Είναι κάποια πλάσματα μαγικά και σπάνια σαν τους μονόκερους που μπορούν να ζούν μόνο στα παραμύθια .Ακόμη και ο χρόνος που αποφασίζουν να φύγουν είναι ευλογημένος...και ο χρόνος και ο τρόπος...ακόμη και η παρέα που τα συνοδεύει στο να ανοίξουν τα φτερά τους.
Είναι κάποια πλάσματα που ήρθαν για να κάνουν τις ζωές αυτών που αγάπησαν ...ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ και τις ζωές και τον χαρακτήρα μένοντας ανεξίτηλα χαραγμένα στην μνήμη και στην ψυχή.
Η απώλεια πηγαίνει πάντα χέρι χέρι με την μοναξιά. Μια μοναξιά περίεργη ,αφοπλιστικά ωμή γιατί αισθάνεσαι μόνος ακόμη και αν βρίσκεσαι στο πλήθος. Η μοναξιά είναι στην σκέψη και είναι από χώμα (όπως έγραψε και η Βαμβουνάκη).Και είναι αυτό το κομβικό σημείο που το μυαλό παίζει παιχνίδια και σε αποπροσανατολίζει,ψάχνει να βρει διεξόδους,λανθασμένες τις περισσότερες φορές,γιατί προσπαθείς να διώξεις τον πόνο.Τον πόνο όμως πρέπει να μάθεις να τον σέβεσαι και να μην τον φοβάσαι ,να μην τον εξοστρακίζεις γιατί είναι αναπόφευκτο να τον αισθανθείς ,να τον βιώσεις αν θέλεις να προχωρήσεις ,να εξελιχθείς και να δικαιώσεις αυτόν που σε επέλεξε να τον συνοδεύσεις στην πορεία της ζωής του όσο σύντομη και αν ήταν.
Η απώλεια πολλές φορές συνοδεύεται από παράπλευρες απώλειες συναισθηματικές ,οικογενειακές ,προσωπικές και εκεί είναι που πρέπει να λειτουργήσει το ένστικτο της επιβίωσης και ο προσωπικός κώδικας αξιών που έχεις .Εκεί είναι που πρέπει να μείνεις ακόμη και αν θέλεις να το βάλεις στα πόδια γιατί όσο μακρυά και να τρέξεις η απώλεια θα σε ...καταδιώξει και τότε θα έχεις χάσει και άλλα σημαντικά στην ζωή σου και πρώτα από όλα τον εαυτό σου.
Και εκεί είναι που πρέπει να σταθείς βράχος όσο και αν πονάς και να στηρίξεις τον εαυτό σου,την οικογένειά σου,τις επιλογές σου,να αγκαλιάσεις όσα έζησες γιατί ήταν ουσιαστικά και πολύτιμα και βάλανε ένα μικρό ή μεγάλο λιθαράκι σε αυτό που έγινες.Εκεί πρέπει να σταθείς στους ανθρώπους σου και να προσφέρεις την αγκαλιά σου απλόχερα και με αυταπάρνηση και όχι να αναζητήσεις ξένες αγκαλιές να χωθείς και να λουφάξεις ,να αφιερώσεις χρόνο στους άλλους και όχι στην εικονική πραγματικότητά σου ακόμη και αν σημαίνει ότι θα επαναπροσδιορίσεις το κέντρο του κόσμου σου.
Εκεί θα πρέπει να δώσεις το χέρι σου να πιαστεί ο άλλος και να μην τον παρατήσεις να ταλαντεύεται στον γκρεμό του.
.Και ξέρεις γιατί; γιατί βιώνοντας τον θρήνο και την απώλεια θα μπορέσεις να προχωρήσεις ,θα μπορέσεις να αναγεννηθείς από τις στάχτες σου και θα γίνεις πρότυπο προς μίμηση και όχι προς αποφυγή και πάνω από όλα ...αυτά τα μάτια που σε κοιτάζουν από ψηλά ,από τον δικό τους πλανήτη και κόσμο θα αισθανθούν υπερήφανα γιατί έχουν και κάτι δικό σου μέσα τους ,κάτι που στάθηκε η αιτία για την ύπαρξή τους στον κόσμο μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου