Τετάρτη 29 Ιουνίου 2016

Μάνες Τιγρεις







Στα ελληνικά δεν υπάρχει λέξη για όσους χάνουν το παιδί τους. Αν χάσεις τη μάνα σου είσαι ορφανός, αν χάσεις τον σύντροφό σου είσαι χήρα, αν σκοτωθεί το παιδί σου η ύβρις των άγραφων νόμων δεν επιτρέπει να σχηματιστεί όνομα για κάτι που διακόπτει τη φυσική αλληλουχία της ζωής.''ΒΑΛΙΑ ΚΑΛΝΤΑ
Εχθές λοιπόν μου έπεσε βαρύ το βράδυ πλημμύρισε το μυαλό μου αναμνήσεις άσχημες ,άγριες αλλά ιερές και άξιες !Το δωμάτιο άλλαξε χρώμα ,διάταξη ,πρόσωπα !Τα μηχανήματα και πάλι στην θέση τους ,ο ήχος του αναπνευστήρα στα αυτιά μου και το φωτάκι το κόκκινο να αναβοσβήνει.Ακόμη και τώρα μετά από 16 μήνες λαγοκοιμάμαι τα βράδυα,σηκώνομαι και κάνω περιπολίες ,πετάγομαι σε κάθε ''μπιπ'' που μπορεί να ακούσω ,σταματάω απότομα σαν κεραυνοβολημένη και σκέφτομαι μήπως κάτι μου έχει ξεφύγει,μήπως κάτι δεν έχω ακούσει.

Εκεί ,σε αυτό το δωμάτιο ο μαρμαρωμένος βασιλιάς ,το κέντρο του κόσμου μου ,ο ομφαλός της γης μου,μιας γης καμμένης που προσπαθείς να μην την παραδώσεις αμαχητί ! Σε αυτό το δωμάτιο ενώθηκαν άνθρωποι,ψυχές ,διαστυρώθηκαν ιστορίες .Μία σύγχρονη εξοπλισμένη εντατική ,βάρδειες ,άνθρωποι που πέφτουν επάνω τους ρόλοι που δεν τους αντιστοιχούν αλλά τους αποδέχονται ,τους καλωσορίζουν και προχωράνε ...και πάνω σου άτσαλα προσγειωμένη η ευθύνη της ζωής ,η ευθύνη της συνοχής, η ευθύνη του αγώνα ...
2,5 χρόνια άγρυπνος φρουρός μέσα σε αυτό το δωμάτιο !2,5 χρόνια άτυπος παιδίατρος ,εντατικολόγος ,νευρολόγος, ΩΡΛ ,χειρούργος !Πρωταγωνιστής στo GREY'S ANATOMY άθελά σου.
Τραχειοστομίες,γαστροστομίες ,κατακλίσεις ,παροχετεύσεις,ενδομυικές ενέσεις ... αμπού ,ρύθμιση παραμέτρων αναπνευστήρα ... έλεγχος ζωτικών ,κορεσμός οξυγόνου.Σενάριο κάποιας ζωηρής φαντασίας ,πολλές φορές και φόβος των ίδιων των γιατρών για εσένα γίνεται πραγματικότητα και εσύ πρέπει να αντέχεις και ας είναι μόνο ο καθρέφτης σου που του δίνεις το δικαίωμα να σε βλέπει δακρυσμένη ,και ας χάνεται το κλάμα σου και ο λυγμός σου μέσα στην βρύση που αφήνεις ανοιχτή για να μην σε ακούσουν οι υπόλοιποι .
Εχθές το βράδυ ,έκλεισα τα μάτια μου και είδα πρόσωπα ...όσα ήταν εκεί ,όσα στάθηκαν δίπλα μου στο προδιαγεγραμμένο, που συμμερίστηκαν τόν αγώνα μου να μην παραδώσω αυτό το κομμάτι μου αμαχητί,όσους στάθηκαν σύμμαχοι ,όσοι φόρεσαν τα δικά μου μάτια και τα δικά μου παπούτσια .Εχθές το βράδυ ανάψαν και πάλι όλα τα φώτα στο δωμάτιο αυτό του Κάμελοτ και οι μορφές πήραν σάρκα και οστά στην μνήμη !
Υπάρχουν εμπειρίες που σε σημαδεύουν σαν το καυτό σίδερο των κτηνοτρόφων στο δέρμα των ζώων .Υπάρχουν βιώματα που χαράζονται ανεξίτηλα στην μνήμη και σε συνοδεύουν για πάντα .Υπάρχουν γυναίκες που παλεύουν για τα παιδιά τους ή την μνήμη των παιδιών τους καθημερινά και αθόρυβα και αυτό από μόνο του είναι υπερβατικό και ηρωικό αν και για αυτές είναι απλά ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ!Είναι εκεί έξω ,περιφέρονται φορώντας μόνο την αξιοπρέπειά τους ,χωρίς φωτοστέφανα ,χωρίς λάβαρα ,χωρίς φαμφάρες ...μόνο με μια βαθειά μελαγχολία στα μάτια που αχνοφαίνεται όταν βρουν ευκαιρία να ξαποστάσουν.

