Παρασκευή 31 Ιουλίου 2015

Είναι κάποια πλάσματα...



Είναι κάποια πλάσματα ''φτιαγμένα'' από αστερόσκονη και χώμα φεγγαριού. Είναι κάποια πλάσματα που κατά την δημιουργία τους ζυμώθηκαν με ό,τι ομορφότερο και αγνό υπήρχε στο σύμπαν .Ήρθαν αθόρυβα και έφυγαν το ίδιο αθόρυβα και βιαστικά σαν να έκοψε το νήμα ένα μαγικό χέρι για να μην προλάβουν να ''φθαρούν ''στην σκέψη και στην καρδιά όσων αγάπησαν .


Είναι κάποια πλάσματα μαγικά  και σπάνια σαν τους μονόκερους που μπορούν να ζούν μόνο στα παραμύθια .Ακόμη και ο χρόνος που αποφασίζουν να φύγουν είναι ευλογημένος...και ο χρόνος και ο τρόπος...ακόμη και η παρέα που τα συνοδεύει στο να ανοίξουν τα φτερά τους.
Είναι κάποια πλάσματα που ήρθαν για να κάνουν τις ζωές αυτών που αγάπησαν ...ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ και τις ζωές και τον χαρακτήρα μένοντας ανεξίτηλα χαραγμένα στην μνήμη και στην ψυχή.

Η απώλεια πηγαίνει πάντα χέρι χέρι με την μοναξιά. Μια μοναξιά περίεργη ,αφοπλιστικά ωμή γιατί αισθάνεσαι μόνος ακόμη και αν βρίσκεσαι στο πλήθος. Η μοναξιά είναι στην σκέψη και είναι από χώμα (όπως έγραψε και η Βαμβουνάκη).Και είναι αυτό το κομβικό σημείο που το μυαλό παίζει παιχνίδια και σε αποπροσανατολίζει,ψάχνει να βρει διεξόδους,λανθασμένες τις περισσότερες φορές,γιατί προσπαθείς να διώξεις τον πόνο.Τον πόνο όμως πρέπει να μάθεις να τον σέβεσαι και να μην τον φοβάσαι ,να μην τον εξοστρακίζεις γιατί είναι αναπόφευκτο να τον αισθανθείς ,να τον βιώσεις αν θέλεις να προχωρήσεις ,να εξελιχθείς και να δικαιώσεις αυτόν που σε επέλεξε να τον συνοδεύσεις στην πορεία της ζωής του όσο σύντομη και αν ήταν.
Η απώλεια πολλές φορές συνοδεύεται από παράπλευρες απώλειες συναισθηματικές ,οικογενειακές ,προσωπικές και εκεί είναι που πρέπει να λειτουργήσει το ένστικτο της επιβίωσης και ο προσωπικός κώδικας αξιών που έχεις .Εκεί είναι που πρέπει να μείνεις ακόμη και αν θέλεις να το βάλεις στα πόδια γιατί όσο μακρυά και να τρέξεις η απώλεια θα σε ...καταδιώξει και τότε θα έχεις χάσει και άλλα σημαντικά στην ζωή σου και πρώτα από όλα τον εαυτό σου.

Και εκεί είναι που πρέπει να σταθείς βράχος όσο και αν πονάς και να στηρίξεις τον εαυτό σου,την οικογένειά σου,τις επιλογές σου,να αγκαλιάσεις όσα έζησες γιατί ήταν ουσιαστικά και πολύτιμα και βάλανε ένα μικρό ή μεγάλο λιθαράκι σε αυτό που έγινες.Εκεί πρέπει να σταθείς στους ανθρώπους σου και να προσφέρεις την αγκαλιά σου απλόχερα και με αυταπάρνηση και όχι να αναζητήσεις ξένες αγκαλιές να χωθείς και να λουφάξεις ,να αφιερώσεις χρόνο στους άλλους και όχι στην εικονική πραγματικότητά σου ακόμη και αν σημαίνει ότι θα επαναπροσδιορίσεις το κέντρο του κόσμου σου.


Εκεί θα πρέπει να δώσεις το χέρι σου να πιαστεί ο άλλος και να μην τον παρατήσεις να ταλαντεύεται στον γκρεμό του.

.Και ξέρεις γιατί; γιατί βιώνοντας τον θρήνο και την απώλεια θα μπορέσεις να προχωρήσεις ,θα μπορέσεις να αναγεννηθείς από τις στάχτες σου και θα γίνεις πρότυπο προς μίμηση και όχι προς αποφυγή και πάνω από όλα ...αυτά τα μάτια που σε κοιτάζουν από ψηλά ,από τον δικό τους πλανήτη και κόσμο θα αισθανθούν υπερήφανα γιατί έχουν και κάτι δικό σου μέσα τους ,κάτι που στάθηκε η αιτία για την ύπαρξή τους στον κόσμο μας.

