Όλα περιμένουν τον κατάλληλο χρόνο τους να συμβούν ή απλά να προκύψουν . Όλα όταν πρέπει ... Ούτε ένα δευτερόλεπτο πιο πριν ή μετά. Βλέπεις ο χρόνος έχει την δική του λογική όταν ζωγραφίζει τα επόμενα βήματά του.
Όλα σε ανύποπτο χρόνο ,σε χρόνο που η συνωμοσία με την έκπληξη ξεπερνά και την πιο ζωηρή φαντασία. Ο χρόνος ορίζει την ύπαρξή του σε ένα ατελείωτο ΤΩΡΑ. Ο χρόνος είναι η στιγμή που παλεύει να περάσει στην αιωνιότητα και δεν έχει καταλάβει ότι είναι ήδη αιωνιότητα.
Για όλα και για όλους υπάρχει ο κατάλληλος χρόνος . Κάτι μας συμβαίνει όταν έχει ωριμάσει τόσο που μπορεί αβίαστα να εξελιχθεί σε κάτι άλλο, χωρίς καν να δίνει εξηγήσεις για την επιλογή του.
Αυτή είναι μια λογική που είναι ασύμβατη με την ανθρώπινη φύση γιατί στον ανθρώπινο νου ο συσχετισμός των γεγονότων δεν μπορεί να είναι αντικειμενικός καθώς εμπλέκεται το πάθος ή η εμπάθεια, η συμπάθεια ,η αντιπάθεια...
Μερικές φορές δεν μπορώ να εξηγήσω αυτά που συμβαίνουν ...Τα ''γιατί ''δεν έχουν πάντα σαν απάντηση και ένα΄'' διότι '' ή η απάντηση έρχεται πολύ αργότερα και τότε όλα τα ερωτηματικά μετατρέπονται σε τελείες
Έπαψα λοιπόν να ψάχνω τις απαντήσεις στα ''γιατί ''μου. Δεν με ενδιαφέρει η απάντηση .Δεν με ενδιαφέρει το προφανές .Απλά περιμένω , περιμένω στωικά να αποκαλυφθεί αυτό που είναι να αποκαλυφθεί .Τα έχω βρει με τον χρόνο. Από μικρό παιδί είχα μια σχέση περίεργη μαζί του. Τα μακρόσυρτα πρωινά δεν ήταν ποτέ η επιλογή μου. Τα αντιλαμβανόμουν σαν ανεπάρκεια,σαν να αφήνω τον χρόνο να μου φύγει μέσα από τα χέρια. Τον ύπνο τον θεωρούσα πάντα σαν μια ανακωχή που δεν μπορεί να είναι μακρόσυρτη γιατί τότε γίνεται ''μόνιμη'' κατάσταση.Τι νόημα έχει η ανακωχή; Ούτε πόλεμος ,ούτε ειρήνη. Μεσοβέζικα πράγματα δηλαδή, ίσα για λέμε ότι έχουμε ήσυχη την συνείδησή μας ,το κεφάλι μας. Και όσο και να σου φανεί παράξενο η ζωή είναι άρρηκτα δεμένη με τον πόλεμο , την υπερπροσπάθεια ..
Έμαθα λοιπόν να μην αγαπώ την Ειρήνη παρά τα αμέτρητα γλυκανάλατα παραμύθια που διδάχθηκα και τις αμπελοφιλοσοφίες για τα πολλά πλεονεκτήματά της γιατί έβλεπα ότι ό,τι άξιζε ο άνθρωπος να κατακτήσει ,το κατακτούσε με υπερπροσπάθεια και πόλεμο . Πάντα θαύμαζα τους αγωνιστές , αυτούς τους ιδεολόγους που δεν επέτρεπαν στον εαυτό τους να βαλτώσει στην νιρβάνα και το βόλεμα της Ειρήνης. Πάντα θαύμαζα αυτούς που ήθελαν να πάνε ένα βήμα μπρος ,που πάλευαν για το όραμα τους, θυσιάζονταν για ένα ''τίποτα'' των άλλων και ένα ''κάτι'' δικό τους ,ένα ''κάτι'' που έβγαινε από μέσα τους και τους έκανε ξεχωριστούς και συνάμα μοναδικούς σμιλεύοντας μια σπάνια ομορφιά στην ύπαρξή τους.
Γιατί οι όμορφοι άνθρωποι δεν συμβαίνουν απλά και οι θυσίες έχουν το νόημα τους όταν γίνονται για ένα ''ΤΙΠΟΤΑ''
