Μάνες Τιγρεις

Στα ελληνικά δεν υπάρχει λέξη για όσους χάνουν το παιδί τους. Αν χάσεις τη μάνα σου είσαι ορφανός, αν χάσεις τον σύντροφό σου είσαι χήρα, αν σκοτωθεί το παιδί σου η ύβρις των άγραφων νόμων δεν επιτρέπει να σχηματιστεί όνομα για κάτι που διακόπτει τη φυσική αλληλουχία της ζωής.''ΒΑΛΙΑ ΚΑΛΝΤΑ
Εχθές λοιπόν μου έπεσε βαρύ το βράδυ πλημμύρισε το μυαλό μου αναμνήσεις άσχημες ,άγριες αλλά ιερές και άξιες !Το δωμάτιο άλλαξε χρώμα ,διάταξη ,πρόσωπα !Τα μηχανήματα και πάλι στην θέση τους ,ο ήχος του αναπνευστήρα στα αυτιά μου και το φωτάκι το κόκκινο να αναβοσβήνει.Ακόμη και τώρα μετά από 16 μήνες λαγοκοιμάμαι τα βράδυα,σηκώνομαι και κάνω περιπολίες ,πετάγομαι σε κάθε ''μπιπ'' που μπορεί να ακούσω ,σταματάω απότομα σαν κεραυνοβολημένη και σκέφτομαι μήπως κάτι μου έχει ξεφύγει,μήπως κάτι δεν έχω ακούσει.

Εκεί ,σε αυτό το δωμάτιο ο μαρμαρωμένος βασιλιάς ,το κέντρο του κόσμου μου ,ο ομφαλός της γης μου,μιας γης καμμένης που προσπαθείς να μην την παραδώσεις αμαχητί ! Σε αυτό το δωμάτιο ενώθηκαν άνθρωποι,ψυχές ,διαστυρώθηκαν ιστορίες .Μία σύγχρονη εξοπλισμένη εντατική ,βάρδειες ,άνθρωποι που πέφτουν επάνω τους ρόλοι που δεν τους αντιστοιχούν αλλά τους αποδέχονται ,τους καλωσορίζουν και προχωράνε ...και πάνω σου άτσαλα προσγειωμένη η ευθύνη της ζωής ,η ευθύνη της συνοχής, η ευθύνη του αγώνα ...
2,5 χρόνια άγρυπνος φρουρός μέσα σε αυτό το δωμάτιο !2,5 χρόνια άτυπος παιδίατρος ,εντατικολόγος ,νευρολόγος, ΩΡΛ ,χειρούργος !Πρωταγωνιστής στo GREY'S ANATOMY άθελά σου.
Τραχειοστομίες,γαστροστομίες ,κατακλίσεις ,παροχετεύσεις,ενδομυικές ενέσεις ... αμπού ,ρύθμιση παραμέτρων αναπνευστήρα ... έλεγχος ζωτικών ,κορεσμός οξυγόνου.Σενάριο κάποιας ζωηρής φαντασίας ,πολλές φορές και φόβος των ίδιων των γιατρών για εσένα γίνεται πραγματικότητα και εσύ πρέπει να αντέχεις και ας είναι μόνο ο καθρέφτης σου που του δίνεις το δικαίωμα να σε βλέπει δακρυσμένη ,και ας χάνεται το κλάμα σου και ο λυγμός σου μέσα στην βρύση που αφήνεις ανοιχτή για να μην σε ακούσουν οι υπόλοιποι .
Εχθές το βράδυ ,έκλεισα τα μάτια μου και είδα πρόσωπα ...όσα ήταν εκεί ,όσα στάθηκαν δίπλα μου στο προδιαγεγραμμένο, που συμμερίστηκαν τόν αγώνα μου να μην παραδώσω αυτό το κομμάτι μου αμαχητί,όσους στάθηκαν σύμμαχοι ,όσοι φόρεσαν τα δικά μου μάτια και τα δικά μου παπούτσια .Εχθές το βράδυ ανάψαν και πάλι όλα τα φώτα στο δωμάτιο αυτό του Κάμελοτ και οι μορφές πήραν σάρκα και οστά στην μνήμη !
Υπάρχουν εμπειρίες που σε σημαδεύουν σαν το καυτό σίδερο των κτηνοτρόφων στο δέρμα των ζώων .Υπάρχουν βιώματα που χαράζονται ανεξίτηλα στην μνήμη και σε συνοδεύουν για πάντα .Υπάρχουν γυναίκες που παλεύουν για τα παιδιά τους ή την μνήμη των παιδιών τους καθημερινά και αθόρυβα και αυτό από μόνο του είναι υπερβατικό και ηρωικό αν και για αυτές είναι απλά ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ!Είναι εκεί έξω ,περιφέρονται φορώντας μόνο την αξιοπρέπειά τους ,χωρίς φωτοστέφανα ,χωρίς λάβαρα ,χωρίς φαμφάρες ...μόνο με μια βαθειά μελαγχολία στα μάτια που αχνοφαίνεται όταν βρουν ευκαιρία να ξαποστάσουν.

Ένα άστρο!

Ευλογημένοι, ευλογημένοι να ζήσουν μάχες που ήταν καταχωρημένες στην ήττα αλλά στέφθηκαν με μία προσωπική νίκη !Πόσο δύσκολο είναι να μπορέσεις να βγεις αλώβητος από τέτοιες μάχες και να ανασυνταχθείς όταν είσαι τραυματισμένος και καταρρακωμένος !Πόσο δύσκολο είναι να γλύψεις τις πληγές σου πολλές φορές μόνος σου σαν άγριο ζώο!
Σε έναν κόσμο που το κέντρο του ανθρώπου τοποθετείται μέσα και γύρω μόνο από τον εαυτό του δύσκολα μπορεί κάποιος να αντιληφθεί το νόημα που έχει ο αγώνας που δεν φλερτάρει με την ανταπόδοση ,με την ανταμοιβή ,με την προσωπική ανάγκη για νίκη! Σε έναν κόσμο που ο άνθρωπος χρησιμοποιεί το μυαλό του και την καρδιά του μόνο για να ικανοποιήσει την εγωπάθειά του και να προσδιορίσει την αυτοεκτίμησή του υπάρχουν και κάποιοι μοναχικοί καβαλάρηδες κολλημένοι σε εποχές ντε μοντέ ,προηγούμενες όταν η μόνο ανταπόδοση ήταν απλά να κοιτάξεις τον ουρανό μετά την μάχη και να βρεις το δικό σου άστρο!

Παίρνω ένα ποδήλατο...