Τρίτη 7 Ιουλίου 2015

Το ΟΧΙ που αγάπησα

Αυτό που κάνει κάθε άνθρωπο μοναδικό είναι  η ύπαρξη  που διαμορφώνεται μέσα από την σειρά των γεγονότων που έρχονται για να μείνουν και να χαράξουν την προσωπικότητά μας. Η επεξεργασία των γεγονότων αυτών και ο τρόπος που επιλέγουμε να δράσουμε ή να αντιδράσουμε σε αυτά είναι αυτό που καθορίζει και την διαφορετικότητά μας. Σύμπτωση  ή συγχρονισμός; Συνειδητή επιλογή ή τυχαία γεγονότα;
Όλα αυτά τα χρόνια στην ζωή μου υπάρχει ένας άξονας ,ένα σύστημα αξιών και ιδεών που άρχισε να με καθορίζει και να μου δίνει υπόσταση καθώς διάφορα γεγονότα... απλά συνέβησαν. Έκανα την επιλογή να φέρω στον κόσμο πολλά παιδιά και να γυρίσω την πλάτη σε μικρές καθημερινές απολαύσεις ,σε αυτονόητα γιατί πάντα πίστευα ότι κάθε άνθρωπος έχει να προσφέρει κάτι μοναδικό σε αυτό που αποκαλούμε ΖΩΗ .

Τα παιδιά μου τα μεγάλωσα και τα μεγαλώνω περισσότερο με την λέξη ΟΧΙ παρά με το ΝΑΙ. Πάντα πίστευα ότι ο άνθρωπος μαθαίνει και καλλιεργείται μέσα από τις δυσκολίες και από την στέρηση γιατί αυτά του ανοίγουν τον δρόμο στην σκέψη του ,στις εναλλακτικές του και γίνεται πιο αυτόνομος και ανεξάρτητος. Όταν ο άνθρωπος καταφέρει να βγει από την παγίδα που του στήνει το ΕΓΩ του και καταργήσει στην ζωή του την λέξη σύγκριση και ζήλεια τότε βρίσκεται ένα βήμα μπροστά στην ευτυχία του . Όταν ιεραρχείς τα σημαντικά σου και καταλάβεις ότι ο κόσμος σου ,τα πιστεύω σου ,οι αξίες σου και τα ιδανικά σου δεν μπορεί να στα στερήσει κανείς γιατί είναι βαθιά ριζωμένα στην ύπαρξή  σου τότε μπορείς να λες τα ΟΧΙ σου καθαρά και αποφασιστικά.
Συχνά μου λένε ότι είμαι απόλυτη. Για μένα όμως κάποια πράγματα είναι ξεκάθαρα και βασίζονται σε απόλυτες αξίες πάνω στις οποίες έχω βασίσει την ύπαρξή μου. Δεν αντέχω αυτούς που ,μπορεί να λένε ΟΧΙ αλλά η συμπεριφορά τους δείχνει ότι μπορεί να υπάρξει και το ΝΑΙ κάπου κρυμμένο, που λένε ΟΧΙ αλλά που επειδή είναι φιλάρεσκοι , κολακευμένοι ίσως και φοβισμένοι δίνουν μικρά ανεπαίσθητα φωτάκια του ΝΑΙ και μετά φοράνε το φωτοστέφανο της αθωότητας και ανακυρήσσονται οσιομάρτυρες. Εγώ το ΟΧΙ μου το φωνάζω το διατυμπανίζω και είμαι απόλυτη όταν αυτό έχει να κάνει με το σύστημα αξιών μου .Πάντα με μπέρδευε το πορτοκαλί στα φανάρια και μέχρι και σήμερα όταν βλέπω πορτοκαλί σταματάω ακριβώς γιατί δεν είναι πράσινο επομένως δεν έχω λόγο να περάσω το φανάρι ή...  να ξεπεράσω τα όριά μου.

Το ΟΧΙ πάντα προκύπτει από την επίγνωση που έχεις για το πως στέκεσαι στην ζωή σου, στην εργασία σου, στην σχέση σου, στον γάμο σου βασικά από τον ρόλο που κάθε φορά καλείσαι να υποστηρίξεις γιατί η ζωή είναι ένα θέατρο που οι πρωταγωνιστές θα πρέπει να γνωρίζουν τους ρόλους και τα όριά τους. Η ζωή είναι μια παράσταση και αυτός που τελικά μένει στην μνήμη είναι αυτός που σέβεται τον εαυτό του τόσο πολύ και τόσο βαθιά που τον προστατεύει από την προχειρότητα του να προδώσει τους συμπρωταγωνιστές του.

