Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2015

ΤΙΤΛΟΙ ΤΕΛΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΡΥΦΕΡΟΠΙΤΤΑ ...

                                    
                                  



                                          Επειδή το αδοκίμαστο και το απ'αλλου φερμένο
                                  Δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ' ακούς
                                  Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου

                                                  Να μιλώ για σένα και για μένα.

              


Δυσκολεύομαι να γράψω τους τελευταίους μήνες γιατί δεν μπορώ να γράψω για κάτι που με εξυψώνει, για κάτι τρυφερό και ατόφιο .


Μετά την απώλεια του Οδυσσέα τα πράγματα πήρανε μια απροσδόκητη τροπή. Στο μυαλό μου η εικόνα ήταν πλοίου που βυθίζεται και ο κάθε ένας τρέχει πανικόβλητος να σωθεί .Τουλάχιστον όσον αφορά τους γονείς γιατί τα αδέρφια επεξεργάζονται διαφορετικά την απώλεια και πολλές φορές προσπαθούν να ανιχνεύσουν τα συναισθήματα των γονιών τους . Ανάλογα με την ηλικία δρουν και αντιδρούν.

Μέσα σε αυτό το κλίμα ''πανικού'' και αιφνίδιας αλλαγής των δεδομένων της ζωής προσπάθησα να συνειδητοποιήσω, να ισορροπήσω, να επιβιώσω καθώς το ένα στάδιο του πένθους διαδεχόταν το άλλο. Δεν μπορούσα να δια χειριστώ αυτό που μου συνέβαινε με ικανοποιητικό τρόπο και πολλές φορές πίεζα τον εαυτό μου να κάνει πράγματα για να αισθανθούν τα παιδιά μου και ο Σπύρος καλά .Δυστυχώς η ηθοποιία μου δε ήταν και η καλύτερη δυνατή .Πώς θα μπορούσε άλλωστε ;Ηθοποιός μπορείς να είσαι όταν μπορείς να σκεφτείς με το μυαλό σου ενώ σκεφτόμουν με την καρδιά μου .



Τα γεγονότα ήρθαν και έπεσαν στο κεφάλι μου με ταχύτητα και ένταση απίστευτη σχεδόν εξωπραγματική και εγώ δεν είχα να κρατηθώ από πουθενά ,ίσως γιατί η πληθωρικότητά μου ως άνθρωπος και η αξιοπρέπεια που προσπαθώ να διατηρήσω ως στάση ζωής δε άφησε τα περιθώρια ούτε στους ανθρώπους της οικογένειάς μου να καταλάβουν αυτό που βίωνα στον βαθμό που το βίωνα.
 Με τον Σπύρο βαδίζαμε σε δρόμους παράλληλους επί σχεδόν τρία χρόνια και καλώς κάναμε γιατί αυτή είναι η έννοια του γονιού αλλά υποστήκαμε και τις παράπλευρες απώλειες με αποτέλεσμα η νέα πραγματικότητά μας να φαντάζει τόσο φυσιολογική που δεν μπορούσαμε να αντεπεξέλθουμε σε αυτήν .Οι παράλληλοι δρόμοι τέμνονται δύσκολα ιδιαίτερα όταν αυτοί αρχίζουν να λοξοδρομούν .Εγώ με το χέρι να ψάχνει κάποιον να το τραβήξει στην επιφάνεια προσπαθούσα επίμονα να συνειδητοποιήσω άλλη μία αιφνίδια αλλαγή στην ζωή μου και να επιβιώσω. Δυστυχώς το χέρι που περίμενα δεν έφτασε ποτέ .Ίσως γιατί έδινα την αίσθηση πάντα της αυτάρκειας ,του ανθρώπου που μπορεί να επιβιώνει.