Κυριακή 3 Απριλίου 2016

Ένα άστρο!


Ευλογημένοι, ευλογημένοι να ζήσουν μάχες που ήταν καταχωρημένες στην ήττα αλλά στέφθηκαν με μία προσωπική νίκη !Πόσο δύσκολο είναι να μπορέσεις να βγεις αλώβητος από τέτοιες μάχες και να ανασυνταχθείς όταν είσαι τραυματισμένος και καταρρακωμένος !Πόσο δύσκολο είναι να γλύψεις τις πληγές σου πολλές φορές μόνος σου σαν άγριο ζώο!
Σε έναν κόσμο που το κέντρο του ανθρώπου τοποθετείται μέσα και γύρω μόνο από τον εαυτό του δύσκολα μπορεί κάποιος να αντιληφθεί το νόημα που έχει ο αγώνας που δεν φλερτάρει με την ανταπόδοση ,με την ανταμοιβή ,με την προσωπική ανάγκη για νίκη! Σε έναν κόσμο που ο άνθρωπος χρησιμοποιεί το μυαλό του και την καρδιά του μόνο για να ικανοποιήσει την εγωπάθειά του και να προσδιορίσει την αυτοεκτίμησή του υπάρχουν και κάποιοι μοναχικοί καβαλάρηδες κολλημένοι σε εποχές ντε μοντέ ,προηγούμενες όταν η μόνο ανταπόδοση ήταν απλά να κοιτάξεις τον ουρανό μετά την μάχη και να βρεις το δικό σου άστρο!


Πέμπτη 31 Μαρτίου 2016

Παίρνω ένα ποδήλατο...



Άλλοι τη βρίσκουν με αυτοκίνητα ,άλλοι με μηχανές... ,και εγώ  πάντα  σαν παραφωνία, τη βρίσκω με ένα σαραβαλιασμένο ποδήλατο που αρνούμαι πεισματικά να αντικαταστήσω.
Δεν με ενδιαφέρει αν δεν είναι λαμπερό ,καινούριο , μούρικο μου φτάνει που ανεβαίνω στη σέλα του τα πρωινά και αυτό με ανέχεται. Ανέχεται οτιδήποτε δικό μου...χαρά, λύπη, αγωνία προβληματισμό. Πολλές φορές μάλιστα του μιλάω ή του τραγουδάω. Φοράω τα ακουστικά μου ,βάζω τη μουσική μου και ξεκινάει η πρωινή μας βόλτα. Ανηφόρες ,κατηφόρες ,ορθοπεταλιές ...όλα προβλέπονται ,όλα επιτρέπονται, δεν μου χαλάει χατίρι και εγώ με την σειρά μου του φέρομαι τρυφερά σα να έχει ψυχή .Βασικά όλα  αποκτούν υπόσταση όταν βάζεις κάτι από την'' ψυχή ''σου μέσα ,ακόμη και τα άψυχα.
Βλέπω μπροστά μου να ορθώνεται η ανηφόρα και με το σύνθημα ''φύγαμε'' ΄είναι έτοιμο να φτάσει στην κορυφή. Η ανάσα μου γίνεται γρήγορη και κοφτή, σφίγγω το στόμα δυνατά σα να δαγκώνω σίδερο ,τα πόδια μου και τα χέρια μου προσπαθούν να με κρατήσουν στην ορθοπεταλιά μου και το ποδήλατό μου  αγόγγυστα αποδέχεται την δική μου επιμονή και εμμονή να τα καταφέρουμε. Δεν τα καταφέρνουμε πάντα αλλά δεν είναι και αυτό το ζητούμενο. Το ζητούμενο είναι να ξεπεράσεις αυτό που θέτεις ως όριο για τον εαυτό σου. Μόνο έτσι εξελίσσεσαι ...αγαπώντας τον εαυτό σου με τον σωστό τρόπο .Δεν τον κανακεύεις ,δεν  τον κάνεις λιποτάκτη. Το ζητούμενο είναι να βλέπεις



 το γαλάζιο του ουρανού  και να χάνεσαι στο άπειρο ,να αισθάνεσαι τις ακτίνες του ήλιου



 να διαπερνάνε το σώμα σου και να φωτίζουν τα σκοτάδια της ψυχής σου ,να αισθάνεσαι ευλογημένος γιατί μπορείς να απολαμβάνεις απλά ,καθημερινά πράγματα που για άλλους είναι πολυτέλεια

.
Το ζητούμενο είναι να μπορείς να χωράς με τον εαυτό σου ,να αισθάνεσαι '' καλά ''με αυτό που είσαι ,να απολαμβάνεις την ''ειρήνη'' μέχρι να έρθει η ώρα να ριχτείς και πάλι στη μάχη για σένα ,για κάποιον, για κάτι ,για το τίποτα ...και να μην σε νοιάζει η έκβαση.
Κάποιες ανηφόρες τις ανεβαίνεις εύκολα ,κάποιες δύσκολα ,κάποιες παίρνεις απλά το ποδήλατό σου στα χέρια και ό,τι σου έχει μείνει από δύναμη και τις ανεβαίνεις περπατώντας. Το όλο θέμα είναι να μην παρατήσεις το ποδήλατο αλλά να ανεβείς και πάλι στη σέλα, να αρματωθείς κουράγιο και επιμονή και να προσπαθήσεις ξανά...