Άλλοι τη βρίσκουν με αυτοκίνητα ,άλλοι με μηχανές... ,και εγώ  πάντα  σαν παραφωνία, τη βρίσκω με ένα σαραβαλιασμένο ποδήλατο που αρνούμαι πεισματικά να αντικαταστήσω.
Δεν με ενδιαφέρει αν δεν είναι λαμπερό ,καινούριο , μούρικο μου φτάνει που ανεβαίνω στη σέλα του τα πρωινά και αυτό με ανέχεται. Ανέχεται οτιδήποτε δικό μου...χαρά, λύπη, αγωνία προβληματισμό. Πολλές φορές μάλιστα του μιλάω ή του τραγουδάω. Φοράω τα ακουστικά μου ,βάζω τη μουσική μου και ξεκινάει η πρωινή μας βόλτα. Ανηφόρες ,κατηφόρες ,ορθοπεταλιές ...όλα προβλέπονται ,όλα επιτρέπονται, δεν μου χαλάει χατίρι και εγώ με την σειρά μου του φέρομαι τρυφερά σα να έχει ψυχή .Βασικά όλα  αποκτούν υπόσταση όταν βάζεις κάτι από την'' ψυχή ''σου μέσα ,ακόμη και τα άψυχα.
Βλέπω μπροστά μου να ορθώνεται η ανηφόρα και με το σύνθημα ''φύγαμε'' ΄είναι έτοιμο να φτάσει στην κορυφή. Η ανάσα μου γίνεται γρήγορη και κοφτή, σφίγγω το στόμα δυνατά σα να δαγκώνω σίδερο ,τα πόδια μου και τα χέρια μου προσπαθούν να με κρατήσουν στην ορθοπεταλιά μου και το ποδήλατό μου  αγόγγυστα αποδέχεται την δική μου επιμονή και εμμονή να τα καταφέρουμε. Δεν τα καταφέρνουμε πάντα αλλά δεν είναι και αυτό το ζητούμενο. Το ζητούμενο είναι να ξεπεράσεις αυτό που θέτεις ως όριο για τον εαυτό σου. Μόνο έτσι εξελίσσεσαι ...αγαπώντας τον εαυτό σου με τον σωστό τρόπο .Δεν τον κανακεύεις ,δεν  τον κάνεις λιποτάκτη. Το ζητούμενο είναι να βλέπεις

 το γαλάζιο του ουρανού  και να χάνεσαι στο άπειρο ,να αισθάνεσαι τις ακτίνες του ήλιου

 να διαπερνάνε το σώμα σου και να φωτίζουν τα σκοτάδια της ψυχής σου ,να αισθάνεσαι ευλογημένος γιατί μπορείς να απολαμβάνεις απλά ,καθημερινά πράγματα που για άλλους είναι πολυτέλεια

.
Το ζητούμενο είναι να μπορείς να χωράς με τον εαυτό σου ,να αισθάνεσαι '' καλά ''με αυτό που είσαι ,να απολαμβάνεις την ''ειρήνη'' μέχρι να έρθει η ώρα να ριχτείς και πάλι στη μάχη για σένα ,για κάποιον, για κάτι ,για το τίποτα ...και να μην σε νοιάζει η έκβαση.
Κάποιες ανηφόρες τις ανεβαίνεις εύκολα ,κάποιες δύσκολα ,κάποιες παίρνεις απλά το ποδήλατό σου στα χέρια και ό,τι σου έχει μείνει από δύναμη και τις ανεβαίνεις περπατώντας. Το όλο θέμα είναι να μην παρατήσεις το ποδήλατο αλλά να ανεβείς και πάλι στη σέλα, να αρματωθείς κουράγιο και επιμονή και να προσπαθήσεις ξανά...

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΘΥΜΟΣ

 ''Θυμός'' ναι ''θυμός ''σου λέω .Δεν είναι ''κακό ''να θυμώνεις ,να τσαντίζεσαι, να ουρλιάζεις !Ο Θυμός  είναι το πρώτο στάδιο της συνειδητοποίησης... ότι κάτι  δηλαδή πρέπει να αλλάξει ...σε σένα, στον άλλον , στην σχέση σου, στην χώρα σου, στον κόσμο !
 Ο άνθρωπος  που δεν θυμώνει  είναι αυτός που δεν έχει τίποτα να χάσει και δεν έχει τίποτα να χάσει όποιος δεν έχει χωρέσει πουθενά αλλού εκτός από τον εαυτό του, τον μικρόκοσμό του. Δεν θυμώνει όποιος δεν έχει βρεθεί ποτέ στην θέση να αγωνιστεί σε αγώνες προορισμένους να στεφθούν με ήττα .

Για πόσα τίποτα  στην ζωή του είναι ο άνθρωπος διατεθειμένος να κάνει τα πάντα ; Για πόσα ''τίποτα΄΄δικά του και ''όλα '' των άλλων μπορεί ο άνθρωπος να βουτήξει στον αγώνα ,να θυμώσει ,να ουρλιάξει και στο τέλος να κάνει έστω και μία ανεπαίσθητη αλλαγή στον κόσμο του ,να πεθάνει και να αισθανθεί ότι ...ζει ''γιατί βρήκε μία θέση στην ζωή των άλλων''

Εγώ θυμώνω ,οργίζομαι ,εξοργίζομαι ,σελώνω το άλογο και τρέχω να κυνηγήσω το άπιαστο, να υπερασπιστώ τις αξίες μου ,να μπορώ να έχω το κεφάλι μου ψηλά και να μην βρίσκω τρύπα να το χώσω μέσα.

 

Ο Θυμός είναι πολλές φορές ευεργετικός ,δημιουργικός ,λυτρωτικός !και  πρέπει να βιώνεται και να εκφράζεται εκτός και αν είσαι ''νεκρός'' κυριολεκτικά ή μεταφορικά. Βλέπουμε τον κόσμο να αλλάζει ,βλέπουμε λαούς να εξολοθρεύονται, βλέπουμε πολλούς συμπατριώτες μας να πεινάνε ,βλέπουμε αξίες να καταρρέουν και να ισοπεδώνονται.

 

Όλα είναι ''εύκολα'' πλέον ,όλα είναι εικόνα και κανείς δεν βλέπει τι υπάρχει πίσω ,τι είναι αυτό που έρχεται. Δεν υπάρχουν πλέον αυτονόητα ,όρια ...Ο καθένας μπορεί να κάνει ό,τι επιτάσσει ο ορισμός του αυτονόητου του και έτσι απενοχοποιεί τον εαυτό του .Κανένας φραγμός ,καμία συνειδητοποίηση ορίων ,κανένας θυμός ...για τίποτα και με κανέναν σε μία προσπάθεια να αυτοπροδιοριστούμε μέσα από την αποδοχή ή των άλλων !

 

 

Ε ,λοιπόν εγώ θυμώνω !Και όταν θυμώνω το δείχνω και θέτω όρια και ό,τι δεν μου αρέσει το αλλάζω .Και αναρρωτιέμαι με κάποιους νέους ανθρώπους που έχουν χάσει κάθε αίσθημα αγωνιστικότητας ,μαχητικότητας και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το ''εγώ'' τους, η επιφάνεια ...μαλλί ,νύχι ,πήδημα ,selfies στο facebook, φίλοι εικονικοί ,δυο τρία κλισέ ανούσια και 9 έχει ο μήνας!Και περιμένεις κάτι να αλλάξει.  Ε θα περιμένεις για πολύ γιατί για να αλλάξει κάτι πρέπει πρώτα να αλλάξεις εσύ και για να αλλάξεις πρέπει να θυμώσεις πρώτα από όλα με σένα.
Προτιμάω να ζω παρέα  με  τον  Δον Κιχωτισμό μου και να ονειρεύομαι ,να ελπίζω σε έναν καλύτερο κόσμο, να ρίχνομαι σε αγώνες μάταιους από το να χώνω το κεφάλι στην άμμο για να μην βλέπω .Ο άνθρωπος που βρίσκεται σε μία διαρκή νιρβάνα ,σε ένα μόνιμο κώμα είναι εύκολη λεία, θύμα των περιστάσεων και λάτρεις των'' από μηχανής θεών'' Μόνο που οι από μηχανής Θεοί έδιναν λύσεις μόνο στην αρχαία ελληνική τραγωδία στην σύγχρονη Ελληνική τραγωδία την λύση θα την δώσουν τελικά αυτοί που μπορούν να ''θυμώνουν''

 

 

 

 

 

ΤΙΤΛΟΙ ΤΕΛΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΡΥΦΕΡΟΠΙΤΤΑ ...

