεις ,να τις υποστηρίζεις ακόμη και αν είχες και εσύ τα μωβ σου όλα αυτά τα χρόνια μα παρότι σε άλλαξαν η αθωότητα παρέμεινε μέσα σου προίκα ξεπερασμένη αλλά τόσο πολύτιμη και ουσιαστική που σε διαφοροποίησε από κάποιους άλλους ,κάποιους τυχαίους που θυμήθηκαν αυτά που δεν έζησαν ή δεν τους ήρθαν όπως ήθελαν, όσους σε παράτησαν γκρεμοτσακισμένη από το ροζ συννεφάκι σου διαλύοντας τις ψευδαισθήσεις .
Πόσο φτηνός μπορεί τελικά να γίνει ένας άνθρωπος ;Δεν ξέρω .Πάντα με εντυπωσιάζει γιατί πάντα νομίζω ότι δεν υπάρχει παρακάτω!



 

Κυριακή 10 Μαΐου 2015

ΟΙ ΟΥΔΕΤΕΡΟΙ



«Ἔστιν οὖν τραγωδία μίμησις πράξεως σπουδαίας καὶ τελείας, μέγεθος ἐχούσης, ἡδυσμένῳ λόγῳ, χωρὶς ἑκάστῳ τῶν εἰδὼν ἐν τοῖς μορίοις, δρώντων καὶ οὐ δι' ἀπαγγελίας, δι' ἐλέου καὶ φόβου περαίνουσα τὴν τῶν τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν»
 «κάθαρσιν» Είναι απαραίτητο ο θεατής να «καθαίρεται» από το άγχος και τις έντονες ψυχολογικές μεταπτώσεις που τον κατακλύζουν, παρακολουθώντας την εξέλιξη του δράματος. Γι’ αυτό ο ήρωας θα πρέπει να διαλεχτεί με μεγάλη προσοχή, δεν πρέπει να είναι κακός και ανέντιμος, γιατί ο θεατής θεωρεί αναπόφευκτη την τιμωρία του και δεν συμπάσχει μαζί του. Δεν πρέπει να είναι αδιάβλητος και εξαίρετος γιατί ο θεατής οργίζεται με τους θεούς, όταν ο ήρωας δεινοπαθεί χωρίς να φταίει. Ο ήρωας, πρέπει να είναι σαν τον «Οιδίποδα», ο οποίος είναι ένας άνθρωπος με πολλές διακυμάνσεις στον χαρακτήρα του, είναι καλός, δίκαιος, θρασύς, καχύποπτος, ένας συνηθισμένος άνθρωπος.


