TA ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ

Τα χρόνια της αθωότητας ,εκείνα τα νοσταλγικά ,τα πλασμένα από ροζ καραμελί  συννεφάκια ...Τα χρόνια της Αθωότητας που με το πέρασμα των χρόνων αρχίζουν και χάνουν το χρώμα τους ξεθωριάζουν μέχρι να φτάσουν στην απόχρωση της συνειδητοποίησης ,της ενοχής  και των προδομένων αξιών.

 Τα χρόνια της αθωότητας μετράνε χιλιάδες θύματα  κυρίως τα συναισθήματα που είχαν εμπνεύσει στις καρδιές κάποιων αιώνια ρομαντικών τύπων που αποφάσισαν να στέκονται χωρίς τις καβάτζες τους . Και φτάνεις στο σημείο εκείνο ,στον χρόνο που απομυθοποιείς τα χρόνια που έζησες, που βλέπεις τις σκέψεις των άλλων να μην είναι διαυγείς αλλά να κρύβονται πίσω από ένα πέπλο σκοτεινό που σε τρομάζει. Σκέψεις που δεν πέρασαν ποτέ από το μυαλό σου ούτε όταν τραβούσες τα ζόρια σου και τα συννεφάκια σου προσγειωνόντουσαν ένα ένα άτσαλα στο κεφάλι σου. Εσύ παρέμενες πάντα στο ροζ της αθωότητάς σου για όσους αγάπησες ,δέθηκες ,μοιράστηκες ...Εσύ πίστεψες ότι δεν θα περάσεις μόνη τα ζόρια σου και πάλι, ότι θα μοιραστούν ,ότι θα βρεθεί ο ώμος  ,το χέρι που θα σε σηκώσει ...και βέβαια ισοπεδώθηκες γιατί δεν κατάλαβες ποτέ πόσο εύκολο θα τους ήταν  να σε ξεπουλήσουν στην αγορά του'' εγώ'' τους  για κάτι φτηνό και πρόχειρο .

Και εσύ εκεί πεισματικά ,σχεδόν εμμονικά  να στέκεσαι με τις ροζ ρομαντικές σου αξίες και να επιμένεις να τις στηρίζεις ,να τις υποστηρίζεις ακόμη και αν είχες και εσύ τα μωβ σου όλα αυτά τα χρόνια μα παρότι σε άλλαξαν η αθωότητα παρέμεινε μέσα σου προίκα ξεπερασμένη αλλά τόσο πολύτιμη και ουσιαστική που σε διαφοροποίησε από κάποιους άλλους ,κάποιους τυχαίους που θυμήθηκαν αυτά που δεν έζησαν ή δεν τους ήρθαν όπως ήθελαν, όσους σε παράτησαν γκρεμοτσακισμένη από το ροζ συννεφάκι σου διαλύοντας τις ψευδαισθήσεις .
Πόσο φτηνός μπορεί τελικά να γίνει ένας άνθρωπος ;Δεν ξέρω .Πάντα με εντυπωσιάζει γιατί πάντα νομίζω ότι δεν υπάρχει παρακάτω!