                                    
                                  

                                          Επειδή το αδοκίμαστο και το απ'αλλου φερμένο
                                  Δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ' ακούς
                                  Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου
                                                  Να μιλώ για σένα και για μένα.

              


Δυσκολεύομαι να γράψω τους τελευταίους μήνες γιατί δεν μπορώ να γράψω για κάτι που με εξυψώνει, για κάτι τρυφερό και ατόφιο .


Μετά την απώλεια του Οδυσσέα τα πράγματα πήρανε μια απροσδόκητη τροπή. Στο μυαλό μου η εικόνα ήταν πλοίου που βυθίζεται και ο κάθε ένας τρέχει πανικόβλητος να σωθεί .Τουλάχιστον όσον αφορά τους γονείς γιατί τα αδέρφια επεξεργάζονται διαφορετικά την απώλεια και πολλές φορές προσπαθούν να ανιχνεύσουν τα συναισθήματα των γονιών τους . Ανάλογα με την ηλικία δρουν και αντιδρούν.

Μέσα σε αυτό το κλίμα ''πανικού'' και αιφνίδιας αλλαγής των δεδομένων της ζωής προσπάθησα να συνειδητοποιήσω, να ισορροπήσω, να επιβιώσω καθώς το ένα στάδιο του πένθους διαδεχόταν το άλλο. Δεν μπορούσα να δια χειριστώ αυτό που μου συνέβαινε με ικανοποιητικό τρόπο και πολλές φορές πίεζα τον εαυτό μου να κάνει πράγματα για να αισθανθούν τα παιδιά μου και ο Σπύρος καλά .Δυστυχώς η ηθοποιία μου δε ήταν και η καλύτερη δυνατή .Πώς θα μπορούσε άλλωστε ;Ηθοποιός μπορείς να είσαι όταν μπορείς να σκεφτείς με το μυαλό σου ενώ σκεφτόμουν με την καρδιά μου .

Τα γεγονότα ήρθαν και έπεσαν στο κεφάλι μου με ταχύτητα και ένταση απίστευτη σχεδόν εξωπραγματική και εγώ δεν είχα να κρατηθώ από πουθενά ,ίσως γιατί η πληθωρικότητά μου ως άνθρωπος και η αξιοπρέπεια που προσπαθώ να διατηρήσω ως στάση ζωής δε άφησε τα περιθώρια ούτε στους ανθρώπους της οικογένειάς μου να καταλάβουν αυτό που βίωνα στον βαθμό που το βίωνα.
 Με τον Σπύρο βαδίζαμε σε δρόμους παράλληλους επί σχεδόν τρία χρόνια και καλώς κάναμε γιατί αυτή είναι η έννοια του γονιού αλλά υποστήκαμε και τις παράπλευρες απώλειες με αποτέλεσμα η νέα πραγματικότητά μας να φαντάζει τόσο φυσιολογική που δεν μπορούσαμε να αντεπεξέλθουμε σε αυτήν .Οι παράλληλοι δρόμοι τέμνονται δύσκολα ιδιαίτερα όταν αυτοί αρχίζουν να λοξοδρομούν .Εγώ με το χέρι να ψάχνει κάποιον να το τραβήξει στην επιφάνεια προσπαθούσα επίμονα να συνειδητοποιήσω άλλη μία αιφνίδια αλλαγή στην ζωή μου και να επιβιώσω. Δυστυχώς το χέρι που περίμενα δεν έφτασε ποτέ .Ίσως γιατί έδινα την αίσθηση πάντα της αυτάρκειας ,του ανθρώπου που μπορεί να επιβιώνει.

 Αισθανόμουν όπως ένας πολεμιστής που έχει επιβιώσει από μία μάχη αλλά έχει ηττηθεί και έχει χάσει το σημείο αναφοράς του ,τους συντρόφου του ,έχει αλωθεί η πόλη του αλλά αυτός προσπαθεί να γλείψει τις πληγές του, να μαζέψει τα κομμάτια του γιατί έχει ακρωτηριαστεί. Τελικά μόνο όταν μπορείς να δεις τον εαυτό σου από απόσταση μπορείς να συνειδητοποιήσεις αυτό που βίωσες  και αυτό που είχες γίνει. Και εμείς ζούσαμε μία άγρια καθημερινότητα γιατί χορεύαμε καθημερινά με τον θάνατο και την ζωή !Το ταγκό ήταν και με τους δύο και όσο και αν ευνοούσαμε την Ζωή μάθαμε να συνυπάρχουμε κι να σεβόμαστε και τον Θάνατο. Μας σεβάστηκε όμως και αυτός και μας φέρθηκε τρυφερά .
Ένα κενό που ξέρεις ότι δεν θα γεμίσει , έξι παιδιά που βιώνουν την απώλεια και δύο γονείς σε παράλληλους δρόμους, ίσως και ακατάλληλους  , που βγάζει ο ένας μένος εναντίον του άλλου ,που μετράνε την προσφορά τους στο ζύγι για να αποδείξει  ο ένας ότι ήταν καλύτερος από τον άλλο ,μία ψευδαίσθηση ''ελευθερίας '' που δημιουργήθηκε της οποίας η κακοδιαχείρηση έφερε περισσότερα προβλήματα από αυτά που έλυσε και ένα πλοίο που πάει για φούντο .Ο ένας καπετάνιος σκέφτεται ότι κάτι δεν πάει καλά αλλά στέκεται μουδιασμένος ενώ ο άλλος προσπαθεί να βρει έστω μία ξέρα στον ορίζοντα για να πηδήσει και να την σκαπουλάρει .
Και τότε ένιωσα ένα χέρι απαλό και τρυφερό και μία φτερούγα να με ξυπνάει, να μου σκουπίζει τα δάκρυα και να με σηκώνει ψηλά. Τότε, εκείνη την ώρα μηδέν καθάρισαν όλα στην σκέψη μου ,έλυσα το παζλ, συνειδητοποίησα τις παράπλευρες απώλειες των τριών ετών και έπρεπε το πλοίο να επανέλθει στην κανονική του πορεία .Δυστυχώς όταν ο άνθρωπος περνάει δύσκολα δεν καταλαβαίνει πόσο εύκολα διαχειρίσιμος είναι ούτε πόσο ευάλωτος με αποτέλεσμα να ξεφεύγουν από τα χέρια του καταστάσεις ,σχέσεις όρια...να πέφτει θύμα της ανάγκης του να αισθανθεί ''φυσιολογικός'' .Κλείνει τον διακόπτη που τροφοδοτεί βασικές του ιδέες και αρχές ώστε να μπορεί να μηδενίσει αυτό που βιώνει ,να το εξαφανίσει .Και μεταλλάσσεται ...πολλές φορές σε κάτι κατώτερο των περιστάσεων και έτσι δημιουργεί μία άλλη ζωή , παραμορφωμένη  .Να είστε σίγουροι ότι πάντα βρίσκονται οι κατάλληλοι άνθρωποι.. .την κατάλληλη στιγμή... και στην κατάλληλη θέση ...που θα τον σιγοντάρουν για δικούς τους λόγους ο κάθε ένας μέχρι να μπορέσει να καταλάβει ότι σε ένα έγκλημα είναι υπεύθυνος αυτός που το διαπράττει αλλά υπάρχει και ηθικός αυτουργός που δεν είναι πάντα εύκολο να τον εντοπίσεις .