Τετάρτη 16 Μαρτίου 2016

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΘΥΜΟΣ



 ''Θυμός'' ναι ''θυμός ''σου λέω .Δεν είναι ''κακό ''να θυμώνεις ,να τσαντίζεσαι, να ουρλιάζεις !Ο Θυμός  είναι το πρώτο στάδιο της συνειδητοποίησης... ότι κάτι  δηλαδή πρέπει να αλλάξει ...σε σένα, στον άλλον , στην σχέση σου, στην χώρα σου, στον κόσμο !
 Ο άνθρωπος  που δεν θυμώνει  είναι αυτός που δεν έχει τίποτα να χάσει και δεν έχει τίποτα να χάσει όποιος δεν έχει χωρέσει πουθενά αλλού εκτός από τον εαυτό του, τον μικρόκοσμό του. Δεν θυμώνει όποιος δεν έχει βρεθεί ποτέ στην θέση να αγωνιστεί σε αγώνες προορισμένους να στεφθούν με ήττα .

Για πόσα τίποτα  στην ζωή του είναι ο άνθρωπος διατεθειμένος να κάνει τα πάντα ; Για πόσα ''τίποτα΄΄δικά του και ''όλα '' των άλλων μπορεί ο άνθρωπος να βουτήξει στον αγώνα ,να θυμώσει ,να ουρλιάξει και στο τέλος να κάνει έστω και μία ανεπαίσθητη αλλαγή στον κόσμο του ,να πεθάνει και να αισθανθεί ότι ...ζει ''γιατί βρήκε μία θέση στην ζωή των άλλων''

Εγώ θυμώνω ,οργίζομαι ,εξοργίζομαι ,σελώνω το άλογο και τρέχω να κυνηγήσω το άπιαστο, να υπερασπιστώ τις αξίες μου ,να μπορώ να έχω το κεφάλι μου ψηλά και να μην βρίσκω τρύπα να το χώσω μέσα.
 

Ο Θυμός είναι πολλές φορές ευεργετικός ,δημιουργικός ,λυτρωτικός !και  πρέπει να βιώνεται και να εκφράζεται εκτός και αν είσαι ''νεκρός'' κυριολεκτικά ή μεταφορικά. Βλέπουμε τον κόσμο να αλλάζει ,βλέπουμε λαούς να εξολοθρεύονται, βλέπουμε πολλούς συμπατριώτες μας να πεινάνε ,βλέπουμε αξίες να καταρρέουν και να ισοπεδώνονται.
 

Όλα είναι ''εύκολα'' πλέον ,όλα είναι εικόνα και κανείς δεν βλέπει τι υπάρχει πίσω ,τι είναι αυτό που έρχεται. Δεν υπάρχουν πλέον αυτονόητα ,όρια ...Ο καθένας μπορεί να κάνει ό,τι επιτάσσει ο ορισμός του αυτονόητου του και έτσι απενοχοποιεί τον εαυτό του .Κανένας φραγμός ,καμία συνειδητοποίηση ορίων ,κανένας θυμός ...για τίποτα και με κανέναν σε μία προσπάθεια να αυτοπροδιοριστούμε μέσα από την αποδοχή ή των άλλων !
 



 

Ε ,λοιπόν εγώ θυμώνω !Και όταν θυμώνω το δείχνω και θέτω όρια και ό,τι δεν μου αρέσει το αλλάζω .Και αναρρωτιέμαι με κάποιους νέους ανθρώπους που έχουν χάσει κάθε αίσθημα αγωνιστικότητας ,μαχητικότητας και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το ''εγώ'' τους, η επιφάνεια ...μαλλί ,νύχι ,πήδημα ,selfies στο facebook, φίλοι εικονικοί ,δυο τρία κλισέ ανούσια και 9 έχει ο μήνας!Και περιμένεις κάτι να αλλάξει.  Ε θα περιμένεις για πολύ γιατί για να αλλάξει κάτι πρέπει πρώτα να αλλάξεις εσύ και για να αλλάξεις πρέπει να θυμώσεις πρώτα από όλα με σένα.
Προτιμάω να ζω παρέα  με  τον  Δον Κιχωτισμό μου και να ονειρεύομαι ,να ελπίζω σε έναν καλύτερο κόσμο, να ρίχνομαι σε αγώνες μάταιους από το να χώνω το κεφάλι στην άμμο για να μην βλέπω .Ο άνθρωπος που βρίσκεται σε μία διαρκή νιρβάνα ,σε ένα μόνιμο κώμα είναι εύκολη λεία, θύμα των περιστάσεων και λάτρεις των'' από μηχανής θεών'' Μόνο που οι από μηχανής Θεοί έδιναν λύσεις μόνο στην αρχαία ελληνική τραγωδία στην σύγχρονη Ελληνική τραγωδία την λύση θα την δώσουν τελικά αυτοί που μπορούν να ''θυμώνουν''