Πέμπτη 31 Μαρτίου 2016

Παίρνω ένα ποδήλατο...



Άλλοι τη βρίσκουν με αυτοκίνητα ,άλλοι με μηχανές... ,και εγώ  πάντα  σαν παραφωνία, τη βρίσκω με ένα σαραβαλιασμένο ποδήλατο που αρνούμαι πεισματικά να αντικαταστήσω.
Δεν με ενδιαφέρει αν δεν είναι λαμπερό ,καινούριο , μούρικο μου φτάνει που ανεβαίνω στη σέλα του τα πρωινά και αυτό με ανέχεται. Ανέχεται οτιδήποτε δικό μου...χαρά, λύπη, αγωνία προβληματισμό. Πολλές φορές μάλιστα του μιλάω ή του τραγουδάω. Φοράω τα ακουστικά μου ,βάζω τη μουσική μου και ξεκινάει η πρωινή μας βόλτα. Ανηφόρες ,κατηφόρες ,ορθοπεταλιές ...όλα προβλέπονται ,όλα επιτρέπονται, δεν μου χαλάει χατίρι και εγώ με την σειρά μου του φέρομαι τρυφερά σα να έχει ψυχή .Βασικά όλα  αποκτούν υπόσταση όταν βάζεις κάτι από την'' ψυχή ''σου μέσα ,ακόμη και τα άψυχα.
Βλέπω μπροστά μου να ορθώνεται η ανηφόρα και με το σύνθημα ''φύγαμε'' ΄είναι έτοιμο να φτάσει στην κορυφή. Η ανάσα μου γίνεται γρήγορη και κοφτή, σφίγγω το στόμα δυνατά σα να δαγκώνω σίδερο ,τα πόδια μου και τα χέρια μου προσπαθούν να με κρατήσουν στην ορθοπεταλιά μου και το ποδήλατό μου  αγόγγυστα αποδέχεται την δική μου επιμονή και εμμονή να τα καταφέρουμε. Δεν τα καταφέρνουμε πάντα αλλά δεν είναι και αυτό το ζητούμενο. Το ζητούμενο είναι να ξεπεράσεις αυτό που θέτεις ως όριο για τον εαυτό σου. Μόνο έτσι εξελίσσεσαι ...αγαπώντας τον εαυτό σου με τον σωστό τρόπο .Δεν τον κανακεύεις ,δεν  τον κάνεις λιποτάκτη. Το ζητούμενο είναι να βλέπεις



 το γαλάζιο του ουρανού  και να χάνεσαι στο άπειρο ,να αισθάνεσαι τις ακτίνες του ήλιου



 να διαπερνάνε το σώμα σου και να φωτίζουν τα σκοτάδια της ψυχής σου ,να αισθάνεσαι ευλογημένος γιατί μπορείς να απολαμβάνεις απλά ,καθημερινά πράγματα που για άλλους είναι πολυτέλεια

.
Το ζητούμενο είναι να μπορείς να χωράς με τον εαυτό σου ,να αισθάνεσαι '' καλά ''με αυτό που είσαι ,να απολαμβάνεις την ''ειρήνη'' μέχρι να έρθει η ώρα να ριχτείς και πάλι στη μάχη για σένα ,για κάποιον, για κάτι ,για το τίποτα ...και να μην σε νοιάζει η έκβαση.
Κάποιες ανηφόρες τις ανεβαίνεις εύκολα ,κάποιες δύσκολα ,κάποιες παίρνεις απλά το ποδήλατό σου στα χέρια και ό,τι σου έχει μείνει από δύναμη και τις ανεβαίνεις περπατώντας. Το όλο θέμα είναι να μην παρατήσεις το ποδήλατο αλλά να ανεβείς και πάλι στη σέλα, να αρματωθείς κουράγιο και επιμονή και να προσπαθήσεις ξανά...

Τετάρτη 16 Μαρτίου 2016

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΘΥΜΟΣ



 ''Θυμός'' ναι ''θυμός ''σου λέω .Δεν είναι ''κακό ''να θυμώνεις ,να τσαντίζεσαι, να ουρλιάζεις !Ο Θυμός  είναι το πρώτο στάδιο της συνειδητοποίησης... ότι κάτι  δηλαδή πρέπει να αλλάξει ...σε σένα, στον άλλον , στην σχέση σου, στην χώρα σου, στον κόσμο !
 Ο άνθρωπος  που δεν θυμώνει  είναι αυτός που δεν έχει τίποτα να χάσει και δεν έχει τίποτα να χάσει όποιος δεν έχει χωρέσει πουθενά αλλού εκτός από τον εαυτό του, τον μικρόκοσμό του. Δεν θυμώνει όποιος δεν έχει βρεθεί ποτέ στην θέση να αγωνιστεί σε αγώνες προορισμένους να στεφθούν με ήττα .