και  ήρθε η ''κάθαρσις'' και το ξεκαθάρισμα  ,η κάλυψη ,η συγκάλυψη και οι αποκάλυψη .Ήρθαν και οι ''ουδέτεροι'',είδος από μόνο τους και φυσικά όχι είδος υπό εξαφάνιση !Δυστυχώς !Είναι από τα ανθεκτικά από αυτά που πάντα θα υπάρχουν γιατί το ένστικτο της αυτοσυντήρησης στο συγκεκριμένο είδος  είναι υπέρ του δέοντος ανεπτυγμένο.
Όλοι γνωρίζουμε τουλάχιστον έναν'' ΟΥΔΕΤΕΡΟ'' στην ζωή μας  .Τους αναγνωρίζεις από το βλέμμα .Απαθές ,καθόλου συγκεκριμένο και καθόλου μα καθόλου  εστιασμένο.Δεν κοιτάζουν στα μάτια τον άλλον παρα μόνο όταν έχουν κάτι να ζητήσουν,να κερδίσουν...Δεν δίνουν ποτέ τίποτα γιατί ο εαυτός τους είναι ο άξονας του κόσμου τους.Δεν χαλαλίζουν τίποτα  και σε κανέναν!Δεν θα μπορούσαν να θυσιαστούν για κανέναν γιατί προφανώς δεν μπόρεσαν να αγαπήσουν ,να δοθούν ,να παραφρονήσουν ,να καταρρίψουν τα όρια τους και τις δυνάμεις τους.Οι ουδέτεροι είναι πάντα απόντες .Δεν έχουν επιστήθιους φίλους ,δεν έχουν σύντροφο ,δεν έχουν μόνιμο ώμο να ακουμπήσουν.Άλλωστε δεν τους χρειάζονται...Κάποιους περιστασιακοί γνωστοί και συνάδελφοι μπορούν να παίξουν αυτόν τον ρόλο.Για πόσο ;Για τόσο ...όσο.Αρκεί να μην αρχίσουν και αυτοί και ζητάνε ,αρκεί να είναι τόσο επιφανειακοί όσο τους χρειάζονται.Οι ΟΥΔΕΤΕΡΟΙ δεν θα υπερασπιστούν ποτέ άλλον εκτός από τον εαυτό τους τους αρκεί να μην δυσαρεστούν τους τυχαίους που τους πλαισιώνουν.Οι ΟΥΔΕΤΕΡΟΙ δεν ζηλεύουν απλά ΦΘΟΝΟΥΝ !Είναι το μοναδικό συναίσθημα που μπορούν να αισθανθούν .Δεν εξελίσσονται σαν άνθρωποι και για να πω την αλήθεια μάλλον παλινδρομούν γιατί αυτά τα πλάσματα έχουν μόνιμα κάτι ανικανοποίητο που ψάχνουν να φτάσουν είτε στο παρελθόν τους ,είτε στους γύρω τους.

Ο αγώνας που δόθηκε δεν είχε όρια ,δεν είχε σύνορα .Με σημάδεψε βαθιά και με γέμισε με μια βαθιά υπερηφάνεια για αυτά που κατάφερα,για όσα έδωσα .Με γέμισε με ευγνωμοσύνη για όσα έμαθα ,για όσα έγινα .Διέψευσα όσους νόμισαν ότι δεν θα τα κατάφερνα ,ότι θα λύγιζα ,ότι θα καταστρεφόμουν .Διέψευσα όσους κατά καιρούς με κατηγορούσαν δίκαια ή άδικα για πράγματα που ίσχυαν ή δεν ίσχυαν γιατί τελικά φάνηκε η ανεπάρκειά τους και η μικρότητά τους γιατί ό,τι και άνθρωπος να ήμουν μπόρεσα να γίνω ηρωίδα μιας ''τραγωδίας'',σε άλλα χρόνια αυτό που έζησα θα μπορούσε και να εμπνεύσει τραγικό ποιητή ενώ εκείνοι εξακολουθούν να είναι ΟΥΔΕΤΕΡΟΙ,ΑΔΙΑΦΟΡΟΙ,ΤΥΧΑΙΟΙ που όταν φτάσει η ώρα να φύγουν δεν θα έχει κανείς να θυμάται κάτι από αυτούς
.
Εγώ είχα την τύχη να αξιωθώ την ''κάθαρση''σαν γνήσια πρωταγωνίστρια τραγωδίας.Έχω κάποιον να με σκέφτεται και να με φροντίζει,να δίνει ελαφρυντικά στα μικρά μου παραπτώματα ή ατοπήματα και να κρατάει μια θέση στην καρδιά του.Έχω δυο ,τρεις που μου ψιθυρίζουν τα βράδια μου να μην δίνω δεκάρα για το τι λένε οι ΟΥΔΕΤΕΡΟΙ γιατί η ήττα του αγώνα μου μου εξασφάλισε μια ανέλπιστη νίκη...Να γίνω κάτι που αυτοί δεν θα φτάσουν ποτέ .Και ας μην υπήρξε ποτέ κάποιος να τους ξεμπροστιάσει για χάρη μου !Τελικά μια χαρά τα κατάφερα και μόνη!