Μάζεψα λοιπόν τα κομμάτια μου σαν τον Φοίνικα που ξαναγεννιέται από τις στάχτες του , άνοιξα τα μάτια μου και μπόρεσα να συνεχίσω όσο οδυνηρή και να είναι η απώλεια. Κατάλαβα ότι υπάρχει κάτι άλλο ,κάτι υπερφυσικό και συγχρόνως υπερβατικό που με δένει με τον Οδυσσέα ,ένας αόρατος ομφάλιος λώρος που βρίσκεται εδώ ,εκεί παντού ,τώρα ,συνεχώς ,για πάντα και εγώ δεν μπορώ να αντιληφθώ σε όλη την διάσταση γιατί η αντίληψη η ανθρώπινη είναι πεπερασμένη.
Παλεύω βέβαια ,παλεύω να ξεπεράσω τους δαίμονές μου ,τα γιατί μου ,να βάλω  τα Χ μου σε όσους δεν αντέχω να συνυπάρχω ή δεν μπορώ να χωρέσω ξανά μαζί τους, να συγχωρήσω αυτούς που θα έπρεπε να είναι πλάι μου αλλά ήταν πολύ απασχολημένοι με τον εαυτό τους  και ο στόχος μου είναι να  προχωρήσω σε αυτό το υπέροχο ταξίδι που λέγεται  Ζωή με τελικό προορισμό την Σοφία που έχει να μου προσφέρει .



Τίτλοι τέλους λοιπόν για την τρυφερόπιττα  !Ευχαριστώ όλους όσους γευτήκατε κομμάτια της, διαβάσατε τις εξομολογήσεις μου, τις αγωνίες μου γίνατε κοινωνοί σε έναν αγώνα που ήταν μάταιος αλλά εξύψωσε όλους όσους αγωνιστήκαμε !Γιατί όπως συνηθίζω να λέω στην ζωή δεν έχει σημασία τι σου συμβαίνει αλλά ποιους έχεις δίπλα σου όταν αυτό σου συμβεί.
Σας ευχαριστώ όλους όσους είδατε τον Οδυσσέα μέσα από τα μάτια μου και του χαρίσατε ένα κομμάτι από την καρδιά σας!

Η ΑΓΑΠΗ ΑΡΓΗΣΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ; Ή ΔΕΝ ΕΦΤΑΣΕ ΠΟΤΕ;

Βρίσκομαι σε μια ηλικία με το δικό της άρωμα και γεύση.Η αλήθεια είναι ότι σοκάρεσαι βλέποντας τον εαυτό σου στην θέση που έβλεπες την μαμά σου αρκετά χρόνια πριν ,τότε που νόμιζες ότι εσύ θα παραμείνεις νέος για πάντα ,ένας νέος DORIAN GREYκαι ότι έχεις όλο τον χρόνο μπροστά σου να ζήσεις .Ξαφνικά ξυπνάς και αυτό που βλέπεις είναι να έχεις ζήσει μεγάλο μέρος της ζωής σου, να έχεις βιώσει καταστάσεις όμορφες αλλά και καταστάσεις που σε έχουν στιγματίσει και να παλεύεις να ισορροπήσεις και να εξισορροπήσεις αυτά που κέρδισες σε σχέση με τις απώλειες σου.
Όλοι έχουμε απώλειες καθώς τα χρόνια περνούν .Είναι αναπόφευκτο! και είναι τραγικό να μην μπορείς να συνειδητοποιήσεις  ότι τις παράπλευρες απώλειες στην εμφάνιση σου ή σε αυτά που δεν έζησες δεν μπορείς να τα αναπληρώσεις. Δν μπορείς να τα ζήσεις ετεροχρονισμένα γιατί αν αυτό συμβεί πέφτεις σε λάθη ,σε μικρά ή μεγάλα ατοπήματα που πολλές φορές συμπαρασύρουν και τους  γύρω σου οι οποίοι με την σειρά τους και άδικα συχνά πυκνά πληρώνουν και τις πολεμικές αποζημιώσεις.

Ρίχνω μια ματιά γύρω μου και παρατηρώ ανθρώπους κάπου λίγο πριν ή μετά την ηλικία μου να διαλύουν τις οικογένειες τους και να τραβάνε διαφορετικούς δρόμους. Κάπου εκεί στο κομβικό σημείο που τα παιδιά έχουν ''μεγαλώσει'', που κυρίως ο άντρας αναζητά νεώτερη γυναίκα για να επιβεβαιωθεί εκεί που η γυναίκα έχει φτάσει σε αυτό που νομίζει  ότι είναι τα όριά της και προσπαθεί να ζήσει όσα νομίζει ότι είχε δικαίωμα ή ότι δεν τις πρόσφερε ο σύζυγος κ.τ.λ κ.τ.λ . Αδιέξοδο !Τραβάς ένα μεγάλο Χ στο παρελθόν και τον κοινό σου βίο ,μαζεύεις τα συμπράγκαλά σου και την κάνεις για την ξένη αγκαλιά .Το τρίτο πρόσωπο ; Πάντα υπάρχει χώρος και για αυτό  όταν επιτρέψεις στον εαυατό σου να το ψάξει ή όταν θεωρείς τον εαυτό σου αδικημένο . Είναι συνήθως νεώτερο ,άκαφτο άφθαρτο μα  πολύ συχνά υποδεέστερο από αυτό που έχεις. Απλά δεν το συνειδητοποιείς. Δυστυχώς όταν το συνειδητοποιήσεις είναι αργά.Βάζεις την ουρά στα σκέλια και επιστρέφεις γιατί η θεωρία από την πράξη απέχουν παρα σάγγας .Τότε αξιολογείς διαφορετικά τον άνθρωπό σου και όταν έρθει η στιγμή που σε σουτάρει ο καινούριος με συνοπτικές διδικασίες ,βλέπεις ότι στην ζωή ο άνθρωπος όσο μεγαλώνει τόσο πιο πολύ έχει ανάγκη την συντροφικότητα και την οικειότητα και ότι η νέα αρχή συμβαίνει μόνο στα παραμύθια ή στις κινηματογραφικές ταινίες.
Περιπτώσεις διαλυμένων γάμων φτάνουν στα αυτιά μου καθημερινά. Ίσως εγώ να είμαι υπερβολικά αυστηρή και απόλυτη σαν άνθρωπος ,ίσως να σοκάρομαι γιατί κάτι τέτοιο δεν υπήρξε ποτέ στο πίσω μέρος του μυαλού μου στον γάμο μου και να με φοβίζει η προοπτική αλλά θεωρώ ότι ο άνθρωπος πρέπει να σέβεται και να υποστηρίζει τις επιλογές που έχει κάνει στην ζωή του και να μάθει να εκτιμά αυτά που του έχει  δοθεί  ή που έχει κατακτήσει.
Είναι αναξιοπρέπεια και ρεντικολιά να φτάνεις εκεί κάπου στα 45+ και να θυμηθείς ότι ο άνθρωπός σου δεν ήταν αυτός που επιθυμούσες ή ότι έχουν αλλάξει τα γούστα σου ή ότι θέλεις να δοκιμάσεις και με κάποιον άλλο .Οι σχέσεις δεν είναι σπίτι που νοικιάζεις και όποτε θέλεις το ξενοικιάζεις και μένεις αλλού. Δεν έχεις δικαίωμα να ''υποθηκεύσεις''την ζωή του συντρόφου σου για όλα αυτά τα χρόνια και μετά να του την διαλύεις .