Για πόσα τίποτα  στην ζωή του είναι ο άνθρωπος διατεθειμένος να κάνει τα πάντα ; Για πόσα ''τίποτα΄΄δικά του και ''όλα '' των άλλων μπορεί ο άνθρωπος να βουτήξει στον αγώνα ,να θυμώσει ,να ουρλιάξει και στο τέλος να κάνει έστω και μία ανεπαίσθητη αλλαγή στον κόσμο του ,να πεθάνει και να αισθανθεί ότι ...ζει ''γιατί βρήκε μία θέση στην ζωή των άλλων''

Εγώ θυμώνω ,οργίζομαι ,εξοργίζομαι ,σελώνω το άλογο και τρέχω να κυνηγήσω το άπιαστο, να υπερασπιστώ τις αξίες μου ,να μπορώ να έχω το κεφάλι μου ψηλά και να μην βρίσκω τρύπα να το χώσω μέσα.
 

Ο Θυμός είναι πολλές φορές ευεργετικός ,δημιουργικός ,λυτρωτικός !και  πρέπει να βιώνεται και να εκφράζεται εκτός και αν είσαι ''νεκρός'' κυριολεκτικά ή μεταφορικά. Βλέπουμε τον κόσμο να αλλάζει ,βλέπουμε λαούς να εξολοθρεύονται, βλέπουμε πολλούς συμπατριώτες μας να πεινάνε ,βλέπουμε αξίες να καταρρέουν και να ισοπεδώνονται.
 

Όλα είναι ''εύκολα'' πλέον ,όλα είναι εικόνα και κανείς δεν βλέπει τι υπάρχει πίσω ,τι είναι αυτό που έρχεται. Δεν υπάρχουν πλέον αυτονόητα ,όρια ...Ο καθένας μπορεί να κάνει ό,τι επιτάσσει ο ορισμός του αυτονόητου του και έτσι απενοχοποιεί τον εαυτό του .Κανένας φραγμός ,καμία συνειδητοποίηση ορίων ,κανένας θυμός ...για τίποτα και με κανέναν σε μία προσπάθεια να αυτοπροδιοριστούμε μέσα από την αποδοχή ή των άλλων !
 



 

Ε ,λοιπόν εγώ θυμώνω !Και όταν θυμώνω το δείχνω και θέτω όρια και ό,τι δεν μου αρέσει το αλλάζω .Και αναρρωτιέμαι με κάποιους νέους ανθρώπους που έχουν χάσει κάθε αίσθημα αγωνιστικότητας ,μαχητικότητας και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το ''εγώ'' τους, η επιφάνεια ...μαλλί ,νύχι ,πήδημα ,selfies στο facebook, φίλοι εικονικοί ,δυο τρία κλισέ ανούσια και 9 έχει ο μήνας!Και περιμένεις κάτι να αλλάξει.  Ε θα περιμένεις για πολύ γιατί για να αλλάξει κάτι πρέπει πρώτα να αλλάξεις εσύ και για να αλλάξεις πρέπει να θυμώσεις πρώτα από όλα με σένα.
Προτιμάω να ζω παρέα  με  τον  Δον Κιχωτισμό μου και να ονειρεύομαι ,να ελπίζω σε έναν καλύτερο κόσμο, να ρίχνομαι σε αγώνες μάταιους από το να χώνω το κεφάλι στην άμμο για να μην βλέπω .Ο άνθρωπος που βρίσκεται σε μία διαρκή νιρβάνα ,σε ένα μόνιμο κώμα είναι εύκολη λεία, θύμα των περιστάσεων και λάτρεις των'' από μηχανής θεών'' Μόνο που οι από μηχανής Θεοί έδιναν λύσεις μόνο στην αρχαία ελληνική τραγωδία στην σύγχρονη Ελληνική τραγωδία την λύση θα την δώσουν τελικά αυτοί που μπορούν να ''θυμώνουν''