Παρασκευή 10 Απριλίου 2015

IL PRINCIPE DORME QUI!


Οι πρίγκιπες της καρδιάς δεν χάνονται ποτέ ,αντιστέκονται στην φθορά και στην λήθη και παρ όλη την φυσική τους ανυπαρξία τους εξακολουθούν να φωτίζουν τις ζωές όσων σημάδεψαν στο πέρασμά τους.
Είναι  προνόμιο που παραχωρεί ο Θάνατος σε όσους δεν τον φοβήθηκαν αλλά τον κοίταξαν κατάματα και τον αγκάλιασαν δίχως να του κρατήσουν κακία για την επιλογή του να είναι αυτοί που θα φύγουν.Απλά τον αγκάλιασαν ,τον άγγιξαν ,του έδωσαν σπίτι να ξαποστάσει από τον άχαρο ρόλο του. Και αυτός όλο και καθυστερούσε την αναχώρηση,όλο και αναζητούσε έστω και προσωρινά να αισθανθεί ένα μικρό κάτι από αυτή την απόλυτη ,απρουπόθετη αγάπη που οι πρίγκιπες ευλογήθηκαν να ζήσουν.Σαν μία τζούρα από τσιγάρο που την τραβάς ίσα ίσα για να ξεχαστείς για μία στιγμή και να συνεχίσεις το ταξίδι στο σεκλέτι σου,στον νταλγκά σου.

Οι πρίγκιπες λοιπόν αγκάλιασαν τρυφερά τον Θάνατο,χόρεψαν μαζί του ,περπάτησαν στα σκοτεινά του μονοπάτια και φώτισαν τον δρόμο του δείχνοντάς του αυτά που μπορούσαν να δουν τα δικά τους μάτια,αυτούς που αγάπησαν και τους αγάπησαν.Του έδειξαν το νήμα της αγάπης που ένωσε ζωές και τον ομφάλιο λώρο που είναι άφθαρτος γιατί έχει κάτι από Παράδεισο μέσα του.Και ο Θάνατος έκλαψε σαν μικρό παιδί που του φορτώθηκε ο άχαρος ρόλος του αποχωρισμού.Χάιδεψε απαλά το κεφάλι τους και τους νανούρισε απαλά και τρυφερά στην αγκαλιά του και τους χάρισε Αθανασία για να εξακολουθούν να φωτίζουν τις ζωές όσων ευλογήθηκαν να τους γνωρίσουν και να τους αγαπήσουν.
IL PRINCIPE DORME QUI!
DO NOT DISTURB!

Κυριακή 15 Μαρτίου 2015

ΠΛΟΥΤΟΣ!





Σχεδόν τρία χρόνια ή μήπως τρεις αιώνες ; Θολώνει το μυαλό και δεν μπορεί να αριθμήσει γιατί οι αριθμοί επιβάλλουν μία σχετικότητα και προσπαθούν να καλουπώσουν  το αέναο την ολότητα  σε ανθρώπινα όρια για να έχει νόημα στην πεπερασμένη αντίληψή μας.
Πως μπορεί ο άνθρωπος σε τρία μόλις χρόνια να αποκτήσει τόση γνώση και τόσες εμπειρίες σαν να έχει ζήσει αιώνες πάνω σε αυτόν τον πλανήτη;Τρία χρόνια μάχης,αγώνα ,υπερβατικής προσπάθειας !Τρία χρόνια αγκαλιάσαμε μία άγρια πραγματικότητα και την εξημερώσαμε.Εξημερώσαμε τα ''τέρατα''που κατοικούν στις μικρές και σκοτεινές γωνιές του νου μας και τρέφονται με φόβο και απελπισία.Υποτάξαμε τον νου και το σώμα μας και ζήσαμε  μέσα σε μία άγρια μακαριότητα αγόγγυστα ,χαμηλώνοντας τα μάτια και κοιτώντας την ζωή που ήθελε να την αγκαλιάσεις με αγάπη.Η αγάπη μιας ολόκληρης ζωής συμπυκνωμένη για να μπορεί να χωρέσει στον χρόνο και να την πάρει μαζί του στην αιωνιότητα.