Τα γεγονότα στην ζωή μας παίρνουν την διάσταση που τους δίνουμε αναλόγως με την περίοδο που μας συμβαίνουν .Πολλές φορές ο άνθρωπος γίνεται τυφλός για να μοιάσει στον έρωτα .Γιατί όλοι οι άνθρωποι αναζητούν τον έρωτα ,το ιδανικό ,αυτό που δεν έχει φθαρεί από την καθημερινότητα και δεν έχει ρίζες στην πραγματικότητα .Τυφλώνεται ηθελημένα γιατί θέλει να γαντζωθεί από κάπου ,να καλύψει κάτι βαθύτερο, έναν πόνο ,μία απώλεια, ένα σκληρό παρελθόν ,μία κρίση προσωπικότητας ...και τότε τα εξιδανικεύει όλα μέχρι να συνειδητοποιήσει ότι ο έρωτας είναι εφήμερος και πολλές φορές μάλιστα δεν είναι έρωτας ...τον έχεις βαφτίσει έρωτα για να δώσεις μια ονομασία στο αδιέξοδό σου .Ερμηνεύεις και παρερμηνεύεις λάθος πρόσωπα,κινήσεις ,λόγια γιατί είσαι απορροφημένος στο παραμύθι που θέλεις να ζήσεις .Μόνο που στα παραμύθια επιβάλλεται ένα happy end γιατί είναι παραμύθια και οι πρωταγωνιστές και ο έρωτας δεν έχουν  να αντιμετωπίσουν την καθημερινή φθορά,τα χρόνια που κυλάνε ,τις υποχρεώσεις που τρέχουν σαν παλαβές.Ο Έρωτας δυστυχώς δεν έχει ποτέ το happy end που περιμένεις ...δηλαδή να είσαι αιώνια ερωτευμένος...Ξεφουσκώνει σαν μπαλόνι και εσύ αδειάζεις ,αλλάζεις ,μιζεριάζεις γιατί ο έρωτας δεν είναι αγάπη για να μπορεί να αντέχει ,να πολεμάει ,να υπομένει ,να συντροφεύει και η αγάπη δεν μπορεί να προέλθει από έρωτα χωρίς να υπάρχουν κοινές εμπειρίες ,αγωνίες, παρελθόν βαρύ ή ελαφρύ για να μπορεί να βγει το ισοζύγιο στην μνήμη σου.

Και εκεί είναι που μπαίνει η Αγάπη με το Α κεφαλαίο να στέκεται σε δύο πόδια και μια μικρή συνδετική γραμμή για να διασφαλίζει την σταθερότητα . Αυτή η μικρή γραμμή ονομάζεται ΑΦΟΣΙΩΣΗ και είναι εξίσου σημαντική με την αγάπη .Ή αγάπη στηρίζεται στην αφοσίωση όσο μικρή και ασήμαντη να φαίνεται και πολλές φορές ζωγραφίζει τα πορτραίτα όσων την τιμούν και όσων την υποτιμούν. Η αφοσίωση έχει να κάνει με την πειθαρχία προς τον εαυτό σου και στις αξίες σου όταν κάτι πηγαίνει στραβά.  Στα ίσια όλοι είμαστε αφοσιωμένοι όμως η αφοσίωση έχει να κάνει με τις δύσκολες στιγμές ,τα ζόρια του άλλου, την ανάγκη του Έχει να κάνει με το χέρι που απλώνεται να σηκώσεις τον άλλο ακόμη και όταν το δικό σου χέρι είναι λαβωμένο, είναι η αγκαλιά που προσφέρεις στον άλλο ακόμη και όταν εσύ την αναζητάς απελπισμένα ,είναι ο σεβασμός σε αυτά που έχεις ζήσει με αυτόν τον άνθρωπο ακόμη και αν ήταν δύσκολα ή δυσάρεστα ,είναι το όχι στον εαυτό σου να αναζητήσει δικές του διεξόδους για να σωθεί .Η ΑΦΟΣΙΩΣΗ πάει χέρι χέρι με την ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ και με όλα εκείνα που σε κάνουν να ξεχωρίζεις από την ''μάκα'' από το φτηνό από το ποταπό. Έχει να κάνει με μια εσωτερική ευγένεια την ψυχής σου που δεν έχει να κάνει με την τυπικότητα του ''ευχαριστώ'' , ''παρακαλώ ''και μια συμπεριφορά προς τους άλλους για το τυπικό της υπόθεσης.

Τα τελευταία χρόνια έχω γίνει παρατηρητής ανθρώπων ,συμπεριφορών ,καταστάσεων και αυτό που έχω συνειδητοποιήσει είναι ότι πάντα υπάρχουν γύρω μας άνθρωποι διαθέσιμοι,ίσως μάλιστα και υπερβολικά διαθέσιμοι που μπορούμε να μπλεχτούμε συναισθηματικά για να αυτοπροσδιοριστούμε,να αυτοεπιβεβαιωθούμε,να αισθανθούμε κάτι φρέσκο που θα μας ανανεώσει και θα μας κάνει να αισθανθούμε καλύτερα.Πάντα υπάρχουν άνθρωποι που θα μπορούσαμε να επενδύσουμε συναισθηματικά με ό,τι έκβαση μπορεί να έχει μια τέτοια ιστορία το θέμα είναι να μην μπεις στην διαδικασία να ψάξεις ειδικά όταν έχεις οικογένεια,παιδιά και όχι σοβαρά και σημαντικά προβλήματα στην σχέση σου με τον άνθρωπό σου.
Η ποιότητα του ανθρώπου αποκαλύπτεται στις επιλογές που κάνει και τον χρόνο που τις κάνει. Και εκεί είναι που μπαίνει η ΑΓΑΠΗ να ρίξει φως στα σκοτάδια του μυαλού. Πολλές φορές με ξεπερνάει η αδυναμία του ανθρώπου να επιβληθεί στον εαυτό του και στα ένστικτά του και νομίζω ότι αυτό που χρειάζεται είναι να κοιτάξεις το πρόσωπό σου στον καθρέφτη με ειλικρίνεια και να δεις αν αυτό που βλέπεις σου αρέσει και σε ικανοποιεί. Αν οχι άλλαξέ το όσο προλαβαίνεις . Αν σου αρέσει  πάλι τότε φρόντισε να είσαι εσύ ο πρώτος που θα σε φτύσει στην μούρη γιατί θα ακολουθήσουν και άλλοι .

Γιατί οι άνθρωποι υπάρχουν απ’ τη στιγμή που βρίσκουνε
μια θέση
στη ζωή των άλλων.
Ή
ένα θάνατο
για τη ζωή των άλλων…ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

Είναι κάποια πλάσματα...

Είναι κάποια πλάσματα ''φτιαγμένα'' από αστερόσκονη και χώμα φεγγαριού. Είναι κάποια πλάσματα που κατά την δημιουργία τους ζυμώθηκαν με ό,τι ομορφότερο και αγνό υπήρχε στο σύμπαν .Ήρθαν αθόρυβα και έφυγαν το ίδιο αθόρυβα και βιαστικά σαν να έκοψε το νήμα ένα μαγικό χέρι για να μην προλάβουν να ''φθαρούν ''στην σκέψη και στην καρδιά όσων αγάπησαν .