 Αισθανόμουν όπως ένας πολεμιστής που έχει επιβιώσει από μία μάχη αλλά έχει ηττηθεί και έχει χάσει το σημείο αναφοράς του ,τους συντρόφου του ,έχει αλωθεί η πόλη του αλλά αυτός προσπαθεί να γλείψει τις πληγές του, να μαζέψει τα κομμάτια του γιατί έχει ακρωτηριαστεί. Τελικά μόνο όταν μπορείς να δεις τον εαυτό σου από απόσταση μπορείς να συνειδητοποιήσεις αυτό που βίωσες  και αυτό που είχες γίνει. Και εμείς ζούσαμε μία άγρια καθημερινότητα γιατί χορεύαμε καθημερινά με τον θάνατο και την ζωή !Το ταγκό ήταν και με τους δύο και όσο και αν ευνοούσαμε την Ζωή μάθαμε να συνυπάρχουμε κι να σεβόμαστε και τον Θάνατο. Μας σεβάστηκε όμως και αυτός και μας φέρθηκε τρυφερά .
Ένα κενό που ξέρεις ότι δεν θα γεμίσει , έξι παιδιά που βιώνουν την απώλεια και δύο γονείς σε παράλληλους δρόμους, ίσως και ακατάλληλους  , που βγάζει ο ένας μένος εναντίον του άλλου ,που μετράνε την προσφορά τους στο ζύγι για να αποδείξει  ο ένας ότι ήταν καλύτερος από τον άλλο ,μία ψευδαίσθηση ''ελευθερίας '' που δημιουργήθηκε της οποίας η κακοδιαχείρηση έφερε περισσότερα προβλήματα από αυτά που έλυσε και ένα πλοίο που πάει για φούντο .Ο ένας καπετάνιος σκέφτεται ότι κάτι δεν πάει καλά αλλά στέκεται μουδιασμένος ενώ ο άλλος προσπαθεί να βρει έστω μία ξέρα στον ορίζοντα για να πηδήσει και να την σκαπουλάρει .
Και τότε ένιωσα ένα χέρι απαλό και τρυφερό και μία φτερούγα να με ξυπνάει, να μου σκουπίζει τα δάκρυα και να με σηκώνει ψηλά. Τότε, εκείνη την ώρα μηδέν καθάρισαν όλα στην σκέψη μου ,έλυσα το παζλ, συνειδητοποίησα τις παράπλευρες απώλειες των τριών ετών και έπρεπε το πλοίο να επανέλθει στην κανονική του πορεία .Δυστυχώς όταν ο άνθρωπος περνάει δύσκολα δεν καταλαβαίνει πόσο εύκολα διαχειρίσιμος είναι ούτε πόσο ευάλωτος με αποτέλεσμα να ξεφεύγουν από τα χέρια του καταστάσεις ,σχέσεις όρια...να πέφτει θύμα της ανάγκης του να αισθανθεί ''φυσιολογικός'' .Κλείνει τον διακόπτη που τροφοδοτεί βασικές του ιδέες και αρχές ώστε να μπορεί να μηδενίσει αυτό που βιώνει ,να το εξαφανίσει .Και μεταλλάσσεται ...πολλές φορές σε κάτι κατώτερο των περιστάσεων και έτσι δημιουργεί μία άλλη ζωή , παραμορφωμένη  .Να είστε σίγουροι ότι πάντα βρίσκονται οι κατάλληλοι άνθρωποι.. .την κατάλληλη στιγμή... και στην κατάλληλη θέση ...που θα τον σιγοντάρουν για δικούς τους λόγους ο κάθε ένας μέχρι να μπορέσει να καταλάβει ότι σε ένα έγκλημα είναι υπεύθυνος αυτός που το διαπράττει αλλά υπάρχει και ηθικός αυτουργός που δεν είναι πάντα εύκολο να τον εντοπίσεις .


Μάζεψα λοιπόν τα κομμάτια μου σαν τον Φοίνικα που ξαναγεννιέται από τις στάχτες του , άνοιξα τα μάτια μου και μπόρεσα να συνεχίσω όσο οδυνηρή και να είναι η απώλεια. Κατάλαβα ότι υπάρχει κάτι άλλο ,κάτι υπερφυσικό και συγχρόνως υπερβατικό που με δένει με τον Οδυσσέα ,ένας αόρατος ομφάλιος λώρος που βρίσκεται εδώ ,εκεί παντού ,τώρα ,συνεχώς ,για πάντα και εγώ δεν μπορώ να αντιληφθώ σε όλη την διάσταση γιατί η αντίληψη η ανθρώπινη είναι πεπερασμένη.
Παλεύω βέβαια ,παλεύω να ξεπεράσω τους δαίμονές μου ,τα γιατί μου ,να βάλω  τα Χ μου σε όσους δεν αντέχω να συνυπάρχω ή δεν μπορώ να χωρέσω ξανά μαζί τους, να συγχωρήσω αυτούς που θα έπρεπε να είναι πλάι μου αλλά ήταν πολύ απασχολημένοι με τον εαυτό τους  και ο στόχος μου είναι να  προχωρήσω σε αυτό το υπέροχο ταξίδι που λέγεται  Ζωή με τελικό προορισμό την Σοφία που έχει να μου προσφέρει .



Τίτλοι τέλους λοιπόν για την τρυφερόπιττα  !Ευχαριστώ όλους όσους γευτήκατε κομμάτια της, διαβάσατε τις εξομολογήσεις μου, τις αγωνίες μου γίνατε κοινωνοί σε έναν αγώνα που ήταν μάταιος αλλά εξύψωσε όλους όσους αγωνιστήκαμε !Γιατί όπως συνηθίζω να λέω στην ζωή δεν έχει σημασία τι σου συμβαίνει αλλά ποιους έχεις δίπλα σου όταν αυτό σου συμβεί.
Σας ευχαριστώ όλους όσους είδατε τον Οδυσσέα μέσα από τα μάτια μου και του χαρίσατε ένα κομμάτι από την καρδιά σας!