Τίποτα δεν ήταν δύσκολο ,τίποτα δεν ήταν ακατόρθωτο .Δεν υπήρχε τίποτα που δεν άντεχες ,τίποτα που δεν μπορούσες να σηκώσεις !Μερικές φορές είχα την αίσθηση του υπερανθρώπου !Έφτασα σε τέτοιο επίπεδο που ουσιαστικά έγινα ένα εξανθρωπισμένο θηρίο ,ένας ακούραστος πολεμιστής .Τις ημέρες έτρεχα να προλάβω,να είμαι πάντα πριν από αυτό που ήταν να συμβεί,να διαβάσω ανάγκες ,πρόσωπα,βλέμματα και τις νύχτες με το ένα μάτι ανοιχτό και το άλλο κλειστό μη τυχόν και τρυπώσει στο μισοσκόταδο κάτι που δεν θα έβλεπα.
Κανένας δεν μπορούσε να αντιληφθεί το μέγεθος της προσπάθειας .Πιθανόν ούτε εγώ η ίδια ,ούτε κανείς από τους  άμεσα εμπλεκόμενους στην περιπέτεια γιατί είχαμε καταφέρει και το είχαμε κάνει φυσιολογικότητα.Είναι απίστευτο πως η μεγάλη αγάπη του ανθρώπου μπορεί να τα δεχτεί όλα,να τα υπομείνει αλλά και να τα υπερασπιστεί με πάθος.Είναι απίστευτο πως ο άνθρωπος προσαρμόζεται στις καταστάσεις  και πως μαθαίνει την έννοια της αυταπάρνησης μέσα από σκληρά μαθήματα ζωής.''Αυταπάρνηση ''σημαίνει αρνούμαι τον εαυτόν μου ,τον βάζω δεύτερο ...τρίτο...τελευταίο...!για κάποιον άλλον κάποιες φορές για μία ιδέα , για ένα πιστεύω ,για ένα'' τίποτα'' δικό σου αλλά ένα ''τα πάντα''των άλλων !
Μεγάλη περιπέτεια !Οδυνηρή και επίπονη αλλά και η ομορφότερη περιπέτεια που αξιώθηκα μέχρι σήμερα να ζήσω !Έζησα στιγμές απίστευτες , αγκαλιές ,φιλιά ,χάδια όλα ... υπερβολικά όλα απλόχερα . Βίωσα το μεγαλείο της αγάπης  της ομαδικότητας ,της εμπιστοσύνης,της ευθύνης .Δημιουργήθηκαν διακλαδώσεις,συνάψεις και δεσμοί σε έναν ιστό που μόνο μια αράχνη θα μπορούσε να υφάνει.Χτίστηκαν σχέσεις αδερφικές,οικογενειακές φιλικές με ανθρώπους που μέχρι πριν λίγα χρόνια μας ήταν άγνωστοι και γίναμε πλουσιότεροι συναισθηματικά γιατί τους έχουμε πλέον στην ζωή μας.