Είναι κάποια πλάσματα μαγικά  και σπάνια σαν τους μονόκερους που μπορούν να ζούν μόνο στα παραμύθια .Ακόμη και ο χρόνος που αποφασίζουν να φύγουν είναι ευλογημένος...και ο χρόνος και ο τρόπος...ακόμη και η παρέα που τα συνοδεύει στο να ανοίξουν τα φτερά τους.

Είναι κάποια πλάσματα που ήρθαν για να κάνουν τις ζωές αυτών που αγάπησαν ...ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ και τις ζωές και τον χαρακτήρα μένοντας ανεξίτηλα χαραγμένα στην μνήμη και στην ψυχή.

Η απώλεια πηγαίνει πάντα χέρι χέρι με την μοναξιά. Μια μοναξιά περίεργη ,αφοπλιστικά ωμή γιατί αισθάνεσαι μόνος ακόμη και αν βρίσκεσαι στο πλήθος. Η μοναξιά είναι στην σκέψη και είναι από χώμα (όπως έγραψε και η Βαμβουνάκη).Και είναι αυτό το κομβικό σημείο που το μυαλό παίζει παιχνίδια και σε αποπροσανατολίζει,ψάχνει να βρει διεξόδους,λανθασμένες τις περισσότερες φορές,γιατί προσπαθείς να διώξεις τον πόνο.Τον πόνο όμως πρέπει να μάθεις να τον σέβεσαι και να μην τον φοβάσαι ,να μην τον εξοστρακίζεις γιατί είναι αναπόφευκτο να τον αισθανθείς ,να τον βιώσεις αν θέλεις να προχωρήσεις ,να εξελιχθείς και να δικαιώσεις αυτόν που σε επέλεξε να τον συνοδεύσεις στην πορεία της ζωής του όσο σύντομη και αν ήταν.

Η απώλεια πολλές φορές συνοδεύεται από παράπλευρες απώλειες συναισθηματικές ,οικογενειακές ,προσωπικές και εκεί είναι που πρέπει να λειτουργήσει το ένστικτο της επιβίωσης και ο προσωπικός κώδικας αξιών που έχεις .Εκεί είναι που πρέπει να μείνεις ακόμη και αν θέλεις να το βάλεις στα πόδια γιατί όσο μακρυά και να τρέξεις η απώλεια θα σε ...καταδιώξει και τότε θα έχεις χάσει και άλλα σημαντικά στην ζωή σου και πρώτα από όλα τον εαυτό σου.

Και εκεί είναι που πρέπει να σταθείς βράχος όσο και αν πονάς και να στηρίξεις τον εαυτό σου,την οικογένειά σου,τις επιλογές σου,να αγκαλιάσεις όσα έζησες γιατί ήταν ουσιαστικά και πολύτιμα και βάλανε ένα μικρό ή μεγάλο λιθαράκι σε αυτό που έγινες.Εκεί πρέπει να σταθείς στους ανθρώπους σου και να προσφέρεις την αγκαλιά σου απλόχερα και με αυταπάρνηση και όχι να αναζητήσεις ξένες αγκαλιές να χωθείς και να λουφάξεις ,να αφιερώσεις χρόνο στους άλλους και όχι στην εικονική πραγματικότητά σου ακόμη και αν σημαίνει ότι θα επαναπροσδιορίσεις το κέντρο του κόσμου σου.

Εκεί θα πρέπει να δώσεις το χέρι σου να πιαστεί ο άλλος και να μην τον παρατήσεις να ταλαντεύεται στον γκρεμό του.

.Και ξέρεις γιατί; γιατί βιώνοντας τον θρήνο και την απώλεια θα μπορέσεις να προχωρήσεις ,θα μπορέσεις να αναγεννηθείς από τις στάχτες σου και θα γίνεις πρότυπο προς μίμηση και όχι προς αποφυγή και πάνω από όλα ...αυτά τα μάτια που σε κοιτάζουν από ψηλά ,από τον δικό τους πλανήτη και κόσμο θα αισθανθούν υπερήφανα γιατί έχουν και κάτι δικό σου μέσα τους ,κάτι που στάθηκε η αιτία για την ύπαρξή τους στον κόσμο μας.

Το ΟΧΙ που αγάπησα

Αυτό που κάνει κάθε άνθρωπο μοναδικό είναι  η ύπαρξη  που διαμορφώνεται μέσα από την σειρά των γεγονότων που έρχονται για να μείνουν και να χαράξουν την προσωπικότητά μας. Η επεξεργασία των γεγονότων αυτών και ο τρόπος που επιλέγουμε να δράσουμε ή να αντιδράσουμε σε αυτά είναι αυτό που καθορίζει και την διαφορετικότητά μας. Σύμπτωση  ή συγχρονισμός; Συνειδητή επιλογή ή τυχαία γεγονότα;
Όλα αυτά τα χρόνια στην ζωή μου υπάρχει ένας άξονας ,ένα σύστημα αξιών και ιδεών που άρχισε να με καθορίζει και να μου δίνει υπόσταση καθώς διάφορα γεγονότα... απλά συνέβησαν. Έκανα την επιλογή να φέρω στον κόσμο πολλά παιδιά και να γυρίσω την πλάτη σε μικρές καθημερινές απολαύσεις ,σε αυτονόητα γιατί πάντα πίστευα ότι κάθε άνθρωπος έχει να προσφέρει κάτι μοναδικό σε αυτό που αποκαλούμε ΖΩΗ .

Τα παιδιά μου τα μεγάλωσα και τα μεγαλώνω περισσότερο με την λέξη ΟΧΙ παρά με το ΝΑΙ. Πάντα πίστευα ότι ο άνθρωπος μαθαίνει και καλλιεργείται μέσα από τις δυσκολίες και από την στέρηση γιατί αυτά του ανοίγουν τον δρόμο στην σκέψη του ,στις εναλλακτικές του και γίνεται πιο αυτόνομος και ανεξάρτητος. Όταν ο άνθρωπος καταφέρει να βγει από την παγίδα που του στήνει το ΕΓΩ του και καταργήσει στην ζωή του την λέξη σύγκριση και ζήλεια τότε βρίσκεται ένα βήμα μπροστά στην ευτυχία του . Όταν ιεραρχείς τα σημαντικά σου και καταλάβεις ότι ο κόσμος σου ,τα πιστεύω σου ,οι αξίες σου και τα ιδανικά σου δεν μπορεί να στα στερήσει κανείς γιατί είναι βαθιά ριζωμένα στην ύπαρξή  σου τότε μπορείς να λες τα ΟΧΙ σου καθαρά και αποφασιστικά.
Συχνά μου λένε ότι είμαι απόλυτη. Για μένα όμως κάποια πράγματα είναι ξεκάθαρα και βασίζονται σε απόλυτες αξίες πάνω στις οποίες έχω βασίσει την ύπαρξή μου. Δεν αντέχω αυτούς που ,μπορεί να λένε ΟΧΙ αλλά η συμπεριφορά τους δείχνει ότι μπορεί να υπάρξει και το ΝΑΙ κάπου κρυμμένο, που λένε ΟΧΙ αλλά που επειδή είναι φιλάρεσκοι , κολακευμένοι ίσως και φοβισμένοι δίνουν μικρά ανεπαίσθητα φωτάκια του ΝΑΙ και μετά φοράνε το φωτοστέφανο της αθωότητας και ανακυρήσσονται οσιομάρτυρες. Εγώ το ΟΧΙ μου το φωνάζω το διατυμπανίζω και είμαι απόλυτη όταν αυτό έχει να κάνει με το σύστημα αξιών μου .Πάντα με μπέρδευε το πορτοκαλί στα φανάρια και μέχρι και σήμερα όταν βλέπω πορτοκαλί σταματάω ακριβώς γιατί δεν είναι πράσινο επομένως δεν έχω λόγο να περάσω το φανάρι ή...  να ξεπεράσω τα όριά μου.

