Κυριακή 15 Φεβρουαρίου 2015

ΟΙ ΕΜΠΟΡΟΙ ΤΗΣ ΒΕΝΕΤΙΑΣ!




Κάθε βράδυ προσπαθώ να καταλήξω πόσο χρονών είμαι !Κάθε βράδυ το αποτέλεσμα είναι διαφορετικό γιατί τα χρόνια δεν μπαίνουν σε προσθαφαιρέσεις ,η ηλικία καταρρίπτει βασικές μαθηματικές έννοιες και αξιώματα.Στην ζωή συχνά το ένα και ένα μπορεί να κάνει αιώνα!
Είχα την τύχη η ζωή να με δεχθεί για μεταπτυχιακά και διδακτορικό με υποτροφία! Τα βρήκα λοιπόν με την ζωή αλλά και με τον εαυτό μου και κατάλαβα ότι η ζωή για να σε σεβαστεί πρέπει πρώτα να την έχεις σεβαστεί εσύ όπως άλλωστε και τον θάνατο!
Έχω ζήσει τον θάνατο παιδιών που έπασχαν από καρκίνο.Έχω γνωρίσει την αξιοπρέπεια να αποχαιρετάς το παιδί σου όρθιος ,το βουβό κλάμα του γονιού που περιμένει το μοιραίο και κρατά τα δόντια σφιχτά και το δάκρυ στο χείλος του ματιού για να μην τρέξει,να μην λυγίσει.Γονείς που πάλεψαν με το παιδί τους μέχρι τέλους και είτε τα κατάφεραν είτε όχι όμως πάλεψαν,αγωνίστηκαν,προσπάθησαν να κάνουν τα πάντα για να μην μείνει το παιδί τους αβοήθητο.
Έμαθα λοιπόν ότι κάποιες Μ.Κ.Ο, οι οποίες γεννήθηκαν από την ανάγκη να υποκατασταθεί το ανύπαρκτο  κράτος , οργανώνουν ΗΜΕΡΕΣ ΜΝΗΜΗΣ σε χλιδάτα ξενοδοχεία ή σε χώρους πολυτελείς και γκλαμουράτους για ευνόητους λόγους και καλούνται γονείς που έχουν βιώσει την απώλεια να παρευρεθούν μαζί με το μαχαίρι που έχουν στην καρδιά τους . Γιατί; για να θυμηθούν το παιδί τους; Μα δεν το ξεχνάνε ποτέ !Το κουβαλάνε πάντα μέσα τους μαζί με εικόνες ,αισθήματα αναμνήσεις .Δεν χρειάζονται οι ημέρες μνήμης τέτοιου είδους !
Επιτέλους ας σταματήσει ο πόνος του άλλου και ειδικά για το παιδί του να γίνεται εμπορεύσιμος!Ας σταματήσει αυτή η απάνθρωπη και θλιβερή συνήθεια να γίνονται οι άνθρωποι αυτοί αντικείμενο εκμετάλλευσης !Ο πόνος είναι βουβός και όπως οι περισσότερες σιωπές φωνάζει αξιοπρέπεια!!
Υπάρχουν Μ.Κ.Ο που πραγματικά επιτελούν έργο και άλλες  καλοστημένα μαγαζιά που αντί να στηρίξουν σε βυθίζουν στην ματαιότητα του αγώνα σου και σου δείχνουν τον θάνατο σαν μόνη διέξοδο.Προσπαθούν να σε πείσουν ότι η λύση είναι να αφεθείς,να παραδοθείς και να μην αγωνίζεσαι για κάτι μάταιο. Ο Θάνατος ενθρονίζεται στην θέση της προοπτικής και όλα αρχίζουν να χορεύουν γύρω του !Τα μάτια φοράνε μαύρα γυαλιά και οι ψυχές κατάμαυρα πέπλα και εσύ αντί να ορθώσεις το ανάστημά σου,να ανοίξεις το παράθυρο να μπεί φως ,να διαλύσει τις σκιές και να πάρεις μια βαθειά ανάσα πριν τον αγώνα ακούς τις φωνές να σε ισοπεδώνουν,να σε καθηλώνουν στην εκκίνηση και να μην μπορείς να ξεκινήσεις!Επιτέλους !πόση θηριωδεία ακόμη με τον ανθρώπινο πόνο!

Με συγχωρείται αλλά δεν θα πάρω. Η ζωή είναι δικαίωμα και όχι προνόμιο και δεν μπορείτε να πιάνετε από το χέρι τους γονείς και να τους κάνετε μικρούς Θεούς υποδεικνύοντας ποιο είναι το θέλημα του Θεού,του σύμπαντος ,της τύχης...όπως θέλετε πείτε το. Καταρρακώνετε ανθρώπους τόσο κατά την διάρκεια που νοσεί το παιδί τους όσο και μετά το τέλος του. Είναι θλιβερό !Και ακόμη πιο θλιβερό ότι όλα κοστολογούνται ! Όλα μπαίνουν σε τιμοκατάλογο .Όλα εκτός από το να μπορέσεις να σταθείς άνθρωπος!
Δεν υπάρχει αξιότερος αγώνας από το να παλεύει κανείς για το παιδί του όσο μάταιο και να είναι και πολλές φορές το θαύμα έρχεται όταν πιστεύεις ότι όλα έχουν τελειώσει !Τόσο απλά και τόσο αθόρυβα!