Τόσος ''πλούτος''μέσα από τόσο πόνο,τόση μεγάλη προσπάθεια που τότε φάνταζε στα μάτια μας μηδαμινή.Όταν σκέφτεσαι τον εαυτό σου με απόσταση χρονική από τα γεγονότα καταλαβαίνεις την πραγματική διάσταση των όσων βίωσες και σε άλλαξαν ,σε διαμόρφωσαν ,σε εξέλιξαν ,σε έκαναν καλύτερο,δυνατότερο και με μεγαλύτερη επίγνωση για τα απλά,τα ουσιαστικά αυτά για τα οποία αξίζει να ζεις!
Σε τέτοιες περιπτώσεις δοκιμάζονται οι οικογενειακοί δεσμοί,οι συγγενικοί ,οι φιλικοί και βλέπεις ότι τελικά επιβιώνουν στην καρδιά σου όσες σχέσεις αξίζουν,όσες μπορούν να σταθούν στον χρόνο.Έμαθα λοιπόν ότι το αίμα δεν είναι αυτό που διαμορφώνει τις συγγένειες . Έμαθα να διακρίνω τους ΑΝΙΩΘΟΥΣ και ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΑ ΑΝΑΠΗΡΟΥΣ ανθρώπους που όχι μόνο δεν μας στήριξαν συναισθηματικά όλο αυτόν τον καιρό αλλά δημιούργησαν και ενοχές για αυτά που περίμεναν να εισπράξουν αλλά ποτέ δεν έδωσαν οι ίδιοι. Aκόμη και την ημέρα του αποχαιρετισμού έδιναν την αίσθηση του ''Ξεκίνησα να πάω για καφέ, είδα μια κηδεία και είπα να μπω από περιέργεια''.Όταν λοιπόν την ημέρα του αποχαιρετισμού ενός μικρού παιδιού παραμένεις ΑΝΙΩΘΟΣ σου αφαιρείται το προνόμιο του να είσαι άνθρωπος!Έτσι απλά!
Ο Οδυσσέας προσδιόρισε τελικά σχέσεις,όρισε συγγένειες ,φιλίες και επιβεβαίωσε την ιδιότητα και έδωσε τον ορισμό του ανεπαρκούς,του άνιωθου,του ουδέτερου εκείνου που για κανέναν δεν είναι τόσο σημαντικός ώστε να μπορεί να ''πεθάνει''για χάρη του!

Παρασκευή 13 Μαρτίου 2015

ΠΕΤΑ !





Και έρχεται η ημέρα που οι φτερούγες αρχίζουν να ανοίγουν δειλά,διστακτικά και αθόρυβα για να μην πληγώσουν,να μην μπορεί κανείς να πιαστεί από πάνω τους και τις αιχμαλωτίσει .Το ταξίδι σου φτάνει στο τέλος ,στο λιμάνι του και οι στιγμές είναι δύσκολες γιατί ο αποχωρισμός γράφεται και αυτός με Άλφα κεφαλαίο όπως και η Αγάπη .
 Έτοιμος να πιάσεις ουρανό ,να αγκυροβολήσεις σε ένα σύννεφο για να μπορέσεις να ρίχνεις και μια κλεφτή ματιά σε αυτούς που θα λείπεις ,σε αυτούς που θα σε σκέφτονται είσαι έτοιμος να  συνεχίσεις το ταξίδι σου στην αιωνιότητα ,σε κάποιο αστέρι πιθανόν, για να φωτίζεις ζωές ,τις ζωές όσων αγάπησες και όσων σε αγάπησαν όσων χώρεσαν στα μάτια σου και εσύ στα δικά τους,όσων ένωσες με διακλαδώσεις και συνάψεις αγάπης ,νοιαξίματος,ανθρωπιάς.
Πως μπορεί μια μάνα να εμποδίσει το παιδί της να πετάξει; Πάντα πίστευα ότι ο άνθρωπος ''φεύγει''όταν αυτός θελήσει απλά η ζωή επινοεί τον τρόπο ! Πάντα πίστευα ότι οι αγώνες πρέπει να δίνονται ακόμη και όταν η έκβαση είναι από πριν προκαθορισμένη. Ίσως μάλιστα αυτοί οι αγώνες να έχουν και μεγαλύτερη αξία γιατί φωνάζουν αξιοπρέπεια ,υπέρβαση,ευθύνη και αν και ηττημένος είσαι νικητής!
Την Ζωή αξίζει να την προστατεύεις και να την υπερασπίζεσαι αλλά και ο Θάνατος όσο τρομακτικός και αποκρουστικός  να είναι ,είναι η άλλη όψη της Ζωής .Πλευρές του ίδιου νομίσματος της ύπαρξης  απαιτεί σεβασμό ,κατάνυξη .δέος σε τέτοιες δόσεις όσες και η Ζωή. Ο Θάνατος έρχεται αθόρυβα σε αυτούς που σημάδεψαν ζωές ,που στιγμάτισαν τον χρόνο με μνήμες ,που ένωσαν ανθρώπους χαράζοντας ανεξίτηλα  το όνομά τους στις καρδιές και στην μνήμη. Τους δίνει το δικαίωμα να ''φύγουν ''έπιλέγοντας αυτούς που θα έχουν κοντά τους,  τους δίνει το προνόμιο να φύγουν με αγάπη περίσσεια ,ακριβώς όπως ήρθαν τότε που πήραν την πρώτη ανάσα και τους δόθηκε το δικαίωμα της ζωής.


Και οι φτερούγες ανοίγουν ,και εσύ είσαι έτοιμος να πετάξεις ,να αλλάξεις χώρο,χρόνο,υπόσταση. Ένα χέρι να αγγίζει τα μαλλιά σου ,να σε χαϊδεύει τρυφερά , να σου κρατά το χέρι και να σε φιλάει και να σου λέει ''Φύγε '', ''Πέτα'' .Η μάνα δεν μπορεί να είναι  ποτέ εγωίστρια όταν πρόκειται για το παιδί της ακόμη και όταν δεν συμφωνεί με τις επιλογές του. Αυτό είναι το μεγαλείο της μητρικής αγάπης .
Ο ομφάλιος λώρος δεν κόβεται ποτέ .Η αγάπη δεν χάνεται ποτέ .Η αγάπη είναι ενέργεια και η ενέργεια διατηρείται, μετουσιώνεται , πολλαπλασιάζεται.
 Και εσύ συνεχίζεις το δικό σου ταξίδι φορώντας έναν μάρσιπο από την μέσα πλευρά του κορμιού σου όπως τότε που άρχισε το ταξίδι στην ύπαρξη σαν μια μικρή καρδιά και εκεί μέσα σου, κοντά στην καρδιά σου'' φοράς '' αυτόν που σου έκανε την τιμή να σε επιλέξει για μάνα του!


Κυριακή 15 Φεβρουαρίου 2015

ΟΙ ΕΜΠΟΡΟΙ ΤΗΣ ΒΕΝΕΤΙΑΣ!