Το ΟΧΙ πάντα προκύπτει από την επίγνωση που έχεις για το πως στέκεσαι στην ζωή σου, στην εργασία σου, στην σχέση σου, στον γάμο σου βασικά από τον ρόλο που κάθε φορά καλείσαι να υποστηρίξεις γιατί η ζωή είναι ένα θέατρο που οι πρωταγωνιστές θα πρέπει να γνωρίζουν τους ρόλους και τα όριά τους. Η ζωή είναι μια παράσταση και αυτός που τελικά μένει στην μνήμη είναι αυτός που σέβεται τον εαυτό του τόσο πολύ και τόσο βαθιά που τον προστατεύει από την προχειρότητα του να προδώσει τους συμπρωταγωνιστές του.

Τα ΟΧΙ μου λοιπόν αγαπώ να τα βροντοφωνάζω  αδιαφορώντας για τον φόρο ''αντιπάθειας ''που μπορεί να πληρώνω ,για αυτά που χάνω από το να μην συμμορφώνομαι με αυτά που θα ήθελαν οι περισσότεροι να ανήκουν στα ΝΑΙ μου για να μην προβληματίζονται. Τα ΟΧΙ μου είναι καλοραμμένα μέσα στην συνείδησή μου,ατόφια ,καθαρά που δεν αφήνουν περιθώρια ισορροπίας όταν αυτά παραβιάζονται .Τα ΟΧΙ μου με κάνουν να φαίνομαι αγενής και κάποιες φορές προσβλητική σε αυτόν που τα παραβιάζει ,που τα λεηλατεί αλλά δεν με έχουν διαψεύσει ποτέ γιατί μπορώ να αυτοκαθορίζομαι και να μπορώ να βλέπω αυτό που βρίσκεται κρυμμένο πίσω από την εικόνα ,από το ''φαίνεσθαι'' από τα αθώα πρόσωπα και τα φωτοστέφανα που τα πλαισιώνουν, από τα μεσοβέζικα ΟΧΙ  και από κολακευμένες πριγκίπισσες

 και βατράχους που ψάχνουν με αγωνία να μεταμορφωθούν σε πρίγκιπες.

Ίσως τελικά η αγάπη να ανθίζει περισσότερο μέσα από τα ΟΧΙ που λες στην πορεία της ζωής όταν πρέπει να επιλέξεις ανάμεσα στο δύσκολο ΟΧΙ και το εύκολο ΝΑΙ .Ίσως αυτό το δύσκολο ΟΧΙ να είναι που κάνει και  την διαφορά.

TA ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ

Τα χρόνια της αθωότητας ,εκείνα τα νοσταλγικά ,τα πλασμένα από ροζ καραμελί  συννεφάκια ...Τα χρόνια της Αθωότητας που με το πέρασμα των χρόνων αρχίζουν και χάνουν το χρώμα τους ξεθωριάζουν μέχρι να φτάσουν στην απόχρωση της συνειδητοποίησης ,της ενοχής  και των προδομένων αξιών.

 Τα χρόνια της αθωότητας μετράνε χιλιάδες θύματα  κυρίως τα συναισθήματα που είχαν εμπνεύσει στις καρδιές κάποιων αιώνια ρομαντικών τύπων που αποφάσισαν να στέκονται χωρίς τις καβάτζες τους . Και φτάνεις στο σημείο εκείνο ,στον χρόνο που απομυθοποιείς τα χρόνια που έζησες, που βλέπεις τις σκέψεις των άλλων να μην είναι διαυγείς αλλά να κρύβονται πίσω από ένα πέπλο σκοτεινό που σε τρομάζει. Σκέψεις που δεν πέρασαν ποτέ από το μυαλό σου ούτε όταν τραβούσες τα ζόρια σου και τα συννεφάκια σου προσγειωνόντουσαν ένα ένα άτσαλα στο κεφάλι σου. Εσύ παρέμενες πάντα στο ροζ της αθωότητάς σου για όσους αγάπησες ,δέθηκες ,μοιράστηκες ...Εσύ πίστεψες ότι δεν θα περάσεις μόνη τα ζόρια σου και πάλι, ότι θα μοιραστούν ,ότι θα βρεθεί ο ώμος  ,το χέρι που θα σε σηκώσει ...και βέβαια ισοπεδώθηκες γιατί δεν κατάλαβες ποτέ πόσο εύκολο θα τους ήταν  να σε ξεπουλήσουν στην αγορά του'' εγώ'' τους  για κάτι φτηνό και πρόχειρο .

Και εσύ εκεί πεισματικά ,σχεδόν εμμονικά  να στέκεσαι με τις ροζ ρομαντικές σου αξίες και να επιμένεις να τις στηρίζεις ,να τις υποστηρίζεις ακόμη και αν είχες και εσύ τα μωβ σου όλα αυτά τα χρόνια μα παρότι σε άλλαξαν η αθωότητα παρέμεινε μέσα σου προίκα ξεπερασμένη αλλά τόσο πολύτιμη και ουσιαστική που σε διαφοροποίησε από κάποιους άλλους ,κάποιους τυχαίους που θυμήθηκαν αυτά που δεν έζησαν ή δεν τους ήρθαν όπως ήθελαν, όσους σε παράτησαν γκρεμοτσακισμένη από το ροζ συννεφάκι σου διαλύοντας τις ψευδαισθήσεις .
Πόσο φτηνός μπορεί τελικά να γίνει ένας άνθρωπος ;Δεν ξέρω .Πάντα με εντυπωσιάζει γιατί πάντα νομίζω ότι δεν υπάρχει παρακάτω!

 

ΟΙ ΟΥΔΕΤΕΡΟΙ

«Ἔστιν οὖν τραγωδία μίμησις πράξεως σπουδαίας καὶ τελείας, μέγεθος ἐχούσης, ἡδυσμένῳ λόγῳ, χωρὶς ἑκάστῳ τῶν εἰδὼν ἐν τοῖς μορίοις, δρώντων καὶ οὐ δι' ἀπαγγελίας, δι' ἐλέου καὶ φόβου περαίνουσα τὴν τῶν τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν»
 «κάθαρσιν» Είναι απαραίτητο ο θεατής να «καθαίρεται» από το άγχος και τις έντονες ψυχολογικές μεταπτώσεις που τον κατακλύζουν, παρακολουθώντας την εξέλιξη του δράματος. Γι’ αυτό ο ήρωας θα πρέπει να διαλεχτεί με μεγάλη προσοχή, δεν πρέπει να είναι κακός και ανέντιμος, γιατί ο θεατής θεωρεί αναπόφευκτη την τιμωρία του και δεν συμπάσχει μαζί του. Δεν πρέπει να είναι αδιάβλητος και εξαίρετος γιατί ο θεατής οργίζεται με τους θεούς, όταν ο ήρωας δεινοπαθεί χωρίς να φταίει. Ο ήρωας, πρέπει να είναι σαν τον «Οιδίποδα», ο οποίος είναι ένας άνθρωπος με πολλές διακυμάνσεις στον χαρακτήρα του, είναι καλός, δίκαιος, θρασύς, καχύποπτος, ένας συνηθισμένος άνθρωπος.