Τα ΟΧΙ μου λοιπόν αγαπώ να τα βροντοφωνάζω  αδιαφορώντας για τον φόρο ''αντιπάθειας ''που μπορεί να πληρώνω ,για αυτά που χάνω από το να μην συμμορφώνομαι με αυτά που θα ήθελαν οι περισσότεροι να ανήκουν στα ΝΑΙ μου για να μην προβληματίζονται. Τα ΟΧΙ μου είναι καλοραμμένα μέσα στην συνείδησή μου,ατόφια ,καθαρά που δεν αφήνουν περιθώρια ισορροπίας όταν αυτά παραβιάζονται .Τα ΟΧΙ μου με κάνουν να φαίνομαι αγενής και κάποιες φορές προσβλητική σε αυτόν που τα παραβιάζει ,που τα λεηλατεί αλλά δεν με έχουν διαψεύσει ποτέ γιατί μπορώ να αυτοκαθορίζομαι και να μπορώ να βλέπω αυτό που βρίσκεται κρυμμένο πίσω από την εικόνα ,από το ''φαίνεσθαι'' από τα αθώα πρόσωπα και τα φωτοστέφανα που τα πλαισιώνουν, από τα μεσοβέζικα ΟΧΙ  και από κολακευμένες πριγκίπισσες

 και βατράχους που ψάχνουν με αγωνία να μεταμορφωθούν σε πρίγκιπες.

Ίσως τελικά η αγάπη να ανθίζει περισσότερο μέσα από τα ΟΧΙ που λες στην πορεία της ζωής όταν πρέπει να επιλέξεις ανάμεσα στο δύσκολο ΟΧΙ και το εύκολο ΝΑΙ .Ίσως αυτό το δύσκολο ΟΧΙ να είναι που κάνει και  την διαφορά.


Κυριακή 5 Ιουλίου 2015

TA ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ



Τα χρόνια της αθωότητας ,εκείνα τα νοσταλγικά ,τα πλασμένα από ροζ καραμελί  συννεφάκια ...Τα χρόνια της Αθωότητας που με το πέρασμα των χρόνων αρχίζουν και χάνουν το χρώμα τους ξεθωριάζουν μέχρι να φτάσουν στην απόχρωση της συνειδητοποίησης ,της ενοχής  και των προδομένων αξιών.

 Τα χρόνια της αθωότητας μετράνε χιλιάδες θύματα  κυρίως τα συναισθήματα που είχαν εμπνεύσει στις καρδιές κάποιων αιώνια ρομαντικών τύπων που αποφάσισαν να στέκονται χωρίς τις καβάτζες τους . Και φτάνεις στο σημείο εκείνο ,στον χρόνο που απομυθοποιείς τα χρόνια που έζησες, που βλέπεις τις σκέψεις των άλλων να μην είναι διαυγείς αλλά να κρύβονται πίσω από ένα πέπλο σκοτεινό που σε τρομάζει. Σκέψεις που δεν πέρασαν ποτέ από το μυαλό σου ούτε όταν τραβούσες τα ζόρια σου και τα συννεφάκια σου προσγειωνόντουσαν ένα ένα άτσαλα στο κεφάλι σου. Εσύ παρέμενες πάντα στο ροζ της αθωότητάς σου για όσους αγάπησες ,δέθηκες ,μοιράστηκες ...Εσύ πίστεψες ότι δεν θα περάσεις μόνη τα ζόρια σου και πάλι, ότι θα μοιραστούν ,ότι θα βρεθεί ο ώμος  ,το χέρι που θα σε σηκώσει ...και βέβαια ισοπεδώθηκες γιατί δεν κατάλαβες ποτέ πόσο εύκολο θα τους ήταν  να σε ξεπουλήσουν στην αγορά του'' εγώ'' τους  για κάτι φτηνό και πρόχειρο .



Και εσύ εκεί πεισματικά ,σχεδόν εμμονικά  να στέκεσαι με τις ροζ ρομαντικές σου αξίες και να επιμένεις να τις στηρίζεις ,να τις υποστηρίζεις ακόμη και αν είχες και εσύ τα μωβ σου όλα αυτά τα χρόνια μα παρότι σε άλλαξαν η αθωότητα παρέμεινε μέσα σου προίκα ξεπερασμένη αλλά τόσο πολύτιμη και ουσιαστική που σε διαφοροποίησε από κάποιους άλλους ,κάποιους τυχαίους που θυμήθηκαν αυτά που δεν έζησαν ή δεν τους ήρθαν όπως ήθελαν, όσους σε παράτησαν γκρεμοτσακισμένη από το ροζ συννεφάκι σου διαλύοντας τις ψευδαισθήσεις .
Πόσο φτηνός μπορεί τελικά να γίνει ένας άνθρωπος ;Δεν ξέρω .Πάντα με εντυπωσιάζει γιατί πάντα νομίζω ότι δεν υπάρχει παρακάτω!