Κάθε βράδυ προσπαθώ να καταλήξω πόσο χρονών είμαι !Κάθε βράδυ το αποτέλεσμα είναι διαφορετικό γιατί τα χρόνια δεν μπαίνουν σε προσθαφαιρέσεις ,η ηλικία καταρρίπτει βασικές μαθηματικές έννοιες και αξιώματα.Στην ζωή συχνά το ένα και ένα μπορεί να κάνει αιώνα!
Είχα την τύχη η ζωή να με δεχθεί για μεταπτυχιακά και διδακτορικό με υποτροφία! Τα βρήκα λοιπόν με την ζωή αλλά και με τον εαυτό μου και κατάλαβα ότι η ζωή για να σε σεβαστεί πρέπει πρώτα να την έχεις σεβαστεί εσύ όπως άλλωστε και τον θάνατο!
Έχω ζήσει τον θάνατο παιδιών που έπασχαν από καρκίνο.Έχω γνωρίσει την αξιοπρέπεια να αποχαιρετάς το παιδί σου όρθιος ,το βουβό κλάμα του γονιού που περιμένει το μοιραίο και κρατά τα δόντια σφιχτά και το δάκρυ στο χείλος του ματιού για να μην τρέξει,να μην λυγίσει.Γονείς που πάλεψαν με το παιδί τους μέχρι τέλους και είτε τα κατάφεραν είτε όχι όμως πάλεψαν,αγωνίστηκαν,προσπάθησαν να κάνουν τα πάντα για να μην μείνει το παιδί τους αβοήθητο.
Έμαθα λοιπόν ότι κάποιες Μ.Κ.Ο, οι οποίες γεννήθηκαν από την ανάγκη να υποκατασταθεί το ανύπαρκτο  κράτος , οργανώνουν ΗΜΕΡΕΣ ΜΝΗΜΗΣ σε χλιδάτα ξενοδοχεία ή σε χώρους πολυτελείς και γκλαμουράτους για ευνόητους λόγους και καλούνται γονείς που έχουν βιώσει την απώλεια να παρευρεθούν μαζί με το μαχαίρι που έχουν στην καρδιά τους . Γιατί; για να θυμηθούν το παιδί τους; Μα δεν το ξεχνάνε ποτέ !Το κουβαλάνε πάντα μέσα τους μαζί με εικόνες ,αισθήματα αναμνήσεις .Δεν χρειάζονται οι ημέρες μνήμης τέτοιου είδους !
Επιτέλους ας σταματήσει ο πόνος του άλλου και ειδικά για το παιδί του να γίνεται εμπορεύσιμος!Ας σταματήσει αυτή η απάνθρωπη και θλιβερή συνήθεια να γίνονται οι άνθρωποι αυτοί αντικείμενο εκμετάλλευσης !Ο πόνος είναι βουβός και όπως οι περισσότερες σιωπές φωνάζει αξιοπρέπεια!!
Υπάρχουν Μ.Κ.Ο που πραγματικά επιτελούν έργο και άλλες  καλοστημένα μαγαζιά που αντί να στηρίξουν σε βυθίζουν στην ματαιότητα του αγώνα σου και σου δείχνουν τον θάνατο σαν μόνη διέξοδο.Προσπαθούν να σε πείσουν ότι η λύση είναι να αφεθείς,να παραδοθείς και να μην αγωνίζεσαι για κάτι μάταιο. Ο Θάνατος ενθρονίζεται στην θέση της προοπτικής και όλα αρχίζουν να χορεύουν γύρω του !Τα μάτια φοράνε μαύρα γυαλιά και οι ψυχές κατάμαυρα πέπλα και εσύ αντί να ορθώσεις το ανάστημά σου,να ανοίξεις το παράθυρο να μπεί φως ,να διαλύσει τις σκιές και να πάρεις μια βαθειά ανάσα πριν τον αγώνα ακούς τις φωνές να σε ισοπεδώνουν,να σε καθηλώνουν στην εκκίνηση και να μην μπορείς να ξεκινήσεις!Επιτέλους !πόση θηριωδεία ακόμη με τον ανθρώπινο πόνο!

Με συγχωρείται αλλά δεν θα πάρω. Η ζωή είναι δικαίωμα και όχι προνόμιο και δεν μπορείτε να πιάνετε από το χέρι τους γονείς και να τους κάνετε μικρούς Θεούς υποδεικνύοντας ποιο είναι το θέλημα του Θεού,του σύμπαντος ,της τύχης...όπως θέλετε πείτε το. Καταρρακώνετε ανθρώπους τόσο κατά την διάρκεια που νοσεί το παιδί τους όσο και μετά το τέλος του. Είναι θλιβερό !Και ακόμη πιο θλιβερό ότι όλα κοστολογούνται ! Όλα μπαίνουν σε τιμοκατάλογο .Όλα εκτός από το να μπορέσεις να σταθείς άνθρωπος!
Δεν υπάρχει αξιότερος αγώνας από το να παλεύει κανείς για το παιδί του όσο μάταιο και να είναι και πολλές φορές το θαύμα έρχεται όταν πιστεύεις ότι όλα έχουν τελειώσει !Τόσο απλά και τόσο αθόρυβα!