και  ήρθε η ''κάθαρσις'' και το ξεκαθάρισμα  ,η κάλυψη ,η συγκάλυψη και οι αποκάλυψη .Ήρθαν και οι ''ουδέτεροι'',είδος από μόνο τους και φυσικά όχι είδος υπό εξαφάνιση !Δυστυχώς !Είναι από τα ανθεκτικά από αυτά που πάντα θα υπάρχουν γιατί το ένστικτο της αυτοσυντήρησης στο συγκεκριμένο είδος  είναι υπέρ του δέοντος ανεπτυγμένο.
Όλοι γνωρίζουμε τουλάχιστον έναν'' ΟΥΔΕΤΕΡΟ'' στην ζωή μας  .Τους αναγνωρίζεις από το βλέμμα .Απαθές ,καθόλου συγκεκριμένο και καθόλου μα καθόλου  εστιασμένο.Δεν κοιτάζουν στα μάτια τον άλλον παρα μόνο όταν έχουν κάτι να ζητήσουν,να κερδίσουν...Δεν δίνουν ποτέ τίποτα γιατί ο εαυτός τους είναι ο άξονας του κόσμου τους.Δεν χαλαλίζουν τίποτα  και σε κανέναν!Δεν θα μπορούσαν να θυσιαστούν για κανέναν γιατί προφανώς δεν μπόρεσαν να αγαπήσουν ,να δοθούν ,να παραφρονήσουν ,να καταρρίψουν τα όρια τους και τις δυνάμεις τους.Οι ουδέτεροι είναι πάντα απόντες .Δεν έχουν επιστήθιους φίλους ,δεν έχουν σύντροφο ,δεν έχουν μόνιμο ώμο να ακουμπήσουν.Άλλωστε δεν τους χρειάζονται...Κάποιους περιστασιακοί γνωστοί και συνάδελφοι μπορούν να παίξουν αυτόν τον ρόλο.Για πόσο ;Για τόσο ...όσο.Αρκεί να μην αρχίσουν και αυτοί και ζητάνε ,αρκεί να είναι τόσο επιφανειακοί όσο τους χρειάζονται.Οι ΟΥΔΕΤΕΡΟΙ δεν θα υπερασπιστούν ποτέ άλλον εκτός από τον εαυτό τους τους αρκεί να μην δυσαρεστούν τους τυχαίους που τους πλαισιώνουν.Οι ΟΥΔΕΤΕΡΟΙ δεν ζηλεύουν απλά ΦΘΟΝΟΥΝ !Είναι το μοναδικό συναίσθημα που μπορούν να αισθανθούν .Δεν εξελίσσονται σαν άνθρωποι και για να πω την αλήθεια μάλλον παλινδρομούν γιατί αυτά τα πλάσματα έχουν μόνιμα κάτι ανικανοποίητο που ψάχνουν να φτάσουν είτε στο παρελθόν τους ,είτε στους γύρω τους.

Ο αγώνας που δόθηκε δεν είχε όρια ,δεν είχε σύνορα .Με σημάδεψε βαθιά και με γέμισε με μια βαθιά υπερηφάνεια για αυτά που κατάφερα,για όσα έδωσα .Με γέμισε με ευγνωμοσύνη για όσα έμαθα ,για όσα έγινα .Διέψευσα όσους νόμισαν ότι δεν θα τα κατάφερνα ,ότι θα λύγιζα ,ότι θα καταστρεφόμουν .Διέψευσα όσους κατά καιρούς με κατηγορούσαν δίκαια ή άδικα για πράγματα που ίσχυαν ή δεν ίσχυαν γιατί τελικά φάνηκε η ανεπάρκειά τους και η μικρότητά τους γιατί ό,τι και άνθρωπος να ήμουν μπόρεσα να γίνω ηρωίδα μιας ''τραγωδίας'',σε άλλα χρόνια αυτό που έζησα θα μπορούσε και να εμπνεύσει τραγικό ποιητή ενώ εκείνοι εξακολουθούν να είναι ΟΥΔΕΤΕΡΟΙ,ΑΔΙΑΦΟΡΟΙ,ΤΥΧΑΙΟΙ που όταν φτάσει η ώρα να φύγουν δεν θα έχει κανείς να θυμάται κάτι από αυτούς

.
Εγώ είχα την τύχη να αξιωθώ την ''κάθαρση''σαν γνήσια πρωταγωνίστρια τραγωδίας.Έχω κάποιον να με σκέφτεται και να με φροντίζει,να δίνει ελαφρυντικά στα μικρά μου παραπτώματα ή ατοπήματα και να κρατάει μια θέση στην καρδιά του.Έχω δυο ,τρεις που μου ψιθυρίζουν τα βράδια μου να μην δίνω δεκάρα για το τι λένε οι ΟΥΔΕΤΕΡΟΙ γιατί η ήττα του αγώνα μου μου εξασφάλισε μια ανέλπιστη νίκη...Να γίνω κάτι που αυτοί δεν θα φτάσουν ποτέ .Και ας μην υπήρξε ποτέ κάποιος να τους ξεμπροστιάσει για χάρη μου !Τελικά μια χαρά τα κατάφερα και μόνη!

IL PRINCIPE DORME QUI!

Οι πρίγκιπες της καρδιάς δεν χάνονται ποτέ ,αντιστέκονται στην φθορά και στην λήθη και παρ όλη την φυσική τους ανυπαρξία τους εξακολουθούν να φωτίζουν τις ζωές όσων σημάδεψαν στο πέρασμά τους.
Είναι  προνόμιο που παραχωρεί ο Θάνατος σε όσους δεν τον φοβήθηκαν αλλά τον κοίταξαν κατάματα και τον αγκάλιασαν δίχως να του κρατήσουν κακία για την επιλογή του να είναι αυτοί που θα φύγουν.Απλά τον αγκάλιασαν ,τον άγγιξαν ,του έδωσαν σπίτι να ξαποστάσει από τον άχαρο ρόλο του. Και αυτός όλο και καθυστερούσε την αναχώρηση,όλο και αναζητούσε έστω και προσωρινά να αισθανθεί ένα μικρό κάτι από αυτή την απόλυτη ,απρουπόθετη αγάπη που οι πρίγκιπες ευλογήθηκαν να ζήσουν.Σαν μία τζούρα από τσιγάρο που την τραβάς ίσα ίσα για να ξεχαστείς για μία στιγμή και να συνεχίσεις το ταξίδι στο σεκλέτι σου,στον νταλγκά σου.

Οι πρίγκιπες λοιπόν αγκάλιασαν τρυφερά τον Θάνατο,χόρεψαν μαζί του ,περπάτησαν στα σκοτεινά του μονοπάτια και φώτισαν τον δρόμο του δείχνοντάς του αυτά που μπορούσαν να δουν τα δικά τους μάτια,αυτούς που αγάπησαν και τους αγάπησαν.Του έδειξαν το νήμα της αγάπης που ένωσε ζωές και τον ομφάλιο λώρο που είναι άφθαρτος γιατί έχει κάτι από Παράδεισο μέσα του.Και ο Θάνατος έκλαψε σαν μικρό παιδί που του φορτώθηκε ο άχαρος ρόλος του αποχωρισμού.Χάιδεψε απαλά το κεφάλι τους και τους νανούρισε απαλά και τρυφερά στην αγκαλιά του και τους χάρισε Αθανασία για να εξακολουθούν να φωτίζουν τις ζωές όσων ευλογήθηκαν να τους γνωρίσουν και να τους αγαπήσουν.
IL PRINCIPE DORME QUI!
DO NOT DISTURB!